Sure 10: Junus

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. Elif, Lam, Ra. Këto janë Vargjet e Librit (Kur’anit) Hakim (të Urtë që tregon të gjitha gjërat e ligjshme e të paligjshme).

2. A është çudi për njerëzit se Ne kemi dërguar Shpalljen Tonë tek një njeri nga mesi i tyre (tek Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem duke i thënë): “Këshillo njerëzimin (për dënimin e ardhshëm të Xhehenemit) dhe përgëzo ata që besojnë, përgëzoi se do të kenë me Zotin e tyre shpërblimet për veprat e tyre të mira.” Por mosbesimtarët thonë: “Në të vërtetë kjo është krejt magji e kulluar!”

3. Padyshim që Zoti juaj është Allahu i Cili krijoi qiejt dhe tokën në Gjashtë Ditë dhe pastaj Ai Isteva (u ngrit lart dhe qëndroi) mbi Arsh (Fronin e Tij Madhështor, vërtet ashtu siç i shkon Madhështisë së Tij). Ai është Allahu, Zoti juaj; adhurojeni pra Atë. A nuk do të përkujtoni pra?

4. Tek Ai është kthimi i ju të gjithëve. Premtimi i Allahut është i vërtetë. Është Ai i Cili e fillon krijimin dhe pastaj do ta përsëritë atë, që Ai të mund të shpërblejë me drejtësi ata që besuan (në Njësinë e Allahut, muslimanët) dhe punuan drejtësi. Dhe për ata që nuk besuan, do të ketë pije nga uji i vluar dhe ndëshkim të dhimbshëm, për shkak se ata gjithnjë mohuan.

5. Është Ai i Cili e bëri diellin gjë (trup) ndriçues dhe hënën dritë duke përcaktuar kohët e saj, që të mund të dini numrin e viteve dhe njehsimin e kohës. Allahu nuk e krijoi këtë veçse me të vërtetën. Ai i shtjellon qartë Ajetet (provat, shenjat) në imtësi për popullin që ka dije (e kupton).

6. Vërtet në këmbimin e pandalur të natës dhe të ditës dhe në gjithë atë që ka krijuar Allahu në qiej dhe në tokë janë Ajete (prova, shenja, tregues) për ata të përkushtuarit dhe që i frikësohen Allahut.

7. Me të vërtetë se ata që nuk shpresojnë për takimin e tyre me Ne, por që janë të gëzuar dhe të kënaqur me jetën e kësaj bote dhe ata që janë të pavëmendshëm ndaj Ajeteve Tona (provave, shenjave, Vargjeve),

8. Këta janë ata, banesa e të cilëve do të jetë Zjarri, për shkak të asaj që ata gjithnjë punuan për të fituar.

9. Padyshim se ata që besojnë dhe punojnë mirësi e drejtësi, Zoti i tyre do t’i udhëzojë nëpërmjet besimit të tyre. Ndër ta do të rrjedhin lumenj në Kopshtet e Lumturisë (Xhennet).

10. Duaja (lutja) e tyre atje do të jetë Subhaneke-Allahum-me (Lavdi të qoftë ty, O Allah!) dhe Selam (paqë, siguri nga çdo e keqe) do të jenë përshëndetjet e tyre atje (në Xhennet). Ndërsa duaja e fundit do të jetë El-Hamdulil-lahi Rabbil Alemin (Gjithë lavdërimet dhe falënderimet janë për Zotin e gjithë botëve, njerëzve, xhindeve dhe gjithçkaje që është).

11. Dhe po të ishte që Allahu të shpejtonte për njerëzit pranimin e kërkesës për të keqen (kur ata e lusin kur janë të nxehur) siç Ai nxiton pranimin e kërkesës për të mirën (që ata e lusin), atëherë ata do të ishin të shkatërruar. Kështu Ne i lëmë ata të cilët nuk e presin takimin me Ne në tejkalimet e tyre duke u endur qorrazi në shkatërrim. (Tefsir Al-Tabari).

12. Dhe kur njeriun e prek hall (ose e keqe), ai na lutet Neve i mbështetur në krah, i ulur ose në këmbë. Por pasi Ne ia largojmë të keqen atij, ai vazhdon në rrugën e tij si të mos na ishte lutur Neve kurrë për një hall që e kishte goditur! Kësisoj u është shtirur t’u duken të drejta Musrifunëve (përgënjeshtruesve të Allahut që kaluan çdo kufi) gjithçka që ata gjithnjë bënë.

13. Dhe padyshim që Ne shkatërruam breza para jush kur ata bënin të këqija, ndërkohë që të Dërguarit e tyre u erdhën me argumente të qarta, por ata nuk ishin të atillë që të besonin! Kështu Ne i shpërblejmë njerëzit Muxhrimunë (mosbesimtarë, mëkatarë, politeistë, kriminelë).

14. Pastaj Ne ju bëmë ju të trashëgoni pas tyre breza pas brezash në tokë, që Ne të mund të shihnim se si ju do të vepronit!

15. Dhe kur atyre u këndohen Vargjet Tona të qarta, ata që nuk shpresojnë aspak në takimin e tyre me Ne, thonë: “Sillna neve një Kur’an tjetër, ose ndryshoje këtë.” Thuaju (O Muhammed): “Nuk më takon mua ta ndryshoj atë sipas vullnetit tim. Unë vetëm ndjeki atë që më shpallet mua. Vërtet që kam shumë frikë, sikur të mos i bindesha Zotit tim, dënimin e Ditës së Madhe (Kijametit).”

16. Thuaju: “Sikur të kishte dashur Allahu, unë nuk do t’jua kisha kënduar juve atë, as nuk do t’ua kishte bërë juve të njohur Ai atë. Vërtet Unë para kësaj (shpalljes), kam jetuar një kohë mes jush. A nuk kuptoni atëherë?”

17. E kush bën më tepër padrejtësi se ai i cili trillon gënjeshtër ndaj Allahut, apo mohon Ajetet e Tij? Nuk ka pikë dyshimi se Muxhrimunët (mosbesimtarët, kriminelët) kurrë nuk do të kenë sukses.

18. Dhe adhurojnë në vend të Allahut gjëra që as i dëmtojnë dhe as nuk u sjellin dobi, dhe thonë: “Këta janë ndërmjetësuesit tanë tek Allahu.” Thuaju: “A mos e njoftoni Allahun për çfarë Ai nuk di se çfarë ka në qiej dhe në tokë?” Lavdi i qoftë dhe i Lartë është Ai përmbi gjithçka që ata ia mveshin dhe ia bashkojnë Atij si shokë e të barabartë (me Të)!

19. Njerëzimi nuk ishte veçse një bashkësi (në një besim - Besimin e Pastër Islam), më pas ata ndryshuan dhe po të mos kishte qenë për një Fjalë të vendosur që më parë nga Zoti yt, atëherë gjithçka do të ishte vendosur (e zgjidhur) ndërmjet tyre në lidhje me atë që ata ndryshuan.

20. Dhe thonë: “Si është kjo që asnjë shenjë nuk i është zbritur atij (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nga Zoti i tij?” Thuaju: “Gajbi (e fshehta) i takon Vetëm Allahut, kështu që prisni ju, se edhe unë jam me ju bashkë nga ata që presin (për Gjykimin e Allahut).”

21. Dhe kur Ne e lëmë njerëzimin të shijojë nga mëshira, pasi i ka ndodhur ndonjë fatkeqësi, kur ç’të shohësh! Ata i kthehen përbetimeve kundër Ajeteve Tona! Thuaj: “Allahu është më i Shpejti në renditjen e planeve!” Vërtet që të Dërguarit Tanë (melekët shkrues) shënojnë pandërprerë gjithçka që ju thurni.

22. Ai është i Cili ju bën të mundur juve të udhëtoni nëpër tokë e det, derisa kur jeni në anije - dhe lundrojnë me to me erë të mirë dhe janë të kënaqur me të, vjen një furtunë dhe dallgët vijnë nga të gjitha anët dhe kur mendojnë se janë të rrethuar aty (pa rrugëdalje), atëherë lusin Allahun duke e bërë besimin të pastër vetëm për Të (të Vetëm) duke thënë: “Nëse Ti (Allah) na shpëton ne nga kjo, me të vërtetë që ne do të jemi gjithnjë falënderues.”

23. Por kur Ai i shpëton ata, kur ja! Ata ngrenë krye (nuk i binden Allahut) në tokë me padrejtësinë më të madhe. O njerëz! Kryengritja juaj (mosbindja ndaj Allahut) është vetëm kundër vetes suaj - një kënaqësi e shpejtë e jetës së kësaj bote, pastaj (më në fund) tek Ne është kthimi juaj dhe Ne do t’ju njoftojmë gjithë ç’keni punuar.

24. Vërtet ngjashmëria e jetës së kësaj bote është si shiu që Ne e dërgojmë mbi ju nga qielli dhe kështu, me anë të tij rriten prodhime të larmishme të tokës prej të cilave njerëzit dhe kafshët ushqehen, deri atëherë kur toka është mveshur me stolitë e saj dhe është zbukuruar dhe banorët e saj mendojnë se ata kanë gjithë fuqitë e sundimit mbi të, mu atëherë Urdhëri Ynë e arrinë atë natën ose ditën dhe Ne e bëjmë atë si të korrura të kositura e të pastruara, sikur të mos kishte lulëzuar një ditë më parë. Ja kështu i shpjegojmë Ne Ajetet Tona me imtësi për një popull që mendon thellë.

25. Allahu ju fton në Shtëpinë e Paqes (në Xhennet) dhe udhëzon atë që Ai do në Rrugën e Drejtë.

26. Për ata të cilët punuan të mirën është më i miri (Xhenneti), e pse jo akoma edhe më tepër (duke pasur nderimin e lartë të shikimit të Fytyrës së Allahut ‘Azze ue Xhel). As errësirë, as pluhur dhe as poshtërim turpi nuk do të mbulojë fytyrat e tyre. Ata janë banorët e Xhennetit, atje do të jetojnë përgjithmonë.

27. Ndërsa ata të cilët fituan të këqiat - shpërblimi për një vepër të ligë është po me një të këtillë dhe poshtërim turpi do t’i mbulojë ata. Asnjë mbrojtës nuk do të kenë ata nga Allahu. Fytyrat e tyre do të mbulohen, siç kanë qenë, me pjesë nga terri i natës. Ata janë banorët e Zjarrit; atje do të banojnë përgjithmonë.

28. Dhe Ditën në të cilën Ne do t’i mbledhim ata të gjithë së bashku, atëherë Ne do t’u themi atyre të cilët na vunë shokë Neve në adhurim: “Qëndroni në vendin tuaj! Ju dhe shokët tuaj (të cilët i keni adhuruar në dynja).” Pastaj Ne do t’i ndajmë ata dhe (të ashtuquajturit prej tyre) shokët ortakë (të Allahut) do të thonë: “Nuk kemi qenë ne ata të cilët ju i adhuruat.

29. Kështu që më se i Mjaftueshëm është Allahu për Dëshmues ndërmjet nesh dhe jush, për atë që ne me të vërtetë nuk dinim asgjë për adhurimin tuaj ndaj nesh.”

30. Mu atje, çdo njeri do të marrë vesh me përpikmëri gjithë çfarë ai ka fituar vetë më parë dhe ata do të sillen prapë tek Allahu, Zoti i tyre i Vërtetë e i Merituar, ndërsa të adhuruarit e tjerë të paqenë e të shpikur do të zhduken prej tyre.

31. Thuaju (O Muhammed): “Kush ju sjell furnizim nga qielli dhe nga toka dhe kush është Zotëruesi i të dëgjuarit dhe të shikuarit? Dhe kush e nxjerr të gjallën nga e vdekura dhe të vdekurën nga e gjalla? Dhe kush është rregulluesi dhe sunduesi i të gjitha çështjeve?” Do të thonë të gjithë: “Allahu.” Thuaju: “A nuk do të keni atëherë frikë nga Ndëshkimi i Allahut?”

32. Ky është Allahu, Zoti juaj i Vërtetë. Kështu, pas së vërtetës, ç’gjë tjetër mund të ketë përveçse të gabuarës? Si atëherë keni humbur (nga e vërteta drejt mohimit)?

33. Në këtë mënyrë vërtetohet e përligjet Fjala e Zotit tënd kundër atyre të cilët ngrenë krye (e nuk i nënshtrohen Allahut), se nuk do të besojnë.

34. Thuaju: “A ka ndonjë prej shokëve tuaj (të ashtuquajtur ortakë të Allahut) që fillon dhe shpik krijimin dhe pastaj e përsërit atë?” Thuaju: “Allahu e fillon krijimin, pastaj Ai e përsërit atë. Si atëherë mashtroheni (e largoheni nga e vërteta)?”

35. Thuaju: “A ka ndonjë prej shokëve tuaj (të cilët ju ia vini ortakë e të barabartë Allahut), që të udhëzon tek e vërteta?” Thuaju: “Është Allahu i Cili udhëheq drejt së vërtetës. Atëherë a është Ai i Cili jep udhëzim drejt së vërtetës më i vlefshëm për t’u ndjekur, apo ai i cili nuk gjen dot udhë për vete nëse nuk udhëzohet? Ç’keni atëherë? Si gjykoni ju?”

36. Dhe shumica e tyre nuk ndjekin gjë tjetër veçse hamendje. Nuk ka dyshim se hamendjet nuk vlejnë aspak kundër së vërtetës. Vërtet Allahu është i Gjithëdituri për gjithë ç’bëjnë ata.

37. Dhe ky Kur’an është i tillë që kurrë nuk mund të bëhet nga ndokush tjetër përveç Allahut, por është njëkohësisht edhe vërtetim i shpalljes para tij (Teuratit, Inxhilit etj) dhe shpjegim i plotë i Librit (ligjeve, urdhrave, rregullimeve të përcaktuara për njerëzimin dhe gjithësinë) për të cilin nuk ka pikë dyshimi se është nga Zoti i Alemit (i gjithësisë, i njerëzve dhe xhindeve).

38. Apo mos thonë: “Ai (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka fabrikuar atë?” Thuaju: “Sillni atëherë një Sure si ato të tijat; thërrisni edhe kë të mundeni, përveç Allahut, nëse jeni të drejtë!”

39. Përkundrazi, ata e mohojnë (atë) dijen e të cilit ata nuk mund ta kapnin dhe shpjegimet e të cilit akoma nuk kanë mbërritur tek ata. Po kështu mohuan edhe ata para tyre. Shihni atëherë se si ishte fundi i Dhalimunëve (i keqbërësve, i politeistëve)!

40. Prej tyre ka edhe disa që besojnë në të (Kur’an), ka edhe prej tyre që nuk besojnë në të, ndërsa Zoti yt është Ai i Cili i di më së miri Mufsidunët (të poshtrit, gënjeshtarët).

41. Por nëse të përgënjeshtrojnë ty, thuaju: “Për mua janë veprat e mia dhe për ju janë veprat tuaja! Ju jeni të pafajshëm për çfarë bëj unë dhe unë jam i pafajshëm për çfarë bëni ju!”

42. Dhe ka mes tyre disa që e vënë veshin për të dëgjuar, por a mund ti bësh të shurdhët të dëgjojnë edhe nëse janë që nuk kuptojnë?

43. Ka edhe mes tyre disa që të vështrojnë ty, por a mund t’i udhëzosh ti të verbërit edhe nëse janë që nuk shohin?

44. Padyshim që Allahu nuk i bën padrejtësi aspak njerëzimit, por njerëzimi i bën padrejtësi vetes së tij.

45. Dhe në Ditën kur Ai do t’i grumbullojë ata së bashku (të ringjallur), do të jetë sikur ata të mos kenë qëndruar (në këtë botë dhe në varre) veçse një orë të ditës. Ata do ta njohin njëri-tjetrin. Të shkatërruar vërtet do të jenë ata të cilët e mohuan takimin me Allahun dhe nuk u drejtuan (nuk ndoqën Rrugën e Drejtë).

46. Edhe sikur Ne të të tregojmë ty (në këtë jetë) diçka nga ajo që Ne u kemi premtuar atyre (për dënim), apo Ne të të vdesim ty - përsëri te Ne është kthimi i tyre dhe për më tepër Allahu është Dëshmues për gjithë çfarë ata bënin.

47. Dhe për çdo Ummet (bashkësi ose komb) kishte Resul (të Dërguar); dhe kur vinte i Dërguari i tyre, (atëherë) çështja gjykohej mes tyre me drejtësi dhe atyre nuk do t’u bëhet padrejtësi.

48. Dhe thonë: “Kur do të jetë ky premtim (dënimi i Ditës së Gjykimit), nëse jeni që flisni të vërtetën?”

49. Thuaju (O Muhammed): “Unë nuk kam asnjë fuqi për çfarëdo dëmi ose përfitimi për veten time, përveçse mund të dëshirojë Allahu.” Për çdo popull është një kohë e përcaktuar; kur mbërrin koha e tyre, ata as nuk e vonojnë atë, as nuk e shpejtojnë dot atë as për një orë (për një çast).” (Tefsir Al-Kutubi).

50. Thuaj: “Më thoni mua, - nëse Ndëshkimi i Tij ju vjen juve natën apo ditën - cilën pjesë të tij do ta shpejtonin Muxhrimunët (mëkatarët, mosbesimtarët, kriminelët)?”

51. “A mos është që kur ai t’u ketë rënë (në kokë), të besoni në të? Çfarë! Tash (ju besoni)? E një kohë ju deshët ta shpejtoni atë!”

52. Pastaj do t’u thuhet atyre që gabuan vetveten: “Shijoni ju dënimin e pafund! A nuk jeni shpërblyer vetëm se me atë çfarë vetë ju fituat?

53. Dhe të pyesin ty (O Muhammed) për t’i njoftuar ata (duke të thënë ty): “A është i vërtetë (dënimi dhe ardhja e Orës - Ditës së Ringjalljes)?” Thuaju: “Po! (Betohem) për Zotin tim! Ajo është tamam e vërtetë! Dhe ju nuk mund të shpëtoni prej tij!”

54. Dhe sikur çdokush i cili ka bërë padrejtësi (duke mohuar Allahun dhe duke lutur e adhuruar të tjerë përkrah a përveç Allahut), të kishte gjithë ç’gjindet në tokë dhe të kërkonte ta jepte për të liruar veten (prej andej me anë të saj, nuk do t’i pranohet); dhe do të ndjenin dhimbje në zemrat e tyre (e do të pendoheshin) kur të shihnin dënimin. Por ata do të gjykohen me drejtësi dhe asnjë padrejtësi nuk do t’u bëhet atyre.

55. A nuk është me të vërtetë e Allahut gjithë ç’është në qiej dhe në tokë? Nuk ka aspak dyshim se me të vërtetë Premtimi i Allahut është i vërtetë, por shumica e tyre nuk e dinë.

56. Është Ai i Cili jep jetë dhe sjell vdekje dhe tek Ai të gjithë ju do të ktheheni.

57. O njerëz! Ju ka ardhur juve një këshillë e mirë nga Zoti juaj (Kur’ani i cili ju urdhëron për çdo të mirë dhe ju ndalon nga çdo e keqe) dhe shërim për atë (sëmundje të padijes, të dyshimit, të hipokrizisë) që gjindet në gjokset tuaj, - udhëzim dhe mëshirë për besimtarët.

58. Thuaj: “Në Begatinë e Allahut dhe në Mëshirën e Tij (në Islam dhe në Kur’an) - në të le të gëzohen.” Kjo është më e mirë se ajo (pasuri) që ata grumbullojnë.

59. Thuaju: “Më thoni, çfarë të mirash ju ka zbritur juve Allahu! Dhe ju vetë i keni bërë ato të ligjshme e të paligjshme.” Thuaju: “A ju ka lejuar Allahu (të bëni kështu), apo ju shpifni gënjeshtër ndaj Allahut?”

60. Dhe çfarë mendojnë ata që trillojnë gënjeshtra kundër Allahut, për Ditën e Kijametit (a mendojnë se do të falen)? Me të vërtetë Allahu është Dhurues i Begative të mëdha ndaj njerëzimit, por shumica e tyre nuk falënderojnë.

61. As ti (O Muhammed) nuk bën ndonjë vepër, as nuk këndon ndonjë pjesë nga Kur’ani dhe as ju (njerëz) nuk bëni ndonjë vepër (të mirë ose të keqe), veçse Ne jemi Dëshmues mbi ju kur ju e kryeni atë. Dhe asgjë nuk i fshihet Zotit tënd qoftë sa një atom në tokë a në qiell qoftë. Dhe as çfarë është më e vogël se ajo, dhe as çfarë është më e madhe, veçse shkruhet në Librin e Qartë. (Tefsir At-Tabari).

62. Nuk ka fare dyshim! Me të vërtetë për Eulijatë e Allahut (të përkushtuarit, besimtarët e vërtetë që i dorëzohen plotësisht Allahut) as frikë nuk do të ketë mbi ta, as nuk do të pikëllohen.

63. Të cilët besuan (në Njësinë e Allahut, në Islam) dhe që gjithnjë e patën frikë Allahun.

64. Ata përgëzohen në jetën e kësaj bote dhe në Jetën e Pastajme. Asnjë ndryshim nuk mund të ketë në Fjalët e Allahut. Mu kjo është vërtet fitore e lumturisë më të madhe (Xhennetit të lartë).

65. Kështu le të mos pikëllojë ty fjala e tyre, sepse në të vërtetë e tërë Fuqia dhe Lavdia i takon Allahut. Ai është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.

66. Nuk ka pikë dyshimi! Me të vërtetë Allahut i takon gjithçka që është në qiej dhe gjithçka që është në tokë. E ata të cilët adhurojnë dhe lusin të tjerë përkrah a përveç Allahut, në të vërtetë ata nuk ndjekin të ashtuquajturit shokë të Allahut, por vetëm se hamendje dhe vetëm se shpikin gënjeshtra.

67. Ai është i Cili ka përcaktuar për ju natën që ju të mund të pushoni në të dhe ditën për t’jua ndriçuar juve gjithçka. Vërtet që në këtë ka tregues për një popull që dëgjon (e mendon thellë).

68. Ata (jehuditë, të krishterët, paganët) thanë: “Allahu ka lindur djalë.” Lavdi i qoftë Atij! Ai është më i Pasuri (i Lirë nga çdo nevojë). Atij i përkasin ç’është në qiej e ç’është në tokë. Asnjë të drejtë ju nuk keni për këtë (që thoni). A thoni për Allahun çfarë ju nuk dini?

69. Thuaj: “Padyshim se ata që trillojnë gënjeshtër kundër Allahut, kurrë nuk do të jenë të fituar.”

70. Një kënaqësi e shpejtë në këtë botë! - E pastaj te Ne do të jetë kthimi i tyre dhe Ne do t’i bëjmë ata të shijojnë dënimin më të rreptë, sepse ata gjithnjë mohuan e nuk besuan.

71. Lexoju atyre lajmet për Nuhun, kur ai i tha popullit të tij: “O populli im, në qoftë se qëndrimi im në mesin tuaj dhe përkujtimi im i Ajeteve të Allahut është i rëndë për ju, atëherë unë i jam mbështetur Allahut. Kështu pra, ju vendosni për qëllimin tuaj, ju dhe shokët (të adhuruarit) tuaj dhe mos e mbani fshehtë. Pastaj zbatoni dënimin tuaj mbi mua dhe mos më jepni aspak afat.

72. Por nëse ju shmangeni (duke mos pranuar fjalën time të Besimit të Pastër Islam), atëherë unë nuk ju kërkoj asnjë shpërblim; shpërblimi im është vetëm prej Allahut dhe unë jam urdhëruar të jem prej muslimanëve (prej atyre që i nënshtrohen Vullnetit të Allahut).”

73. Ata e mohuan atë (Nuhin), kështu që Ne e shpëtuam atë dhe ata që ishin me të në anije dhe Ne i bëmë ata (që qenë në anije) breza trashëgues duke u zëvendësuar njëri pas tjetrit, ndërkohë që Ne i mbytëm (në tufan) ata që përgënjeshtruan Ajetet Tona. Shiko pra se çfarë ishte fundi i atyre që qenë këshilluar!

74. Pas tij Ne sollëm të Dërguar te popujt e tyre, ata u sollën atyre shenja të qarta, por ata nuk mund të besonin atë që ata e kishin hedhur poshtë që më parë. Kështu Ne i vulosim zemrat e Mu’ëtedinëve (shkelësve të kufijve, keqbërësve, që nuk besojnë në Njësinë e Allahut dhe nuk i binden Atij).

75. Më vonë pas tyre Ne dërguam Musain dhe Harunin te Faraoni dhe prijësit e tij me Ajetet Tona. Por ata u sollën me arrogancë dhe ishin njerëz Muxhrimunë (kriminelë, keqbërës, mosbesimtarë, mëkatarë).

76. Kështu pra, kur u erdhi atyre e vërteta prej Nesh, thanë: “Kjo me të vërtetë që është magji e kulluar.”

77. Musai u tha: “A këtë e thoni për të vërtetën, ndërkohë që ajo ju ka ardhur juve? A mos është kjo magji? Por magjistarët nuk do të jenë të fituar.”

78. Ata i thanë: “A ke ardhur tek ne që të na largosh nga ai besim të cilin i gjetëm baballarët tanë ta ndjekin dhe që ju të dy të mund të keni madhështi në tokë? Ne nuk do t’ju besojmë ju të dyve!”

79. Ndërsa Faraoni tha: “Më sillni të gjithë magjistarët më të përgatitur.”

80. Dhe kur erdhën magjistarët, Musai u tha: “Hidhni në shesh çfarë doni të hidhni!”

81. Pastaj kur ata i nxorrën në shesh të tyret, Musai u tha: “Ajo që ju keni sjellë është magji, Allahu padyshim që do ta asgjësojë atë. Vërtet që Allahu nuk e drejton punën e Mufsidunëve (të keqbërësve, të korruptuarve, të prishurve).

82. Ndërsa Allahu do ta vendosë dhe do ta dallojë të vërtetën me Fjalët e Tij, sado që të mund ta urrejnë atë Muxhrimunët (kriminelët, mosbesimtarët, keqbërësit).”

83. Për shkak të frikës së Faraonit dhe të prijësve të tij se mos do t’i persekutonin, askush nuk e besoi Musain përveç pasardhësve të popullit të tij dhe vërtet Faraoni ishte tiran arrogant në tokë, ai me të vërtetë që ishte prej Musrifunëve (politeistë, mëkatarë që tejkalojnë çdo kufi).

84. Dhe Musai tha: “O populli im! Në qoftë se ju keni besuar në Allahun, atëherë i vini shpresat tek Ai, nëse jeni Muslimanë (ata që i nënshtrohen Vullnetit të Allahut).”

85. Ata thanë: “Tek Allahu ne mbështetemi. Zoti ynë! Mos na bëj ne sprovë për popullin Dhalimun (politeist, keqbërës, shtypës).

86. Dhe me Mëshirën Tënde, na shpëto nga populli mosbesimtar.”

87. Dhe Ne e frymëzuam Musain dhe vëllain e tij (duke u thënë): “Zini vendbanime për popullin tuaj në Egjipt, i bëni edhe vende adhurimi vendbanimet tuaja dhe kryeni rregullisht faljet e përcaktuara. Dhe përgëzoi besimtarët.”

