1. Gjithë lavdërimet dhe falënderimet janë për Allahun i Cili i ka dërguar robit të Tij (Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) Librin (Kur’anin) dhe nuk ka sjellë e nuk ka lejuar në të asnjë shtrembërim.
2. (Allahu e ka bërë atë) të Drejtë e të Qartë për t’u tërhequr vëmendjen (mosbesimtarëve) për ndëshkim të ashpër prej Tij dhe për të përgëzuar besimtarët (e Allahut, muslimanët) që punojnë mirësi e drejtësi, se ata do të kenë shpërblim të mrekullueshëm (Xhennetin).
3. Ata do të banojnë aty përherë.
4. Dhe për të këshilluar ata (jehuditë, të krishterët, paganët) të cilët thanë, “Allahu ka lindur bir (ose fëmijë).”
5. Asnjë dije nuk kanë ata për një gjë të tillë, as edhe të parët e tyre. Fjalë e rëndë del nga goja e tyre. Ata nuk thonë gjë tjetër veçse gënjeshtër.
6. Mbase ti (O Muhammed) do të vrasësh veten nga pikëllimi duke u shkuar pas atyre (duke i ftuar e ata largohen prej teje), sepse ata nuk besojnë në këtë Mesazh (Kur’anin dhe Islamin).
7. Vërtet që Ne e kemi bërë çfarë është në tokë si stoli për të, me qëllim që Ne të mund të provojmë ata (njerëzit), se cilët prej tyre janë më të mirët në drejtim e veprime.
8. Dhe sigurisht që Ne do ta bëjmë gjithçka në të (në tokë) dhe të thatë e të vdekur (pa asnjë lloj gjallese në të).
9. A mendon se bujtësit e Shpellës dhe Mbishkrimi (njoftimi për ta ose emrat e tyre) ishin nga Shenjat Tona të mrekullueshme?
10. (Kujto kohën) kur djemtë e rinj ikën për t’u fshehur (prej popullit të tyre mosbesimtar) te Shpella duke thënë: “Zoti ynë! Derdh mbi ne Mëshirë nga Ti Vetë dhe na e lehtëso neve brengën që kemi për në Rrugën e Drejtë!”
11. Kështu Ne ua mbuluam dëgjimin atyre (duke i vënë në gjumë të thellë) në Shpellë për ca vite.
12. Pastaj Ne i ngritëm ata (nga gjumi) që Ne të provonim se cili nga dy grupet ishte më i saktë në llogaritjen e kohës që kishin mbetur atje.
13. Ne ta kujtojmë ty (O Muhammed) ndodhinë e tyre me vërtetësi: Vërtet që ata ishin djem të rinj që besuan në Zotin e tyre (Allahun) dhe Ne ua shtuam edhe më udhëzimin (e i forcuam në Rrugën e Drejtë).
14. Dhe Ne i bëmë zemrat e tyre të forta e të qëndrueshme (me dritën e Besimit tek Allahu) kur u ngritën e thanë: “Zoti ynë është Zoti i qiejve dhe i tokës, ne kurrë nuk do t’i drejtohemi ndonjë të adhuruari tjetër veç Tij; po ta bënim një gjë të tillë, ne vërtet që do të kishim treguar poshtërsi e mosbesim.
15. Këta njerëzit tanë kanë zgjedhur për adhurim perëndi të tjera veç Atij (Allahut). Pse nuk sjellin ata provë bindëse e të qartë për to? E kush bën gabim më të madh se sa ai i cili trillon gënjeshtër ndaj Allahut?
16. (Ndërsa i thanë njëri-tjetrit): Dhe kur ju u tërhoqët prej tyre dhe prej atyre që ata i adhuronin përveç Allahut, atëherë kërkoni mbrojtje në Shpellë: Zoti juaj do të hapë një rrugë për ju nga Mëshira e Tij dhe do t’jua lehtësojë juve shqetësimin tuaj.”
17. Dhe ju mund ta kishit parë diellin kur lindte, duke u varur djathtas nga shpella e tyre gjatë perëndimit dhe kur perëndonte plotësisht largohej prej tyre nga e majta, ndërsa ata qëndronin shtrirë në mes të Shpellës. Kjo është një nga shenjat treguese të Allahut. Ai të cilin e ka udhëzuar Allahu, është i udhëzuari drejt, por për atë të cilin Ai e shpie në rrugë të gabuar, ju nuk do të gjeni dot asnjë udhëzues që ta drejtojë (në Udhën e Drejtë).
18. Ndërsa ju do t’i mendonit të zgjuar kur ata ishin duke fjetur dhe Ne i kthenim ata nga e djathta dhe nga e majta, kurse qeni i tyre me dy këmbët e para të shtrira te hyrja (e Shpellës si roje te porta). Po t’i kishe parë ata, sigurisht që do të kishe ikur me të shpejtë dhe do të ishe mbushur me tmerr prej tyre.
19. Kësisoj, Ne i zgjuam ata (nga gjumi i gjatë e i thellë) që ta pyesnin njëri-tjetrin. Njëri prej tyre tha: “Sa kohë keni qëndruar (këtu në gjumë)?” Ata iu përgjigjën: “Kemi qëndruar mbase një ditë ose një pjesë të saj.” (Disa) thanë: “Zoti juaj, Ai Vetëm e di më mirë se sa kohë keni qëndruar (këtu në gjumë)...Tash, dërgoni njerin prej jush me këtë monedhë argjendi në qytet dhe të gjejë ushqim të pastër e të ligjshëm për t’u ngrënë dhe t’ju sjell juve të tjerëve këtu dhe le të ketë kujdes të mos marrë vesh gjë njeri për ju.
20. Pasiqë po të merrnin vesh për ju, ata do t’ju gurëzonin ose do t’ju kthenin në fenë e kultin e tyre dhe në rast të tillë, ju kurrë nuk do të ishi të fituar.”
21. Dhe kështu pra, Ne e bëmë të njohur çështjen e tyre për njerëzit që ata të mund ta kuptonin se Premtimi i Allahut është i vërtetë dhe se nuk mund të ketë pikë dyshimi për Orën (Çastin e Fundit). (Përkujto) kur ata (banorët e qytetit) shprehën mospajtime mes njëri-tjetrit për çështjen e tyre dhe thanë: “Ndërtoni një ndërtesë mbi ta, Zoti i tyre e di më mirë për ta”, pastaj ata që fituan mbi çështjen e tyre (mbase mosbesimtarët) thanë: “Me të vërtetë që ne do të ndërtojmë një vend-adhurimi mbi ta.”
22. Thonë (disa) se ata ishin tre, qeni i katërti i tyre; dhe (të tjerë) thonë se ata ishin pesë, qeni i gjashti - duke marrë kështu me mend Gajbin (të fshehtën e të panjohurën); (megjithatë të tjerë prapë) thonë se ata ishin shtatë dhe qeni i teti. Thuaju (O Muhammed): “Zoti im e di më mirë numrin e tyre; askush nuk e di atë përveç një pakice të vogël.” Kështu që mos diskuto (për numrin e tyre, për çështjen e tyre si e qysh etj) veçse me provën e qartë (që Ne ta kemi shpallur ty) dhe mos merr mendim nga asnjë prej tyre (prej popujve të Librave të Parë, jehudive dhe të krishterëve) për çështjen e Bujtësve të Shpellës.
23. Dhe mos thuaj për asgjë, “Do ta bëj këtë e atë gjë nesër.”
24. Përveç (me thënien), “Nëse do Allahu (In shae-llah)!” dhe përmende Zotin tënd kur harron dhe thuaj: “Mbase Zoti im më udhëzon mua drejt një rruge më afër të vërtetës se sa kjo.”
25. E ata qëndruan në Shpellën e tyre treqind vjet (diellore) duke shtuar nëntë (për vitet hënore). (Tefsir Al-Kurtubi).
26. Thuaju: “Allahu e di më mirë se sa qëndruan. Me Të është Gajbi (Dija e së fshehtës dhe e së panjohurës) i qiejve dhe i tokës.” Sa qartë Ai sheh e dëgjon (çdo gjë)! Ata nuk kanë ndihmues e mbrojtës tjetër përveç Atij dhe Ai nuk e ndan Vendimin dhe Ligjin e Gjykimit të Tij me askënd.