88. Ndërsa Musai tha: “Zoti ynë! Ti vërtet u ke derdhur Faraonit dhe prijësve të tij madhështi e pasuri në jetën e kësaj bote. Zoti ynë! Që të mund të t’i largojnë e t’i humbin njerëzit nga Udha Jote. Zoti ynë! Shkatërroje pasurinë e tyre dhe ngurtësoji zemrat e tyre, që të mos besojnë derisa ta shohin dënimin e dhimbshëm.”

89. Allahu tha. “Padyshim që duaja e ju të dyve është e pranuar, kështu që ju përmbajuni Udhës së Drejtë, e mos ndiqni rrugën e atyre që nuk e dinë (të vërtetën e besimit të Allahut Një).”

90. Kështu Ne i morëm Bijtë Israilit përmes detit, ndërsa Faraoni me ushtritë e tij i ndoqi me agresivitet dhe armiqësisht, derisa kur e mbuloi dallga mbytëse, ai tha: “Unë besoj se La ilahe il-la (nuk ka të adhuruar tjetër më të drejtë) përveç (Atij) në të Cilin besojnë Bijtë e Israilit dhe unë jam prej atyre (që i nënshtrohen Vullnetit të Allahut) që janë muslimanë.”

91. Tash (ti beson)!? Ndërsa nuk pranove të besoje më parë dhe ishe prej Mufsidunëve (keqbërësve, të korruptuarve).

92. Kështu, këtë ditë, Ne do ta nxjrrim trupin tënd (të vdekur nga deti) që të jesh si shenjë treguese për ata që do të vijnë pas teje! Dhe vërtet që shumë nga njerëzit janë të pavëmendshëm ndaj Ajeteve Tona.

93. Dhe kësisoj Ne me të vërtetë i vendosëm Bijtë e Israilit në vendbanime të nderuara (në Sham dhe Misir) duke i furnizuar me begatitë më të mira dhe ata nuk patën mosmarrëveshje derisa erdhi dija ndër ta. Sigurisht Allahu do të gjykojë mes tyre në Ditën e Kijametit për çfarë ata ndryshuan.

94. Kështu që, nëse ti (O Muhammed) je në dyshim për atë që Ne të kemi shpallur ty, atëherë pyeti ata që po i lexojnë Librat (e Parë, Teuratin dhe Inxhilin) para teje. Nuk ka dyshim se e vërteta të ka ardhur ty nga Zoti yt. Të mos jesh pra prej atyre që dyshojnë.

95. Dhe të mos jesh prej atyre që përgënjeshtrojnë Ajetet e Allahut, pasi kështu do të jesh prej të humburve.

96. E vërtetë! Ata të cilët merituan Fjalën (Zemërimin) e Zotit tënd, nuk do të besojnë,

97. Edhe sikur atyre t’u vinte çdo shenjë, derisa të shohin dënimin e dhimbshëm.

98. A mos pat ndonjë vendbanim që besoi (derisa pa ndëshkimin) dhe Besimi i tyre atë çast, a e shpëtoi atë? - Përveç popullit të Junusit; kur ata besuan, Ne e larguam prej tyre dënimin poshtërues në jetën e kësaj bote dhe i lejuam ta shijonin për një kohë.

99. Dhe po të kishte dashur Zoti yt, të gjithë ç’janë në tokë do të kishin besuar pa përjashtim, të gjithë së bashku. Kështu, a ti do t’i detyrosh njerëzit (O Muhammed) derisa ata të bëhen besimtarë (kundër dëshirës së lirë të vetë atyre)?

100. Nuk është për askënd të besojë përveçse me Lejen dhe Vullnetin e Allahut dhe Ai do të lëshojë dënimin mbi ata që nuk mendojnë.

101. Thuaju: “Vështroni gjithë ç’ka në qiej dhe në tokë!” Por asnjë Ajet (provë, shenjë, shpallje) dhe as këshillues nuk sjell dobi për popullin që nuk beson.

102. Atëherë, a mos presin (gjë tjetër) përveç (shkatërrimit) si në kohët e atyre që kaluan para këtyre? Thuaju: “Prisni atëherë, se edhe unë jam prej atyre që presin.”

103. Atëherë, më në fund, Ne i shpëtojmë të Dërguarit Tanë dhe ata që besojnë! Në këtë mënyrë është e përshtatshme për Ne që të shpëtojmë besimtarët.

104. Thuaj: “O njerëz! Nëse jeni në dyshim për fenë time (Islamin), dijeni atëherë se unë nuk do t’i adhuroj kurrë ato që i adhuroni ju përveç Allahut, por unë adhuroj Allahun i Cili ju sjell juve vdekjen. Dhe unë jam urdhëruar të jem prej besimtarëve.

105. Dhe (më është shpallur mua): Ktheje fytyrën tënde plotësisht drejt fesë Hanifa (Islamit të pastër, të adhurimit të askujt tjetër përveç Allahut) dhe të mos jesh kurrë prej Mushrikëve (mosbesimtarëve të Islamit, politeistëve, paganëve etj).

106. Dhe mos lut tjetër përveç Allahut, çfarëdo qoftë, që kurrë nuk do të të sjell ty përfitim dhe as nuk do të të dëmtojë, por në rast se vepron kështu, atëherë patjetër që do të jesh prej Dhalimunëve (mohuesve, keqbërësve).”

107. Edhe në qoftë se Allahu të prek me ndonjë lëndim, nuk ka kush tjetër që të mund ta heqë atë përveç Atij; edhe në qoftë se Ai dëshiron për ty ndonjë të mirë, nuk ka kush tjetër që mund ta zbrapsë Mirësinë e Tij të cilën Ai e bën ta arrijë cilindo nga robët e Tij që Ai do. Dhe Ai është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

108. Thuaj: “O njerëz! Tashmë e Vërteta (Kur’ani, Islami, Pejgamberi i fundit Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ju ka ardhur nga Zoti juaj, kështu që kushdo që drejtohet, drejtohet për veten e tij dhe kushdo që humb rrugën, humbet për veten e tij, ndërsa unë nuk jam vënë mbi ju Vekil (mbikqyrës e rregullues i punëve tuaja).”

109. Dhe ndiqe frymëzimin e dërguar te ti (O Muhammed) dhe qëndro atje derisa Allahu të japë gjykim. Dhe Ai është më i Miri i gjykatësve.

Sure 11: Hud

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. Elif, Lam, Ra. Ky është një Libër, Vargjet e të cilit janë përsosur (në çdo fushë të dijes) dhe pastaj janë shpjeguar në imtësi nga Një (Allahu) i Cili është më i Urti Gjithëgjykues, i Mirënjohur (deri në imtësi për çdo gjë).

2. (Duke thënë) që të mos adhuroni kënd përveç Allahut. Vërtet unë (Muhammedi) jam (i Dërguar) prej Tij tek ju, këshillues dhe përgëzues.

3. Dhe (duke ju urdhëruar ju): “Kërkoni faljen e Zotit tuaj dhe kthejuni Atij me pendim, që Ai të mund t’ju dhurojë kënaqësi për një kohë të përcaktuar dhe të derdhë Mirësitë e Tij të mëdha ndaj cilitdo që ka në veten e tij dashamirësi. Por nëse ju shmangeni, atëherë unë kam frikë për ju dënimin e një Dite të Madhe.

4. Tek Allahu është kthimi juaj dhe Ai është i Zoti për të bërë çdo gjë.”

5. Padyshim! A nuk i mbështollën vërtet ata gjokset e tyre, që të mund të fshihen prej Tij?! Sigurisht që edhe kur ata mbulohen me rrobat e tyre, Ai e di mirë çfarë fshehin dhe çfarë shprehin. Me të vërtetë Ai është i Gjithëdituri për gjokset tuaj.

Pjesa 12

6. Nuk ka krijesë të gjallë në tokë që të mos e ketë furnizimin e përshtatur nga Allahu dhe Ai di vendbanimin dhe vendruajtjen e saj (në fazat e ndryshme të qenies së gjallesës, në vezë, në mitër, në jetën në tokë, në ruajtjen pas vdekjes, në varre etj): gjithçka është në Libër të Qartë (El-Leuh El-Mahfudh - Libri i Vendimeve dhe Urdhërave tek Allahu).

7. Dhe është Ai i Cili ka krijuar qiejt dhe tokën në Gjashtë Ditë dhe Arshi (Froni i Tij) ishte mbi ujë, që Ai të mund t’ju provojë juve se cili prej jush është më vepërmirë. Por sikur t’u thuhej atyre: “Nuk ka dyshim që ju do të ngriheni përsëri pas vdekjes”, ata që nuk besojnë, është e sigurt se do të thonë, “Kjo s’është veçse magji e qartë.”

8. Dhe nëse Ne e shtyjmë dënimin për ta deri në një kohë të caktuar, ata sigurisht që do të thonë: “Çfarë e ndaloi atë (dënimin)?” Por në të vërtetë Ditën kur ai u arrin atyre, asgjë nuk mund ta largojë atë prej tyre dhe do të rrethohen nga rrënimi me të cilin ata talleshin.

9. Dhe nëse Ne i bëjmë të mundur njeriut shijen e Mëshirës nga Ne dhe pastaj e tërheqim atë prej tij, nuk ka dyshim se ai do të bëhet i dëshpëruar, mosfalënderues (e edhe femohues).

10. Por nëse Ne e lëmë atë të shijojë mirësi pas së këqes (skamjes e dëmtimit) që e ka prekur, është e sigurt se do të thotë, “Të këqijat m’u larguan.” Me të vërtetë që ai është i ngazëlluar dhe vetëmburrës (mosfalënderues ndaj Allahut).

11. Përveç atyre që tregojnë durim dhe punojnë drejtësi, mu për këta do të ketë falje dhe shpërblim të madh (Xhennet).

12. Mundet që ti (Muhammed) të lësh një pjesë të asaj që të është shpallur ty, si dhe ndoshta gjoksi yt ndjehet i ngushtuar për të, sepse ata thonë: “Pse nuk i ka zbritur atij një thesar, apo të kishte ardhur me të ndonjë melek?” Por ti je vetëm këshillues. Dhe Allahu është Vekil (Rregulluesi, Kujdestari, Mbikqyrësi) përmbi çdo gjë.

13. Ose thonë: “Ai (Muhammedi) e ka përpunuar atë (Kur’anin).” Thuaju: “Atëherë sillni ju dhjetë Sure që t’i përngjajnë atij (Kur’anit) dhe thërrisni kë të doni e kë të mundeni tjetër, përveç Allahut, që t’ju ndihmojë nëse jeni që flisni të vërtetën.”

14. Atëherë nëse ata nuk ju përgjigjen, dijeni pra, se Shpallja është zbritur me Dijen e Allahut dhe nuk ka të adhuruar tjetër të merituar përveç Atij (La ilahe il-la Huve)! A do të jeni atëherë muslimanë (të nënshtruar ndaj Allahut në Islam)?

15. Kushdo që të dëshirojë jetën e kësaj bote dhe vezullimin e saj, atyre do t’ua paguajmë plotësisht këtu (shpërblimin) e veprave të tyre dhe nuk do të ketë asnjë cënim (pakësim) për ta.

16. Të këtillët janë ata për të cilët nuk ka asgjë në Jetën e Përtejme, veç Zjarrit. Kështu veprat e tyre që i kryen atje (në dynja) janë pa asnjë dobi dhe pa asnjë përfundim është gjithë ajo që ata punuan.

17. A mundet që ata (muslimanët) të cilët mbështeten në provë të qartë (në Kur’an) nga Zoti i tyre dhe të cilëve një dëshmues prej Tij e ndjek atë (a mund të jenë ata njësoj me mosbesimtarët)? Edhe para tij erdhi Libri i Musait, udhëzim e mëshirë, - ata (muslimanët) besojnë në të, por ata të sekteve e ndarjeve të tjera (jehudi, të krishterë dhe gjithë popujt jomuslimanë) të cilët e mohojnë atë (Kur’anin), Zjarri do të jetë vendtakimi i tyre i premtuar, kështu që mos dysho për të (që do të hyjnë në Zjarr ata që nuk e pranuan dhe nuk e dëshmuan Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem si Pejgamber dhe atë që i erdhi atij prej Allahut). Nuk ka dyshim që ai është vërtet nga Zoti yt, por shumica e njerëzve nuk e besojnë.

18. E kush bën padrejtësi më të madhe se ai i cili shpif gënjeshtër kundër Allahut? Të këtillët do të sillen para Zotit të tyre ndërsa dëshmuesit do të thonë, “Këta janë të cilët shpifën kundër Allahut!” Nuk ka fare dyshim! Mallkimi i Allahut është mbi Dhalimunët (politeistët, mohuesit, keqbërësit).

19. Ata që pengojnë të tjerët nga Rruga e Allahut dhe kërkojnë mashtrime e shtrembërime të saj, ndërsa janë mohues të Botës së Pastajme,

20. Në asnjë mënyrë nuk do të shpëtojnë (nga dënimi i Allahut) në tokë dhe as nuk kanë mbrojtës në tokë përveç Allahut! Dënimi i tyre do të dyfishohet! Ata nuk duronin dot të dëgjonin (thirrësit e së vërtetës) dhe nuk e shihnin dot (të vërtetën për shkak të neverisë së tyre të thellë).

21. Ata janë të atillë që kanë humbur vetveten, ndërsa perënditë e tyre të trilluara e të paqena do të humbin prej tyre.

22. Nuk ka dyshim se ata do të jenë të humburit më të mëdhenj në Jetën e Pastajme.

23. Sigurisht se ata që besuan dhe punuan drejtësi e mirësi dhe që përulen dhe e nënshtrojnë veten e tyre (me pendim e bindje) para Zotit të tyre - këta do të jenë banorët e Xhennetit, ata do të banojnë aty përgjithmonë.

24. Ngjashmëria e dy palëve është si i verbri dhe i shurdhëti me atë që sheh dhe dëgjon. A janë të njëllojtë nëse krahasohen? A nuk do të merrni mësim pra?

25. Vërtet Ne e dërguam Nuhun te populli i tij (duke u thënë): “Kam ardhur te ju si këshillues i qartë.

26. Që ju të mos adhuroni tjetër, por vetëm Allahun. Me të vërtetë unë kam frikë për ju dënimin e një Dite të dhimbshme.”

27. Prijësit nga populli i tij të cilët mohuan, thanë: “Ne të shohim ty vetëm si një njeri si edhe ne, as nuk shohim kënd të të vijë pas, por vetëm ata më të parëndësishmit e më të ulëtit nga radhët tona, madje edhe ata të erdhën pas pa menduar. Pastaj ne nuk ju shohim juve të keni ndonjë vlerë përmbi ne. Në të vërtetë ne ju shohim dhe ju mendojmë si gënjeshtarë.”

28. Ai tha: “O populli im! Shihni nëse kam ndonjë provë të qartë nga Zoti im dhe Ai ka dhënë Mëshirë (Pejgamberinë) prej Tij tek unë, por ajo (Mëshirë) është fshehur nga sytë tuaj. A t’ju detyrojmë që ta pranoni atë (Besimin e Pastër Islam në Një Zot të Vetëm), ndëkohë që ju e urreni atë aq shumë?

29. Dhe o populli im! Unë nuk ju kërkoj as ndonjë mall për të, shpërblimi im nuk është prej tjetërkujt përveç Allahut. Unë nuk do t’i largoj ata që besuan. Vërtet që ata do të takohen me Zotin e tyre, ndërsa juve ju shoh popull të pagdhendur.

30. Dhe o populli im! Kush do të më mbrojë mua nga Allahu, nëse unë i përzë ata? A nuk do të merrni vesh atëherë?

31. Edhe nuk ju them juve se tek unë janë thesaret e Allahut, as që unë di Gajbin (të fshehtën, të padukshmen); as nuk ju them se unë jam melek, as nuk them për ata të cilët ju i përbuzni, se Allahu nuk do t’u dhurojë ndonjë të mirë atyre. Allahu di mirë çfarë ka në thellësitë e vetvetes së tyre (për besimin e tyre etj). Në atë rast vërtet që do të isha Dhalimun (keqbërës, i padrejtë).”

32. Ata i thanë: “O Nuh! Ti je kundërshtuar me ne dhe aq shumë e ke zgjatur kundërshtimin me ne. Na sill pra mbi ne atë me të cilën na kërcënove, nëse je prej të drejtëve.”

33. Ai (u) tha: “Vetëm Allahu do ta sjellë atë (ndëshkimin) mbi ju nëse Ai dëshiron dhe pastaj ju nuk do t’i shpëtoni.

34. Dhe njoftimi im nuk do t’ju sjellë përfitim edhe sikur unë të dua t’ju jap juve këshillë të mirë, nëse Dëshira e Allahut është që t’ju lë juve në rrugë të humbur. Ai është Zoti juaj dhe tek Ai ju do të ktheheni.”

35. Apo ata (paganët e Mekës) thonë: “Ai (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka fabrikuar atë (Kur’anin). Thuaju: “Në qoftë se unë e kam fabrikuar atë, atëherë mbi mua qofshin krimet e mia, por unë jam i pafajshëm për gjithë ato krime që ju bëni.”

36. Kështu iu shpall Nuhut: “Askush nga populli yt nuk do të besojë, përveç atyre të cilët tashmë kanë besuar, kështu që le të mos vijë keq për çfarë ata kanë vepruar.

37. Dhe ndërtoje anijen para Syve Tanë dhe me Frymëzimin Tonë dhe mos m’u drejto Mua për ata që bënë padrejtësi dhe humbën. Nuk ka dyshim se ata do të mbyten.”

38. Ndërsa ai po ndërtonte barkën, sa herë që prijësit e popullit të tij kalonin pranë tij, ata talleshin me të dhe e vinin në lojë. Ai u tha: “Nëse talleni me ne, po kështu do të qesëndisemi edhe ne me ju, siç talleni ju.

39. Dhe do të merrni vesh se cili është ai mbi të cilin do të vijë ndëshkimi që do ta mbulojë me turp dhe mbi të cilin do të bjerë dënimi i pasosur.”

40. (Kështu që) derisa atëherë arriti atje Urdhëri Ynë (saqë) edhe furra derdhi (ujë si burim). Ne thamë: “Hipni në anije nga çdo lloj dy çift (mashkull e femër) dhe familjen tënde, përveç atij ndaj të cilit Fjala tashmë ka kaluar, dhe ata që besuan. Dhe askush nuk besoi në të përveç një pakice.”

41. Ndërsa (Nuhu) u tha: “Hipni në të, me Emrin e Allahut do të jetë lëvizja e saj dhe ndalimi i saj. Vërtet Zoti im është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë. (Tefsir At-Tabari).

42. Kështu ajo (barka) lundroi mes valëve si male, ndërsa Nuhu i thirri të birit që ishte ndarë veç, “O biri im! Eja në barkë me ne dhe mos u bë prej mosbesimtarëve.”

43. I biri iu përgjigj: “Do të ngjitem në mal, ai do të më shpëtojë nga uji.” Nuhu i tha: “Këtë ditë nuk ka asnjë shpëtim nga Urdhëri i Allahut, përveç atij mbi të cilin Ai ka Mëshirë.” Dhe valët erdhën mes tyre, kështu që ai (i biri) ishte mes të mbyturve.

44. U tha: “O tokë! Gëlltite ujin tënd! Dhe o qiell! Përmbaje (shiun tënd)!” Dhe uji u ul (u bë të qetësohet) e Urdhëri i Allahut u përmbush (shkatërrimi i popullit të Nuhut), ndërsa ajo (barka) pushoi në (Malin) Xhudi dhe u tha: “Larg nga populli Dhalimun (mosbesimtar e keqbërës)!”

45. Kështu që Nuhu i bëri thirrje Zotit të tij duke i thënë: “Zoti im! Vërtet që biri im është nga familja ime dhe nuk ka dyshim që Premtimi yt është i vërtetë dhe se Ti je më i Drejti i gjykuesve.”

46. Ai (Allahu) tha: “O Nuh! Padyshim që ai nuk është nga familja jote (bashkësia jote). Me të vërtetë që vepra e tij është e padrejtë, kështu që mos kërko prej Meje atë (gjë) për të cilën nuk ke dije! Unë të paralajmëroj që të mos jesh prej të paditurve.”

47. Nuhu tha: “Zoti im! Të mbështetem Ty nga të pyeturit Ty për atë (gjë) për të cilën unë nuk kam dije. Dhe nëse Ti nuk më fal mua dhe nuk ke Mëshirë për mua, vërtet që unë do të jem prej të humburve.”

48. (Pastaj) iu tha: “O Nuh! Zbrit (nga barka) në paqë nga Ne mbi ty dhe mbi njerëzit që janë me ty (dhe mbi disa nga pasardhësit e tyre), por (do të ketë të tjerë) njerëz të cilëve Ne do t’u sigurojmë kënaqësitë e tyre (për një kohë), ndërsa më në fund do t’i kapë ndëshkimi i dhimbshëm prej Nesh.”

49. Këto janë njoftime të Gajbit (të së fshehtës, të së panjohurës) të cilat Ne t’i shpallim ty (O Muhammed), (të cilën) as ti dhe as populli yt nuk e dinte para kësaj (shpalljes), kështu që qetësohu, (se) padyshim fundi (i mirë) është për Muttekunët (të përkushtuarit në Besimin e Pastër Islam).

50. Edhe Aadit (Ne i dërguam) vëllain e tyre, Hudin. Ai u tha: “O populli im! Adhuroni Allahun! Nuk ka ilah (të adhuruar) tjetër pos Atij. Vërtet që ju s’bëni gjë tjetër veçse shpifni!

51. O populli im! Unë për këtë (shpalljen e Mesazhit) nuk kërkoj prej jush asnjë shpërblim. Shpërblimi im është vetëm prej Atij i Cili më krijoi mua. A nuk do të kuptoni atëherë?

52. Dhe o populli im! Kërkoni faljen e Zotit tuaj dhe pendohuni tek Ai, (që) Ai t’ju dërgojë qiellin (shiun) e bollshëm dhe do t’i shtojë forcë fuqisë suaj, kështu që mos e ktheni shpinën si Muxhrimunë (kriminelë, mosbesues të Njësisë së Allahut).”

53. Ata thanë: “O Hud! Ti nuk na ke sjellë asnjë argument dhe ne nuk do t’i braktisim zotat tanë thjesht për thënien tënde! Dhe ne nuk jemi besimtarë të tu.

54. Gjithë ç’themi është se disa nga zotat tanë të kanë mbërthyer ty me të keqen (e çmendurisë).” Ai u tha: “Unë i thirra Allahut të dëshmojë, dëshmoni edhe ju se unë jam i lirë nga ata që ju i përshkruani si ortakë në adhurim -

55. Me Të (Allahun). Kështu që komplotoni të gjithë ju kundër meje dhe mos më jepni çast pushimi e afat.

56. Unë i vë shpresat tek Allahu, Zoti im dhe Zoti juaj! Nuk ka asnjë krijesë të gjallë që Ai të mos e ketë mbërthyer pas balukeve të ballit (ta ketë nën sundimin e Tij të plotë). Nuk ka dyshim që Zoti im është në Udhën më të Drejtë (në të Vërtetën).

57. Kështu që nëse ju ktheni shpinën, prapëseprapë unë e kam shpallur Mesazhin me të cilin unë isha dërguar te ju. Zoti im do të bëjë një popull tjetër t’ju trashëgojë ju dhe ju nuk do t’i sillni Atij aspak dëm. Vërtet që Zoti im është përmbi gjithçka Vigjilent.”

58. Dhe kur erdhi Emri (urdhër) Ynë, Ne e shpëtuam Hudin dhe ata që besuan me të me Mëshirë prej Nesh dhe i ruajtëm nga një dënim i rreptë.

59. Kështu qe (populli Aad). Ata hodhën poshtë Ajetet (provat, shenjat, shpalljet) e Zotit të tyre dhe nuk iu bindën të Dërguarve të Tij, (por) ndoqën urdhëresat kryeneçe të kokëfortëve (shtypësve të së vërtetës nga paria dhe udhëheqësit e tyre).

60. Dhe u ndoqën me mallkim në këtë botë e (po kështu) edhe në Ditën e Kijametit (të Ringjalljes). Nuk ka dyshim! Me të vërtetë që populli i Aadit mohuan Zotin e tyre, kësisoj i zhdukur e tej i flakur Aadi, populli i Hudit!

61. Edhe (popullit) Themud, (Ne i dërguam) vëllain e tyre Salihun. Ai u tha: “O populli im! Adhuroni Allahun, ju nuk keni ilah (të adhuruar) tjetër veç Atij. Ai ju solli juve nga toka dhe ju vendosi në të, kështu pra, kërkoni faljen e Tij dhe kthejuni Atij me pendim. Me të vërtetë Zoti im është kurdoherë i Afërt (pranë robit të Tij me Kujdesin dhe Dijen e Tij), i Përgjigjshëm (që i përgjigjet thirrjes së robit).”

62. Ata i thanë: “O Salih! Ti ke qenë mes nesh si një shembull i shpresës së mirë për ne para kësaj (gjëje të re që na ke sjellë)! A na e ndalon neve adhurimin e atyre që kanë adhuruar prindërit tanë? Vërtet, ne jemi në dyshim të thellë për atë në të cilën ti na fton (besimin e adhurimin e një Zoti të vetëm, Allahut).”

63. Ai u tha: “O populli im! Më tregoni nëse unë kam provë të qartë nga Zoti im dhe mua më ka ardhur Mëshirë prej Tij (Pejgamberia), kush atëherë mund të më ndihmojë mua ndaj Allahut, nëse unë nuk do t’i bindesha Atij? Kësisoj ju vetëm se do të më shtonit humbje e shkatërrim.

64. Dhe o populli im! Kjo deve e Allahut është shenjë për ju. Lëreni atë të ushqehet në tokën e Allahut dhe mos e prekni me të keq, përndryshe do t’ju kap dënimi i afërt.”

65. Por ata e mbytën atë (deven), kështu që ai (Salihu) u tha: “Kënaquni në shtëpitë tuaja për tri ditë. Ky është premtim që nuk do të përgënjeshtrohet.”

66. Kështu kur erdhi Urdhëri Ynë (për dënim), Ne e shpëtuam Salihun dhe ata që besuan me të me Mëshirë nga Ne prej poshtërimit të asaj Dite. Vërtet që Zoti yt është Fuqiplotë, i Gjithëfuqishmi.

67. Dhe Es-Sajhah (dënimi - britma shkatërruese nga qielli) i përpiu keqbërësit, kështu që ata mbetën të shtrirë, vdekur në shtëpitë e tyre, -

68. Sikur të mos kishin jetuar në lulëzim kurrë më parë atje. Nuk ka dyshim! Me të vërtetë Themudi e mohoi Zotin e vet dhe kësisoj i zhdukur e tej i flakur Themudi!

69. Me të vërtetë të Dërguarit Tanë shkuan tek Ibrahimi me përgëzime (për të). I thanë: “Selam (përshëndetje, paqë!).” Ai iu përgjigj: “Selam (përshëndetje, paqë!)” dhe nxitoi t’i mirëpresë e t’u shërbejë me mish viçi të pjekur.

70. Por kur ai vërejti duart e tyre që nuk i zgjatën për tek ai (ushqimi), ai ndjeu mosbesimin në ta dhe ndjeu frikë prej tyre. Ata i thanë: “Mos u frikëso, ne jemi dërguar kundër popullit të Lutit.”

71. Edhe gruaja e tij po qëndronte në këmbë duke qeshur (mbase nga kënaqësia për shkatërrimin e popullit të Lutit). Por Ne i dhamë asaj përgëzime për Is’hakun dhe pas tij për Jakubin.