27. Dhe lexo (e mëso) çfarë të është shpallur ty nga Libri (Kur’ani) i Zotit tënd. Askush nuk mund t’i ndryshojë Fjalët e Tij dhe nuk do të gjesh strehues tjetër askënd përveç Atij.
28. Dhe mbaje veten tënde me durim ndaj atyre që i drejtohen Zotit të tyre mëngjes e mbrëmje duke kërkuar Fytyrën e Tij dhe mos i hiq sytë mënjanë prej tyre duke dëshiruar salltanetin dhe shkëlqimin e jetës së kësaj bote, si dhe mos iu bind atij, zemrën e të cilit Ne e kemi bërë të pavëmendshme ndaj Përkujtimit Tonë, atij i cili ndjek dëshirat dhe epshet e tij vetjake, atij çështja e të cilit është e humbur dhe veprat e të cilit kanë kaluar çdo kufi.
29. Dhe thuaj: “E vërteta është nga Zoti juaj.” Atëherë, kushdo që dëshiron, le të besojë dhe ai që nuk dëshiron, le të mos besojë. Sigurisht që Ne kemi përgatitur për Dhalimunët (zullumqarët, keqbërësit, mosbesimtarët) një Zjarr, muret e të cilit do t’i mbështjellin ata (mosbesimtarët e Njësisë së Allahut) dhe nëse kërkojnë ndihmë (lehtësim, ujë), atyre do t’u jepet ujë si vaji që vlon, i cili do t’ua përvëlojë fytyrat. Pije e tmerrshme për t’u pirë dhe vend i poshtër për të banuar!
30. Padyshim se për ata që besuan dhe punuan drejtësi, sigurisht që Ne nuk do ta humbim kurrë shpërblimin për këdo që punon drejtësi (sipas besimit të tij të pastër për Allahun).
31. Tamam për këta do të jenë Kopshtet e Begatisë së Përjetshme; atje nën ta rrjedhin lumenj, aty do të stolisen me bylyzykë të florinjtë dhe do të veshin rroba mëndafshi të dendur të mrekullueshëm. Ata do të pushojnë atje në frone të lartë. Sa shpërblim i mirë dhe çfarë vendbanimi i mrekullueshëm.
32. Dhe sillu atyre shembullin e dy vetave: njërit prej tyre Ne i patëm dhënë dy kopshte me vreshta dhe ia patëm rrethuar që të dy me hurma ndërsa ndërmjet tyre patëm vendosur fusha të gjelbëruara bereqeti.
33. Secili prej atyre dy kopshteve jepte prodhimet e tij dhe nuk e humbën aspak begatinë e frutave të tyre; po kështu Ne bëmë edhe lumë të gurgullojë mes tyre.
34. Dhe kështu ai kishte fruta të bollshëm. I tha shokut të tij gjatë një bisede të rastit me të: “Unë kam më shumë se ti pasuri dhe jam më i fortë e i nderuar ndër njerëz.” (Tefsir Al-Kurtubi).
35. Dhe shkoi pastaj në kopshtin e tij në gjendje të tillë (krenarie e mosbesimi) i padrejtë për veten e vet. Tha: “Nuk më duket se do të shterrojë gjithë kjo ndonjëherë.
36. Edhe nuk mendoj se Ora (Çasti i Fundit i botës) do të vijë ndonjëherë dhe vërtet nëse do të sillesha prapë te Zoti im (Ditën e Gjykimit), sigurisht që do të gjeja më tepër begati se kjo kur të kthehesha tek Ai.”
37. Shoku i tij i tha gjatë bisedës me të: “A shpreh mosbesim në Atë i Cili të krijoi ty nga dheu (babanë e parë, Ademin), pastaj nga Nutfah (lëngu i ngjizur i krijuar nga bashkimi i dy vezëve) pastaj të dha formën e njeriut të plotë?
38. Sa për mua, unë besoj se Ai është Allahu, Zoti im dhe nuk do të bashkoj kurrë ndokënd ose ndonjë gjë me Zotin tim.
39. Do të ishte më mirë për ty të thoshe kur hyre në kopshtin tënd: ‘Ajo që do Allahu! Nuk ka fuqi veçse në Allahun’ (Ma shaell-llah, la havle la kuv-vete il-la bil-lah)’, nëse më sheh mua me më pak pasuri dhe fëmijë,
40. Mundet që Zoti im të më japë mua më tepër mirësi se kopshti yt dhe të dërgojë mbi tëndin papritur rrufe (ndëshkuese) nga qielli, pastaj do të bëhej veçse hapësirë dheu e rëre.
41. Ose uji prej andej (nga kopshtet) mund të humbë e të fundoset në tokë saqë ti nuk do të mundesh ta kërkosh.”
42. Kështu frutat e tij u mbështollën (nga shkatërrimi) dhe ai mbeti duke fërkuar duart me keqardhje për çfarë kishte shpenzuar në të, ndërkohë që ajo (pasuri) u shkatërrua e gjitha që nga rrënjët nga të gjitha anët. Ai vetëm mundi të thoshte: “(Medet për mua!) Ah! Vetëm sikur të mos i kisha vënë shok Zotit tim!” (Tefsir Ibn Kethir).
43. Dhe ai nuk pati asnjë grup njerëzish që ta ndihmonin atë kundër Allahut dhe as nuk ishte në gjendje të mbronte e të shpëtonte veten e vet.
44. Atje (Ditën e Llogarisë) El-Velajeh (mbrojtja, fuqia, mbizotërimi) do të jetë vetëm për Allahun, Zotin e Vërtetë. Ai (Allahu) është më i Miri për shpërblim dhe më i Miri për suksesin e fundit.
45. Jepu atyre shembullin e jetës së kësaj bote: është tamam si shiu që Ne zbresim nga qielli dhe me të përzihet dhe e përpin bimësia e tokës dhe bëhet e njomë dhe e gjelbër, por (shpejt pas kësaj) thahet e copëtohet dhe e merr era. Dhe është vetëm Allahu i Cili mbizotëron dhe i Cili ka Fuqi për të bërë gjithçka.
46. Pasuria dhe fëmijët janë zbukurimi i jetës së kësaj bote, kurse veprat e mira e të drejta të cilat mbeten e nuk shuhen, janë më të mirat me Zotin tënd për shpërblim dhe për themelet e shpresës.
47. Dhe (kujto) Ditën kur Ne do t’i bëjmë malet të shkulen (e të bëhen pluhur) e ta shohësh tokën fushë të rrafshët dhe Ne do t’i grumbullojmë ata të gjithë bashkë që të mos lëmë asnjë prej tyre prapa.
48. Dhe ata do të vendosen para Zotit tënd në radhë (e Ai do t’u thotë): “Tash vërtet ju keni ardhur te Ne ashtu siç ju krijuam Ne herën e parë. Ah! Por ju menduat se Ne nuk kishim caktuar për ju takim (me Ne).”
49. Dhe Libri (veprat e shkruara) do t’i vihet secilit përpara (në të djathtë për besimtarët e në të majtë për mosbesimtarët) dhe do t’i shohësh Muxhrimunët (mëkatarët, kriminelët, mosbesimtarët) të frikësuar prej asaj që është e shkruar në të. Këta do të thonë: “Mjerë ne! Ç’lloj Libri është ky që nuk ka lënë asgjë të vogël e të madhe pa u shkruar e pa u marrë në llogari!?” Kështu ata do të gjejnë gjithçka që ata bënë të vendosur para tyre dhe Zoti yt nuk i bën askujt padrejtësi.
50. (Kujto edhe) kur Ne u thamë melekëve: “I bini në sexhde Ademit.” Kështu ata të gjithë u lëshuan me fytyrë përtokë përveç Iblisit. Ai ishte një prej xhindeve dhe nuk iu bind Urdhërit të Zotit të tij. A do ta zgjidhni ju atëherë më mirë atë dhe pasardhësit e tij mbrojtës e ndihmues se sa Mua, ndërkohë që ata janë armiq të hapur për ju? Sa i poshtër është këmbimi për Dhalimunët (keqbërësit, mosbesimtarët).
51. Unë (flet Allahu) nuk e bëra e nuk i thirra ata (Iblisin me shokë) të dëshmojnë (dhe as nuk mora ndihmën e tyre për) krijimin e qiejve dhe të tokës, bile as për vetë krijimin e tyre, dhe Unë as nuk do të merrja ç’orientues e humbës (të njerëzve) për ndihmues.
52. (Kujto edhe) Ditën kur Ai do të thotë: “Thirrni ata (të ashtuquajturit prej jush) shokët e të barabartët e Mi të cilët ju i mendonit të tillë.” Pastaj ata do të çirren mbi ta, por ata (të adhuruarit e tyre) nuk do t’u përgjigjen, ndërsa Ne do të vëmë ndërmjet tyre Meubika (armiqësi dhe shkatërrim).
53. Dhe Muxhrimunët (mëkatarët, politeistët, kriminelët) do ta shohin Zjarrin dhe do ta kuptojnë qartë se ata duhet të bien brenda në të dhe nuk do të gjejnë rrugë shpëtimi prej andej.
54. Dhe sigurisht që Ne kemi paraqitur qartë çdo lloj shembulli në këtë Kur’an për mbarë njerëzimin, por njeriu është kurdoherë për çdo gjë më grindavec se çdo gjë tjetër.
55. Dhe asgjë nuk i pengoi njerëzit që të besojnë, tash që atyre u ka ardhur Udhërrëfyesi (Kur’ani) dhe që të kërkojnë Faljen nga Zoti i tyre. Apo mos është se ata kërkojnë që të përsëriten rrugët e të parëve edhe me ta (siç u shkatërruan ata, presin edhe shkatërrimin e vet nga Allahu), apo t’u sillet ndëshkimi ballë për ballë?
56. E Ne nuk i kemi çuar të Dërguarit veçse si përgëzues dhe këshillues, por ata që mohojnë, kundërshtojnë me gjëra të paqena, me qëllim që të dobësojnë e të rrëzojnë të vërtetën që këtej dhe i marrin e i trajtojnë Ajetet (shenjat, treguesit, provat) e Mia si shaka e për t’u tallur edhe me vetë faktin se atyre u tërhiqet vëmendja!
57. Dhe kush bën më tepër padrejtësi se sa ai të cilit ia kujtojnë Ajetet (shenjat, treguesit, provat) e Zotit të tij, por ai u kthen shpinën atyre duke harruar çfarë kanë punuar duart e tij? Vërtet që Ne kemi vënë perde mbi zemrat e tyre që të mos e kuptojnë atë (Kur’anin) dhe në veshë shurdhësi dhe nëse ti (O Muhammed) i fton ata në të drejtën, edhe atëherë ata kurrë nuk do të udhëzohen.
58. Por Zoti yt është Falës pa kufi, Zotërues i Mëshirës së gjërë. Po t’i merrte Ai në llogari ata për atë që u takon nga çfarë kanë bërë, atëherë sigurisht që Ai do ta kishte shpejtuar ndëshkimin e tyre, por ata kanë afatin e tyre të përcaktuar, përtej të cilit ata nuk do të gjejnë më shpëtim.
59. Dhe ato vendbanime (popullin e Nuhut, Aadin, Themudin, Medjenin etj) Ne i shkatërruam kur ata punuan padrejtësi e poshtërsi, por Ne vendosëm për ta afat të caktuar për shkatërrimin e tyre.
60. (Kujto) edhe kur Musai i tha shërbyesit të tij: “Nuk do të ndalem deri sa të arrij vendin ku takohen dy detet ose deri sa të kaloj vite e vite në udhëtim.”
61. Por kur ata arritën në vendin e bashkimit të dy deteve, ata harruan peshkun e tyre i cili mori rrugën e tij nëpër det duke e hapur atë si tunel.
62. Kështu kur ata shkuan më tej (përtej vendit të caktuar për takim), Musai i tha djaloshit: “Na e sill ushqimin e mëngjesit, vërtet që jemi lodhur shumë në udhëtimin tonë.”
63. Ai (djaloshi - Jushaë bin Nun) i tha: “A të kujtohet kur arritëm te shkëmbi? Unë e harrova peshkun; askush veçse shejtani më bëri që të mos e kujtoj. Ai mori rrugën për në det në mënyrë të habitshme!”
64. (Musai) i tha: “Kjo është ajo që po kërkonim.” Kështu ata u kthyen prapë duke ndjekur gjurmët e tyre të para.
65. Pastaj ata gjetën një nga robët Tanë, tek i cili Ne kishim dhuruar mëshirë prej Nesh dhe të cilit Ne i kishim mësuar dije nga e Jona.
66. Musai i tha atij (Khidrit): “A mund të të vijë pas, që ti të më mësosh mua diçka nga ajo dije (urtësi, udhëzim në Udhë të Drejtë) që të është mësuar ty (nga Allahu)?”
67. Ai (Khidri) i tha: “Sigurisht që ti nuk do të jesh në gjendje të kesh durim e përmbajtje me mua!
68. Dhe si do të kesh durim për një gjë që ti nuk e di?”
69. (Musai) Tha: “Në dashtë Allahu, do të më gjesh mua të duruar dhe nuk do të të kundërshtoj në asgjë.”
70. Ai (Khidri) i tha: “Atëherë, nëse ti më ndjek mua, mos më pyet për asgjë, derisa unë vetë të ta zë me gojë.”
71. Kështu vazhduan ata të dy bashkë derisa, kur hipën në një anije, ai (Khidri) e shpoi atë. Musai i tha: “A e shpove që t’i fundosësh njerëzit e saj? Vërtet që ke bëre një gjë Imra (Munkar - punë e keqe, e urryer).”
72. Ai (Khidri) i tha: “A nuk të thashë se ti nuk do të jesh në gjendje të kesh durim me mua?”
73. Musai i tha: “Mos më qorto pse harrova dhe mos ji i ashpër me mua duke më sjellë vështirësi në çështjen time me ty.”
74. Pastaj ata vazhduan të dy derisa takuan një djalë të cilin ai e mbyti. Musai i tha: “Ke mbytur një njeri të pafajshëm i cili s’ka vrarë kënd! Vërtet ke bërë një gjë Nukra (Munker të madh - gjë e ndaluar, e poshtër, e tmerrshme)!
75. (Khidri) i tha: “A nuk të thashë se ti nuk do të jesh në gjendje të kesh durim me mua?”
76. (Musai) i tha: “Në qoftë se të pyes për ndonjë gjë pas kësaj, atëherë mos më lejo të të shoqëroj. Tashmë e tutje ndaj meje ke arsyetim të plotë.”
77. Pastaj vazhduan të dy derisa, kur ata takuan njerëzit e një qyteti, u kërkuan atyre për të ngrënë, por ata nuk pranuan që t’i mirëpresin. Pastaj ata të dy gjetën atje një mur gati në të rrëzuar, ndërsa ai (Khidri) e rindërtoi atë. (Musai) tha: “Po të kishe dashur, sigurisht që do të kishe marrë pagesë për të!”
78. (Khidri i) tha: “Kjo është ndarja mes meje e teje. Unë do të të tregoj shpjegimin e urtësinë për ato gjëra që ti nuk qe në gjendje të tregoje durim.
79. Sa për anijen, ajo u takonte njerëzve të varfër që punonin në det, kështu që unë desha ta bëj me difekt për punë, pasi kishin një mbret pas tyre i cili grabiste çdo anije me forcë.
80. Sa për djalin, prindërit e tij ishin besimtarë dhe ne patëm frikë se mos ai do t’u shkaktonte atyre dhimbje duke ngritur krye dhe duke mos besuar.
81. Kështu që ne dëshiruam që Zoti i tyre t’ua ndërronte atyre atë me një më të mirë, më të drejtë e më të pastër dhe më të dhimbsur (ndaj prindërve).
82. Ndërsa për murin, ai u takonte dy jetimëve në qytet dhe nën të ishte një thesar që u takonte atyre. Babai i tyre ishte njeri i drejtë dhe Zoti yt dëshironte që ata të arrinin moshën e pjekurisë së plotë dhe ta merrnin thesarin e tyre si mëshirë nga Zoti yt, kurse unë nuk e bëra atë sipas bindjes sime. Ky ishte shpjegimi e urtësia për ato gjëra që ti nuk ishe në gjendje të tregoje durim.”