72. Ajo tha (me habi): “Mjerë unë! Do të mbaj fëmijë, ndërsa jam e moshuar dhe ja! Burri im i plakur? Vërtet kjo është gjë e çuditshme!”

73. Ata i thanë: “A habitesh me Vendimin e Allahut? Mëshira e Allahut dhe Bekimet i Tij qofshin mbi ju, o familje (e Ibrahimit)! Vërtet Ai (Allahu) është Zotëruesi i të gjitha lavdërimeve, më Madhështori në Lavdi.”

74. Pasiqë Ibrahimit i kaloi frika dhe i erdh përgëzimi, ai nisi të bëjë fjalë me Ne (me të Dërguarit) për popullin e Lutit.

75. Padyshim që Ibrahimi ishte shumë i durueshëm, gjithnjë i lutej Allahut me përulje dhe në çdo kohë i kthehej Allahut me pendim.

76. (Melekët i thanë:) “O Ibrahim! Lëre këtë (çështje). Tashmë Urdhëri i Zotit tënd ka ardhur; (është) e vërtetë që për ta do të vijë një dënim që nuk mund të kthehet.”

77. Dhe kur të Dërguarit Tanë arritën te Luti, ai u pikëllua për ta (se mos populli i qytetit u afrohej atyre për të kryer marrëdhënie me ta). Ai tha: “Kjo është një ditë e trishtueshme.”

78. Ndërsa populli i tij iu vërsulën atij, - dhe qysh më parë ata bënin krime (si sodomi etj), ai tha: “O populli im! Ja ku janë bijat e mia (d.m.th. vajzat ndër popullin tim), ato janë më të pastra për ju (nëse martoheni ligjërisht me to). Kështu pra, kini frikë Allahun dhe mos më poshtëroni mua me miqtë e mi! A nuk ka qoftë edhe një në mesin tuaj, burrë të drejtë e me mend?”

79. Ata i thanë: “Ti vërtet që e di se ne nuk kemi as ndonjë dëshirë, as edhe nevojë për bijat e tua dhe s’ka dyshim se ti e di shumë mirë se çfarë duam ne!”

80. Ai tha: “Sikur të kisha forcë (njerëz) t’ju mposhtja ju, apo sikur t’i mbështetesha ndonjë mbrojtësi të fuqishëm (që t’ju bëja ballë juve).”

81. Ata (të Dërguarit) i thanë: “O Lut! Padyshim që ne jemi të Dërguarit e Zotit tënd! Ata kurrë nuk do të mbërrijnë tek ti. Kështu udhëto ti dhe familja jote në një pjesë të natës dhe asnjë prej jush të mos shikojë pas, përveç gruas tënde (që do të mbetet pas). Padyshim se ndëshkimi i cili do t’i godasë ata, do ta godasë edhe atë. Tamam agimi është koha e caktuar për ta; a nuk është afër agimi?”

82. Kështu kur erdhi Urdhëri Ynë, Ne i kthyem përmbys (vendbanimet e Sodomit) dhe derdhëm mbi ta copa balte të pjekur të gurëzuar palë-palë;

83. (gurë të) Shënuar nga Zoti yt dhe ata (gurët ndëshkues, apo vendbanimet e popullit të Lutit) nuk janë larg Dhalimunëve (mohuesve, zullumqarëve).

84. Edhe te Medjeni (Ne dërguam) vëllain e tyre, Shuajbin. Ai u tha: “O populli im! Adhuroni Allahun, ju nuk keni ilah (të adhuruar) tjetër veç Atij dhe mos matni e mos peshoni mangut. Unë ju shoh në lulëzim, (por) me të vërtetë kam frikë për ju dënimin e një Dite të afërt.

85. O populli im! Jepni masë e peshë të plotë me drejtësi dhe mos pakësoni gjërat (mallrat) që u takojnë njerëzve si dhe mos bëni padrejtësi në tokë duke sjellë poshtërsi e shkatërrim.

86. Ajo (pjesë) që ka lënë Allahu për ju (fitimi i lejuar pasi t’u jepni të drejtën njerëzve), është më e mirë për ju, nëse jeni besimtarë. E unë nuk jam vënë roje mbi ju.”

87. Ata i thanë: “O Shuajb! A mos falja jote (namazi që ti fal ta ka prishur mendjen kështu që) të urdhëron që ne të braktisim ata që baballarët tanë gjithnjë i kanë adhuruar, apo që të mos bëjmë ç’të duam ne me pasurinë tonë? Vërtet që ti je i duruari, i mençuri (i thonë me ironi)!”

88. Ai u tha: “O populli im! Më thoni nëse unë kam provë të qartë nga Zoti im dhe Ai më ka dhënë risk të mirë nga Vetë Ai (a ta ndyej atë duke e përzier me fitim të paligjshëm?). Unë nuk dua, në kundërshtim me ju, të bëj atë që jua ndaloj juve që ta bëni. Unë vetëm dëshiroj përmirësimin për aq sa janë mundësitë e mia më të mira. Dhe udhëzimi im nuk mund të vijë përveçse nga Allahu, tek Ai unë mbështetem dhe Atij i kthehem me pendim.

89. Dhe o populli im! Le të mos jetë Shikaku (mospajtimi) im me ju shkak që ju të vuani fatin e njëjtë me popullin e Nuhut, të Aadit, apo të Salihut; dhe populli i Lutit nuk është shumë larg prej jush!

90. Dhe kërkoni faljen e Zotit tuaj dhe kthejuni Atij me pendim. Me të vërtetë që Zoti im është Mëshirëplotë, më Mirëdashësi.”

91. Ata i thanë: “O Shuajb! Ne nuk kuptojmë shumë nga ato që po thua dhe për më tepër të shohim si (njeri) të dobët mes nesh. Po të mos ishte familja jote, padyshim që do të të kishim gurëzuar dhe ti nuk ke fuqi kundër nesh.”

92. Ai u tha: “O populli im! A mos është kështu familja ime më me rëndësi për ju se sa Allahu, që e keni hedhur Atë pas shpinës suaj? Nuk ka dyshim që Zoti është Muhit (Rrethues, i Cili përfshin plotësisht) për gjithçka që ju veproni.

93. Dhe o populli im! Bëni ç’të mundeni e si të mundeni, (ndërsa) unë po punoj (në rrugën time). Do ta merrni vesh se mbi kë do të vijë dënimi që do ta mbulojë me turp dhe kush është gënjeshtar! Vini re pra! Padyshim që edhe unë me ju po vëzhgoj.”

94. Kështu, kur erdhi Urdhëri Ynë, Ne e shpëtuam Shuajbin dhe ata që besuan me të me Mëshirë prej Nesh. Ndërkohë As-saihah (dënimi - britma shkatërruese e dërguar nga qielli) i mbërtheu keqbërësit duke mbetur (të vdekur) shtrirë në shtëpitë e tyre,

95. Sikur të mos kishin jetuar kurrë atje! I zhdukur e tej i flakur Medjeni! Ashtu i zhdukur e tej i flakur si Themudi!

96. Padyshim që Ne dërguam Musain me Ajetet (shenjat, treguesit, shpalljet) Tona dhe me pushtet të qartë -

97. Te Faraoni dhe krerët e tij, por ata (paria) ndoqën urdhërin e Faraonit dhe urdhëri i Faraonit nuk ishte udhëzim i drejtë.

98. Ai (Faraoni) do të shkojë t’i prijë popullit të tij në Ditën e Kijametit duke i udhëhequr për në Zjarr. Dhe vërtet sa i keq është vendi drejt të cilit ata u udhëhoqën!

99. Ata u ndoqën nga mallkimi në këtë (botë) dhe (po kështu do të ndiqen nga mallkimi) në Ditën e Kijametit. Vërtet e keqe është dhurata e dhuruar.

100. Këto janë disa nga njoftimet për vendbanimet të cilat Ne po t’i shtjellojmë ty (O Muhammed). Prej tyre disa qëndrojnë akoma (si shenja), ndërsa të tjera tashmë janë fshirë.

101. Nuk u bëmë Ne padrejtësi atyre, por ata vetë i bënë keq vetes së tyre. Kësisoj zotat e tyre (të tjerë) në vend të Allahut, të cilëve ata u luteshin, nuk u sollën ndonjë dobi, kur tek ata erdhi Urdhëri nga Zoti yt dhe as nuk shtuan gjë në fatin e tyre, veçse shkatërrim.

102. I tillë është Mbërthimi (Ndëshkimi i ashpër) i Zotit tënd kur Ai mbërthen vendbanime të cilat punojnë të gabuarën. Vërtet që i dhimbshëm shumë, tepër i ashpër është Mbërthimi i Tij.

103. Me të vërtetë që në të (në këto rrëfime, apo në Kur’an) ka shenjë të qartë e mësim të mirë për ata të cilët kanë frikë ndëshkimin e Jetës së Pastajme. Ajo është një Ditë në të cilën njerëzimi do të mblidhet bashkë, ajo është një Ditë kur të gjithë do të jenë të pranishëm.

104. Dhe Ne e shtyjmë atë vetëm për një kohë (tashmë) të përcaktuar.

105. Në Ditën që do të vijë, askush nuk do të flasë veçse pas Lejimit dhe Urdhërit të Tij (Allahut). Disa prej atyre do të jenë të mjeruar e disa të lumtur.

106. Sa për ata që do të jenë të mjeruar, këta do të jenë në Zjarr, ku do të nxjerrin vetëm gulçime, rënkime e ofshamë.

107. Ata do të banojnë atje për gjithë kohën sa do të mbeten qiejt dhe toka, vetëm si të dëshirojë Zoti yt. Vërtet që Zoti yt është Përmbushësi për çfarë Ai dëshiron.

108. Ndërsa ata që janë të lumtur do të jenë në Xhennet, do të banojnë atje për gjithë kohën sa të mbeten qiejt dhe toka, vetëm si të dëshirojë Zoti yt: dhuratë pa fund.

109. Kështu që mos dysho aspak për ata që adhurojnë këta. Ata nuk adhurojnë gjë tjetër vetëm se çfarë adhuruan baballarët e tyre më parë. E nuk ka dyshim se Ne do t’ua paguajmë (shpërblejmë) plotësisht pjesën e tyre pa e cënuar aspak.

110. Kështu vërtet Ne i dhamë Librin Musait, por mospajtimet lindën në të dhe po të mos kishte qenë për Fjalën e vendosur që më parë nga Zoti yt, çështja do të ishte shqyrtuar mes tyre e nuk ka dyshim se ata janë në dyshim të thellë në lidhje me të (Kur’anin që të zbriti ty).

111. Nuk dyshohet aspak se secilit prej tyre Zoti yt do t’ua paguajë veprat e tyre plotësisht. Vërtet që Ai është në Dijeni të plotë për gjithçka që ata veprojnë.

112. Qëndro pra (O Muhammed), i paepur dhe i drejtuar (në fenë e Allahut në Islam), siç je urdhëruar ti dhe ata (shokët e tu) që i kthehen (Allahut) me ty bashkë me pendim dhe që nuk i kalojnë (kufijtë e Ligjit të Allahut). Vërtet Ai është Gjithëvëzhgues për gjithçka që ju veproni.

113. Dhe mos u jepni të drejtë atyre që veprojnë të keqen, që të mos ju prekë Zjarri dhe ju nuk keni mbrojtës të tjerë përveç Allahut dhe atëherë as edhe nuk do të mund të mbroheni.

114. Kryeni edhe faljen (Ekimus-Salat)(dy) skajet e ditës (agim, drekë dhe pasdite) dhe në orët e para të natës (falja në të ngrysur - Akshami dhe në mbrëmje - Jacia). Me të vërtetë që veprat e mira i largojnë veprat e këqia. Ky është përkujtim (e këshillë) për ata që përkujtojnë (që marrin këshillë e nxjerrin mësim).

115. Dhe jini të palëkundur në durim, se padyshim Allahu nuk e humb kurrë shpërblimin për mirëpunuesit.

116. Veç sikur të kishte pasur mes brezave para jush njerëz me urtësi, që të ndalonin (të tjerët) nga Fesadi (mosbesimi, djallëzitë, pabesitë, shkatërrimet, krimet e mëkatet) në tokë, - përveç një pakice prej atyre të cilët Ne i shpëtuam nga mesi i tyre. Ata që vepruan të gabuarën, ndoqën kënaqësinë e gjërave të mira të jetës (së kësaj bote) dhe këmbëngulën në gjynahe (duke qenë) Muxhrimunë (mosbesimtarë të Allahut, kriminelë e mëkatarë).

117. Dhe Zoti yt kurrë nuk do të shkatërronte vendbanimet me të padrejtë, nëse banorët e tyre janë mirëpunues.

118. Se po të dëshironte ashtu Zoti yt, Ai padyshim që do ta kishte bërë njerëzimin një Umet (një popull që të ndiqte një fe - Islamin), por ata nuk do të pushojnë në mospajtimin e tyre.

119. Përveç atij mbi të cilin Zoti yt ka dhuruar Mëshirën e Tij (i tillë është ndjekësi i Islamit - i së Vërtetës) dhe mu për këtë Ai i krijoi ata. Dhe përmbushet kështu Fjala e Zotit tënd: “Me të vërtetë që do ta mbush Xhehenemin me xhinde e njerëz së bashku.”

120. Dhe gjithçka që Ne të shpallim ty (O Muhammed) nga lajmet e të Dërguarve (para teje), (bëhet) me qëllim që Ne ta bëjmë të fortë e të paepur zemrën tënde me anë të tyre. Dhe në këtë të ka ardhur ty e vërteta si dhe këshillim, thirrje e përkujtim për besimtarët.

121. Ndërsa thuaju atyre që nuk besojnë: “Ju veproni në rrugën tuaj se edhe ne jemi duke vepruar (në Rrugën tonë).

122. Dhe prisni! Se edhe ne vërtet po presim.”

123. Vetëm i Allahut është Gajbi (e fshehta) e qiejve dhe e tokës dhe tek Ai kthehen të gjitha çështjet (për gjykim e vendim), kështu që adhuro Atë pra, dhe tek Ai mbështetu. Ndërkohë, Zoti yt nuk është i pavetëdijshëm për çfarë veproni ju (o njerëz).

Sure 12: Jusuf

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. Elif, Lam, Ra. Këto janë Vargjet e Librit të Qartë (të Kur’anit i cili i dallon qartë të ligjshmet dhe të paligjshmet, udhërrëfyes me ligje, udhëzim dhe mirësi).

2. Nuk ka dyshim që Ne e zbritëm atë Kur’an arabisht, me qëllim që ju të mund të kuptoni.

3. Ne të sjellim ty (O Muhammed), tregimet më të mira me anë të këtij Kur’ani, ndërsa para kësaj (Shpalljes) ti ishe prej atyre që nuk dinin asgjë për të (për Kur’anin, për tregimet e para etj).

4. (Përkujto) kur Jusufi, i tha babait të tij: “O baba! Vërtet pashë (në ëndërr) njëmbëdhjetë yje, diellin dhe hënën, i pashë në sexhde për mua.”

5. Ai (Jakubi) i tha: “Biri im! Mos u trego ëndrrën tënde vëllezërve të tu, që të mos thurrin pabesi ndaj teje. Me të vërtetë që shejtani është për njeriun armik i hapur!

6. Kështu Zoti yt do të të zgjedh ty dhe do të të mësojë shpjegimin e ëndrrave dhe do ta përsosë Mëshirën e Tij mbi ty dhe mbi pasardhësit e Jakubit, ashtu siç Ai përsosi atë tek baballarët e tu, te Ibrahimi dhe Is’haku kohë më parë. Padyshim që Zoti yt është i Gjithëditur, më i Urti Gjithëgjykues.”

7. Me të vërtetë që te Jusufi dhe te vëllezërit e tij ka Ajete (prova, shenja, tregues) për ata që pyesin.

8. Kur ata (vëllezërit) thanë: “Me të vërtetë që Jusufi dhe vëllai i tij (Beniamini) janë më të dashur se ne për babain, por ne jemi një dorë e mirë (grup i fortë). Vërtet që babai ynë është në gabim të qartë.

9. Vriteni Jusufin ose hidheni në ndonjë vend tjetër, me qëllim që fytyra e babait t’ju kthehet vetëm juve (që mirësia e dashuria e tij të jenë vetëm për ju), ndërsa ju do të jeni njerëz të drejtë pas kësaj (duke u penduar).”

10. Njëri prej tyre tha: “Mos e vrisni Jusufin por, nëse është e domosdoshme të bëni diçka, hidheni në fund të ndonjë pusi e do të merret nga ndonjë karvan udhëtarësh.”

11. Ata i thanë (babait): “O babai ynë! Përse nuk e beson Jusufin me ne, kur nuk ka dyshim se ne jemi dashamirës të tij të çiltër?!

12. Dërgoje atë me ne nesër të kënaqet e të luajë dhe sigurisht që ne do të kujdesemi për të.”

13. Ai (Jakubi) u tha: “Në të vërtetë më brengos ajo që ju të ma largoni atë prej meje. Kam frikë se mos ndonjë ujk do ta përpijë ndërkohë që ju (mund) të jeni të pakujdesshëm ndaj tij.”

14. Ata thanë: “Po të na e marrë ujku duke qenë grup i fortë që ta mbrojmë, atëherë vërtet që jemi të humbur.”

15. Kështu, kur ata e morën atë me vete, të gjithë u pajtuan ta hedhin në fund të pusit, ndërsa Ne i frymëzuam atij: “Vërtet që ti një ditë do t’ua thuash atyre hapur këtë çështje, kur ata nuk (do të) të njohin ty.”

16. Pastaj në mbrëmje u kthyen te babai i tyre duke qarë.

17. Ata i thanë: “O babai ynë! Shkuam të bëjmë gara me njëri-tjetrin dhe e lamë Jusufin me plaçkat tona, kështu që atë e hëngri ujku, por ti nuk do të na besosh neve edhe kur ne flasim të vërtetën.”

18. Dhe i sollën këmishën e tij me gjak të rrejshëm. Ai u tha: “Jo kurrë, por ju vetë keni thurrur ndodhi të pavërtetë, kështu që për mua durimi shkon më mirë dhe vetëm ndihma e Allahut mund të kërkohet kundër kësaj (prove të vështirë) që po pohoni.”

19. Pastaj andej kaloi një karvan udhëtarësh; e dërguan ujëbartësin (që t’ju sjellë ujë) dhe e lëshoi kovën (në pus). Ai thirri: “Oh, shikoni! Ç’sihariq! Një djalosh këtu!” Kështu ata e fshehën atë si mall me vlerë (si skllav). Por Allahu ishte i Gjithëditur për gjithçka që ata bënë.

20. Dhe e shitën për një çmim të ulët, për pak grosh. Sa pak e vlerësuan ata atë!

21. (Ndërsa) ai që e bleu në Egjipt i tha shoqes së vet: “Bëj të rrijë i qetë dhe nderoje, mbase do të na sjellë mirësi ose mund ta adaptojmë si tonin.” Kështu Ne e vendosëm Jusufin në tokë, që Ne të mund t’i mësonim atij shpjegimin e ngjarjeve, dhe Allahu ka Fuqi dhe Kontroll të plotë mbi Çështjet e Tij, por shumica e njerëzve nuk e dinë.

22. Dhe kur ai (Jusufi) arriti pjekurinë e u burrërua, Ne i dhamë atij urtësi dhe dije (të Pejgamberisë) dhe kësisoj pra, Ne i shpërblejmë Muhsinunët (mirëpunuesit në rrugën e Allahut).

23. Por ajo, në shtëpinë e së cilës ai jetonte, mendoi ta mashtronte atë (duke bërë me të punë imorale); mbylli dyert dhe i tha: “Eja tash!” Ai (Jusufi) tha: “Mos e thëntë Allahu (Allahu më ruajt)! Vërtet që ai (burri yt), pronari im, ma ka bërë jetesën të mirë (kështu që unë kurrë nuk do ta tradhtoj atë). Nuk ka dyshim se Dhalimunët (keqbërësit, të ligët) kurrë nuk do të jenë të fituar.”

24. E padyshim që ajo e dëshiroi atë dhe ai mund të ishte pajtuar me dëshirën e saj, sikur të mos kishte parë shenjat e Zotit të tij. Ashtu (e bëmë të vendosur) me qëllim që të mund ta largonim atë nga e keqja dhe vepra e ligë (e marrëdhënieve të paligjshme me të). Me të vërtetë që ai ishte një prej të zgjedhurve Tanë, rob i udhëzuar.

25. Kështu ata u përpoqën me njëri-tjetrin deri te dera dhe ajo ia grisi këmishën nga pas shpinës. (Aty) të dy e gjetën fisnikun e saj (të shoqin) tek dera. Ajo tha: “Cili është shpërblimi për atë që pati ndërmend një qëllim të keq kundër bashkëshortes tënde, përveç burgimit ose një dënimi të dhimbshëm?”

26. Ai (Jusufi) foli: “Ishte pikërisht ajo që deshi të më mashtronte mua,” - edhe një dëshmues nga njerëzit e shtëpisë së saj dëshmoi (duke thënë kështu): “Po të jetë se këmisha e tij është grisur nga përpara, atëherë tregimi i saj është i vërtetë dhe ai është gënjeshtar!

27. Por po të jetë se këmisha e tij është e grisur nga prapa, atëherë ajo ka gënjyer dhe ai është që flet të drejtën!”

28. Kështu që kur ai (bashkëshorti i saj) e pa këmishën e tij (të Jusufit) të shqyer nga pas, tha: “Vërtet që ky është një kurth i juaj (grave) dhe vërtet i madh është kurthi juaj.

29. “O Jusuf! Largohu prej kësaj! (O grua!) Kërko falje për gjynahin tënd! Padyshim që ti ishe në gabim.”

30. Ndërsa gratë e qytetit thanë: “E shoqja e El-Azizit po kërkon ta joshë djaloshin e saj (skllav). Vërtet që ajo e do atë si e marrë; me të vërtetë që e shohim në gabim të qartë.”

31. Kështu, kur ajo dëgjoi për ligësitë e akuzat e tyre, u dërgoi ftesë dhe përgatiti për to darkë. U dha nga një thikë dhe i foli (Jusufit): “Dilu përpara atyre.” Pastaj kur ato e panë atë, e lëvdëruan fort (bukurinë e tij) dhe (në habinë e tyre) prenë duart. Ato thanë: “Sa i përkryer është Allahu! (Allahu na ruajtë!) Ky s’është njeri! Ky është veçse melek madhështor!”

32. Ajo tha: “Ky është ai (djaloshi) për të cilin ju më fajësuat (për dashurinë ndaj tij) dhe unë vërtet që u mundova ta josh atë, por ai nuk pranoi. Dhe tash, nëse nuk pranon t’i bindet urdhërit tim, padyshim që do të hidhet në burg dhe do të jetë prej të poshtëruarve.”

33. Ai tha: “Zoti im! Burgu është më i pëlqyer për mua se sa ajo drejt së cilës ato më ftojnë. Nëse Ti nuk e largon kurthin e tyre prej meje, unë do të ndjehem i dhënë pas tyre dhe do të jem (prej atyre që gabojnë e bëjnë gjynahe) prej të paditurve.”

34. Kështu Zoti i tij iu përgjigj lutjes së tij dhe Ai e largoi prej tij përbetimin e tyre. Me të vërtetë që Ai është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.

35. Pastaj, u erdhi në mend, mbasi panë provat (e pafajsisë së Jusufit), që ta burgosin për një farë kohe.

36. Pastaj me të hyrën në burg edhe dy djelmosha. Njëri prej tyre tha: “E pashë veten (në ëndërr) duke shtrydhur verë.” Tjetri tha: “E pashë veten (në ëndërr) duke mbajtur bukë në kokë nga e cila hanin zogjët.” (I thanë Jusufit ata të dy): “Na trego komentimin e kësaj, sepse vërtet që të shohim ty prej Muhsinunëve (punëmirë e të përkushtuar në Rrugën e Allahut).”

37. Ai u tha: “Nuk ju vjen juve ndonjë ushqim me të cilin ushqeheni, e që unë të mos di t’ju përshkruajë atë para se t’ju vijë. Kjo është nga çfarë më ka mësuar Zoti im. Me të vërtetë që e kam flakur tej fenë e popullit që nuk beson në Allahun dhe që janë mosbesimtarë, mohues të Jetës së Përtejme.

38. Dhe kam ndjekur fenë e të parëve të mi, - të Ibrahimit, Is’hakut dhe Jakubit dhe ne kurrë nuk mund t’i përshkruajmë shok Allahut. Kjo është nga Mirësia e Allahut ndaj nesh dhe ndaj njerëzimit, por shumica e njerëzve nuk falënderojnë.

39. O shokët e mi të burgut! A janë më mirë shumë perëndi të ndryshme apo Allahu, Një, i Vetmi, i Papërballueshmi, më i Larti?

40. Ju nuk adhuroni përveç Tij, veçse se emra të cilët ju i keni shpikur, ju dhe baballarët tuaj për të cilët Allahu nuk ka dërguar asnjë provë e mbështetje. Urdhëri e gjykimi nuk është për kënd tjetër, përveç Allahut. Ai ka urdhëruar që ju të mos adhuroni tjetër veçse Atë, kjo është feja e drejtë dhe e vërtetë, por shumica e njerëzve nuk e dinë.

41. O shokë të burgut! Sa për të parin, ai (si shërbëtor) do të derdhë verë për padronin e tij për të pirë; ndërsa për tjetrin, ai do të kryqëzohet dhe zogjtë do të ushqehen nga koka e tij. Kështu gjykohet çështja për të cilën ju pyetët.”

42. Ndërsa atij për të cilin e dinte se do të shpëtonte i tha: “Më përmend mua te padroni yt (që të më nxjerr nga burgu).” Por shejtani e bëri atë të harrojë që ta përmend çështjen te padroni i vet (ose shejtani bëri që Jusufi të harrojë të përkujtojë Zotin e tij, Allahun, për të kërkuar ndihmën e Tij në vend të të tjerëve), kështu që (Jusufi) mbeti në burg edhe ca vite të tjera.

43. Kurse mbreti (i Egjiptit) tregoi: “Me të vërtetë që kam parë (në ëndërr) shtatë lopë të shëndosha të cilat shtatë (lopë) të dobëta po i hanin - dhe shtatë kallinj gruri të njomë dhe (shtatë) të tjerë të tharë. O njerëz të shquar! Ma shpjegoni ëndrrën time, nëse jeni që i shpjegoni ëndrrat.”

44. Ata i thanë: “Ëndrra të përziera dhe ne nuk jemi të ditur për shpjegimin e tyre.”

45. Pastaj ai që ishte liruar (nga dy të burgosurit që ishin me Jusufin) u kujtua më në fund dhe tha: “Do t’jua tregoj unë shpjegimin e saj, prandaj më dërgoni mua.”

46. (E dërguan te burgu, e ai i tha): “O Jusuf, njeriu i së vërtetës! Na shpjego neve (ëndrrën) për shtatë lopë të shëndosha të cilat i hanë shtatë të tjera të dobëta, dhe për shtatë kallinj gruri të njomë si dhe për (shtatë) të tjerë të thatë, që të mund të kthehem te populli (me përgjigje), ashtu që ata të kuptojnë.”

47. (Jusufi) tha: “Për shtatë vjet rrjesht do të mbillni si zakonisht dhe prodhimin e korrur do ta lini në kallinj (ta ruani), përveç një pjese nga e cila do të hani.