83. Të pyesin ty (O Muhammed) edhe për Dhulkarnejnin. Thuaju: “Unë do t’ju rrëfej diçka nga historia e tij.”
84. Sigurisht që Ne e vendosëm atë në tokë dhe Ne i dhamë atij rrugë e mjete për të arritur çdo gjë.
85. Kështu që ai ndoqi një rrugë,
86. Derisa, kur arriti vendperëndimin e diellit (vendin më të largët në tokë që mundi të arrijë), pa që ai po perëndonte në një vend ku buronte ujë i zi i turbulluar dhe aty pranë gjeti një popull që banonte në të. Ne i thamë (me frymëzim?): “O Dhulkarnejn! Ose ndëshkoji, ose sillu me mirësi ndaj tyre.”
87. Ai tha: “Sa për atë (që nuk beson Allahun) që bën padrejtësi, ne do ta ndëshkojmë atë dhe pastaj ai do të kthehet prapë te Zoti i tij i Cili do ta ndëshkojë atë me dënim të padëgjuar (në Xhehenem).
88. Por, sa për atë që beson (Allahun) dhe punon drejtësi, ai do të ketë shpërblimin më të mirë (Xhennetin), nga fjalët e buta e drejtuese që do t’i themi (do të jetë më i drejtuar e do të ketë rrugën për në Xhennet më të lehtë).”
89. Pastaj ai ndoqi një rrugë tjetër (nga lindja),
90. Derisa, kur arriti tek vendi ku lindte dielli (vendi më i largët në lindje ku arriti), pa se ai lind te një popull të cilëve Ne nuk u kishim dhuruar mbulesë për t’u mbrojtur nga dielli.
91. Kështu ishte! Dhe Ne dinim gjithçka që ishte përpara tij (Dhulkarnejnit).
92. Pastaj ai mori një rrugë tjetër,
93. Derisa, kur arriti mes dy malesh, ai gjeti aty pranë një popull që mezi kuptonte ndonjë fjalë (kuptoheshin me vështirësi me ta).
94. Ata i thanë: “O Dhulkarnejn! Me të vërtetë që Jexhuxhët e Maxhuxhët po bëjnë shumë të këqija e fatkeqësi në tokë. A të të paguajmë ty një detyrim (në formë pagese) me qëllim që ti të mundesh të na ngresh një pengesë të pakalueshme mes nesh dhe atyre?”
95. Ai tha: “Ajo (fuqi, autoritet, pasuri) në të cilën më ka vendosur Zoti im është më e mirë (se sa shpërblimi juaj), kështu që më ndihmoni me fuqi (punëtore) dhe unë do të ndërtoj mes jush dhe atyre një pengesë të pakalueshme.
96. “Më sillni atëherë blloqe hekuri”, pastaj kur e mbushi grykën mes dy maleve shkëmbore, tha: “Fryni (me shakull)” derisa i nxehu fort, (pastaj) shtoi: “Më sillni bakër të shkrirë për ta derdhur mbi ta.”
97. Kështu ata (Jexhuxh e Maxhuxhët) u bënë të pafuqishëm për t’iu ngjitur ose për ta shpuar.
98. (Dhulkarnejni) tha: “Kjo është mëshirë prej Zotit tim, por kur të vijë Premtimi i Zotit tim, Ai do ta sheshojë atë përtokë dhe Premtimi i Zotit tim është gjithnjë i vërtetë.”
99. Dhe atë Ditë (Ditën kur ata, Jexhuxh e Maxhuxhët do të dalin që andej), Ne do t’i lëmë të gufojnë si valë deti mbi njëri-tjetrin (kaq shumë do të jenë) dhe pastaj do t’i fryhet Surit e Ne do t’i grumbullojmë ata (krijesat) të gjitha së bashku.
100. Dhe atë Ditë Ne do t’ua paraqesim Xhehenemin mosbesimtarëve që ta shohin qartë në pamje,
101. (Atyre) sytë e të cilëve kanë qenë nën vello nga Përkujtuesi Im (Kur’ani) dhe që nuk duronin ta dëgjonin atë.
102. A mos mendojnë ata që nuk besojnë se ata mund të marrin robët e Mi (të Dërguarit e Mi: Isain, birin e Merjemes, Uzejrin, melekë, shenjtorë etj) si Eulija (zota, mbrojtës, ndihmues) përveç Meje? Vërtet që Ne kemi përgatitur Xhehenemin për kënaqësinë e mosbesimtarëve (të Njësisë së Allahut e të Islamit).
103. Thuaju (O Muhammed): “A t’ju tregojmë Ne humbësit më të mëdhenj për veprat e tyre?
104. Ata përpjekjet e të cilëve janë harxhuar kot në jetën e dynjasë duke menduar se po përfitonin mirësi nga veprat e tyre!
105. Këta janë ata të cilët mohojnë Ajetet (provat, shenjat, shpalljet) e Zotit të tyre dhe Takimin me Të (në Jetën e Pastajme për të dhënë llogari), kështu që veprat e tyre janë të kota e nuk do t’u sjellin dobi dhe në Ditën e Kijametit Ne nuk do t’ua vëmë fare në peshojë.
106. Ai do të jetë shpërblimi i tyre, Xhehenemi; kjo për atë që mohuan dhe i morën Ajetet (provat, treguesit, shenjat, shpalljet) e Mia dhe të Dërguarit e Mi si shaka për t’u tallur.
107. Sigurisht se ata që besuan (në Njësinë e Allahut, të Dërguarin e Tij, Islamin) dhe punuan mirësi e drejtësi, do të kenë Kopshtet e Xhennetit Firdeus (vendet më të larta të Xhennetit) për kënaqësinë e tyre,
108. Ku do të banojnë përgjithmonë. Asnjë dëshirë nuk do të kenë ata për t’u hequr prej andej.”
109. Thuaj (O Muhammed njerëzimit): “Sikur deti të ishte ngjyrë (për të shkruar) Fjalët e Zotit tim, pa asnjë mëdyshje se deti do të shterrohej para se të mbaronin Fjalët e Zotit tim, madje edhe sikur të sillnin edhe një të dytë si ai në ndihmë të tij.”
110. Thuaj (O Muhammed): “Unë jam vetëm një njeri si edhe ju, (por) mua më është frymëzuar e më është shpallur se i adhuruari juaj është Një i Adhuruar i Vetëm, Allahu; kështu pra, kushdo që shpreson për Takimin me Zotin e tij, le të punojë mirësi e drejtësi dhe të mos i bashkojë askënd për shok në adhurim Zotit të tij.”
1. Kaf, Ha, Ja, Ajn, Sad.
2. (ky është) Tregimi për Mëshirën e Zotit tënd ndaj robit të Tij, Zekerija.
3. Kur ai iu drejtua Zotit të tij me lutje të fshehtë,
4. Duke thënë: “Zoti im! Me të vërtetë që kockat më janë dobësuar dhe flokë të thinjura më kanë mbuluar kokën, por unë kurrë nuk kam qenë i pabekuar (prej Teje) në lutjet e mia ndaj Teje, O Zoti im!
5. Dhe vërtet se kam frikë të afërmit e mi pas meje, përderisa gruaja ime është që nuk lind, kështu që më dhuro prej Teje një trashëgues.
6. I cili do të më trashëgojë mua dhe pasardhësit e Jakubit dhe bëje atë, O Zoti im, që Ti të jesh sa më i Kënaqur me të!”
7. (Allahu i tha): “O Zekerija! Tashmë Ne sigurisht që do të të japim lajmin e mirë për një djalë, emri i të cilit do të jetë Jahja, emër të cilin Ne nuk ia kemi dhënë askujt para tij.”
8. Ai i tha: “Zoti im! Si mund të kem unë bir, kur gruaja ime është që nuk lind, ndërsa unë kam arritur moshën e thyer të pleqërisë?”
9. Ai (Allahu) tha: “Kështu (do të jetë)! Kështu thotë Zoti yt! Është tepër lehtë për Mua. Sigurisht që Unë të kam krijuar edhe ty më parë, kur nuk ishe fare!”
10. (Zekerija) tha: “Zoti im! Më jep një shenjë (dalluese që ta kuptoj).” Ai (Allahu) tha: “Shenja për ty është se nuk do t’u flasësh njerëzve për tri netë me radhë edhe pse nuk ke asnjë të metë trupore.”
11. Pastaj doli jashtë te populli i tij nga Mihrabi (vendi i tij i faljes). Ai u tregoi atyre me shenjë që të lavdërojnë Madhështinë e Allahut mëngjes e mbrëmje.
12. (Biri i tij u urdhërua): “O Jahja! Mbahu fort pas Librit të Parë (Teuratit)!” Dhe ne i dhamë atij Urtësi duke qenë akoma fëmijë.
13. Dhe (e bëmë atë) të dashur ndaj njerëzve si mëshirë nga Ne, të pastër nga gjynahet dhe ai qe i drejtë dhe i devotshëm,
14. Dhe i përkushtuar ndaj prindërve të tij e nuk qe as mospërfillës e as i pabindur (ndaj Allahut dhe ndaj prindërve të tij).
15. Dhe Selam (paqë) qoftë mbi të ditën që ai u lind, ditën që do të vdesë dhe ditën që do të sillet përsëri në jetë (Ditën e Ringjalljes)!
16. Përmende në Libër (në Kur’an, tregimin për) Merjemen, kur ajo u tërhoq në vetmi nga familja e saj diku në një vend nga lindja.
17. Ajo vuri një perde ndaj tyre, pastaj Ne ia dërguam asaj Ruhun Tonë (Melekun Xhibril) dhe ai iu paraqit përpara asaj në formë njeriu.
18. Ajo i tha: “Sigurisht që unë i mbështetem të Gjithëmëshirshmit për mbrojtje nga ti, nëse vërtet e ke frikë Atë, Allahun.”
19. (Xhibrili) i tha: “Unë jam vetëm një i Dërguar nga Zoti yt, (për të njoftuar) për dhuratën me një djalë të drejtë e të përkushtuar për ty.”
20. Ajo tha: “Si mund të kem unë djalë, kur mua nuk më ka prekur asnjë burrë dhe as nuk jam e pamoralshme?”
21. Ai (Xhibrili) i tha: “Kështu (do të bëhet), Zoti yt thotë: ‘Kjo është e lehtë për Mua: dhe Ne duam ta caktojmë atë si shenjë për njerëzimin dhe si mëshirë prej Nesh dhe kjo është një çështje tashmë e vendosur’.”
22. Kështu që ajo e ndjeu që mbeti me barrë me të (Isain) dhe u tërhoq bashkë me të në një vend të largët (Bethlehem, rreth 6 milje larg Kudsit).
23. Ndërsa dhimbjet e lindjes e çuan te trungu i një hurme. Ajo tha: “Ah, sikur të kisha vdekur përpara kësaj dhe të isha harruar e paparë!”
24. Pastaj një zë poshtë saj (mbase foshnja që lindi ose Xhibrili) thirri duke thënë: “Mos u pikëllo! Zoti yt ka siguruar për ty një çurg uji aty poshtë teje.
25. Dhe shkunde trupin e hurmës nga ti, do të lëshojë mbi ty hurma të freskëta e të pjekura.
26. Kështu që ha e pi dhe ji e kënaqur dhe po të shohësh ndonjë njeri, thuaji: ‘Me të vërtetë unë i jam betuar të Gjithëmëshirshmit (Allah) për agjërim (heshtje), kështu që nuk do t’i flas asnjë njeriu këtë ditë’.”
27. Pastaj e solli atë (fëmijën) te njerëzit e saj duke e mbajtur në duar. Ata i thanë: “Oj Merjeme! Me të vërtetë që ti na ke sjellë një gjë Ferija (gjë të jashtëzakonshme e të padëgjuar). (Tefsir At-Tabari).
28. Oj motra e Harunit! Babai yt nuk ishte njeri që të bënte marrëdhënie të paligjshme me kënd dhe as nëna jote nuk ishte grua e pamoralshme!”
29. Pastaj ajo bëri me shenjë drejt atij (fëmijës). Ata thanë: “Si mund t’i flasim atij që është foshnjë në djep?”
30. Ai (Isai në djep) tha: “Me të vërtetë që unë jam rob i Allahut. Ai më ka dhënë mua Librin (Inxhilin) dhe më ka bërë Pejgamber;
31. Dhe Ai më ka bërë mua të bekuar kudo që të jem dhe më ka urdhëruar Salatin (faljen e Namazit) dhe Zekatin (pagesën e detyruar mbi pasurinë) sa të jem gjallë.
32. Dhe të bindur ndaj nënës sime dhe nuk më ka bërë mospërfillës e të mjerueshëm.
33. Dhe Selam (paqë) qoftë mbi mua ditën që u linda edhe ditën që do të vdes edhe ditën që do të sillem përsëri në jetë (Ditën e Ringjalljes)!”
34. I tillë është Isai, biri i Merjemes. Kjo është thënie e të vërtetës për të cilën ata dyshojnë e kundërshtojnë.
35. Nuk i shkon kurrë (Madhështisë së) Allahut që Ai të ketë bir. I Lavdëruar dhe i Lartë është Ai. Kur Ai vendos për një gjë, Ai vetëm i thotë asaj: “Bëhu!” - dhe ajo është e bërë menjëherë.
36. (Isai u) tha: “Sigurisht që Allahu është Zoti im dhe Zoti juaj, kështu që adhuroni Vetëm Atë (Një e të vetëm). Kjo është Rruga e Drejtë (Besimi i Pastër Islam në një Zot të Vetëm siç janë urdhëruar të gjithë Pejgamberët e Allahut). (Tefsir At-Tabari).
37. Por sektet ndryshuan mes tyre (sektet e ndryshme kristiane për Isain ‘alejhis–selam); kështu pra, mjerë për mosbesimtarët (për ata që flasin gënjeshtra për Isain ‘alejhis–selam duke e quajtur bir të Allahut) për takimin e një Dite të Madhe.
38. Sa qartë do të shohin dhe do të dëgjojnë ata (politeistët dhe mosbesimtarët) Ditën kur do të dalin përpara Nesh! Por Dhalimunët (keqbërësit, politeistët) janë sot në gabim që duket qartë.
39. Dhe paralajmëroi ata për Ditën e pikëllimit e të hidhërimit, kur çështja të jetë vendosur, ndërsa tash ata janë në një gjendje krejt pakujdesie dhe as nuk besojnë.
40. Sigurisht që Ne do ta trashëgojmë tokën dhe çfarë ka në të dhe te Ne do të kthehen të gjithë ata.
41. Përmende në Libër (Kur’an) edhe Ibrahimin. Ai vërtet që ishte njeri i së vërtetës, Pejgamber.
42. Kujto kur i tha babait të tij: “O babai im! Pse adhuron atë që as nuk dëgjon, as nuk sheh dhe nuk të sjell dobi për asgjë?
43. O babai im! Mua vërtet që më ka ardhur dituri e cila nuk të ka ardhur ty, kështu që më ndiq mua që të të udhëheq në Udhë të Drejtë.
44. O babai im! Mos adhuro shejtanin, se vërtet që ai ka qenë kryengritës kundër të Gjithëmëshirshmit (Allah).
45. O babai im! Vërtet që kam frikë se mos një ndëshkim nga i Gjithëmëshirshmi (Allah) të përfshin ty e kështu të bëhesh shok i shejtanit (në Zjarr të Xhehenemit).” (Tefsir Al-Kurtubi).
46. Ai (babai) tha: “A i mohon zotat e mi, o Ibrahim? Në qoftë se nuk ndalesh prej kësaj, atëherë me gjithë mend që do të të qëlloj me gurë. Kështu pra, ik prej meje i padëmtuar para se të të ndëshkoj.”
47. Ibrahimi i tha: “Paqë qoftë mbi ty! Do t’i kërkoj Falje Zotit tim për ty, se vërtet që Ai është për mua gjithnjë shumë Mëshirues.
48. Dhe do të largohem prej teje dhe prej atyre që ti u lutesh në vend të Allahut, ndërsa do t’i lutem Zotit tim dhe shpresoj se nuk do të jem i pabekuar në duanë time ndaj Zotit tim.”
49. Ndërsa kur ai u largua prej tyre (popullit të tij) dhe prej atyre që ata i adhuronin në vend të Allahut, Ne i dhuruam atij Is’hakun dhe Jakubin dhe secilin prej tyre Ne e bëmë Pejgamber.
50. Dhe u dhuruam atyre nga Mëshira Jonë (mirësi e begati) dhe i bëmë që të jenë të përmendur me nderim (të gjitha kombet i përmendin me nderim e lavdërim).
51. Përmende në Libër (Kur’an) edhe Musain. Vërtet që ai ishte i zgjedhur dhe ishte i Dërguar dhe Pejgamber.
52. Dhe Ne i thirrëm atij nga ana e djathtë e ‘Turi (Sinait’) duke e bërë atë të afrohet me Ne për bisedë me të (Musain).