48. Pastaj, do të vijnë pas kësaj shtatë vite (të vështirë) të cilët do të gllabërojnë gjithë ç’keni lënë mënjanë që më parë për këto vite, përveç një pakice të asaj që e keni ruajtur.

49. Pastaj do të vijë mbas kësaj një vit në të cilin do të ketë për njerëzit shi të bollshëm në të cilin do të shtrydhin (rrush e vaj).”

50. Kështu mbreti tha: “Silleni këtu.” Por kur shkoi lajmëtari tek ai, (Jusufi) i tha: “Kthehu te padroni yt dhe pyete se ç’u ndodhi grave të cilat prenë duart e tyre. Vërtet që Zoti im (Allahu) është në Dijeni të plotë për kurthin e tyre.”

51. (Mbreti) u tha (grave): “Si ishte puna juaj, kur ju padyshim që u munduat ta kandisni Jusufin?” Gratë thanë: “Allahu na ruajt! Asnjë të keqe nuk dimë ne për të!” E shoqja e El-Azizit foli: “Tash doli në shesh e vërteta: isha unë që u mundova ta josh atë, ndërsa ai padyshim që është prej njerëzve besnikë e të vërtetë.”

52. “Këtë (e bëra tha Jusufi) për ta ditur ai (El-Azizi) se unë nuk e kam tradhëtuar atë kurrë, qoftë edhe në fshehtësi.” Dhe s’ka dyshim se Allahu nuk drejton kurthin e mashtruesve.

Pjesa 13

53. Edhe unë nuk e shfajësoj veten time. Padyshim që uni (nefsi njerëzor) është i prirur drejt së keqes, përveç kur Zoti derdh Mëshirën e Tij (mbi atë që Ai do). Me të vërtetë që Zoti im është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.”

54. E mbreti foli: “Ma sillni ta mbaj pranë meje.” Pastaj kur ai i foli atij (Jusufit) i tha, “Vërtet që këtë ditë ti je lart në radhët tona dhe plotësisht i besuar.”

55. (Jusufi) i tha: “Më lejo mua të kujdesem për hambarët e drithit të vendit. Vërtet që do të jem ruajtës i përkushtuar dhe i mençur.”

56. Kështu, ishim Ne që i dhamë fuqi Jusufit në tokë për të marrë sundimin atje kurdo e nga të dojë. Ne derdhim nga Mëshira Jonë mbi atë që Ne dëshirojmë dhe Ne nuk e lëmë të humbë aspak shpërblimi i Muhsinunëve (mirëpunuesve në Rrugë të Allahut).

57. Por padyshim se shpërblimi i Botës së Përtejme është më i miri për ata që besojnë dhe e kanë gjithnjë frikë Allahun (duke plotësuar detyrimet ndaj Tij, duke u larguar nga gjynahet dhe të këqijat dhe duke kryer të gjitha punët e veprat e mira për Hir të Tij).

58. Erdhën pastaj vëllezërit e Jusufit dhe hynë tek ai. Ai i njohu ata, ndërsa ata nuk e njohën dot atë.

59. Dhe kur ai i furnizoi ata me bereqet (sipas nevojave të tyre) u tha: “Më sillni një vëlla tuajin nga i njëjti baba me ju (por me nënë tjetër dhe me këtë nënkuptonte Beniaminin). A nuk e shihni se ju jap masë të plotë dhe jam mikëpritësi më i mirë?

60. Por nëse ju nuk ma sillni atë mua, nuk do të merrni asnjë masë (gruri) prej meje dhe madje nuk do të më afroheni mua.”

61. Ata i thanë: “Ne do të mundohemi të marrim leje për të nga babai i tij dhe padyshim që do ta bëjmë këtë (që na kërkon).”

62. Dhe (Jusufi) u tha punëtorëve të tij t’i vinin paratë e tyre (me të cilat vëllezërit e tij e kishin blerë drithin) në torbat e tyre, me qëllim që ata të merrnin vesh vetëm kur të shkonin te familja e tyre dhe mbase do të ktheheshin prapë.

63. Kështu kur ata shkuan te babai i tyre i thanë atij: “O babai ynë! Nuk marrim më dot aspak drith (nëse nuk e marrim vëllain tonë me vete). Kështu dërgoje vëllain tonë me ne që të mund të marrim masën tonë dhe patjetër që ne do të tregojmë çdo kujdes për të.”

64. Ai u tha: “A t’ju besoj për këtë sikur ju besova më parë për vëllain e tij (Jusufin)? Por Allahu është Ruajtësi më i Mirë dhe Ai është më Mëshirëplotë se çdo mëshirues.”

65. Ndërsa kur i hapën thasët, gjetën paratë e kthyera prapë. Ata thanë: “O babai ynë! E ç’duam më tepër? Këto paratë tona janë kthyer prapë, kështu që ne mund të sigurojmë më tepër ushqim për familjen tonë dhe do të shtojmë edhe një barrë deveje më tepër (me drithë). Kjo është sasi e vogël (për mbretin që të na e japë).”

66. (Babai i tyre, Jakubi) u tha: “Nuk do ta dërgoj atë me ju derisa ju të betoheni me vendosmëri në Emër të Allahut se do të ma sillni prapë patjetër, përjashtuar nëse ju vetë rrethoheni (dhe bëheni të pafuqishëm përballë armikut).” Kështu, kur ata e bënë betimin të vendosur, ai tha: “Allahu është Gjithëvëzhgues përmbi gjithë ato që ne kemi thënë.”

67. Më pas ai foli: “O bijtë e mi! Mos hyni (në qytet) nga një portë, por hyni nëpër porta të ndryshme. Jo se unë mund t’ju sjell juve ndonjë përfitim përkundër Allahut (Përcaktimit të Tij): Vërtet që gjykimi është vetëm i Allahut; tek Ai unë e kam lidhur besimin dhe ata që kërkojnë mbështetje, le të mbështeten vetëm tek Ai.”

68. Dhe kur hynë (në qytet) sipas porosisë së babait të tyre, nuk u vlejti aspak (këshilla e babait të tyre) përkundër (Dëshirës së) Allahut. Ajo ishte vetëm një nevojë e shpirtit të Jakubit të cilën ai e shkarkoi, sepse ai ishte i vërtet i brumosur me dije sipas Udhëzimeve Tona, por shumica e njerëzve nuk e dinë.

69. Dhe ndërsa ata hynë përsëri te Jusufi, ai e mori vëllain e tij (Biniaminin) pranë vetes dhe i tha: “Unë jam padyshim vëllai yt, kështu që mos u pikëllo për atë që ata vepruan.”

70. Kështu pasi (Jusufi) i furnizoi ata me drithë, ai e futi kupën (prej ari) në torbën e vëllait të vet. Pastaj një thirrës ngriti zërin: “O ju në këtë karvan! Vërtet që qenkeni vjedhës!”

71. Ata duke u kthyer pas, thanë: “Çfarë keni humbur?”

72. Ata u përgjigjën: “Kemi humbur kupën e mbretit (të artë) e kush e sjell atë, ka shpërblim një barrë deveje dhe unë jamë garantues për këtë.”

73. Ata (vëllezërit e Jusufit) thanë: “Për Allahun! Nuk ka dyshim dhe ju e dini se ne nuk erdhëm për të bërë pabesi në tokë dhe nuk jemi aspak vjedhës!”

74. Ata (njerëzit e Jusufit) thanë: “Cili është atëherë dënimi i atij nëse (vërtetohet që) ju jeni gënjeshtarë?”

75. Ata (vëllezërit e Jusufit) thanë: “Dënimi duhet të jetë që ai, në torbën e të cilit do të gjindet ajo (kupa) duhet të mbahet për ndëshkim. Kështu i ndëshkojmë ne keqbërësit!”

76. Kështu ai (Jusufi) filloi të kërkojë në thasët e tyre para thasëve të vëllait të vet, pastaj e nxori nga thesi i tij. Kështu Ne parapërgatitëm për Jusufin: Ai nuk mund ta merrte vëllain e tij sipas ligjit të mbretit, veçse Allahu e dëshiroi atë. (Kështu që Allahu bëri që vëllezërit të detyrohen vetë me rrugën e tyre “të ndëshkimit, për skllavërimin e vjedhësit”). Ne ngrisim lartë në grada kë Ne dëshirojmë, por përmbi të gjithë ata që janë të pajisur me dije, është Një i Gjithëdituri (Allahu).

77. Ata (vëllezërit) thanë: “Në pastë vjedhur ky, ka qenë edhe një vëlla i tij (Jusufi) që ka vjedhur më përpara.” Por këto gjëra sigurisht që Jusufi i mbajti në vetvete, duke mos ua shfaqur atyre të fshehtat. Tha me vete: “Ju jeni në gjendje më të vështirë dhe Allahu e di më mirë të vërtetën nga ajo që pohoni ju!”

78. I thanë: “O sunduesi i lartë i vendit! Në të vërtetë ai ka një baba fisnik e të thyer (i cili do të pikëllohet për të), kështu që merr një nga ne në vend të tij. Vërtet që ne të mendojë ty prej Muhsinunëve (atyre që bëjnë mirë).”

79. Ai u tha: “Mos e thëntë Allahu që ne të marrim tjetërkënd në vend të atij të cilit ne i gjetëm mallin tonë. Nuk ka dyshim se (po vepruam kështu) do të ishim prej Dhalimunëve (të padrejtë, keqbërës).”

80. Kështu kur ata humbën çdo shpresë (për ta shpëtuar), ata gjykuan mes veti. Më i madhi prej tyre tha: “A nuk e dini se babai juaj mori besën tuaj në Emër të Allahut dhe se para kësaj ju dështuat në detyrën tuaj ndaj Jusufit? Kësisoj, unë nuk do të iki nga ky vend derisa të më lejojë babai im ose derisa Allahu të gjykojë çështjen time (duke liruar Beniaminin) dhe Ai është më i Miri i gjykuesve.

81. Kthehuni te babai juaj dhe thuani: ‘O babai ynë! Me të vërtetë që biri yt (Beniamini) ka vjedhur dhe ne nuk dëshmojmë, veçse sipas asaj që ne dimë dhe se ne nuk mund të mbrohemi e nuk mund ta dimë Gajbin (të fshehtën)!

82. Pyet edhe (njerëzit në) qytetin ku ishim ne dhe karvanin me të cilin ne u kthyem dhe (do ta shohësh) me të vërtetë që ne po tregojmë të vërtetën’.”

83. (Jakubi) tha: “Jo, por ju vetë keni trilluar e jeni futur në diçka, kështu që durimi është më i mirë për mua. Mbase Allahu do të m’i kthejë të gjithë prapë. Nuk ka dyshim që Ai, vetëm Ai është i Gjithëdituri, më i Urti Gjithëgjykues.”

84. Dhe e ktheu shpinën e tha: “Medet! Sa dhimbje e madhe për Jusufin!” dhe humbi shikimin nga dhimbja që po e mposhte dhe ra në agoni.

85. Ata i thanë: “Për Allahun! Ti kurrë nuk do të pushosh së përmenduri Jusufin, derisa të dobësohesh nga mosha ose do të vdesësh i tretur.”

86. Ai u tha: “Unë vetëm Allahut ia drejtoj ankesën time për pikëllimin dhe dhimbjen dhe unë di nga Allahu atë që ju nuk e dini.

87. O bijtë e mi! Shkoni e kërkoni për Jusufin dhe vëllain e tij dhe kurrë mos e humbni shpresën për Mëshirën e Allahut. Vërtet, askush nuk humb shpresat për Mëshirën e Allahut përveç popullit Kafir (mohues e që nuk beson).”

88. Më pas kur hynë tek ai (Jusufi), i thanë: “O sundues i lartë i vendit! Një kohë e vështirë (varfëri) na ka goditur ne dhe familjen tonë dhe kemi sjellë vetëm fare pak para, kështu që na jep barrë të plotë dhe ji mirëbërës ndaj nesh. Vërtet që Allahu i shpërblen bamirësit.”

89. Ai u tha: “A e dini se ç’bëtë me Jusufin dhe vëllain e tij kur ishit në errësirën e padijes (injorantë)?”

90. Ata i thanë: “A vërtet ti je Jusufi!?” Ai u tha: “Unë jam Jusufi dhe ky është vëllai im (Beniamini). Padyshim që Allahu ka qenë shumë i mëshirshëm ndaj nesh. Padyshim se ai i cili e ka frikë Allahun me bindje ndaj Tij dhe është i duruar, atëherë Allahu nuk e humb shpërblimin për Muhsinunët (mirëpunuesit në Rrugë të Allahut).”

91. Ata thanë: “Për Allahun! Me të vërtetë që Allahu ju ka parapëlqyer ju mbi ne dhe ne sigurisht që kemi qenë gjynahqarë.”

92. Ai u tha: “Asnjë qortim për ju këtë ditë, Allahu ju fali dhe Ai është më Mëshirëploti se çdo mëshirues!

93. Shkoni me këtë këmishën time dhe kalojeni mbi fytyrën e babait tim, atij do t’i kthehet shikimi, pastaj më sillni gjithë familjen tuaj.”

94. Ndërsa kur karavani u largua (nga Egjipti), babai i tyre tha: “Vërtet që e ndiej erën e Jusufit, vetëm se mos më konsideroni të matufosur.”

95. Ata rreth tij i thanë: “Për Allahun! Vërtet që ti je në mendjen tënde të vjetër e të shastisur.”

96. Pastaj, kur erdhi bartësi i lajmit të gëzuar, ia hodhi (këmishën) mbi fytyrë dhe atij iu kthye drita e syve. Ai (Jakubi) tha: “A nuk ju thashë se unë vërtet di nga Allahu atë që ju nuk e dini?”

97. Ata i thanë: “O babai ynë! Kërko Falje (nga Allahu) për gjynahet tona, vërtet që ishim gjynahqarë.”

98. Ai u tha: “Unë do t’i kërkoj Zotit tim falje për ju: Vërtet Ai, vetëm Ai është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.”

99. Pastaj, kur hynë te Jusufi, ai i mori prindërit e tij pranë vetes dhe tha: “Hyni në Egjipt të sigurtë, nëse dëshiron Allahu.”

100. Dhe (Jusufi) i ngriti prindërit e tij lart në fron, e ata ranë para tij në sexhde (me fytyrë përtokë me nderim), ndërsa ai tha: “O babai im! Ky është shpjegimi i ëndrrës sime të dikurshme! Zoti im e bëri atë të vërtetë! Vërtet që Ai ishte mjaft i Mirë me mua, kur Ai më nxorri nga burgu, ndërsa juve ju nxorri nga jeta e shkretëtirës dhe ju solli të gjithëve këtu, mbasi shejtani kishte mbjellë armiqësi mes meje dhe vëllezërve të mi. Vërtet që Zoti im është më Bujari dhe më i Dashuri me kë do Ai. Nuk ka dyshim se Ai, Vetëm Ai është i Gjithëdituri, më i Urti Gjithëgjykues.

101. Zoti im! Ti vërtet që ke derdhur mbi mua nga fuqia e sundimit dhe më ke mësuar shpjegimin e ëndrrave; Ti (i Vetmi) Krijues i qiejve dhe i tokës! Ti je Veli (Mbrojtës, Ndihmues, Ruajtës) për mua në dynja dhe në Jetën e Përtejme! Më bëj mua që të vdes Musliman (si një i nënshtruar Vullnetit Tënd) dhe më bashko me të drejtët.”

102. Kjo është nga njoftimet e Gajbit (e së fshehtës së kohës së kaluar) të cilën Ne ta sjellim ty (O Muhammed) me Shpallje Hyjnore. Ti nuk ke qenë i pranishëm me ta kur ata u mblodhën bashkë, e bënë planin dhe thurën komplotin.

103. Dhe prapë shumica e njerëzve nuk do të besojnë, edhe sikur ti ta lakmosh këtë (që njerëzit të besojnë).

104. Dhe ti nuk u kërkon asnjë shpërblim (atyre që nuk pranojnë qenien tënde Pejgamber) për këtë (që të besojnë). Ai (Kur’ani) nuk është tjetër veçse përkujtues dhe këshillë për gjithë Alemin (gjithë njerëzit, xhindet dhe gjithë krijesat).

105. Dhe sa shumë shenja treguese në qiej dhe në tokë lënë të kalojnë (e s’ua vënë mendjen)? Prapëseprapë ata janë braktisës e të padëshiruar për to.

106. Dhe shumica e tyre nuk e besojnë Allahun, veçse duke i bashkuar Atij shokë e ortakë si të barabartë me Të.

107. A ndjehen atëherë të sigurt ata nga mbulesa e Ndëshkimit të Allahut që do t’ju vijë atyre, apo nga ardhja kundër tyre e Çastit të Fundit krejt papritur, ndërsa të mos e marrin vesh?

108. Thuaj (O Muhammed): “Kjo është Udha ime; unë ju ftoj drejt Allahut (Njësimit të Tij) me dije të sigurt, unë dhe kushdo që më ndjek mua (duhet të ftojnë në Islam). Lavdi i qoftë Allahut dhe unë nuk jam prej mushrikëve (politeistë, paganë, idhujtarë ose çdo fe tjetër që mohon Njësinë e Allahut ose adhuron të tjerë përkrah e në vend të Allahut).”

109. Dhe Ne as që kemi dërguar para teje (të Dërguar), përveçse burra nga gjiri i banorëve të tokës, të cilët Ne i frymëzuam (me Shpallje Hyjnore). A nuk udhëtojnë ata (mosbesimtarët) nëpër botë dhe a nuk shohin si ka qenë fundi i atyre mosbesimtarëve para tyre? Por Shtëpia e Botës së Përtejme është më e mira për ata të cilët e kanë frikë Allahun. A nuk kuptoni pra?

110. (Popujve të shkatërruar u shtyhej afati) deri kur të Dërguarit humbnin çdo shpresë për popullin e tyre dhe mendonin se ishin të mohuar, atëherë tek ata vinte Ndihma Jonë dhe kushdo që dëshironim Ne, shpëtohej. Dhe Ndëshkimi Ynë nuk mund të shmanget nga populli Muxhrim (kriminel, kryeneç, që nuk i bindet Allahut).

111. Vërtet që në ndodhitë e tyre (të Dërguarve) ka mësim për njerëzit me mend. Ai (Kur’ani) nuk është përrallë e trilluar, por pohim dhe përforcim i Librave të Parë të Allahut dhe shtjellim i imët i gjithçkaje si dhe udhëzues e përkujtim Mëshire për popullin besimtar.

Sure 13: Er Rad (Shkrepëtima)

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. Elif, Lam, Mim, Ra. Këto janë Vargjet e Librit (Kur’anit) dhe e tërë ajo që të është shpallur ty (O Muhammed) nga Zoti yt është e vërteta, por shumica e njerëzve nuk besojnë.

2. Allahu është Ai i Cili ngriti qiejt pa shtylla që t’i shihni. Pastaj Ai Isteva (u ngrit lartë dhe qëndroi mbi) Arsh (Fronin e Tij Madhështor, vërtet siç i shkon Madhështisë së Tij). Ai solli diellin dhe hënën të vazhdojnë të rrotullohen, secili duke ndjekur kursin e vet për një kohë të përcaktuar. Ai rregullon të gjitha çështjet dhe punët duke shpjeguar Ajetet (argumentet, provat, shenjat e Tij) në imtësi që ju të besoni me vendosmëri e bindje të plotë për takimin (pas ringjalljes) me Zotin tuaj.

3. Dhe Ai është i Cili tokën e shtroi dhe në të vendosi male të qëndrueshme e lumenj. Dhe nga çdo lloj bime e fruti Ai bëri në palë dy e nga dy (në çift dhe në lloj). Ai e sjell natën si mbulesë mbi ditën. Vërtet që në gjithë këtë ka Ajete (prova, tregues, shenja) për njerëzit që thellë mendojnë.

4. Dhe në tokë ka hapësira fqinje të shumëllojshme dhe kopshte me vreshta edhe fusha të mbjella me grurë, edhe palma që rriten dy a tri nga një rrënjë e vetme ose edhe ndryshe (një rrënjë secila prej tyre), të ujitura nga i njëjti ujë, megjithatë disa Ne i bëjmë më të mira se të tjerat për t’u ngrënë. Sigurisht që në këto gjëra ka Ajete (shenja, prova, shpallje) për njerëzit që kuptojnë.

5. Dhe nëse ti (O Muhammed) habitesh (pse përgënjeshtrojnë), atëherë më e çuditshme është thënia e tyre: “Kur ne të jemi pluhur, a vërtet thua që do të ngrihemi në një krijim të ri?” Këta janë ata të cilët nuk besojnë në Zotin e tyre! Këta janë ata të cilët do të kenë pranga hekuri që t’u lidhin duart e tyre në qafë. Ata do të jenë banorët e Zjarrit dhe atje do të banojnë.

6. Të kërkojnë ty të shpejtosh të keqen para të mirës edhe pse shumë ndëshkime si shembull me të vërtetë që kanë ndodhur para tyre. Por s’ka dyshim se Zoti yt zotëron e dhuron shumë Falje për njerëzimin, pavarësisht nga Dhulmi (të këqiat, djallëzitë, të ligat) e tij (njerëzimit). Dhe vërtet që Zoti yt është (gjithashtu edhe) i Ashpër në ndëshkim.

7. Dhe mosbesimtarët thonë: “Përse nuk i dërgohet atij një shenjë (mrekulli praktike) nga Zoti i tij?” Por ti je vetëm këshillues dhe për çdo popull ka udhëzues.

8. Allahu e di se çfarë mbart çdo femër dhe me sa (kohë apo numër) shkurtohen ose zgjaten mbartjet e mitrave. Çdo gjë është para Tij në raport (të përcaktuar drejt).

9. I Gjithëdituri për çdo gjë të padukshme e të dukshme, më Madhështori, më i Larti.

10. Është njësoj (për Të) nëse çdokush prej jush e fsheh apo e shpall hapur fjalën e tij, nëse është që fshihet i mbuluar nga nata apo që shfaqet hapur ditën.

11. Për çdo njeri ka melekë (roje) të përhershëm para dhe mbrapa tij. Ata e ruajnë atë me Urdhërin e Allahut. Sigurisht që Allahu nuk do të ndryshojë (për mirë) gjendjen e një populli (që bën gjynahe, që është mosmirënjohës e i pabindur ndaj Allahut) përderisa ata vetë ta ndryshojnë atë për mirë (duke ndryshuar shpirtin e tyre dhe punët e tyre). Por kur Allahu do ndëshkimin e një populli, nuk ka më kthim mbrapa të tij dhe as nuk do të gjejnë përveç Tij mbrojtës tjetër.

12. Është Ai i Cili jua shfaq juve shkrepëtimën si frikë (për udhëtarët) dhe si shpresë (për ata që presin shi). Është Ai i Cili ngre dhe sjell re të rënduara (me shi).

13. Dhe Er-Raadi (shkrepëtima) madhëron e lavdëron Allahun; kështu bëjnë edhe melekët për shkak të Frikës ndaj Tij. Dhe Ai dërgon rrufetë dhe me to godet kë do Ai, megjithatë ata (mosbesimtarët) kundërshtojnë e vënë dyshime për Allahun, ndërsa Ai është me të gjitha Fuqitë i Mundshëm dhe i Ashpër në ndëshkim.

14. Vetëm për Të është Fjala e Vërtetë, Adhurimi i Vërtetë. Dhe ata të adhuruar të tjerë nga ata (politeistët dhe besimet tjera jashtë Islamit) u kthejnë përgjigje aq sa do të vinin ujë në gojë (prej pusit të thellë) duke shtrirë duart në grykën e tij, por ai (uji) nuk arrin kurrë tek ata. Dhe thirrja (adhurimi e lutja) e Kafirëve (mohuesve e mosbesimtarëve që i vënë shokë Allahut) s’është tjetër, veçse gabim (trashanik e lajthitje pa asnjë vlerë).

15. Dhe Allahut i bien në sexhde kushdo (çdo qenie) që është në qiej dhe në tokë me vullnetin e tyre ose pa vullnet dhe po kështu bëjnë edhe hijet e tyre në agim dhe në mbrëmje.

16. Thuaju (O Muhammed): “Kush është Zoti i qiejve dhe i tokës?” Thuaj: “Allahu.” Thuaju: “A keni zgjedhur për mbrojtës të tjerë në vend të Tij, të tillë që as vetvetes s’mund t’i sjellin dobi dhe as ta largojnë dëmin!?”. Thuaju: “A është i verbëri i njëjtë me atë që sheh? Ose a është errësira e njëjtë me dritën? Apo i caktojnë Allahut ortakë të cilët krijuan të ngjashëm në Krijimin e Tij, kështu që krijimi (i tyre dhe Krijimi i Tij) iu duk atyre njësoj?” Thuaj: “Allahu është Krijuesi i çdo gjëje dhe Ai është Një i Vetëm, më i Larti i Papërballueshmi.”

17. Ai lëshon ujë nga qielli dhe luginat rrjedhin sipas masës së tyre, por vërshimi mbart shkumën që del në sipërfaqe, si dhe nga ai (ari) të cilin ata (njerëzit) e nxehin në zjarr me qëllim që të bëjnë zbukurime ose enë, (del) po një shkumë e ngjashme. Kësisoj Allahu (me ngjashmëri) nxjerr në shesh të vërtetën nga gënjeshtra. Pastaj shkuma kalon si zgjyrë mbi brigjet e lumit, ndërsa ajo që është për të mirën e njerëzve, mbetet në tokë. Kështu pra Allahu i sjell shembujt (për të nxjerr në shesh të vërtetën dhe gënjeshtrën, besimin dhe mosbesimin).

18. Për ata të cilët iu përgjigjën Thirrjes së Zotit të tyre (besuan në Njësinë e Allahut dhe ndoqën të Dërguarin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) është El-Husna (më e mira mrekulli, Xhenneti). Por ata që nuk iu përgjigjën Thirrjes së Tij (nuk besuan në Islam), sikur të kishin gjithë ç’ka në tokë e edhe një herë aq, do ta jepnin atë me qëllim që të shpëtonin (nga Zjarri, por më kot). Për ta do të jetë llogaria e tmerrshme. Vendbanimi i tyre do të jetë Xhehenemi dhe vërtet i hidhur është ai vend pushimi.

19. A është i njëjtë ai që e njeh se ajo që t’u shpall ty nga Zoti yt është e vërteta, si ai që është i verbuar? Por janë ata të cilët janë të brumosur me mendje të shëndoshë që mendojnë;

20. Ata të cilët përmbushin Marrëveshjen e Allahut dhe nuk e thyejnë fjalën e dhënë;

21. Dhe ata që e mbajnë lidhjen për të cilën Allahu ka urdhëruar të mbahet (bashkojnë besimin me punët sipas tij, ndjekin Fenë e Allahut, Islamin, shkojnë mirë me farefisin e me gjithë vëllazërinë muslimane), që kanë frikë Zotin e tyre, që kanë frikë llogarinë e tmerrshme (kështu që heqin dorë nga ndalimet e Allahut dhe zbatojnë Urdhërat e Tij).

22. Dhe ata që këmbëngulin me durim për Fytyrë të Zotit të tyre dhe përmbushin faljen e përcaktuar dhe shpenzojnë fshehtas ose hapur nga ajo që Ne u kemi dhuruar, edhe largojnë e ndalojnë të keqen me të mirën, mu për këta është fundi më i mirë, Shtëpia e Përhershme, -

23. Kopshtet e Begatë të Përhershëm të Xhennetit të Adnit në të cilin do të hyjnë ata si dhe të tjerë të cilët punuan drejtësi prej prindërve të tyre, prej grave të tyre dhe prej pasardhësve të tyre: Edhe melekët do të hyjnë tek ata nga çdo derë (e Xhennetit duke u thënë):

24. “Selamun Alejkum (paqja qoftë mbi ju) për atë që ju duruat. Vërtet e shkëlqyer është Shtëpia e Fundit!”