53. Dhe Ne nga Mëshira Jonë, i dhuruam vëllain e tij Harunin, gjithashtu Pejgamber.
54. Përmende në Libër (Kur’an) edhe Ismailin. Vërtet që ai ishte njeri i së vërtetës për çfarë premtoi dhe qe i Dërguar (dhe) Pejgamber.
55. Dhe ai urdhëronte familjen e tij dhe popullin e tij për Salat (Faljen e Namazit) dhe për Zekat (pagesën e caktuar mbi pasurinë) dhe Zoti i tij ishte i kënaqur me të.
56. Përmende në Libër (Kur’an) edhe Idrisin. Vërtet që ai ishte njeri i së vërtetës (dhe) Pejgamber.
57. E Ne e ngritëm atë në një vend të lartësuar.
58. Këta ishin ata mbi të cilët Allahu dhuroi Mëshirën e Tij nga mesi i Pejgamberëve nga pasardhësit e Ademit dhe nga ata të cilët Ne i mbartëm së bashku me Nuhun, nga pasardhësit e Ibrahimit dhe të Israilit (Jakubit) dhe nga ata të cilët Ne i udhëzuam dhe i zgjodhëm. Kur u rrëfeheshin atyre vargjet e të Gjithëmëshirshmit (Allah), ata binin me përulje në sexhde me adhurim e me lotë në sy.
59. Por pas tyre erdhën breza që e lanë Salatin (faljen e Namazit, duke e braktisur atë, duke mos e falur siç duhet, duke u falur pa rregull) dhe ndoçën epshet e nepsit. Shpejt do të shijojnë shkatërrimin dhe do të hidhen në Xhehenem.
60. Përveç atyre që pendohen dhe besojnë (Allahun, Njësinë e Tij, të Dërguarin e Tij) dhe që punojnë mirësi e drejtësi (sipas këtij besimi të pastër). Të tillët do të hyjnë në Xhennetin e Begatë dhe nuk do t’u bëhet asnjë padrejtësi.
61. (Ata do të hyjnë) në Kopshtet e Begatisë së Përjetshme të cilat i Gjithëmëshirshmi ua ka premtuar robëve të Tij në Gajb (në të fshehtën e të panjohurën e Tij). Sigurisht që Premtimi i Tij do të vijë.
62. Ata nuk do të dëgjojnë atje ndonjë Lagva (fjalë të kota, të ulëta e të rreme), por vetëm Selame (përshëndetje, paqë) dhe do të kenë atje të ushqyer mëngjes e mbrëmje.
63. I tillë është Xhenneti të cilin Ne do t’ua dhurojmë trashëgim atyre nga robët Tanë që kanë qenë Muttekinë (të drejtë e të përkushtuar në Besimin e Vërtetë Islam).
64. (Melekët thonë): Ne nuk zbresim veçse me Urdhërin e Zotit tënd. Atij i takon gjithçka përpara nesh, gjithçka prapa nesh dhe gjithë sa ndodhet ndërmjet këtyre të dyjave dhe Zoti yt nuk është kurrë i Cili harron,
65. Zot i qiejve dhe i tokës dhe i gjithçkaje që gjindet mes tyre, kështu që adhuroni Atë (Një e të Vetëm) dhe jini të vazhdueshëm e të duruar në adhurim ndaj Tij. A mos dini ndonjë që është i ngjashëm (ose me një emër) me Të?
66. Dhe thotë njeriu: “Kur të jem i vdekur, a thua atëherë do të ngrihem përsëri i gjallë?”
67. A nuk e kujton njeriu se Ne e krijuam atë më parë, ndërsa nuk ishte asgjë?
68. Kësisoj, për Zotin tënd! Me të vërtetë, Ne do t’i tubojmë të gjithë ata së bashku dhe shejtanët e tyre, pastaj Ne do t’i sjellim ata përreth Xhehenemit të ulur në gjunjë.
69. Pastaj, sigurisht që Ne do të tërheqim zvarrë nga çdo sekt të gjithë ata që kanë qenë kryengritësit më kokëfortë ndaj të Gjithëmëshirshmit (Allah).
70. Pastaj, sigurisht që Ne i dimë më mirë ata që janë më të merituarit për t’u djegur në të.
71. Nuk ka asnjë prej jush që të mos kalojë mbi të (mbi Xhehenem); kjo është me Zotin tënd një Vendim i cili duhet të përmbushet.
72. Pastaj, Ne do t’i shpëtojmë ata që e patën frikë Allahun dhe qenë të përkushtuar e të bindur ndaj Tij dhe do t’i lëmë Dhalimunët (keqbërësit, politeistët) atje (në Xhehenem) të poshtëruar në gjunjë.
73. Dhe kur u lexohen atyre Vargjet Tona të Qarta, ata që nuk besojnë, u thonë atyre që besojnë: “Cili prej dy grupeve (besimtarë dhe mosbesimtarë) është në gjendje më të mirë dhe më lart në hierarki?”
74. Po sa shumë breza (nga popujt e parë) kemi shkatërruar Ne para tyre, të cilët qenë akoma më të pasur dhe më të pashëm!
75. Thuaj: “Kujtdo që është në të gabuarën, i Gjithëmëshirshmi do t’ia zgjatë atij (litarin) derisa, kur të shohin atë që u është premtuar, ose ndëshkimin ose Orën (Çastin e Fundit), atëherë do ta marrin vesh se kush është në gjendjen më të keqe dhe më i dobët.
76. Dhe Allahu ua shton udhëzimin atyre që ecin drej. Dhe veprat e mira e të drejta që mbeten e nuk shuhen, janë më të mira para Zotit tënd për shpërblim dhe më të mira për t’u mbështetur e për kthimin përfundimtar.”
77. A e ke parë atë që mohoi Ajetet Tona (Kur’anin dhe të Dërguarin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe prapë thotë: “Do të më jepet me siguri përsëri pasuri e fëmijë (nëse do të jem përsëri gjallë)!”
78. A e ka ditur ai të fshehtën apo mos ka marrë ndonjë premtim nga i Gjithëmëshirshmi (Allah)?
79. Jo, kurrë! Ne do të shkruajmë çfarë thotë ai dhe Ne do t’ia shtojmë atij ndëshkimin (në Xhehenem);
80. Dhe Ne do të trashëgojmë prej tij (me vdekjen e tij) gjithçka për të cilat ai flet (pasurinë, fëmijët e gjithçka që Ne ia dhuruam në këtë botë) dhe do të vijë te Ne i vetëm fillikat.
81. Ndërsa ata kanë zgjedhur (për adhurim) perëndi e zota të tjerë në vend të Allahut, që të mund t’u japin atyre nder, fuqi e lavdi dhe t’i mbrojnë nga Ndëshkimi i Allahut.
82. Jo, kurrë! Përkundrazi ata (të ashtuquajturit zota e perëndi të tyre) do ta mohojnë të qenët të adhuruar prej tyre dhe do të bëhen kundërshtarë të tyre (Ditën e Llogarisë).
83. A nuk e shihni se Ne kemi dërguar shejtanët kundër mosbesimtarëve për t’i shtyer ata që të bëjnë poshtërsi?
84. Kështu që mos u nxito kundër tyre, pasi Ne vetëm numërojmë për ta një numër (të caktuar të ditëve të tyre në këtë botë dhe ua shtyjmë afatin që të zhyten më thellë e të shtojnë të këqiat e mëkatet).
85. Ditën kur Ne do t’i tubojmë Muttekinët (të përkushtuarit në Besimin e Pastër Islam) tek i Gjithëmëshirshmi (Allah) si dërgatë e lartë (e paraqitur para mbretit).
86. Dhe Ne do t’i shtyjmë Muxhrimunët (mëkatarët, politeistët, kriminelët) në Xhehenem në etje (si kope bagëtish e etur që lëshohet në ujë).
87. Askush nuk do të ketë fuqi të ndërhyjë, përveç një të atilli që ka marrë lejen e premtimin nga i Gjithëmëshirshmi (Allah).
88. Dhe ka që thonë: “I Gjithëmëshirshmi ka lindur bir.”
89. Me të vërtetë që keni sjellë një gjë tepër të poshtër e të tmerrshme.
90. Nga ajo (që thatë) qiejt pothuajse u shpërthyen, edhe toka pothuaj u ça, edhe malet sa s’u shkulën e s’u thërrmuan,
91. Që ata i mveshin e i emërojnë bir (pasardhës e fëmijë) të Gjithëmëshirshmit.
92. Dhe kurrë nuk i shkon (Madhështisë së Pakufishme) të Gjithëmëshirshmit (Allah) që Ai të lindë e të ketë bir (ose pasardhës).
93. Nuk ka asnjë në qiej dhe në tokë që të mos i kthehet të Gjithëmëshirshmit si rob e i nënshtruar.
94. Padyshim që Ai njeh mirë gjithsecilin prej tyre dhe u ka bërë atyre numërim të plotë e të hollësishëm duke i përfshirë në përllogaritjen e Tij.
95. Dhe çdonjëri prej tyre do të kthehet Ditën e Kijametit tek Ai i vetëm.
96. Vërtet se ata që besojnë dhe që punojnë mirësi e drejtësi, i Gjithëmëshirshmi do të dhurojë dashuri për ta (në zemrat e besimtarëve).
97. Kësisoj Ne e kemi bërë këtë (Kur’an) të lehtë në vetë gjuhën tënde (O Muhammed) vetëm që ti të përgëzosh Muttekinët (të përkushtuarit në Besimin e Pastër Islam) dhe të paralajmërosh me të popullin grindavec.
98. Dhe sa shumë breza (nga popujt e parë) kemi shkatërruar Ne para tyre! A mund të gjesh ti qoftë një prej tyre apo të dëgjosh qoftë një pëshpëritje prej tyre?
1. Ta, Ha.
2. Ne nuk ta kemi zbritur ty (O Muhammed) Kur’anin për të të sjellë pikëllim.
3. Por vetëm një Këshillim për ata që kanë frikë (Allahun).
4. Shpallje prej Atij i Cili ka krijuar tokën dhe qiejt e lartë.
5. I Gjithëmëshirshmi (Allah) Isteva (u ngrit lartë dhe qëndroi mbi) Arsh (Fronin e Tij Madhështor, vërtet ashtu siç i shkon Madhështisë së Tij).
6. Atij i përkasin gjithë ç’është në qiej dhe gjithë ç’është në tokë dhe gjithë ç’është ndërmjet tyre, edhe gjithë ç’është nën dhe.
7. Dhe nëse ti e thua me zë duanë, nuk ka dyshim që Ai e di të pashfaqurën dhe atë ç’është akoma më e fshehtë në thellësi.
8. Allahu! La ilahe il-la Huve (nuk ka asnjë të adhuruar tjetër më të drejtë përveç Atij)! Atij i takojnë Emrat më të bukur dhe më të Lartë.
9. A të ka mbërritur tregimi për Musanë?
10. (Kujto) kur ai pa një zjarr, i tha familjes së tij: “Pritni! Vërtet që shoh një zjarr, mbase mund t’ju sjell që andej ndonjë urë ose mbase gjejmë ndonjë udhërrëfim te zjarri.”
11. Dhe kur shkoi tek ai (iu afrua zjarrit), u thirr në emër: “O Musa!
12. Vërtet që Unë jam Zoti yt! Hiqi pra këpucët, se ti me të vërtetë ndodhesh në Luginën e Shenjtë Tuva.
13. Dhe Unë të kam zgjedhur ty, prandaj dëgjo atë që të frymëzohet ty.
14. Sigurisht që Unë, vërtet Unë jam Allahu! La ilahe il-la Ene (nuk ka asnjë të adhuruar tjetër më të drejtë përveç Meje), kështu që më adhuro Mua dhe plotëso rregullisht faljen e namazit për Përkujtimin Tim.
15. Sigurisht që Ora (Çasti i Fundit) po afrohet - dhe Unë pothuaj e mbaj të fshehtë atë nga Vetja Ime - që çdo njeri të shpërblehet për atë që përpiqet.
16. Kështu që lëre atë që nuk beson në të (në Ditën e Ringjalljes, të Llogarisë dhe të Shpërblimit), që të ndjek epshet e tij. Ti largohu prej tij që të mos humbasësh.
17. Edhe, ç’është ajo që ke në dorën e djathtë, o Musa?”
18. Ai u përgjigj: “Ky është shkopi im mbi të cilin unë mbështetem, me të cilin shkund gjethe nga pemët për delet e mia si edhe për punë të tjera.”
19. (Allahu) i tha: “Hidhe për tokë, o Musa!”
20. Ai e hodhi atë në tokë, kur ç’të shohë! Ai ishte gjarpër që rrëshqiste shpejt!
21. (Allahu) i tha: “Kape dhe mos ki frikë, Ne do ta kthejmë atë siç ishte më parë,
22. Dhe shtrëngoje dorën (e djathtë) në anën tënde (të majtë): do të dalë e bardhë (e ndriçuese) pa asnjë shenjë (sëmundje a dëmtimi) si tregues tjetër,-
23. Me qëllim që Ne të të tregojmë ty disa nga Shenjat Tona të Mëdha.
24. Shko te Faraoni! Vërtet që ai ka tejkaluar (gjithë kufijtë në mosbesim, mosnënshtrim, arrogancë e tirani).”
25. (Musai) i tha: “O Zoti im! Ma hap mua gjoksin tim (më jep besim, guxim, gatishmëri)!
26. Dhe lehtësoma detyrën time;
27. Dhe zgjidhma nyjën nga gjuha (ma largo mangësinë e të shprehurit).
28. Që ata ta kuptojnë fjalën time,
29. Më cakto edhe një ndihmës nga familja ime,
30. Harunin, vëllain tim;
31. Ma shto fuqinë me të,
32. Dhe bëje të ketë pjesë në detyrën time (të përçimit të Mesazhit dhe të Pejgamberisë),
33. Që ne të të lavdërojmë Ty shumë,
34. Dhe të të përkujtojmë Ty shumë,
35. Vërtet që Ti për ne je gjithnjë Gjithëvëzhgues (i Vëmendshëm për mirësi).”
36. (Allahu) i tha: “Të është pranuar kërkesa tashmë, o Musa!
37. Dhe sigurisht që Ne të dhamë mirësi ty edhe një herë tjetër më parë,
38. Kur Ne frymëzuam nënën tënde me atë Mesazh:
39. Duke i thënë: ‘Vëre atë (fëmijën) në arkë dhe hidhe në lumë (Nil), pastaj lumi do ta nxjerrë në breg dhe atje, ai që është armik i Imi dhe armik i tij do ta marrë.’ Dhe Unë të brumosa ty me dashuri prej Meje, me qëllim që ti të rritesh nën Syrin Tim,
40. Kujto kur motra jote shkoi dhe tha: ‘A t’ju tregoi unë një (grua) që t’i japë gji atij?’ Kështu Ne të rikthyem te nëna jote, që asaj t’i qetësoheshin sytë dhe që të mos pikëllohej. Pastaj ishe ti që mbyte një njeri, por Ne të shpëtuam ty nga një fatkeqësi e madhe dhe të sprovuam me një sprovë të rëndë. Pastaj ti qëndrove disa vite me popullin e Medjenit. Pastaj ti erdhe këtu sipas kohës së përcaktuar që Unë urdhërova (për ty), o Musa!
41. Dhe Unë të zgjodha ty për Veten Time (për Mesazhin Tim).
42. Shko ti dhe vëllai yt me Ajetet e Mia (provat, shenjat, shpalljet) dhe mos u bëni të plogësht e të dobët asnjëri prej ju të dyve duke më përmendur Mua.
43. Shkoni ju të dy te Faraoni se vërtet ai i ka kaluar (gjithë kufijtë në mosbesim, mosnënshtrim, arrogancë e tirani);
44. Dhe i flisni atij butë e shtruar, mbase mund të marrë qortim ose mund të frikësohet.”
45. Ata i thanë: “Zoti ynë. Në të vërtetë ne kemi frikë se mos ai shpejton të na ndëshkojë ose se mos tejkalon (kundër nesh).”
46. Ai (Allahu) u tha: “Mos u frikësoni, padyshim që Unë jam me ju të dy duke dëgjuar e shikuar çdo gjë.
47. Shkoni pra që të dy dhe i thoni: ‘Me të vërtetë që ne jemi të Dërguarit e Zotit tënd, kështu që lëri Bijtë e Israilit të vijnë me ne dhe mos i torturo ata; sigurisht që ne kemi ardhur me shenjë nga Zoti yt! Dhe paqë qoftë mbi atë që ndjek udhëzimin!