25. Por ata që e thyejnë Marrëveshjen e Allahut pasi vetë e dhanë besën, që cënojnë atë që Allahu ka urdhëruar për t’iu bashkuar dhe që veprojnë djallëzi në tokë, mbi këta është mallkimi dhe për këta është shtëpia e tmerrshme e zymtësisë (Xhehenemi).

26. Allahu shton begatinë për kë Ai do dhe e ngushton (për kë Ai do). Dhe kënaqen me jetën e kësaj bote, ndërsa jeta e kësaj bote e krahasuar me Botën Tjetër, s’është veçse një argëtim i çastit e që kalon shpejt.

27. Dhe thonë ata që nuk besuan: “Përse nuk i zbritet atij (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) një shenjë nga Zoti i tij?” Thuaj: “Në të vërtetë Allahu humb kë do Ai dhe udhëzon drejt Tij ata që i kthehen Atij me pendim;”

28. Ata që besuan (në Njësinë e Allahut, në të Dërguarin e Tij, në Islam) dhe zemrat e të cilëve gjejnë prehje duke përkujtuar Allahun; Nuk ka dyshim se në përkujtimin e Allahut vertet që zemrat gjejnë prehje.

29. Ata që besojnë dhe punojnë drejtësi, për ta është Tuuba (gëzimet më të larta, ose lloj peme e Xhennetit me shije të papërshkrueshme) dhe vendi më i bukur për t’u kthyer më në fund.

30. Kështu Ne të dërguam ty (O Muhammed) te një popull para të cilit popuj të tjerë kanë kaluar, me qëllim që ti t’u rrëfesh me imtësi çfarë Ne të kemi frymëzuar ty, ndërkohë që ata nuk besojnë të Gjithëmëshirshmin (Allahun). Thuaju: “Ai është Zoti im! La ilahe il-la Huve (askush nuk ka të drejtë, nuk meriton e nuk duhet të adhurohet përveç Tij)! Tek Ai unë jam mbështetur dhe tek Ai do të jetë kthimi im me pendim.”

31. Dhe sikur të kishte ndonjë Kur’an me të cilin mund të lëvizeshin malet nga vendi, ose toka të çahej copa-copa, ose të vdekurit të bëheshin të flisnin (ky do të ishte i tillë e jo tjetër), por vendimi për të gjitha çështjet është sigurisht vetëm i Allahut. Atëherë, a nuk e kuptojnë akoma ata që besojnë se, sikur të kishte dashur Allahu, Ai do ta kishte drejtuar gjithë njerëzimin? Dhe ndonjë fatkeqësi shkatërruese nuk do të pushojë për t’i goditur ata që nuk besojnë për veprat e tyre (të liga), apo ajo të vendoset pranë shtëpive të tyre, derisa të vijë e të kalojë Premtimi i Allahut, pasi Allahu sigurisht që nuk e shkel Premtimin e Vet.

32. Dhe vërtet që shumë të Dërguar u vunë në lojë para teje (O Muhammed), por Unë u dhurova shtyrje të kohës (së dënimit) atyre të cilët nuk besuan dhe më në fund Unë i ndëshkova ata. Por si qe Ndëshkimi Im (sa i tmerrshëm)!

33. A është pra Ai (Allahu) i Cili merr përgjegjësi e qëndron përmbi çdo njeri e shpirt dhe i Cili di me imtësi gjithçka që ka bërë ai (si perënditë e tjera që adhurojnë jobesimtarët e mohuesit e Allahut, zota dhe të adhuruar të tjerë që nuk dinë asgjë e s’kanë mundësi as për veten e tyre)? Prapëseprapë ata i përshkruajnë Allahut shokë. Thuaju: “I emërtoni ata (vetëm sa u vini emra)! A mos vallë doni që ju ta vini në dijeni Atë për diçka që Ai nuk e di në tokë, apo është thjesht një shfaqje fjalësh?” Jo! Por për ata që nuk besojnë, shtirja e tyre u është bërë që t’u duket e drejtë dhe e kënaqshme, si dhe janë penguar nga Rruga e Drejtë. Dhe atë të cilin e humb Allahu, për të nuk ka më udhëzues tjetër.

34. Për ta ka mundim në jetën e kësaj bote, e s’ka dyshim se dënimi i Botës Tjetër është shumë më i rëndë dhe ata nuk kanë asnjë mbrojtës kundër Allahut.

35. Shembulli i përshkruar i Xhennetit për Muttekunët (të përkushtuarit në Besimin e Vërtetë Islam) është premtuar! Nën të rrjedhin lumenj, furnizimi e kënaqësia është e përhershme, e kështu edhe hija e tij. Ky është fundi për të përkushtuarit, ndërsa fundi i mosbesimtarëve është Zjarri.

36. Atyre të cilëve Ne u kemi dhënë Librat e Parë (jehudive ose të krishterëve si p.sh. Abdullah bin Selam e jehudi të tjerë që përqafuan Islamin) kënaqen me atë që të është shpallur ty (me Kur’anin), por ka nga klanet (e jehudive ose të paganëve) edhe prej atyre të cilët nuk pranojnë disa pjesë. Thuaju: “Unë jam urdhëruar vetëm të adhuroj Allahun dhe të mos i vë shok Atij. Unë vetëm tek Ai thërras e i lutem dhe tek Ai është kthimi im.”

37. Kështu Ne e kemi zbritur atë (Kur’anin) për të qenë gjykues autoritar në Arabisht. Sikur të ishe ti (O Muhammed) që të ndiqje dëshirat e tyre të kota pas dijes që të ka arritur ty, atëherë ti nuk do të kesh as ndonjë mbrojtës dhe as ruajtës a përkrahës kundër Allahut.

38. Dhe padyshim që Ne sollëm të Dërguar para teje dhe caktuam për ta bashkëshorte dhe pasardhës dhe kurrë nuk qe për ndonjë të Dërguar që të sillte ndonjë shenjë (mrekulli) përveçse me Lejen (ose Vullnetin) e Allahut. Për çdo çështje ka Ligj të dekretuar (nga Allahu). (Tefsir At-Tabari).

39. Allahu shlyen (nga ajo evidencë) çfarë Ai do ose përforcon (çfarë Ai do) dhe tek Ai është Nëna e Librit (El-Leuh El-Mahfudh).

40. Nëse (O Muhammed) Ne të tregojmë pjesë nga ajo që Ne u kemi premtuar atyre ose ta marrim shpirtin pranë Nesh (para se të përmbushet e gjitha), detyra jote është vetëm të shpallësh (Mesazhin), ndërsa tek Ne është dhënia e llogarisë.

41. A nuk e vërejnë ata se si Ne pak nga pak (por vazhdimisht) i zvogëlojmë kufijtë e terrenit (të mosbesimtarëve duke ua dhënë atë besimtarëve)? Kur gjykon Allahu, nuk ka tjetër më që të kthejë prapë Gjykimin e Tij dhe Ai është më i Shpejti në llogari.

42. Edhe ata para tyre vërtet që thurën komplote, por gjithë plani është i Allahut. Ai di çfarë bën e çfarë fiton çdo shpirt (njeriu) dhe shpejt mosbesimtarët do ta marrin vesh se e kujt është shtëpia e fundit (se kush fiton fundin e mirë në Xhennet).

43. Ndërsa mosbesimtarët thonë: “Ti (O Muhammed) nuk je i Dërguar.” Thuaju: “Më se i Mjaftueshëm për Dëshmues mes meje dhe jush është Allahu dhe ata që kanë dijen e Librit (Teuratit e tjer, si p.sh. Abdullah bin Selam si dhe jehudi e të krishterë të tjerë që përqafuan Islamin).”

Sure 14: Ibrahim

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. Elif, Lam, Ra. (ky është) një Libër të cilin Ne ta kemi shpallur ty (O Muhammed), me qëllim që të udhëheqësh njerëzimin nga errësira (e mosbesimit) drejt dritës (së besimit të Njësisë së Allahut, të Islamit) me Lejen dhe Vullnetin e Zotit të tyre në Rrugën e të Gjithëfuqishmit, Zotëruesit të të gjitha lavdërimeve.

2. Allahut të Cilit i përkasin gjithë ç’ka në qiej dhe gjithë ç’ka në tokë! Por mjerë për mosbesimtarët për ndëshkimin e ashpër (që do t’u sjellë mosbesimi i tyre)!

3. Ata të cilët parapëlqejnë jetën e kësaj bote në vend të Jetës së Pasosur, që pengojnë (njerëzit) nga Udha e Allahut (Islami) dhe që kërkojnë shtrembërime në të - mu këta janë në gabim tepër larg.

4. Dhe Ne nuk kemi sjellë të Dërguar veçse me gjuhën e popullit të tij, me qëllim që ai të mund ta bënte të qartë (Mesazhin) e tij për ta, ndërsa Allahu humb kë Ai do dhe udhëzon atë që Ai do dhe Ai është i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.

5. Dhe padyshim që Ne e çuam Musain me Ajetet (provat, shenjat, treguesit) Tona (duke i thënë): “Nxirre popullin tënd nga errësira në dritë dhe përkujtoju atyre Ditët e Allahut (kur ata ishin të veçuar në mirësi e begati mbi gjithë popujt tjerë).” Vërtet që në të ka prova e shenja për çdo (njeri) durues e të paepur, vlerësues e falënderues.

6. (Dhe kujto) kur Musai i tha popullit të tij: “Sillni në mendje Begatinë dhe Ndihmën e Allahut, kur Ai ju çliroi nga populli i Faraonit i cili po ju sprovonte juve me ndëshkim të tmerrshëm duke ju prerë bijtë tuaj e duke ju lënë gratë gjallë: Dhe në të kishte sprovë të jashtëzakonshme nga Zoti juaj.”

7. (Kujto edhe) kur Zoti juaj shpalli: “Nëse falënderoni (duke pranuar besimin e duke adhuruar vetëm Allahun), Unë do t’ju jap akoma më shumë (nga Bekimet e Mia), por në qoftë se jeni të pakënaqur e mosmirënjohës, atëherë me të vërtetë që Ndëshkimi Im është i rreptë.”

8. Ndërsa Musai u tha: “Nëse mohoni e nuk besoni ju dhe të gjithë ç’janë në tokë së bashku, atëherë nuk ka dyshim se Allahu është më i Pasuri (i Lirë nga çdo nevojë; Ai s’ka nevojë për asgjë), i Denjë për të gjitha lavdërimet.”

9. A nuk ju ka ardhur juve (o njerëz) lajmi i atyre para jush, i popullit të Nuhut, Aadit dhe Themudit? - Edhe i të tjerëve pas këtyre? Askush nuk i njeh ata veç Allahut. Tek ata shkuan të Dërguarit e tyre me prova të qarta, por ata futën duart në gojë (duke ngrënë gishtat nga inati) dhe thanë: “Sigurisht që ne mohojmë atë me të cilën ju jeni dërguar dhe në të vërtetë jemi në dyshim të thellë në atë që ju na ftoni ne (në adhurimin e Një Zoti të Vetëm).”

10. Të Dërguarit e tyre u thanë: “A mos keni dyshim në Allahun, Krijuesin e qiejve dhe të tokës? Ai ju thërret ju që t’ju falë gjynahet tuaja dhe t’ju japë afat për një kohë të caktuar.” Ata u thanë: “Ju s’jeni veçse qenie njerëzore si edhe ne! Ju doni të na largoni ne nga ata që kanë adhuruar gjithnjë prindërit tanë! Na sillni atëherë ndonjë forcë a provë të qartë.”

11. Të Dërguarit u thanë atyre: “Ne nuk jemi veçse qenie njerëzore si edhe ju, por Allahu dhuron Mëshirën e Tij mbi atë që do nga robët e Tij. Nuk është për ne që t’ju sjellim ndonjë fuqi bindëse ose provë të qartë, por veçse me Lejen dhe Vullnetin e Allahut dhe tek Allahu le të mbështeten e t’i varin shpresat besimtarët.

12. Dhe përse të mos mbështetemi tek Allahu, ndërkohë që Ai padyshim na ka udhëzuar ne në rrugët që ndjekim? Ne padyshim që do të përballojmë me shumë durim gjithë dhimbjet që mund të na shkaktoni dhe vetëm tek Allahu le të mbështeten ata që kërkojnë të mbështeten.”

13. Ndërsa ata që nuk besuan u thanë të Dërguarve të tyre: “Me të vërtetë që ne do t’ju përzëmë nga vendi ynë, ose ju të ktheheni në fenë tonë.” Por Zoti i tyre u frymëzoi këtë Mesazh: “Vërtet që Ne do t’i shkatërrojmë Dhalimunët (mosbesimtarët, keqbërësit, shkatërruesit).

14. Dhe padyshim që Ne do t’ju bëjmë ju të trashëgoni tokën pas tyre. Kjo është për të atillët që kanë frikë të qëndrojnë para Meje (Ditën e Llogarisë ose Ndëshkimin Tim) dhe i tremben Kërcënimit Tim.”

15. Por ata (të Dërguarit) kërkonin ndihmë e triumf (nga Zoti i tyre, Allahu), ndërsa çdo diktator arrogant e kokëfortë përfundoi në zhgënjim e shkatërrim të plotë.

16. Para tij (diktatorit arrogant e kokëfortë) është Xhehenemi dhe do të detyrohet të pijë ujë të vluar të qelbur.

17. Ai do ta gëlltisë atë pa dëshirë dhe do ta ketë shumë të vështirë ta kapërdijë poshtë gërmazit, ndërsa vdekja do t’i afrohet nga të gjitha anët, por prapëseprapë nuk do të vdesë dhe përballë do të ketë dënim të egër e të pamëshirshëm.

18. Shembulli i atyre që mohuan Zotin e tyre është se punët e tyre janë si hiri mbi të cilin fryn era e tërbuar në një ditë me furtunë: ata nuk do të munden të marrin asnjë thërrmijë nga çfarë punuan. Kjo është humbja dhe largimi më i fundit (nga Udha e Drejtë).

19. A nuk e shihni se Allahu ka krijuar qiejt dhe tokën me vërtetësi (e me drejtësi, me ligje e me rregull)? Nëse Ai do, Ai mund t’ju heqë ju dhe të sjellë (në vend tuaj) një krijim të ri!

20. Dhe për Allahun kjo s’është e vështirë.

21. Të gjithë ata do të dalin të rreshtuar para Allahut, ndërsa të dobëtit do t’u thonë arrogantëve (prijësve të tyre): “Me të vërtetë që ne ju ndoqëm ju; a mundni të na bëni ndopak dobi ndaj Ndëshkimit të Allahut?” Ata do t’u thonë: “Po të na kishte udhëzuar ne Allahu, ne do t’ju kishim udhëzuar ju. Tash për ne nuk ka ndryshim: nëse hidhërohemi ose i përballojmë (këto vuajtje) me durim, nuk ka vend strehimi për ne.”

22. E shejtani do të thotë kur të jetë vendosur përfundimisht çështja: “Padyshim që Allahu ju bëri juve një premtim të vërtetë. Edhe unë ju premtova gjithashtu, por unë ju tradhëtova. Unë nuk kisha asnjë fuqi përmbi ju, por vetëm sa ju bëra thirrje dhe ju m’u përgjigjët. Kështu pra, mos më fajësoni mua, por fajësoni veten tuaj. Unë nuk mund t’ju ndihmoj dhe as ju nuk mund të më ndihmoni mua. Unë e mohoj veprimin tuaj të parë duke më lidhur mua si shok me Allahun (duke m’u bindur mua në jetën e dynjasë). Vërtet që për Dhalimunët (keqbërësit, mohuesit), për ata është ndëshkim i dhimbshëm.”

23. Ndërsa ata që besuan (në Allahun, në të Dërguarin e Tij, në Islam) dhe punuan mirësi e drejtësi, do të futen në Kopshtet e Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj për të banuar atje përgjithmonë, me Lejen dhe Vullnetin e Zotit të tyre. Përshëndetja e tyre atje do të jetë: Selam (paqë!).

24. A nuk e sheh se si Allahu sjell shembull (e krahasim)? Një fjalë të mirë si një pemë të mirë, rrënja e së cilës është e ngulur fort dhe degët e saj ngrihen (lart) në qiell.

25. Duke dhënë frytet e saj në çdo kohë me Lejen dhe Vullnetin e Zotit të saj. Kështu Allahu i sjell shembujt krahasues për njerëzit, me qëllim që ata të mund të përkujtojnë.

26. Dhe shembulli krahasues për një fjalë të ligë është si ai i pemës së keqe e shkulur nga sipërfaqja e tokës duke mos pasur aspak qëndrueshmëri.

27. Allahu do t’i qëndrojë fort ata që besojnë me një Thënie që qëndron fort në jetën e kësaj bote dhe në Jetën e Pastajme. Por Allahu do t’i humbë ata që janë Dhalimunë (politeistë, mosbesimtarë, keqbërës) dhe Allahu bën çfarë dëshiron.

28. A nuk i ke parë ata të cilët kanë ndryshuar Mirësitë e Allahut në mosbesim dhe i bënë njerëzit e tyre të zbresin të banojnë në shtëpinë e rrënimit? –

29. Xhehenemi, në të cilin do të përvëlohen, - e sa vend i keq për të ndenjur!

30. Dhe i vënë shokë e ortakë Allahut për t’i larguar (njerëzit) nga Rruga e Tij! Thuaju: “Kënaquni (në këtë jetë të shpejtë)! Por nuk ka dyshim se vendi i përcaktuar për ju është drejt Zjarrit (të Xhehenemit)!”

31. Thuaju (O Muhammed) robëve të Mi që kanë besuar se ata duhet të kryejnë plotësisht faljen e përcaktuar (Ikametus-Salat) dhe të shpenzojnë për mirësi nga begatitë që Ne u kemi dhuruar fshehur dhe hapur, para se të vijë një Ditë kur nuk do të ketë as marrëveshje me njëri-tjetrin dhe as përkrahje.

32. Allahu është Ai i Cili ka krijuar qiejt dhe tokën dhe që dërgon ujin nga qielli duke nxjerrë prej andej fruta si ushqim për ju; është Ai i Cili i ka bërë anijet të jenë të nënshtruara ndaj jush që të mund të lundrojnë nëpër det me Lejen dhe Vullnetin e Tij; po kështu Ai ka bërë edhe lumenjtë të jenë të nënshtruar e në shërbimin tuaj.

33. Dhe Ai ka bërë diellin dhe hënën të dy të ndjekin vazhdimisht drejtimin e tyre (për t’ju shërbyer juve), po kështu ka bërë edhe natën edhe ditën të nënshtruar për ju.

34. Dhe Ai ju dha gjithçka që ju kërkuat dhe në qoftë se përpiqeni t’i numëroni Mirësitë e Allahut, ju kurrë nuk do të ishi në gjendje t’i numëroni ato. Me të vërtetë që njeriu është plotësisht i dhënë pas padrejtësisë e mosmirënjohjes - mosbesimtar.

35. Dhe përkujto kur Ibrahimi tha: “Zoti im! Bëje këtë qytet (Mekën) të paqës dhe të sigurisë dhe më largo e më ruaj mua dhe bijtë e mi nga adhurimi i idhujve.

36. O Zoti im! Vërtet që ata (idhujt) kanë gabuar e humbur shumë nga njerëzit. Por kushdo që më ndjek mua, vërtet që ai është prej meje dhe kushdo që nuk më bindet e nuk më ndjek mua (rrugën time), atëherë Ti je vërtet gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

37. O Zoti ynë! Kam vendosur disa nga pasardhësit e mi të banojnë në një luginë të pakultivuar (e të shkretë) pranë Shtëpisë Tënde të Shenjtë (Ka’ba në Mekë), me qëllim që ata, O Zoti ynë, të plotësojnë faljen e rregullt të detyruar (Ikametus-Salat). Mbushi pra zemrat e disa prej njerëzve me dashuri ndaj tyre dhe furnizoji ata me fruta që të mund të falënderojnë.

38. O Zoti ynë! Nuk ka dyshim që Ti e di se çfarë fshehim e çfarë shfaqim hapur. Asgjë, në tokë a në qiell, nuk mund t’i fshihet Allahut.

39. Gjithë lavdërimet dhe falënderimet i takojnë Allahut i Cili më dhuroi mua në moshë të thyer Ismailin dhe Is’hakun. Me të vërtetë që Zoti im është Gjithëdëgjuesi i duasë.

40. O Zoti ynë! Më bëj mua që të plotësoj faljen e rregullt të përcaktuar, po kështu bëji edhe nga pasardhësit e mi. Zoti ynë! Dhe ma prano duanë.

41. O Zoti ynë! Më fal mua dhe prindërit e mi si dhe gjithë besimtarët Ditën që do të ngrihet llogaria.”

42. Mos mendoni se Allahu është i paditur e i pavëmendshëm për atë që bëjnë Dhalimunët (politeistët, keqbërësit), por Ai u jep atyre kohë deri në një Ditë kur sytë do të zgurdullohen prej tmerrit.

43. (Ata do të jenë) duke vrapuar përpara me qafë të ngritur, me kokën nga qielli, vështrimi duke mos iu kthyer atyre dhe zemrat e tyre bosh (nga hutimi e paniku).

44. Dhe paralajmëroi njerëzit (O Muhammed) për Ditën kur do t’u vijë ndëshkimi dhe atëherë keqbërësit do të thonë: “O Zoti ynë! Na lër fare pak kohë: do t’i përgjigjemi Thirrjes Tënde dhe të ndjekim të Dërguarit (e Tu)!” (Do t’u thuhet): “A nuk ishit ju që u betuat një kohë se nuk do ta linit (jetën e dynjasë për Jetën e Pasosur)?

45. Dhe jetuat në vendbanimet e njerëzve që u gabuan dhe i bënë keq vetvetes duke qenë e qartë për ju se si Ne u sollëm me ta; dhe Ne ju paraqitëm juve mjaft shembuj.”

46. Vërtet që ata e thurën komplotin e tyre dhe padyshim se Allahu ishte në Dijeni të plotë për komplotin e tyre; edhe pse përbetimi i tyre ishte i madh, përsëri ai nuk do të jetë kurrë në gjendje të lëvizë malet nga vendet e tyre (pasi ai është pa asnjë rëndësi). (Tefsir ibn Kethir).

47. Kështu që mos mendoni se Allahu do të harrojë të mbajë Premtimin e Tij ndaj të Dërguarve të Tij. Në të vërtetë Allahu është i Gjithëfuqishëm, i Zoti për Hakmarrje.

48. Ditën kur toka do të zëvendësohet me tjetër tokë, po kështu edhe qiejt, (atëherë) edhe (gjithë krijesat) do të dalin të rreshtuara përpara Allahut të Vetmit, të Papërballueshmit.

49. Dhe do t’i shihni Muxhrimunët (kriminelët, mëkatarët, mosbesimtarët e mohuesit e Njësisë së Allahut) atë Ditë të lidhur bashkë në pranga.

50. Veshjet e tyre do të jenë prej katrani, ndërsa fytyrat do t’ua mbulojë Zjarri.

51. Që të shpërblejë Allahu çdo njeri sipas asaj që ka fituar e që i takon. Vërtet që Allahu është më i Shpejti në marrjen në llogari.

52. Ky (Kur’an) është Mesazh për njerëzimin (dhe provë e qartë kundër tyre) me qëllim që ata të mund të paralajmërohen me anë të tij dhe që të mund të kuptojnë se Ai është vetëm Një Zot i Adhuruar dhe që njerëzit e brumosur me mendje të shëndoshë të përkujtojnë.

Sure 15: El Hixhr (Lugina shkëmbore)

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim
Pjesa 14

1. Elif, Lam, Ra. Këto janë Vargjet e Librit dhe Kur’anit të qartë.

2. Ata që mohuan, sa shumë herë do të kishin dëshiruar të kishin qenë Muslimanë (të nënshtruar ndaj Vullnetit të Allahut në Islam me të gjitha kushtet dhe detyrimet e tij).

3. I lini vetëm ata të hanë e të shijojnë (të mirat e përkohshme kësaj bote) si dhe t’i përkushtohen shpresës së kotë. Shpejt do ta kuptojnë!

4. E kurrë nuk e shkatërruam Ne ndonjë vendbanim që nuk i ishte dhënë afat i njohur dhe i përcaktuar për të.

5. Asnjë komb nuk mund ta parashikojë afatin e përcaktuar as edhe nuk mund ta shtyjë atë.

6. Dhe thonë: “O ti (Muhammed) të cilit i është zbritur Përkujtimi (Kur’ani)! Me të vërtetë ti je i marrë!

7. Pse nuk na sjell melekë, nëse ti je prej të vërtetëve?”

8. Ne nuk i zbresim melekët veçse me të vërtetën (për të përmbushur Çështjet e Urdhërat e drejta Tonat për ndëshkim etj) dhe në rast të tillë ata (që nuk besojnë), nuk do të kenë më shtyrje të afatit!

9. Vërtet Ne, jemi Ne që e kemi zbritur Përkujtimin (Kur’anin) dhe padyshim që Ne do të jemi Gjithëruajtës të tij.

10. Sigurisht që Ne sollëm të Dërguar para teje (O Muhammed) ndër sektet e vjetra (fetare të cilët u shmangën nga e drejta).

11. Dhe asnjëherë nuk u erdhi i Dërguar atyre, veçse gjithnjë e tallen.

12. Kështu e lëmë Ne atë (mosbesimin) të hyjë në zemrat e Muxhrimunëve (kriminelëve, politeistëve, të pabindurve e të panënshtruarve ndaj Allahut).

13. Ata nuk mund të besojnë në të (në Kur’an), e tashmë ka kaluar shembulli i të parëve (popuj që i shkatërroi Ndëshkimi i Allahut).

14. Edhe sikur Ne t’u hapnim atyre një portë nga qielli dhe ata të vazhdonin të ngjiteshin atje,

15. Ata sigurisht që do të thoshin: “Na u morën sytë. Jo, ne jemi popull i magjepsur me magji.”

16. Dhe vërtet Ne i kemi sjellë yjet madhështorë në qiell dhe Ne e zbukuruam atë për shikuesit.

17. Dhe për më tepër Ne e kemi mbrojtur atë (qiellin e parë) nga çdo shejtan i mallkuar.

18. Por për ndonjë (shejtan) që vjedh ndonjë fjalë, ndiqet nga një zjarr ndriçues i ndezur fort.

19. Dhe tokën e kemi zgjeruar dhe kemi vendosur në të male të qëndrueshme, si dhe bëmë që në të të rriten të gjitha llojet e gjërave në masë të drejtë e të përcaktuar.

20. Dhe Ne kemi sjellë në të mjete për jetesë, - për ju dhe për ata (krijesa të tjera) për të cilët ju nuk kujdeseni.

21. Dhe s’ka asgjë që të mos i ketë thesaret e pashterrshme te Ne dhe Ne nuk e dërgojmë atë veçse në masë të drejtë e të ditur.

22. Dhe Ne i dërgojmë erërat mbarësuese (që të mbushin retë me ujë), pastaj Ne bëjmë që uji të zbresë nga qielli duke ua dhënë atë Ne për ta pirë dhe nuk jeni ju pronarët e rojet e depozitave dhe burimeve të tij.

23. Dhe vërtet Ne! Ne jemi Ata të Cilët japim jetë dhe sjellim vdekjen, dhe po Ne jemi Gjithëtrashëguesit.

24. Dhe nuk ka dyshim se Ne njohim brezat tuaj të parë që kanë kaluar, po kështu sigurisht që Ne njohim brezat tuaj të tashëm si edhe ata që do të vijnë pastaj.

25. Dhe padyshim që Zoti yt do t’i grumbullojë ata të gjithë bashkë. Me të vërtet që Ai është më i Urti Gjithëgjykues, i Gjithëditur.

26. Vërtet që Ne e krijuam njeriun prej argjillës tingëlluese, prej baltës së zezë e të lëmuar.

27. Edhe xhindet Ne i krijuam kohë më parë prej flakës pa tym të zjarrit.

28. Dhe përkujto kur Zoti yt u tha melekëve: “Unë do të krijoj një njeri (Ademin) prej argjillës tingëlluese, prej baltës së zezë e të lëmuar (duke i dhënë formë).

29. Kështu që kur Unë t’i kem dhënë plotësisht formën atij dhe t’i kem fryrë shpirtin që e kam krijuar për të, atëherë përkuluni para tij duke rënë në sexhde (me nderim).

30. Kështu melekët të gjithë ranë në sexhde me nderim, të gjithë së bashku.

31. Përveç Iblisit - ai nuk pranoi të jetë prej atyre që bien në sexhde (të nënshtruar ndaj Allahut e me nderim ndaj Ademit).

32. (Allahu) i tha: “O Iblis! Cili është shkaku që ti nuk qe e nuk u bashkove me ata që u nënshtruan e ranë në sexhde?”

33. (Iblisi) u përgjigj: “Unë nuk jam prej atyre që t’i nënshtrohem e t’i bie në sexhde një qenie njerëzore të cilin Ti e krijove prej argjillit tingëllues, prej baltës së zezë e të lëmuar.”

34. (Allahu) i tha: “Atëherë, dil jashtë prej këtu, pasi me të vërtetë ti je Raxhim (i përzënë, i mallkuar). (Tefsir At-Tabari).

35. Dhe padyshim që mallkimi do të jetë mbi ty deri në Ditën e Llogarisë.”

36. (Iblisi) tha: “O Zoti im! Më jep atëherë afat deri ditën kur ata (të vdekurit) do të rikthehen në jetë.”

37. (Allahu) Tha: “Sigurisht që ti je prej atyre që u është dhënë afat, -

38. Deri Ditën e kohës së caktuar (Kijametit).”

39. (Iblisi) tha: “O Zoti im! Për shkak se Ti më humbe mua e më fute në rrugë të shtrembër, unë padyshim që do t’ua zbukuroj atyre (njerëzve) rrugën e gabuar në tokë dhe do t’i fus në rrugë të shtrembër që të gjithë,

40. Përveç robëve të Tu të zgjedhur e të udhëzuar nga mesi i tyre.”

41. (Allahu) i tha: “Kjo (Rruga e robëve të Mi të përkushtuar) është Rruga e cila do t’i udhëheqë drejt e tek Unë.

42. Në të vërtetë ti nuk do të kesh aspak forcë mashtruese mbi robët e Mi përveç atyre të cilët të ndjekin ty në të gabuarën nga Gavunët (mosbesimtarët, mohuesit, të humburit).

43. Dhe s’ka dyshim se Xhehenemi është vendi i premtuar për të gjithë ata.

44. Ai ka shtatë porta dhe për secilën nga ato ka grup të përcaktuar (sipas mëkateve e krimeve të bëra).

45. Sigurisht që Muttekunët (të përkushtuarit në Rrugën Time) do të jenë mes Kopshteve të Begatë dhe burimeve të pashtershëm të Xhennetit.

46. (Do t’u thuhet këtyre): ‘Hyni atje në Paqë dhe në Siguri.’

47. Dhe do të largojmë nga gjokset e tyre çdo gjurmë plage a dhimbje (që mund të ken pasur); (do të jenë) vëllezër që shohin njëri-tjetrin me gaz (të nderuar) mbi fronet e tyre të lartë.

48. Asnjë shenjë lodhjeje nuk do t’i prekë e nuk do të ndjejnë, as edhe nuk do t’u kërkohet kurrë që të dalin prej andej.”

49. Shpallu robëve të Mi (O Muhammed) se Unë, vërtet që jam Unë gjithnjë Falësi i Madh, Mëshirëploti.

50. Dhe se Ndëshkimi Im, ai është me të vërtetë ndëshkim i dhimbshëm.

51. Tregoju edhe për miqtë (melekët) e Ibrahimit,

52. Kur ata hynë tek ai dhe i thanë: “Selam”- (Paqë mbi ty)! (Ibrahimi) u tha: “Në të vërtetë ne kemi frikë nga ju.”

53. Ata i thanë: “Mos u frikësoni! Ne të përgëzojmë ty për një djalë tepër të mençur e të urtë.”

54. (Ibrahimi) u tha: “A më përgëzoni ndërkohë që mosha e thyer më ka mbërthyer mua? Me çfarë pra më përgëzoni?”

55. Ata i thanë: “Ne të sjellim ty lajmin e gëzuar me vërtetësi, kështu që mos u bëj i dëshpëruar.”

56. (Ibrahimi) u tha: “Dhe kush dëshpërohet nga Përkujtimi i Zotit të tij përveç atyre që janë në rrugë të humbur?”

57. (Ibrahimi përsëri) foli: “E cila është detyra me të cilën keni ardhur, o të Dërguar?”

58. Ata (melekët) iu përgjigjen: “Ne jemi dërguar te një popull Muxhrim (i prishur e i zhytur thellë në krime e mëkate, mosbesimtarë, kriminelë).

59. (Të gjithë) Me përjashtim të familjes së Lutit, këta të gjithë do t’i shpëtojmë (nga shkatërrimi),

60. Përveç gruas së tij për të cilën Ne kemi mësuar (dhe është vendosur) se ajo do të jetë prej atyre që do të mbetet prapa (e do të shkatërrohet).”

61. Pastaj, kur të Dërguarit (melekët) shkuan te familja e Lutit,

62. Ai (Luti) u tha: “Në të vërtetë ju jeni njerëz të panjohur për mua.”

63. Ata i thanë: “Po, (nuk kemi qëllim të keq ndaj teje, por) ne kemi ardhur tek ti me atë (ndëshkim) në të cilin ata dyshonin.

64. Dhe të kemi sjellë ty të vërtetën (lajmin për shkatërrimin e popullit tënd). Dhe padyshim se jemi që e themi të vërtetën.

65. Pastaj udhëto në pjesën e fundit të natës me familjen tënde dhe ti shko pas tyre në fund e mos lejo kënd nga ju të kthejë kokën pas e të shikojë, por vazhdo drejt e atje ku je urdhëruar.”

66. Kështu Ne ia bëmë të njohur atij këtë vendim, se rrënjët e atyre (popullit të tij) do të këputeshin përfundimisht herët në agim.

67. Ndërsa banorët e qytetit (Sadum) erdhën të gëzuar (kur morën lajmin e ardhjes së djelmoshave të panjohur).

68. (Luti) u tha: “Në të vërtetë këta janë mysafirët e mi, kështu që mos më turpëroni;

69. Dhe kini frikë Allahun e mos më poshtëroni.”

70. Ata (banorët e qytetit) i thanë: “A nuk ta kemi ndaluar ty që të presësh (apo të mbrosh njerëzit e botës, vizitorë të huaj, të varfër etj)?”

71. (Luti) u tha: “Këto (vajzat e popullit) janë bijat e mia (për t’u martuar drejtësisht me to), nëse doni të veproni.”

72. Vërtet, (Betohem) për jetën tënde (O Muhammed)! Në marramendjen e tyre të egër, ata po endeshin të verbuar në çmenduri.

73. Por As-Sajha (ndëshkimi - britma tronditëse shkatërruese, zë e zhurmë e madhe me breshëri gurësh) i përpiu ata para agimit.

74. Dhe Ne i kthyem përmbys (qytetet e Sodomit) duke derdhur mbi ta edhe gurë nga balta e pjekur.

75. Sigurisht që këtu ka shenja treguese për ata që shohin, që kuptojnë e që nxjerrin mësime (nga Shenjat e Allahut).

76. Dhe mu këto (qytete) janë në rrugë të madhe (në vend të njohur e të qartë, në rrugën nga Meka për në Siri ku është sot Deti i Lutit ose Deti i Vdekur).

77. Me të vërtetë që atje është një shenjë treguese e madhe për besimtarët.

78. Edhe banorët e Ejkes (banorët e Pyllit, të Medjenit të Pejgamberit Shuajb ‘alejhis–selam) ishin po kështu Dhalimunë (mohues, politeistë, keqbërës).

79. Kësisoj Ne vendosëm dhe u hakmorrëm mbi ta dhe që të dy këto (vende) janë në rrugë të madhe, hapur që të shihen qartë.

80. Po kështu, edhe banorët e Hixhrit (Luginës Shkëmbore) nuk i pranuan të Dërguarit.

81. Dhe Ne u dhamë atyre Shenjat Tona, por ata ishin krejt kundër tyre.

82. Dhe vazhdonin të latonin e të skalitnin shtëpitë në malet shkëmbore (duke e ndjerë veten) të mbrojtur.

83. Por As-Sajha (ndëshkimi, britma shkatërruese, zë e zhurmë e madhe e dërguar nga qielli) i mbështolli herët në agim.

84. Dhe pa asnjë dobi qe gjithë ajo që bënë (me shumë mjeshtri e kujdes).

85. Dhe nuk i krijuam Ne qiejt dhe tokën dhe gjithë ç’është ndërmjet tyre veçse me të vërtetën (me të drejtën e jo pa qëllim ose pa vlerë); Ora e Fundit sigurisht që po vjen, kështu që (O Muhammed) lëri mënjanë me falje e me ndjesë butësie e mëshire (e mos i ndëshko) gabimet e tyre. (Ky varg është zbritur herët, para vargjeve për Xhihadin - luftën e shenjtë në Rrugë të Allahut kundër gjithë mosbesimtarëve të tjerë).

86. Vërtet që Zoti yt, Ai është Gjithëkrijuesi, i Gjithëdituri.

87. Dhe tashmë sigurisht që Ne të dhuruam ty shtatë vargjet e përsëritura vazhdimisht dhe Kur’anin Madhështor.

88. Mos i drejto sytë e tu me lakmi në ato çfarë u kemi dhuruar Ne disa grupeve të tyre (mosbesimtarëve) dhe as mos u pikëllo për ta (pse nuk besuan), por ule krahun tënd (me butësi) te besimtarët.

89. Dhe thuaj: “Unë me të vërtetë jam paralajmërues i qartë.”

90. Siç u kemi zbritur ndarësve (jehudive, të krishterëve që i ndanë pjesë-pjesë Librat e Parë),

91. Të cilët e bënë pjesë-pjesë Kur’anin (sipas qejfit të tyre, duke besuar në një pjesë të tij ose duke i copëtuar e duke i shpërndarë ndër vizitorët e Kabës pjesë të shkëputura e pa lidhje të tij dhe duke mohuar pjesën tjetër). (Tefsir At-Tabari).

92. Kështu pra, për Zotin tënd (O Muhammed)! Ne padyshim që do t’i marrim ata të gjithë në pyetje e në llogari -

93. Për gjithë ç’farë kanë punuar.

94. Kësisoj shpalle hapur atë (Mesazhin e Allahut) që je urdhëruar dhe largohu prej Mushrikëve (politeistë, paganë, idhujtarë, mohues të Njësisë së Allahut, që i vënë shokë Atij).

95. Nuk ka dyshim se Ne të mjaftojmë ty kundër tallësve e përgojuesve të tu.

96. Ata të cilët sollën përkrah me Allahun ilah (zot, të adhuruar) tjetër, shpejt do ta mësojnë.

97. Nuk ka dyshim se Ne e dimë se gjoksi yt është i ngushtuar (e të është pikëlluar zemra) nga ato gjëra që ata flasin.

98. Kështu që lavdëro madhështinë e Zotit tënd dhe të jesh prej atyre që ia nënshtrojnë veten Atij duke rënë në sexhde me adhurim.

99. Dhe adhuro (e shërbeji) Zotit tënd, deri sa të arrijë e pashmangshmja e sigurtë (vdekja).

Sure 16: En Nahl (Bleta)

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim

1. Ngjarja (Përmbushja e Urdhërit të Allahut në Orën e caktuar) e përcaktuar gjithsesi që do të vijë, kështu që mos kërkoni që ta shpejtoni atë. I Lavdishëm dhe i Madhëruar qoftë Ai mbi gjithçka që ata i bashkojnë Atij si shokë e ortakë të barabartë me Të.

2. Ai i dërgon melekët me frymëzimin e Urdhërit të Tij kujtdo nga robët e Tij që Ai dëshiron (duke thënë): “Këshilloje njerëzimin se nuk ka të adhuruar tjetër të merituar veç Meje. Pra më kini frikë Mua (plotësoni detyrimet e largohuni nga të gjitha ndalimet e përcaktuara).

3. Ai ka krijuar qiejt dhe tokën me vërtetësi. Lartë është Ai nga të pasurit shokë prej atyre që ata (mosbesimtarët e politeistët) ia ngjisin Atij.

4. Ai ka krijuar njeriun nga Nutfah (bashkimi i pikave të lëngut nga qelizat mashkullore me ato femërore), kur ç’të shohësh! Po ky njeri bëhet kundërshtar i hapur!

5. Edhe bagëtitë Ai i ka krijuar për ju; prej tyre ju fitoni ngrohtësi (me veshje) dhe përfitime të shumta, si dhe prej tyre ju ushqeheni.

6. Dhe në to ka bukuri e hijeshi për ju, kur i sillni në shtëpi në mbrëmje dhe kur i nisni drejt kullotës në mëngjes.

7. Dhe ato mbartin ngarkesat tuaja në atë vend ku ju nuk mund të arrini vetë, veçse me mundime të mëdha. Me të vërtetë që Zoti juaj është shumë Dashamirës, Mëshirëplotë ndaj njerëzimit.

8. (Ai i ka krijuar) edhe kuajt, mushkat, gomarët për ju për t’i ngarë dhe për hijeshi. Ai krijon edhe gjëra të tjera për të cilat ju nuk keni aspak dije.

9. Dhe për Allahun është që t’ju qartësojë Rrugën e Drejtë, por ka edhe rrugë të tjera që të shmangin e të largojnë (nga e vërteta si p.sh., mosbesimi, paganizmi, politeizmi si dhe çdo fe tjetër pavarësisht nga emri që ka, si krishterizëm, judaizëm, budizëm etj). Dhe po të kishte dashur, Ai do t’ju kishte udhëzuar ju të gjithëve (gjithë njerëzimin).

10. Është Ai i Cili dërgon ujë mbi ju që nga qielli; prej tij ju pini dhe prej tij rritet bimësia tek e cila ju dërgoni bagëtitë tuaja për kullotë.

11. Me të Ai bën që të rriten për ju të korrurat, ullinjtë, hurmat, rrushi dhe çdo lloj fruti: Vërtet që këtu ka provë dhe shenjë të qartë për njerëzit që i kushtojnë vëmendje.

12. Dhe Ai ua ka nënshtruar juve natën dhe ditën, diellin dhe hënën. Edhe yjet janë në nënshtrim të Urdhërit të Tij. Vërtet që këtu ka prova e shenja të qarta për njerëzit që kuptojnë.

13. Dhe gjithçka tjetër Ai ka krijuar për ju në këtë tokë me ngjyra e cilësi të ndryshme (që nga bimësia e larmishme e botës bimore si dhe nga bota shtazore): Padyshim që këtu ka tregues për popullin që përkujton (me falënderim Mirësitë e Begatitë e Allahut).

14. Dhe është Ai i Cili ju ka nënshtruar detin që të hani prej tij mish të freskët e të butë dhe që të mund të nxirrni që andej stoli për t’i veshur. Shihni edhe anijet që çajnë rrugën përmes tij, më qëllim që ju të kërkoni kështu nga Begatitë e Tij dhe që të jeni falënderues e mirënjohës (ndaj Tij).

15. Dhe Ai ka ngulitur në tokë male që qëndrojnë fort, se përndryshe ajo do të dridhej bashkë me ju. (Ai bëri) edhe lumenj, edhe rrugë që të mund të drejtoheni në të.

16. (Po kështu) edhe shenja treguese në tokë (për orientim ditën), ndërsa (natën) ata orientohen me anë të yjeve.

17. A është njësoj atëherë Ai i Cili krijon me atë që s’bën asgjë? A nuk do të përkujtoni atëherë (Begatitë e Allahut) e të vini mend?

18. Dhe sikur (të mundoheni) t’i numëroni Mirësitë e Allahut, kurrë nuk do të ishit në gjendje t’i radhitni ato. Vërtet që Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

19. Dhe Allahu e di çfarë ju fshihni dhe ato që ju i shfaqni dhe i shprehni hapur.

20. Ata (idhujt, të adhuruar të tjerë çfarëdo e kushdo qoftë veç Allahut Një e të Vetëm) të cilët ata (Mushrikët – politeistat e çfarëdo lloji qofshin) i adhurojnë e i lusin në vend të Allahut, nuk kanë krijuar ndonjë gjë; madje ata vetë janë të krijuar.

21. (Ata - idhujt dhe të adhuruarit e tjerë janë) të vdekur, pa jetë dhe as nuk e dinë se kur do të ngrihen.

22. Ilahu (Zoti) juaj është Një Zot (Allahu veç të Cilit nuk ka të drejtë, nuk meriton e nuk duhet të adhurohet asgjë e askush tjetër). Sa për ata që nuk besojnë në Botën e Pastajme, zemrat e tyre nuk dinë e nuk pranojnë (besimin në Njësinë e Allahut) duke qenë edhe tepër kryelartë e arrogantë.

23. Me të vërtetë që Allahu di çfarë ata fshehin e çfarë shfaqin. Sigurisht që Ai nuk i do kryeneçët e arrogantët.

24. Dhe kur u thuhet atyre: “Ç’është ajo që Zoti juaj i ka zbritur (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)?” Ata përgjigjen: “Përralla të të parëve!”

25. Që ata ta mbajnë vetë plotësisht gjithë barrën e tyre në Ditën e Ringjalljes, si edhe barrën e atyre të paditurve të cilët këta (të parët) i ngatërruan dhe u prinë në të gabuarën. E tmerrshme vërtet është ajo (barrë) që ata do të mbajnë!

26. Edhe të tjerët para këtyre u përbetuan (kundër Rrugës së Allahut), por Allahu e goditi mu në themele ndërtesën e tyre dhe pastaj atyre u ra çatia mbi kokë që nga lart duke i mbërthyer ndëshkimi nga nuk e merrnin vesh.

27. Pastaj, Ditën e Gjykimit, Ai do t’i poshtërojë dhe do t’u thotë: “Ku janë (të ashtuquajturit prej jush) ortakët e Mi në lidhje me të cilët ju ratë në kundërshtim (me besimtarët duke mos përfillur e duke ngritur krye ndaj Meje - Allahut)? Ata, të cilëve u është dhënë dija (për Ndëshkimin e Allahut mbi mosbesimtarët), do të thonë: “Vërtet sot është poshtërimi dhe mjerimi mbi mohuesit;

28. Ata të cilëve ua marrin jetën melekët duke i bërë keq vetes së tyre (duke mohuar, duke i vënë shok Allahut, duke mos i zbatuar urdhërimet e ndalimet e Tij etj).” Pastaj ata do të duan të nënshtrohen (duke thënë). “Ne nuk kemi bërë gjë të keqe (me dije).” Melekët do t’u përgjigjen: “Po! Është e sigurt se Allahu është i Gjithëdituri për çdo gjë që keni vepruar.

29. Kështu pra, hyni nga portat e Xhehenemit për të banuar aty! Dhe me të vërtetë, sa banesë e keqe do të jetë për kryelartët e arrogantët!”

30. Dhe kur t’u thuhet të përkushtuarve (ndaj Allahut): “Ç’farë ju ka zbritur Zoti juaj?” Ata do të përgjigjen: “Të gjitha më të mirat.” Për ata që bëjnë mirësi në këtë botë, do të ketë mirësi, ndërsa Banesa e Botës së Fundit do të jetë akoma edhe më e mirë. Vërtet e shkëlqyer do të jetë Banesa e të përkushtuarve.

31. Kopshtet e Begatisë së Përjetshme të Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj, ku ata do të hyjnë dhe aty ka për ta gjithçka që dëshirojnë. Kështu i shpërblen Allahu të përkushtuarit.

32. Të cilëve melekët ua marrin shpirtin duke qenë të pastër e të përkushtuar, duke u thënë, “Selamun Alejkum (paqja qoftë mbi ju), hyni në Kopshtet e Begatë të Xhennetit për atë që ju gjithnjë punuat (në atë botë).

33. A mos presin ata (politeistët e mosbesimtarët) që t’u vijnë melekët (e t’ua marrin shpirtin në vdekje), apo duhet t’u vijë Urdhëri i Zotit tënd (vdekja e rrënimi dhe dënimi i ashpër i Ditës së Fundit)? Kështu bënë ata që ishin para tyre (prisnin t’u vinte dënimi), por Allahu nuk u bëri atyre padrejtësi, përkundrazi ata i bënë gjithnjë padrejtësi vetvetes së tyre.

34. Pastaj pasojat e këqia të punëve të tyre i pllakosën ata, ndërsa ai (ndëshkimi) të cilin ata e përqeshën, i mbërtheu nga të gjitha anët.

35. Dhe thanë ata që bashkuan të tjerë në adhurim me Allahun: “Po të kishte dashur Allahu, as ne dhe as të parët tanë nuk do të kishim adhuruar të tjerë përveç Atij dhe as nuk do të kishim ndaluar gjë pa Urdhërin e Tij.” Mu kështu vepruan edhe ata para këtyre. Pastaj! A janë të ngarkuar të Dërguarit me gjë tjetër, veçse të shpallin qartë Mesazhin?

36. Dhe me të vërtetë që Ne kemi dërguar te çdo Ummet (bashkësi njerëzish, popull, komb) të Dërguar (duke shpallur): “Adhuroni vetëm Allahun dhe shmanguni dhe i rrini larg Tagutit (shejtanëve ose çdo gjëje tjetër që adhurohet pos Allahut).” Pastaj, pati prej atyre popujve të cilët Allahu i drejtoi, pati edhe të tjerë të cilët e merituan dhe iu bë e pashmangshme rruga e gabuar. Udhëtoni pra nëpër tokë dhe shikoni se si ishte fundi i atyre të cilët përgënjeshtruan (të vërtetën).

37. Nëse ti (O Muhammed) dëshiron udhëzimin e tyre, prapëseprapë është Allahu i Cili nuk i udhëzon ata të cilët Ai i ka humbur (askush nuk mund ta udhëzojë atë të cilin e humb Allahu) dhe ata nuk do të kenë asnjë ndihmues.

38. Dhe ata bëjnë be në Emër të Allahut me betimet e tyre më të forta, se Allahu nuk do ta ngjallë prapë atë që vdes. Po! (Ai do t’i ngjallë ata) - Premtim më se i vërtetë, por shumica e njerëzve nuk e dinë.

39. (Ata duhet të ringjallen) me qëllim që Ai t’ua bëjë të qartë atyre të vërtetën e asaj për të cilën ata nuk merren vesh dhe që ata të cilët nuk besuan (në Ringjallje, në Njësinë e Allahut), ta marrin vesh se ishin gënjeshtarë e të dorëzuar ndaj gënjeshtrës.

40. Sigurisht që Fjala Jonë për një gjë, kur Ne e dëshirojmë atë, është vetëm që Ne t’i themi asaj “Bëhu!” - dhe ajo është e bërë.

41. Ndërsa, për ata të cilët lanë vatrat e tyre për Çështjen e Allahut pasi vuajtën shtypje, Ne padyshim që do t’u dhurojmë atyre mirësi, por sigurisht që shpërblimi i Botës së Përtejme do të jetë akoma edhe më i madh, veç sikur ta dinin!

42. (Këta janë ata) të cilët duruan me qetësi (në këtë Botë për Hir të Allahut) dhe u mbështetën duke varur shpresat vetëm te Zoti i tyre (Allahu).

43. Dhe Ne nuk kemi sjellë (si të Dërguar) para teje (O Muhammed) veçse burra të cilët Ne i frymëzuam (për shpjegimin e Mesazhit dhe të ftonin popujt për besim vetëm në Allahun), kështu që pyetni ata që i dinë Librat e Parë, në qoftë se nuk e dini.

44. (Ne i çuam të Dërguarit) me Shenja të qarta dhe me Libra, ndërsa edhe ty (O Muhammed) me përkujtuesin me këshilla (Kur’anin), që ti të mund t’u shpjegosh njerëzve qartë se çfarë u është zbritur atyre dhe që të mund të mendojnë.

45. Atëherë a ndjehen të sigurt ata të cilët kurdisin komplote të liga, se Allahu nuk do t’i fundosë e t’i përpijë toka, apo se ndëshkimi nuk do t’i rrethojë nga të gjitha anët e të mos e marrin vesh se nga u vjen?

46. Apo se Ai nuk mund t’i mbërthejë kur janë duke u sjellë në rrugën e tyre (andej-këndej për punët e tyre) dhe kështu që nuk ka aspak shpëtim për ta (nga Ndëshkimi i Allahut)?

47. Apo se Ai mund t’i kapë ata me humbje të ngadalshme (të pasurisë dhe shëndetit), pasi Zoti juaj vërtet është shumë Dashamirës, Mëshirplotë?

48. A nuk i kanë vështruar ata gjërat që ka krijuar Allahu, se si hijet e tyre anohen rrotull nga e djathta dhe nga e majta duke i rënë në sexhde Allahut dhe bile në mënyrën më të nënshtruar?

49. Dhe Allahut i bien në sexhde (me nënshtrim) çfarë ka në qiej dhe çfarë ka në tokë, të gjallët (që jetojnë në tokë) dhe melekët dhe nuk janë krenarë e me kryet përpjetë.

50. I frikësohen dhe i përulen Zotit të tyre lart mbi ta dhe bëjnë çfarë urdhërohen.

51. Dhe Allahu ka thënë: “Mos merrni për adhurim dy zota, pasi Ai padyshim që është Një Ilah (Zot), Allahu Një e i Vetëm, prandaj m’u frikësoni Mua (Allahut ‘Azze ue Xhel) shumë, Mua dhe vetëm Mua (duke më adhuruar si Një e të Vetëm, duke iu përmbajtur Ligjit Tim në detyrime e në ndalime).

52. Dhe të Atij janë gjithë çfarë ka në qiej dhe në tokë dhe Dini Vasiba i takon vetëm Atij (Atij i takon detyrimi i përhershëm, bindja e çiltër dhe e përjetshme është e detyruar dhe e përcaktuar vetëm për Allahun). A do të keni frikë tjetërkënd përveç Allahut?

53. Dhe gjithçka nga mirësitë dhe begatitë që keni, janë nga Allahu. Pastaj, kur ju godet fatkeqësi, Atij i drejtoheni me thirrje rënkuese për ndihmë.

54. Prapëseprapë, kur Ai jua ka larguar të keqen, ç’të shohësh! Disa prej jush bashkangjisin të tjerë në adhurim me Zotin e tyre!

55. Kështu, ata mohojnë me mosmirënjohje atë (dhuratën e Mirësisë dashamirëse) të cilën Ne e derdhëm mbi ta! Atëherë pra, kënaquni (me qëndrimin tuaj të shkurtër), por do të merrni vesh shpejt (me keqardhje marrëzitë tuaja).

56. Dhe u caktojnë pjesë nga Furnizimi Ynë atyre që as nuk i njohin fare (idhujve e zotave të tyre). Për Allah, ju me të vërtetë do të pyeteni për gjithçka që ju vetë i shpikët e i trilluat!

57. I caktojnë edhe bija Allahut! - I Lavdëruar dhe i Madhëruar është Ai mbi gjithçka që ata i bashkojnë Atij! - Ndërsa për ata vetë (lindje bijsh) është dëshira e madhe!

58. Dhe kur i vjen lajmi për lindje të vajzës, cilitdo prej tyre i nxihet fytyra dhe përbrenda mbushet plot hidhërim që zien!

59. Ai fshihet me turp nga njerëzit për shkak të së keqes që ia njoftuan. A ta mbajë atë me dhimbje e i poshtëruar apo ta shtjerë atë në tokë? A nuk është me të vërtetë i lig gjykimi i tyre?

60. Për ata që nuk besojnë në Botën e Përtejme është përcaktuar shembulli i më të keqes, ndërsa për Allahun është më i Larti Shembull dhe Ai është i Gjithëfuqishmi, më i Urti Gjithëgjykues.

61. Dhe po të ishte se Allahu do ta ndëshkonte njerëzimin për të këqiat e tyre, Ai nuk do të linte në të (në tokë) qoftë edhe një krijesë të vetme të gjallë, por Ai i lë ata deri në një kohë të caktuar dhe kur atyre u vjen ky afat, ata as nuk munden që ta shtyejnë as edhe për një çast e as ta afrojnë atë.

62. Ata i mveshin e i ngjisin Allahut çfarë ata e urrejnë ta kenë për veten e tyre dhe gjuhët e tyre mbrojnë të rremen se gjërat e mira u takojnë atyre. Nuk ka fare dyshim se për ta është Zjarri dhe se ata do të jenë të parët që do të çohen me ngut atje (ku do të lihen pas dore e s’do të kujtohet më kush për ta). (Tefsir Al-Kurtubi).

63. Për Allahun! Ne vërtet që çuam të Dërguar te kombet para teje (O Muhammed), por shejtani ua bëri këtyre njerëzve që t’u duken të drejta veprat e tyre të poshtra, kështu që ai është ndihmësi e mbrojtësi i tyre sot në këtë botë, por ata do të kenë dënim të dhimbshëm.

64. Dhe nuk ta kemi zbritur ty Librin (Kur’anin), veçse që të mund t’u shpjegosh qartë atyre ato çështje për të cilat ata kanë mendime të ndryshme e kundërshtojnë dhe si udhëheqje për veprim e përkujtim mëshire për popullin që beson.

65. Dhe Allahu dërgon ujin nga qielli dhe Ai e zgjon (i jep jetë) tokën me të pas vdekjes së saj. Vërtet që këtu është një shenjë treguese e qartë për popullin që dëgjon.

66. Me të vërtetë që edhe te bagëtitë ka mësim për ju. Ne ju japim juve të pini nga ajo që është në barkun e tyre nga bashkimi ndërmjet sekrecioneve të gjëndrave dhe të gjakut, qumësht të pastër, të shijshëm e të përshtatshëm për ata që e pijnë.

67. Dhe nga frutat e hurmave dhe nga rrushi ju merrni pije dhe ushqim të mirë. Padyshim që këtu ka shenjë të qartë për njerëzit që mendojnë.

68. Dhe Zoti yt e frymëzoi edhe bletën duke i thënë: “Ndërto shtëpitë e tua në male, në pemë dhe në ndërtimet e njerëzve (në ato që ata i ndërtojnë pikërisht për bletë).

69. Pastaj hani nga çdo lloj fryti dhe ndiqni rrugët që Zoti juaj ua bëri të lehtë për ju.” (Këtu tregohet mrekullia si drejtohen bletët si edhe nënshtrimi i tyre i plotë ndaj Fjalës së Allahut). (Kështu) prej barkut të saj del lëng me ngjyra të larmishme në të cilin ka ilaç e shërim për njerëzit. Me të vërtetë që këtu ka tregues të qartë për popullin që mendon.

70. Dhe Allahu ju ka krijuar ju dhe pastaj Ai do t’ju bëjë juve të vdisni; ka edhe prej jush disa që çohen përsëri në një moshë të dobët (pleqëri, si fëmijëri e dytë), kështu që ata nuk dinë asgjë nga çka kanë ditur (aq shumë). Me të vërtetë që Allahu është i Gjithëdituri, Gjithë Zotësi.

71. Allahu ka parapëlqyer e veçuar disa prej jush mbi disa të tjerë në pasuri e prona. Ata më të veçuarit nuk duan ta kthejnë mirësinë e dhuruar tek ata që u kap dora e djathtë e tyre (robërit) që të jenë të barabartë me ta në fund. A bëhen mohues atëherë në Mirësitë e Allahut?

72. Dhe Allahu ju ka sjellë juve bashkëshorte të të njëjtit lloj me ju dhe prej tyre bij e bija, nipër e mbesa për ju dhe ka derdhur mbi ju furnizim të mirë. A besojnë ata atëherë në perëndi të rreme dhe mohojnë Mirësinë e Allahut?

73. Dhe adhurojnë të tjerë në vend të Allahut ose përkrah Tij - (adhurojnë perëndi të rreme) të tilla që s’kanë dhe që nuk mund të kenë ndonjë fuqi për t’i furnizuar ata nga qiejt ose nga toka.

74. Kështu që mos shpikni përngjasime për Allahun (sepse asgjë nuk i ngjason Atij e nuk është si Ai dhe Ai nuk është si asgjë tjetër). Nuk ka pikë dyshimi se Allahu ka Dijeni për gjithçka, ndërsa ju nuk dini.

75. Allahu sjell shembullin: një rob (mosbesimtar) nën pronësinë e një tjetri, ai s’ka asnjë lloj fuqie e të drejte, ndërsa tjetri (njeriu i lirë, besimtar) të cilit Ne i kemi dhuruar prej Nesh mirësi e begati dhe ai shpenzon prej saj fshehur e hapur. A mund të jenë ata të dy njëlloj? Gjithë lavdërimet dhe falënderimet i qofshin Allahut, por shumica e tyre nuk e dinë.

76. Dhe Allahu sjell edhe shembull tjetër të dy njerëzve: njëri pa gojë që s’ka asnjë fuqi mbi asgjë (mosbesimtari dhe idhulli ose perëndia e rreme që ai lut) dhe madje është edhe barrë për kujdestarin e tij, sepse ngado që ta çojë, ai nuk i sjell asnjë të mirë atij. A është një njeri i tillë njësoj me një tjetër i cili urdhëron drejtësi dhe vetë është në Udhën e Drejtë?

77. Allahut i takon Gajbi (dija mbi të fshehtën) e qiejve dhe të tokës dhe çështja e Orës (Çastit të Fundit) është sa një ‘hap e mbyll sytë’ ose edhe më afër. Sigurisht që Allahu është i Zoti për të bërë çdo gjë.

78. Dhe Allahu ju ka nxjerrë nga mitrat e nënave tuaja duke mos ditur (ju) asgjë. Ai ju dha edhe dëgjimin, shikimin dhe zemrën që të mund të falënderoni (Atë).

79. A nuk i shohin ata zogjtë të mbajtur në barazpeshë (në fluturim) lart në qiell? Askush nuk i mban ata veçse Allahu (Ai u ka dhënë atyre aftësinë e mundësinë të fluturojnë). Vërtet që këtu ka tregues të qartë për popullin që beson.

80. Allahu ka bërë për ju në shtëpitë tuaja vendbanim të qetë, bëri për ju nga lëkurat e bagëtive (tenda) për të banuar, të cilat i keni aq të lehta kur udhëtoni dhe kur pushoni, ndërsa nga leshi (i deles, i deves dhe i dhisë) shtofra për veshje dhe të tjera prodhime që ju shërbejnë për një kohë të caktuar.

81. Dhe Allahu, nga ajo që Ai krijoi, ju bëri edhe hije; ka bërë për ju edhe vende strehimi në male, ka bërë edhe veshje për t’ju ruajtur nga të nxehtit (e të ftohtit), edhe veshje të hekurta për tu mbrojtur nga dhuna juaj (me njëri-tjetrin). Kështu pra, Ai e përsos Mirësinë e Tij mbi ju, që të mund t’i nënshtroheni Vullnetit të Tij (në Islam si muslimanë).

82. Pastaj, nëse ata kthejnë shpinën, detyra jote (O Muhammed) është vetëm të përçosh Mesazhin e Qartë në mënyrë të kuptueshme.

83. Ata e shohin dhe e dallojnë qartë Mirësinë e Allahut, por prapëseprapë ata nuk e pranojnë atë dhe shumica e tyre janë mohues e mosbesimtarë.

84. Dhe kujto Ditën kur Ne do të ngremë nga çdo komb e popull një dëshmues (të Dërguarin e tyre) dhe atëherë atyre që kanë mohuar, as nuk do t’u jepet leje (për arsyetim), as nuk do të lejohen (të kthehen në botën e parë) për t’u penduar dhe për të kërkuar Faljen e Allahut.

85. Dhe kur ata që bënë të këqia e prapësi (mosbesimtarët), do ta shohin ndëshkimin, atëherë ai as nuk do t’u lehtësohet dhe as nuk do t’u shtyhet.

86. Dhe kur ata që bashkuan e vunë shokë me Allahun të shohin shokët e tyre (të ashtuquajturit shokë të Allahut prej tyre në dynja), do të thonë: “Zoti ynë! Këta janë shokët tanë të cilët ne i lutnim në vendin Tënd.” Por ata do t’ua kthejnë atyre fjalën prapa (dhe do t’u thonë): “Vërtet që jeni gënjeshtarë!”

87. Dhe atë Ditë ata do të tregojnë nënshtrimin e tyre të plotë ndaj Allahut, kurse gjithçka që ata adhuronin (veç Allahut si idhuj, shenjtorë, xhinde, engjëj, të dërguar etj) do të zhduken prej tyre duke i lënë në baltë.

88. Ata që nuk besuan dhe ndaluan njerëzit nga Udha e Allahut, mu për këta Ne do të shtojmë dënim mbi dënim, sepse ata përhapën djallëzi e poshtërsi.

89. (Dhe kujto) Ditën kur Ne do të ngremë nga çdo popull dëshmues kundër tyre dhe Ne do të të sjellim ty (O Muhammed) si dëshmues kundër këtyre. Dhe Ne ta kemi zbritur ty Librin (Kur’anin) si pasqyrim të çdo gjëje, shpjegues të gjithçkaje si dhe udhëheqës, përkujtim mëshire dhe përgëzues për Muslimanët (të nënshtruarit ndaj Vullnetit të Allahut).

90. Vërtet që Allahu urdhëron El-Adl (drejtësi në adhurim vetëm ndaj Allahut) dhe El-Ihsan (të punosh mirë, durimin në përmbushjen e detyrave ndaj Allahut vetëm për Hir të Tij dhe sipas Sunetit, zbatimit sipas vënies në jetë të tyre nga Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe ndihmën e bujarinë ndaj gjakut e farefisit (me Zekat, Sadaka, vizita, ndihmë e mirësi të tjera); dhe Ai ndalon El-Fahsha (politeizmin, ligësitë, poshtërsitë, imoralitetin, mosrespektin ndaj prindërve, mashtrimin, gënjeshtrën, vrasjen pa të drejtë etj) edhe Munkerin (gjithçka që ndalon Islami, si politeizmi i çdo lloji, mosbesimi, çdo vepër e ulët e ndaluar nga Fahshatë) edhe Beghin (çdo lloj shtypje e padrejtësie). Ai ju qorton dhe ju udhëzon që të mund të përkujtoni e të vëni mend.

91. Përmbushni Besën e dhënë Allahut (Besëlidhjen për Islam) kur ta keni dhënë atë dhe mos i thyeni betimet pasi t’i keni dhënë. Dhe tashmë ju keni zgjedhur Allahun Dorëzanë, për siguri. Vërtet që Allahu di gjithçka që ju veproni.

92. Dhe mos u bëni si ajo gruaja që zhdredh perin e tjerrur pasi ai është forcuar e mbështjellë, duke marrë betimet tuaja për mashtrime ndërmjet jush se mos bëhet një parti më e shumtë se një parti tjetër. Allahu vetëm se ju provon dhe do t’ju provojë me këtë, dhe në Ditën e Gjykimit, Ai padyshim që do t’jua bëjë të qartë atë për çfarë ju u dalluat dhe kundërshtuat njëri-tjetrin.

93. Dhe po të kishte dashur Allahu, Ai do t’ju kishte grumbulluar bashkë e do t’ju kishte bërë një popull, por Ai ia humb rrugën atij që do Ai dhe ia ndriçon rrugën atij që Ai do. Por sigurisht që ju do të thirreni në llogari për gjithçka që keni bërë e punuar.

94. Dhe mos i bëni betimet tuaja si mbulojë mashtrimi ndërmjet jush me përfundimin se mos i rrëshqet ndokujt këmba pasi të jetë ngulitur mirë dhe mund të shijojë pasojat e keqia (ndëshkimin në dynja) për shkak të pengimit të njerëzve nga Rruga e Allahut dhe ndëshkim të madh për ta (me Zjarr në Xhehenem).

95. Dhe mos e shitni Besën e dhënë Allahut për një çmim të mjerueshëm. Sigurisht se ajo që është me Allahun, është tejet më e mirë për ju, veçse sikur ta dinit.

96. Gjithçka që është me ju (e në duart tuaja) do të shuhet shpejt, ndërsa gjithçka që është me Allahun do të mbetet e pahumbur (të gjitha veprat e punët e bëra për Hir të Allahut). Dhe Ne do t’i shpërblejmë ata që qenë të duruar e të vendosur sipas më të mirës së veprave të tyre që kanë punuar.

97. Kushdo që punon të drejtën e të mirën, burrë a grua qoftë, duke qenë besimtar i vërtetë, sigurisht që Ne do t’i dhurojmë atij jetë të mirë (në këtë botë duke qenë i respektuar e i kënaqur dhe furnizim e jetesë sipas Ligjit të Allahut) dhe (në Botën Tjetër) Ne do t’ua paguajmë padyshim atyre shpërblimin sipas veprave të tyre më të mira që ata i kanë punuar.

98. Dhe kur të lexosh Kur’an, kërko mbështetje tek Allahu nga shejtani i mallkuar.

99. Vërtet që ai nuk ka aspak fuqi mbi ata që besojnë e që mbështeten vetëm te Zoti i tyre.

100. Fuqia e tij (shejtanit) është vetëm përmbi ata të cilët i binden dhe e ndjekin atë (shejtanin) dhe mbi ata të cilët i vënë shokë Atij (Allahut, p.sh. të krishterët, jehuditë, politeistët, paganët, idhujtarët etj).

101. Dhe kur Ne e ndryshojmë një Varg (duke e shpjeguar atë) në vend të një tjetri - dhe Allahu e di më të mirën e asaj që Ai zbret - ata (mosbesimtarët) thonë: “Ti (O Muhammed) s’je veçse shpifës e gënjeshtar trillues.” Por jo, por shumica e tyre nuk dinë gjë.

102. Thuaj (O Muhammed): “Ruhul-Kudus (Xhibrili) e ka zbritur atë (Kur’anin) prej Zotit tënd padyshim me të Vërtetën, që ai të mund t’i forcojë e t’i bëjë të qëndrueshëm (në besim) ata që besuan si dhe udhëzues e përgëzues për Muslimanët (të cilët i janë nënshtruar plotësisht Allahut).”

103. Ne vërtet e dimë se ata (mosbesimtarët) thonë edhe: “Atë (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) është duke e mësuar një njeri i mençur.” Gjuha e atij njeriu të cilit ata i referohen, është krejt e huaj, ndërsa ky (Kur’ani) është gjuhë e kulluar arabe e stilit të lartë.

104. Sigurisht se ata që nuk besojnë në Ajetet e Allahut (Vargjet, shenjat, provat), - Allahu nuk do t’i udhëzojë ata dhe për ta do të jetë ndëshkim i dhimbshëm.

105. Janë vetëm ata të cilët nuk besojnë në Ajetet e Allahut, që shpifin dhe pikërisht ata janë gënjeshtarët.

106. Kushdo që mohon besimin në Allahun pasiqë ka besuar, përveç atij i cili detyrohet në të (për të mohuar), kurse zemra e tij është e qetë me Besim, - por fjala është për të atillët të cilët ia hapin gjoksin mohimit, - mu mbi këta është Zemërimi i Allahut dhe për ta do të ketë ndëshkim të madh.

107. Kjo për shkak se ata deshën e parapëlqyen jetën e kësaj bote përmbi atë të Botës Tjetër dhe Allahu nuk e udhëzon popullin mohues (popullin kafir).

108. Këta janë ata, zemrat, dëgjimin, shikimin e të cilëve Allahu e ka mbyllur e vulosur dhe tamam këta janë që s’marrin vesh e s’shohin gjë.

109. Pa pikë dyshimi, në Botën Tjetër ata do të jenë të humburit.

110. Pastaj me të vërtetë që Zoti yt për ata të cilët lanë vatrat e tyre pasi u munduan e u shtypën dhe më pas u përpoqën dhe luftuan (për Çështjen e Allahut) dhe duruan e nuk u dhanë, padyshim që Zoti yt pas gjithë këtyre është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

111. (Kujto) Ditën kur çdo njeri do të ngrihet të kërkojë e të përpiqet për veten e tij dhe çdo njeri do të paguhet plotësisht për atë që ai punoi; dhe atje nuk do t’u bëhet asnjë padrejtësi.

112. (Dhe kështu) Allahu sjell si shembullin e qytetit (Mekës) me banim të sigurt e të qetë, furnizimi i tij i vjen nga të gjitha vendet, por populli i tij i mohoi Mirësitë e Allahut, kështu që Allahu i bëri ata të shijojnë uri të tmerrshme dhe frikë për shkak të asaj (poshtërsie) që ata bënë (duke mohuar të Dërguarin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

113. Dhe atyre u erdhi një i Dërguar (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nga vetë radhët e tyre, por ata e mohuan atë, kështu që i mbuloi ndëshkimi duke qenë Dhalimunë (politeistë, keqbërës).

114. Hani pra nga ushqimi i mirë dhe i lejuar të cilin Allahu e ka sjellë për ju dhe falënderoni për Mirësitë e Allahut, në qoftë se është vërtet Ai të Cilin ju e adhuroni.

115. Ai ju ka ndaluar juve mishin e kafshëve të ngordhura, gjakun, mishin e derrit dhe (mishin e) çdo kafshe që është therur si kurban për të tjerë përveç Allahut (për idhuj, varre, perëndi, shenjtorë ose atë mish tek i cili nuk është përmendur Emri i Allahut gjatë therjes). Por në qoftë se ndonjë është i detyruar nga ngushtica pa shprehur mosnënshtrim (ndaj përcaktimit të Allahut) me qëllim dhe pa i kaluar kufijtë, në këtë rast Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

116. Por mos thoni në lidhje me atë që jua thotë goja duke gënjyer: “Kjo është e ligjshme dhe kjo është e ndaluar”, që të shpifni gënjeshtër ndaj Allahut, (pasi) me të vërtetë ata të cilët shpifin gënjeshtra ndaj Allahut kurrë nuk do të fitojnë.

117. (Veç) një kënaqësi të shpejtë e kalimtare do të shijojnë, por për ta do të jetë ndëshkim i dhimbshëm.

118. Edhe atyre që janë jehudi, Ne ua kemi ndaluar gjëra të tilla siç t’i përmendëm ty më parë. Ne nuk u bëmë atyre asnjë padrejtësi, por ata vetë i bënë keq vetes së tyre.

119. Pastaj vërtet që Zoti yt për ata të cilët bëjnë keq (bëjnë gjynahe dhe nuk i binden Allahut) në padije dhe më pas pendohen e punojnë drejtësi, padyshim që ndaj këtyre, pas gjithë kësaj Zoti yt është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.

120. Me të vërtetë që Ibrahimi ishte Ummet (shembëll i besimit, udhëheqës me cilësitë e virtytet më të larta, ose një komb i vetëm përballë një populli mosbesimtar, ose besimi i tij qe aq i madh sa vlente sa besimi i një populli të tërë), i bindur ndaj Allahut, Hanif (i vërtetë në besim, që adhuronte Vetëm Allahun Një e të Vetëm) dhe ai nuk ishte prej Mushrikëve (politeistëve, paganëve, mohuesve të Njësisë së Allahut, që i vënë shokë dhe ortakë Allahut).

121. Ai ishte falënderues për Mirësitë e Tij. Ai (Allahu) e zgjodhi atë (për mik të afërt) dhe e udhëzoi atë në Udhën e Drejtë (në Islam duke adhuruar Vetëm Allahun dhe që nuk ishte as jehudi e as i krishterë, por ishte musliman i nënshtruar Vullnetit të Allahut).

122. Dhe Ne i dhamë atij mirësi në dynja dhe padyshim që në Jetën e Fundit do të jetë në radhët e të drejtëve.

123. Pastaj Ne të kemi frymëzuar ty (O Muhammed, duke të thënë): “Ndiq fenë Hanif të Ibrahimit (të adhuruarit vetëm të Allahut Një e të Vetëm, duke iu nënshtruar Atij si Musliman)”; dhe ai nuk ishte prej Mushrikëve (politeistëve, paganëve, mohuesve të Njësisë së Allahut).

124. E Shtuna u detyrua vetëm për ata të cilët u kundërshtuan në lidhje me të dhe padyshim që Zoti yt do të gjykojë mes tyre Ditën e Llogarisë për çfarë ata nuk u pajtuan.

125. Ftoji (njerëzit o Muhammed) në Udhën e Zotit tënd me urtësi dhe me thirrje të ndershme dhe të bukur dhe bisedo me ta në mënyrën më të mirë. Nuk ka dyshim se Zoti yt e di më së miri se kush është larguar e ka humbur nga Rruga e Tij dhe Ai është më i Dituri për ata që janë udhëzuar.

126. Dhe në qoftë se i ndëshkoni (armiqtë tuaj, o besimtarë të Allahut) i ndëshkoni ata me të njëjtën masë me të cilën ju u sprovuat, por nëse duroni, atëherë kjo është më e mirë për besimtarët.

127. Dhe ti bëj durim, se durimi yt është vetëm prej Allahut. Dhe mos u brengos për ta dhe mos u pikëllo për komplotet që thurin ata.

128. (Sepse) sigurisht që Allahu është me ata që i frikësohen Atij (duke i përmbushur detyrimet ndaj Tij) dhe që janë Muhsinunë (mirëpunues në Rrugë të Allahut).

Sure 17: El Isra (Udhëtimi natën)

Bismil-lahir Rrahmanir Rrahim
Pjesa 15

1. Lavdia dhe Madhështia i takon Atij (Allahut) i Cili e mori robin e Tij (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) për udhëtim natën nga Mesxhidi Haram (Kaba në Mekë) në Mesxhidi Aksa (Xhamia në Kuds, Jeruzalem), rrethinat e së cilës Ne i bekuam me qëllim që t’i tregojmë atij (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) nga Ajetet (shenjat, treguesit, mësimet) Tona. Me të vërtetë që Ai është Gjithëdëgjuesi, Gjithëvëzhguesi.

2. Dhe Ne i dhamë Musait Librin (Teuratin) dhe e bëmë atë udhëzim për Bijtë e Israilit (duke u thënë): “Mos merrni Vekil (mbrojtës, rregullues të punëve tuaja, zot) tjetërkënd përveç Meje.”

3. O pasardhës të atyre të cilët Ne i mbartëm (në anije) bashkë me Nuhun! Vërtet që ai ishte rob mirënjohës e falënderues.

4. Dhe Ne shkruam (paralajmëruam) për Bijtë e Israilit në Libër (Teurat) se vërtet që ju (Beni Israilë) do të bëni dy herë padrejtësi në tokë dhe se do të bëheni tiranë dhe tepër kryelartë e të vrazhdë!

5. Kështu që kur erdh premtimi për të parën nga dy (pabesitë), Ne dërguam kundër jush robë Tanë të dhënë për luftë e përpjekje të ashpër, duke hyrë thellë në çdo skutë të shtëpive tuaja. Dhe qe një premtim plotësisht i përmbushur.

6. Pastaj Ne u dhamë juve edhe një herë një kthesë në fitore përmbi ta dhe Ne ju ndihmuam (duke ju dhuruar) me pasuri e me fëmijë dhe duke ju bërë ju më të shumtë në fuqi njerëzore.

7. (Dhe Ne u thamë): “Nëse bëni mirë, ju do të bëni mirë për veten tuaj dhe nëse bëni poshtërsi, bëni kundër vetes suaj. E kur të vijë koha e fundit (herën e dytë Ne i dërgojmë) që t’jua nxijnë fytyrat dhe të hyjnë në xhami (të Jeruzalemit) sikur se hynë më parë dhe që të shkatërrojnë rrënjësisht atë që arrijnë.”

8. (Dhe u thamë në Teurat): “Mbase Zoti juaj do t’ju mëshirojë (nëse pendoheni), por nëse ju ktheheni (në mëkatet tuaja), Ne do të kthehemi (me dënim) dhe Ne e kemi bërë Xhehenemin burg për mosbesimtarët.”

9. Sigurisht që ky Kur’an udhëzon drejt më të drejtës dhe më të vërtetës dhe përgëzon besimtarët (e vërtetë të Allahut dhe të Dërguarit të Tij Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) që punojnë me drejtësi, se do të kenë shpërblim të madh (Xhennetin).

10. Dhe se ata që nuk besojnë në Botën e Pastajme, për këta Ne kemi përgatitur ndëshkim të dhimbshëm (Xhehenemin).

11. Dhe njeriu lut (Allahun) për të keqen sikur e lut Atë për të mirën dhe njeriu është gjithnjë i nxituar (nëse zemërohet, mallkon).

12. Ne i kemi përcaktuar natën dhe ditën si dy shenja (Tonat). Pastaj Ne e kemi shuar treguesin e natës, ndërsa treguesin e ditës e kemi bërë të ndriçuar, me qëllim që ju të kërkoni begati nga Zoti juaj, që të dini numërin e viteve dhe llogarinë (e kohës) dhe çdo gjë Ne e kemi shpjeguar në imtësi e plotësisht.

13. Dhe ia kemi lidhur veprat e çdo njeriu fort pas qafës së tij dhe Ditën e Llogarisë Ne do t’ia nxjerrim atij përpara shkresën të shtrirë gjërë e gjatë përpara tij.

14. (Do t’i thuhet): “Lexoje librin tënd. Ti vetë je i mjaftueshëm këtë Ditë si gjykues kundër vetes tënde.”

15. Kushdo që ecën drejt, ai ecën drejt për të mirën e vetes së vet dhe kushdo që ecën shtrembër, ai ecën shtrembër me humbje të vetes së vet. Asnjë i rënduar me barrë, nuk mund të mbajë barrën e një tjetri (secili mban barrën e vet) dhe Ne nuk ndëshkojmë përderisa të çojmë të Dërguar (për të udhëzuar e këshilluar).

16. Dhe kur Ne vendosim për të shkatërruar ndonjë vendbanim, Ne (më parë) dërgojmë urdhër të prerë (për t’iu bindur Allahut e për të punuar drejt) atyre njerëzve nga mesi i tyre që bëjnë jetë luksoze. Kështu pra ata i tejkalojnë kufijtë në të dhe kësisoj përligjet Fjala (e ndëshkimit kundër tij e kundër tyre). Pastaj Ne e shkatërrojmë atë nga rrënjët.

17. Dhe sa shumë breza kemi shkatërruar Ne pas Nuhut! Dhe më se i Mjaftueshëm është Zoti yt në Dijeni të Plotë, Gjithëvëzhgues për gjynahet e robëve të Tij.

18. Kushdo që dëshiron për gjërat kalimtare (të kënaqësisë së kësaj bote), Ne ia japim menjëherë çfarë Ne duam dhe për kë Ne duam. Pastaj, mbas kësaj Ne kemi përcaktuar për të Xhehenemin, aty do të digjet i përçmuar dhe i flakur tej.

19. Kushdo që dëshiron Jetën e Fundit dhe përpiqet dhe i shërben asaj me mundin që duhet për të duke qenë besimtar (i Allahut në Islam), atëherë të tillët janë ata, përpjekja e të cilëve do të jetë e pëlqyer (e shpërblyer nga Allahu).

20. Për secilën palë, për këta dhe për ata, Ne dhurojmë nga Begatitë e Zotit tënd dhe Begatitë e Zotit tënd kurrë nuk mund të ndalen.

21. Shihni se si Ne parapëlqejmë dikë mbi një tjetër (në këtë botë) dhe padyshim se Jeta e Fundit do të jetë akoma më e madhe në shkallëzim dhe akoma më e madhe në parapëlqim.

22. (O njeri!) Mos vër përkrah me Allahun ilah (të adhuruar, zot) tjetër! Ose do të ulesh i përçmuar, i braktisur (në Zjarr).

23. Ndërsa Zoti yt ka përcaktuar që ti të mos adhurosh akënd e asgjë veç Atij dhe që të jesh i përkushtuar ndaj prindërve të tu. Në qoftë se njëri prej tyre ose që të dy arrijnë moshën e pleqërisë dhe ti je gjallë me ta, mos u thuaj atyre ndonjë fjalë pakënaqësie e mosrespekti, as mos e ngritni zërin (duke u thënë “uf!”), por t’u drejtoheni atyre me shprehje nderuese e me respekt.

24. Dhe ule mbi ta krahun e nënshtrimit, të mirësisë e të përuljes me mëshirë dhe thuani: “Zoti im! Dhuro mbi ta Përkujtimin Tënd siç më rritën mua, kur unë isha i mitur.”

25. Zoti juaj e di më mirë se çfarë keni në brendësinë (e vetes e të shpirtit) tuaj. Në qoftë se jeni të drejtë e të pastër, atëherë Ai është padyshim gjithnjë Falës i Madh ndaj atyre që i kthehen Atij gjithnjë me bindje e pendim.

26. Dhe jepi farefisit të drejtën e tij, po kështu edhe Miskinit (të varfrit), dhe rrugëtarit, por mos shpërdoroni (pasurinë tuaj) kot e pa vend si shkapërderdhës. (Tefsir At-Tabari).

27. Vërtet që dorëshpuarit shpërdorues janë vëllezër të shejtanit dhe shejtani është vazhdimisht mosmirënjohës e mosfalënderues ndaj Zotit të tij.

28. Dhe nëse ti largohesh prej tyre (të afërmve etj) në pritje të një përkujtimi nga Zoti yt për të cilin shpreson, atëherë thuaju atyre fjalë të buta dashamirëse.

29. Dhe mos i mbaj duart e lidhura pas qafe (mos u bë koprrac), as mos e shtrij atë plotësisht (si shkapërderdhës), kështu që ti pastaj të bëhesh i merituar për fajin e kryer dhe të biesh në varfëri të thellë.

30. S’ka dyshim se Zoti yt e zgjeron riskun për kë Ai do dhe e shtrëngon (për kë Ai do). Vërtet që Ai është vazhdimisht në Dijeni të Plotë, Gjithëvëzhgues për robët e Tij.

31. Dhe mos i vritni fëmijët nga frika e varfërisë. Ne sjellim furnizim për ata dhe për ju. Me të vërtetë që vrasja e tyre është krim, vërtet gjynah i madh.

32. Dhe mos iu afroni marrëdhënieve të paligjshme (zina-së). Padyshim që ajo është Fahishah (kalim i kufijve, ligësi, poshtërsi) dhe rrugë e keqe.

33. Dhe mos vritni askënd, vrasjen e të cilit e ka ndaluar Allahu, përveç për një çështje të drejtë e të merituar. Kushdo që vritet pa të drejtë, Ne i kemi dhënë trashëguesit të tij (të të ndjerit) fuqinë (për të kërkuar Kisas - Ligjin e Barazisë në ndëshkim, të faljes ose të pagesës së gjakut). Por le të mos i kalojë kufijtë në çështjen e marrjes së jetës tjetrit (duke vrarë vetëm vrasësin e askënd tjetër). Vërtet që ai është i ndihmuar (nga Ligji Islam, Ligji i Allahut).

34. Dhe mos iu afroni pasurisë së jetimit veçse me qëllimin për ta përmirësuar atë deri sa ai të arrijë moshën madhore. Dhe përmbushni çdo marrëveshje. Vërtet që për besën e dhënë do të pyeteni (Ditën e Llogarisë).

35. Dhe jepni masën e plotë kur matni dhe peshoni me peshore që është e drejtë (e saktë). Kjo është më e përshtatshtjma, më e mira dhe më me dobi në përcaktimin e fundit.

36. Dhe mos ndiq (O njeri! Mos fol, mos bëj) atë gjë për të cilën s’ke dijeni. Me të vërtetë që të dëgjuarit, të shikuarit dhe zemra, secila prej tyre do të pyetet (nga Allahu në Ditën e Llogarisë).

37. Dhe mos ecni në tokë me mendjemadhësi e mospërfillje (duke fyer). Padyshim që ti as nuk mund ta çash tokën, as nuk mund të kapësh majat e maleve.

38. Të gjitha të këqijat janë të urryera te Zoti yt.

39. Kjo është pjesë e Hikmetit (urtësisë, dijes së thellë) të cilën ta ka frymëzuar Zoti yt ty (O Muhammed) dhe mos sill ilah (të adhuruar e zot) tjetër me Allahun, ose përndryshe do të hidhesh në Xhehenem i merituar për t’u ngarkuar me faj dhe i përzënë (nga Mëshira e Allahut).

40. A mos ndoshta Zoti juaj ka pëlqyer për ju djemtë dhe ka marrë për Veten e Tij nga mesi i melekëve vajza? Me të vërtetë që ju po flisni fjalë të tmerrshme, fjalën më të rëndë.

41. Dhe nuk ka dyshim se Ne kemi shtjelluar (Premtimet Tona, shpjegimet, shembujt e të parëve) në këtë Kur’an me qëllim që ata (që nuk besojnë) të mund të marrin mend, por kjo nuk u shton gjë atyre, veçse largim e humbje.

42. Thuaju: “Sikur të kishte pasur zota e perëndi të tjerë bashkë me Të, siç thonë ata, atëherë ata (zotat) sigurisht që do të kërkonin të gjenin rrugë për mbizotërim ndaj Zotit të Arshit (Fronit të Lartë të Tij).

43. Lavdi, Madhështia dhe Lavdia qofshin për Të! Larg nga të gjitha trillimet e shpifjet që i ngjisin e thonë për Të (është Ai).

44. E lavdërojnë dhe e ngrenë në Lavdi e Madhështi Atë shtatë qiejt dhe toka dhe gjithë ç’është në ta dhe s’ka gjë që të mos e lavdërojë Lartësinë e Tij, por ju nuk e kuptoni lavdërimin e tyre. Me të vërtetë që Ai është gjithnjë tepër i Durueshëm, vazhdimisht Falës i Madh.

45. Kur ti e lexon Kur’anin, Ne vëmë mes teje dhe atyre që nuk besojnë në Jetën e Përtejme, perde të padukshme.

46. Ne vumë mbështellje mbi zemrat e tyre, që të mos e kuptojnë atë (Kur’anin) dhe në veshët e tyre shurdhim, ndërsa kur ti përmend Zotin tënd Një e të Vetëm në Kur’an, ata kthejnë shpinën duke ikur me urrejtje.

47. Ne e dimë më mirë se çfarë dëgjojnë ata. Dhe kur ata mbajnë këshillin e tyre të fshehtë, ç’të shohësh! Dhalimunët (mohuesit, keqbërësit) thonë: “Ju nuk ndiqni veçse një njeri të zaptuar nga magjia.”

48. Shih se çfarë përngjasimesh të mveshin ty! Kështu pra, ata kanë dalë në të gabuarën dhe kurrë më nuk gjejnë dot rrugë.

49. Dhe thonë: “Çfarë?! Kur të jemi eshtra e thërrime, vërtet që do të ringjallemi për të qenë një krijim i ri?”

50. Thuaj: “Edhe nëse jeni gurë e hekur,

51. Apo ndonjë gjë e krijuar akoma më e madhe në gjokset tuaja.” Pastaj ata do të thonë: “Kush do të na rikthejë neve në jetë?” Thuaju: “Ai i Cili ju krijoi ju herën e parë.” Pastaj ata do të tundin kokën dhe do të thonë: “Kur do të jetë kjo (ringjallja)?” Thuaju: “Ndoshta do të jetë shumë afër!”

52. Ditën kur Ai do t’ju thërrasë ju dhe ju t’i përgjigjeni (Thirrjes së Tij) me fjalët e Falënderimit dhe Nënshtrimit të Tij dhe do t’ju duket se keni qëndruar (në këtë botë) veçse fare pak!

53. Dhe thuaju robëve të Mi se duhet të flasin vetëm fjalët më të mira, sepse vërtet shejtani mbjell mosmarrëveshje mes tyre. Me të vërtetë që shejtani është për njeriun armik i hapur.

54. Zoti juaj ju njeh ju më mirë. Nëse Ai dëshiron, Ai do të ketë mëshirë për ju, ose nëse Ai do, Ai do t’ju ndëshkojë ju. Dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (O Muhammed) si roje mbi ta e rregullues të punëve të tyre.

55. Dhe Zoti yt i di më mirë të gjithë kush është në qiej dhe në tokë dhe sigurisht që Ne kemi parapëlqyer disa Pejgamberë mbi të tjerët, ndërsa Daudit i kemi dhënë Zeburin.

56. Thuaju: “Thërrisni ata përveç Atij (Allahut) - të cilët juve jua merr mendja (për zota: si melekët, pejgamberët, kushdo qofshin, idhujt etj); Ata nuk kanë fuqi për ta larguar të keqen prej jush, as edhe për ta kaluar atë prej jush te ndokush tjetër.”

57. Ata të cilëve u thërrasin (si Isai - biri i Merjemes, Uzeiri ose ndonjë tjetër) vetë kërkojnë mënyrë e rrugë për të drejtë hyrje e afrimi tek Zoti i tyre (Allahu), secili prej tyre do të dëshironte të jetë më i afërti dhe ata vetë shpresojnë për Mëshirën e Tij dhe kanë frikë Ndëshkimin e Tij. Vërtet që Ndëshkimit të Zotit tënd është për t’ju frikësuar!

58. Dhe nuk ka asnjë vendbanim (banorët e të cilit janë mohues) që nuk do ta shkatërrojmë para Ditës së Kijametit, ose do ta ndëshkojmë me ndëshkim të ashpër: Kjo është shkruar në Libër (Leuhi Mahfudh).

59. Dhe asgjë nuk na ndalon Ne nga dërgimi i Ajeteve (provave, Shpalljeve), por popujt e parë i mohuan. Dhe Ne i dërguam deven Themudit si shenjë të qartë (për t’u hapur sytë), por ata e keqtrajtuan dhe e dëmtuan atë. Dhe Ne nuk i çojmë shenjat vetëm se për këshillim dhe për t’i frikësuar (për shkatërrimin).

60. Dhe (kujto) kur Ne të thamë ty: “Vërtet që Zoti yt e ka qarkuar njerëzimin (dhe ai është në Shtrëngimin e Tij) dhe Ne e bëmë pamjen që ta treguam ty (O Muhammed, natën e Israsë) veçse provë për njerëzit, po kështu edhe pemën e mallkuar (Zekkum, që përmendet) në Kur’an. Ne i këshillojmë dhe i frikësojmë ata, por kjo nuk u shton atyre gjë, veçse mosbesim pa kufi, shtypje dhe mosnënshtrim ndaj Allahut.

61. (Kujto) edhe kur Ne u thamë melekëve: “Bini në sexhde për Ademin.” Ata ranë në sexhde përveç Iblisit. Ai tha: “A t’i bie në sexhde atij të cilin Ti e krijove nga balta?”

62. (Iblisi) tha: “E sheh? Këtë të cilin Ti e ke nderuar mbi mua, nëse Ti më jep mua afat (dhe më lë të jetoj) deri në Ditën e Kijametit, unë padyshim që do t’i kap dhe do t’i gaboj pasardhësit e tij (Ademit) të gjithë, përveç një pakice!”

63. (Allahu) tha: “Shko dhe kushdo prej tyre që të ndjek ty, padyshim se Xhehenemi do të jetë shpërblimi për ju të gjithë - shpërblim i mjaftueshëm.

64. Dhe shqetësoji të nxituarit e mendjelehtit vazhdimisht, atë që të mundesh nga mesi i tyre (pasardhësve të Ademit) me zërin tënd (duke u pëshpëritur ose duke u bërë vesvese me këngë, muzikë, biseda boshe, sharje dhe thirrje të tjera në kundërshtim me rrugën e bindjes ndaj Allahut), sulmoji ata me kalorësinë tënde (me të gjitha mjetet e mënyrat), ndaj me ta pasuri e fëmijë dhe bëju atyre edhe premtime.” Por shejtani nuk u premton atyre gjë, veçse mashtrim.

65. Sa për robët e Mi (besimtarët e Mi të vërtetë), ti nuk ke asnjë fuqi mbi ta. Dhe më se i Mjaftueshëm është Zoti yt (Allahu) si Rregullues e Mbikqyrës.”

66. Zoti juaj është Ai i Cili i bën anijet të rrëshqasin qetë përmes detit me qëllim që ju të mund të kërkoni nga Begatitë e Tij. Vërtet, Ai është gjithnjë Mëshirëplotë mbi ju.

67. Ndërsa kur ju kap e keqja në det, ata të cilët ju i thërrisni përveç Atij, shuhen e zhduken prej jush përveç Atij, por kur Ai ju sjell ju shëndoshë e mirë në tokë, ju i ktheni shpinën (Atij) dhe njeriu gjithnjë është tepër mosmirënjohës.

68. A do të ndjeheshit të sigurtë nëse Ai do të bënte një anë të tokës t’ju gëlltisë ju apo nëse Ai të dërgonte kundër jush një uragan të egër rëre? Atëherë ju nuk do të gjeni asnjë Vekil (mbrojtës që t’ju shpëtonte nga ndëshkimi).

69. Apo ndjeheni të sigurtë nëse Ai do t’ju dërgonte përsëri për herë të dytë në det dhe të dërgonte kundër jush tufan ere dhe t’ju fundoste ju për shkak të mosbesimit tuaj, që të mos gjeni asnjë atje kundër Nesh?

70. Dhe vërtet që Ne i kemi nderuar Bijtë e Ademit dhe Ne i kemi mbartur ata në tokë e në det dhe i kemi furnizuar ata me të gjitha të mirat, më të zgjedhurat e lejuara e të ligjshme (Et-Taj-jibat), si dhe i kemi parapëlqyer ata përmbi shumë prej atyre që Ne i kemi krijuar me mirësi të veçantë.

71. (Kujto edhe) Ditën kur Ne të thërrasim së bashku gjithë njerëzit bashkë me Imamët (prijësit, Pejgamberët, të Dërguarit). Kështu, kujtdo që i jepet libri i veprave të tij nga dora e djathtë, të këtillët do t’i lexojnë shënimet e tyre (të mira) dhe nuk do t’u bëhet padrejtësi as sa një thërrmijë.

72. Dhe kushdo që është i verbër në këtë botë (që nuk i sheh shenjat e Allahut dhe nuk e beson Atë), do të jetë i verbër edhe në Jetën e Fundit dhe akoma më i humbur nga Udha (e Drejtë).

73. Vërtet që ata ishin gati të të joshnin e të të largonin nga ajo që Ne të kemi shpallur ty (Kur’ani), për të fabrikuar diçka tjetër veç tij kundër Nesh dhe pastaj ata padyshim që do të të kishin bërë (ty) shok e mik!

74. Dhe sikur mos të kishim bërë Ne ty të qëndrueshëm e të paepur, ti pothuaj do të ishe dhënë pak nga ata.

75. Në rast të tillë, Ne do të të bënim ty të shijoje pjesë të dyfishtë (të ndëshkimit) në këtë jetë dhe pjesë të dyfishtë (të ndëshkimit) pas vdekjes. Dhe në këtë rast nuk do të kishe gjetur askënd për të të ndihmuar kundër Nesh.

76. Dhe në të vërtetë që ata janë duke të frikësuar ty aq shumë, aq sa të të nxjerrin nga toka, por në një rëst të tillë ata nuk do të kishin mbetur në të pas teje veçse për pak çaste.

77. Ky ishte Sunneti Ynë (kjo ishte mënyra e rregulli) me të Dërguarit që Ne i kemi çuar para teje (O Muhammed) dhe ti nuk do të gjesh ndonjë ndryshim në Sunnetin Tonë.

78. Plotëso faljet e rregullta të përcaktuara nga mesdita deri në errësirën e natës (Faljet e drekës, të pasditës, të mbrëmjes dhe të darkës) dhe lexo Kur’an herët në agim (falja e mëngjesit). Me të vërtetë që leximi i Kur’anit herët në agim është gjithnjë i dëshmuar (i ndjekur nga melekët e ditës dhe të natës, të ngarkuar për mbikqyrjen e njerëzve).

79. Dhe në një kohë nate (para agimit) gjithashtu falu me të (duke lexuar Kur’an), falje shtesë kjo për ty (O Muhammed, falje e lirë e pëlqyer me shumë vlera të larta). Mbase Zoti yt të ngre ty në Gradën e Lartë të premtuar të lavdërimit dhe shkëlqimit. (Mekamun Mehmud - vendin e nderit të ndërmjetësuesit të madh në Ditën e Ringjalljes).

80. Dhe thuaj (O Muhammed): “O Zoti im! Ma bëj hyrjen (në qytetin e Medines) të mirë, po kështu edhe dalja (nga Meka) të jetë e mirë dhe më siguro mua prej Teje një fuqi e burim ndihme.”

81. Dhe thuaj: “E Vërteta (Islami, Kur’ani) ka ardhur dhe e pavërteta (mosbesimi, shejtani) është shuar. Sigurisht që e pavërteta është gjithnjë e prirur për t’u shuar.”

82. Dhe Ne kemi zbritur nga Kur’ani atë që është shërim e mëshirë për ata që besojnë (në Islam dhe punojnë sipas tij), ndërsa nuk u shton gjë Dhalimunëve (keqbërësve, mohuesve) veçse humbje.

83. Megjithatë kur Ne derdhim Mirësitë Tona mbi njeriun, ai kthen shpinën dhe bëhet mospërfillës, tepër larg nga Udha e Drejtë dhe kur atë e godet e keqja, ai është në dëshpërim të madh.

84. Thuaj: “Gjithsecili vepron sipas Shakilatit të tij (sipas përkushtimit të tij, mënyrës së tij, qëllimit të tij ose sipas fesë së tij) dhe Zoti juaj e di më së miri se kush është më i drejtuari në Udhë të drejtë.”

85. Dhe të pyesin ty (O Muhammed) për Ruhun (Shpirtin). Thuaj: “Ruhu (Shpirti) është prej atyre gjërave, dija për të cilat është vetëm tek Allahu, ndërsa nga Dija (juve o njerëz) ju është dhënë vetëm fare pak.”

86. Dhe po të donim Ne, vërtet që mund të ta hiqnim atë (Kur’anin) që Ne ta kemi shpallur me frymëzimin Hyjnor. Pas kësaj ti nuk do të gjeje asnjë mbrojtës për të për veten tënde kundër Nesh.

87. Por kjo është Mëshirë nga Zoti yt. Vërtet që Mirësia e Tij mbi ty (O Muhammed) është kurdoherë tepër e madhe.

88. Thuaj: “Nëse njerëzimi dhe xhindet do të mblidheshin të gjithë bashkë për të nxjerrur ngjasimin e këtij Kur’ani, ata nuk do ta bënin dot përngjasimin e tij, edhe sikur ta ndihmonin njëri-tjetrin.

89. Dhe vërtet tashmë Ne u kemi shpjeguar njerëzve plotësisht në këtë Kur’an shembuj të çdo lloji, por shumica e njerëzimit kundërshton (të vërtetën dhe kënaqet) vetëm me mohimin.

90. Dhe thonë: “Ne nuk të besojmë ty (O Muhammed), derisa ti të bësh që të gurgullojë një burim uji nga toka për ne;

91. Ose të kesh një kopsht me hurma e vreshta dhe të bësh që të burojnë lumenj me ujë të mjaftueshëm mes tyre;

92. Ose na e bëj qiellin të bjerë copa-copa mbi ne siç ke pretenduar, ose na e sill Allahun dhe melekët para nesh, ballë për ballë;

93. Ose të kesh shtëpi me materiale të çmueshme (prej ari, argjendi, me xhevahire etj), ose të ngjitesh lart në qiell, bile edhe atëherë nuk do të besojmë në ngjitjen tënde, derisa të zbresësh për ne një Libër që të mund ta lexojmë.” Thuaju: “I Lavdëruar dhe i Lartësuar qoftë Zoti im (Allahu) mbi të gjithë ato të liga që ata (mosbesimtarët) ia bashkojnë Atij! A jam unë tjetër veçse njeri i sjellur si i Dërguar?”

94. Dhe asgjë nuk i ndaloi njerëzit nga të besuarit, kur atyre u erdhi udhëzimi, përveç asaj që thanë: “A ka sjellë Allahu një njeri si të Dërguar?”

95. Thuaju: “Sikur të kishte në tokë melekë që të shëtitnin (si njerëzit) në paqë e siguri, atëherë sigurisht që Ne do të kishim zbritur nga qielli një melek si të Dërguar.”

96. Thuaju: “I Mjaftueshëm është Allahu për Dëshmues mes meje dhe jush. Vërtet që Ai është gjithnjë në Dijeni të Plotë, Gjithëvëzhgues i robëve të Vet.”

97. Dhe atë të cilin e udhëzon Allahu, tamam ai është i udhëhequr drejt, por atë të cilin Ai e humb, për të tillët nuk do të gjesh asnjë mbrojtës e ndihmues veç Atij dhe Ne do t’i mbledhim ata të gjithë bashkë Ditën e Kijametit me fytyra përmbys, të verbër, të shurdhër, të pagojë; vendbanimi i tyre do të jetë Xhehenemi; sa herë që do t’i ulet vala, Ne do ta shtojmë për ta rreptësinë e Zjarrit.

98. Ai është shpërblimi i tyre sepse ata i mohuan Ajetet Tona (shenjat, provat, shpalljet) dhe thanë: “Kur ne të jemi kocka e pluhur, a vërtet që do të ngrihemi prap si një krijim i ri?”

99. A nuk e shohin ata, se Allahu i Cili krijoi qiejt dhe tokën, është i Zoti të krijojë të rinj si shembulli i tyre? Ndërsa ka vendosur për ta një afat të caktuar për të cilin nuk ka pikë dyshimi, por Dhalimunët (mohuesit, keqbërësit) hedhin poshtë (të Vërtetën) dhe vetëm mohojnë.

100. Thuaju: “Sikur ju të kishit në duar Thesarët e Mëshirës së Zotit tim, atëherë ju padyshim do të shtrëngoheshi nga frika (e të shpenzuarit) dhe njeriu është gjithnjë koprrac e dorështrënguar!”

101. Dhe më parë vërtet që Ne i dhamë Musait nëntë argumente të qarta. Pyetni atëherë Bijtë e Israilit, kur ai (Musai) shkoi tek ata, ndërsa Faraoni i tha: “O Musa! Më duket se vërtet që ti je i lidhur me magji.”

102. (Musai) i tha: “Në të vërtetë ti tashmë e more vesh se këto shenja nuk janë zbritur nga askush veçse nga Zoti i qiejve dhe i tokës si dëshmi e qartë, dhe unë mendoj se ti (o Faraon) je i dënuar dhe i poshtëruar nga shkatërrimi!”

103. Kështu ai (Faraoni) vendosi t’i nxjerrë ata jashtë tokës (së Egjiptit), por Ne e fundosëm atë me të gjithë ata që ishin me të.

104. Dhe pas tij, Ne u thamë Bijve të Israilit: “Banoni të lirë në tokë, pastaj, kur të afrohet premtimi i fundit (sjellja e Isait, ose Dita e Premtuar e Llogarisë), Ne do t’ju sjellim ju të gjithë së bashku si turmë e përzier (të mbledhur nga popuj e kombe të ndryshëm).” (Tefsir El-Kurtubi).

105. (Po kështu) me të vërtetë që Ne e kemi dërguar atë (Kur’anin) dhe me të vërtetë që ai ka zbritur; dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (O Muhammed) jo si gjë tjetër, veçse si mbartës i përgëzimit (për Xhennetin e Begatë për ata që të ndjekin në Islam) dhe këshillues (e frikësues për Xhehenemin për ata që nuk të pranojnë e nuk ndjekin Islamin).

106. Ai është një Kur’an të cilin Ne e kemi ndarë (në pjesë), me qëllim që ti të mund t’ua lexosh njerëzve kohë pas kohe dhe Ne e kemi shpallur atë me faza e ndalesa (për 23 vjet sipas kohës e vendit të përcaktuar).

107. Thuaju: “Besuat në të (në Kur’an) apo nuk besuat, nuk ka dyshim se ata të cilëve u është dhënë dija para tij (jehudive dhe të krishterëve, të tillë që e pranuan atë si Abdullah bin Selam ose Selman El-Farisiu etj), kur u lexohet atyre, bien me fytyrë në tokë në sexhde nënshtruese.”

108. Dhe thonë: “Lavdi i qoftë Zotit tonë, sigurisht që Premtimi i Zotit tonë duhet plotësuar.”

109. Dhe ata bien me fytyrë për tokë (në sexhde) dhe kjo ua shton nënshtrimin (ndaj Allahut).

110. Thuaju: “Lutjuni Allahut apo lutjuni të Gjithëmëshirshmit (Allah), me çfarëdo Emri që t’i drejtoheni Atij (prej Emrave të Tij është njësoj), pasi Atij i takojnë Emrat më të Mirë (e më të Lartë), ndërsa kryjeni faljen jo me zë të lartë dhe as me zë të ulët, por ndiqni një rrugë mesatare.”

111. Dhe thuaj: “Gjithë lavdërimet dhe falënderimet janë për Allahun i Cili nuk ka lindur bir (e asnjë lloj pasardhësi) dhe i Cili nuk ka asnjë shok a të barabartë në Mbisundimin e Tij, as nuk është aq poshtë sa të ketë Veli (ndihmues, mbrojtës apo mbështetës). Dhe lartësoje Atë me gjithë Madhështinë dhe Madhërinë (që i takon).”