48. Sigurisht që neve na është shpallur qartë se ndëshkimi do të jetë për atë që hedh poshtë dhe i kthen shpinën (të Vërtetës e nuk i bindet Allahut)’.”
49. Faraoni tha: “Kush është pra Zoti juaj, o Musa?”
50. (Musai) i tha: “Zoti ynë është Ai i Cili i dha çdo gjëje formën dhe llojin e vet dhe pastaj e udhëzoi drejt.”
51. (Faraoni) tha: “Po për brezat e parë, ç’thoni atëherë?”
52. (Musai) i tha: “Dija për ta është me Zotin tim në Shkresën e duhur. Zoti im as nuk është i pavetëdijshëm dhe Ai as nuk harron.”
53. I Cili për ju e bëri tokën si shtrat (të shtrirë) dhe për ju ka hapur rrugë e lidhje në të, ka zbritur edhe ujë nga qielli. Dhe vetëm Ne bëjmë që me ndihmën e tij të mbijnë elementet e çifteve të bimëve të llojllojshme.
54. Hani ju dhe kullotni bagëtinë tuaj në të. Vërtet që këtu ka shenja e prova për njerëzit e brumosur me arsye.
55. Prej saj (tokës) Ne ju kemi krijuar, dhe në të do t’ju kthejmë ju, dhe prej saj Ne do t’ju nxjerrim ju përsëri edhe një herë tjetër.
56. Dhe sigurisht që Ne ia treguam atij (Faraonit) të gjitha Shenjat Tona dhe Treguesit Tanë por ai i hodhi poshtë ato dhe nuk i pranoi fare.
57. Ai (Faraoni) tha: “A ke ardhur të na nxjerrësh ne nga toka jonë me magjinë tënde, o Musa?
58. Atëherë sigurisht që edhe ne mund të sjellim të njëjtën magji si tënden. Na cakto një takim mes nesh dhe teje, (takim) në të cilin as ne dhe as ti të mos e humbim, në një vend të hapur ku të dy palët do të kenë mundësi e rast të barabartë (dhe ku shikuesit do të dëshmojnë garën).”
59. (Musai) i tha: “Takimi juaj është dita e festës (si dhe që) të mblidhen njerëzit paradite.”
60. Kështu Faraoni u tërhoq, thuri grackën e tij dhe pastaj u kthye prapë.
61. Musai u tha atyre: “Mjerë për ju! Mos trilloni gënjeshtër kundër Allahut, që Ai të mos ju shkatërrojë plotësisht me ndëshkim. Dhe vërtet se ai që trillon gënjeshtër (kundër Allahut), do të dështojë sa s’ka më keq.”
62. Pastaj ata e rrahën mirë çështjen mes tyre se ç’duhet të bënin, por e mbajtën të fshehtë fjalën e tyre.
63. Ata thanë: “Vërtet që këta të dy janë dy magjistarë. Qëllimi i tyre është t’ju nxjerrin ju nga toka juaj me magji dhe të mënjanojnë e të mundin prijësit e të parët tuaj.
64. Kësisoj bashkërendoni përbetimin tuaj dhe pastaj vihuni në radhë dhe do të jetë vërtet triumfues ai që fiton epërsi këtë ditë.”
65. Ata thanë: “O Musa! Ose hidh ti i pari apo të jemi ne të parët që do të hedhim?”
66. (Musai) u tha: “Jo! Hidhni ju më parë!” Pastaj ç’të shohësh! Litarët dhe shkopinjtë e tyre, prej magjisë së tyre, iu dukën atij sikur rrëshqisnin me shpejtësi.
67. Kështu që Musai ndjeu frikë në vetvete.
68. Ne i thamë: “Mos ke frikë! Sigurisht që ti do të kesh epërsi,
69. Dhe hidhe atë që ke në dorën tënde të djathtë (shkopin)! Ai do ta përpijë atë që kanë bërë ata. Ajo që ata kanë bërë është veçse një mashtrim magjistari dhe magjistari nuk do të jetë kurrë i fituar, sado aftësi që mund të arrijë.”
70. Kështu magjistarët ranë me fytyrë përtokë në sexhde; Ata thanë: “Besuam në Zotin e Harunit dhe të Musait.”
71. (Faraoni) u tha: “Besoni ju tek ai (Musai), para se t’ju jap leje unë? Nuk ka dyshim se ai është prijësi juaj i cili jua ka mësuar juve magjinë. Kështu pra, unë do t’ua pres duart dhe këmbët tuaja tërthorazi dhe sigurisht që do t’ju kryqëzoj në trungjet e hurmave dhe vërtet që do ta merrni vesh se cili prej nesh (unë, Fararoni apo Allahu, Zoti i Musait) mund të japë ndëshkim më të ashpër e më të gjatë.”
72. Ata i thanë: “Ne nuk të përfillim e nuk të vlerësojmë ty përmbi Shenjat e Qarta që na kanë ardhur dhe përmbi Atë i Cili na krijoi ne. Kështu pra, vendos e urdhëro çfarë të duash, pasi ti mund të vendosësh vetëm përsa i takon jetës së kësaj bote.
73. Sigurisht që ne kemi besuar në Zotit tonë, që Ai të na falë gabimet tona dhe magjinë të cilën ti na e detyrove neve. Dhe Allahu është më i Mirë në shpërblim në krahasim me shpërblimin tënd dhe atë që mbetet (Ndëshkimi i Tij në krahasim me ndëshkimin tënd).”
75. Por kushdo që shkon tek Ai (Allahu) si besimtar (i Tij) dhe ka bërë vepra të mira e drejtësi, mu për këta janë shkallët më të larta (në Jetën e Përtejme),
76. Kopshtet e Begatisë së Përjetshme nën të cilët rrjedhin lumenj, ku do të banojnë përjetë: i tillë është shpërblim i atyre që e dëlirin veten e tyre (duke u larguar nga çdo e keqe që ka ndaluar Allahu dhe duke plotësuar gjithçka që Ai ka urdhëruar).
77. Ne i dërguam Musait frymëzim (duke i thënë): “Udhëto natën me robët e Mi dhe qëllo për ta rrugë të thatë nëpër det (duke e goditur atë me shkop) dhe mos u frikëso se do të kapeni (prej Faraonit) dhe as mos u tremb (se do të fundosesh në det).”
78. Pastaj Faraoni i ndoqi nga pas me hordhitë e tij, por uji i detit i mbuloi dhe i gëlltiti ata duke i përpirë që të gjithë.
79. Dhe Faraoni e tërhoqi popullin e tij drejt humbjes dhe nuk e udhëzoi.
80. O Bijtë e Israilit! Ne ju shpëtuam prej armikut tuaj dhe Ne bëmë marrëveshje me ju në anën e djathtë të Turi (Sinait) dhe po Ne ju zbritëm juve Manna dhe Selva (rrëshirë të ëmbël dhe shkurtëza),
81. (Duke ju thënë): Hani nga Tajjibatet (gjërat e mira të lejuara) me të cilat Ne ju kemi furnizuar dhe mos bëni shtypje e mizori atje, se përndryshe Zemërimi Im zbret i merituar përmbi ju dhe ai, mbi të cilin bie Zemërimi Im, ai është padyshim i humbur e i mbaruar (Tefsir At-Tabari).
82. Dhe vërtet që Unë jam gjithnjë Falës i Madh për atë që pendohet, që beson dhe që punon mirësi e drejtësi dhe pastaj u qëndron këtyre (deri në vdekje).
83. “E ç’të bëri ty të nxitohesh prej popullit tënd, o Musa?”
84. Ai u përgjegj: “Ata janë pranë gjurmëve të mia dhe nxitova drejt Teje, o Zoti im, që Ti të mund të ishe i Kënaqur.”
85. (Allahu) i tha: “Me të vërtetë që Ne tashmë e kemi sprovuar popullin tënd në mungesën tënde dhe Es-Samirij-ji i çoi në rrugë të gabuar.”
86. Pastaj Musai u kthye te populli i tij i inatosur dhe me keqardhje. Ai thirri: “O populli im! A nuk ju bëri Zoti juaj një premtim të drejtë e të ndershëm? A ju duk atëherë i largët ky premtim? Apo mos deshët që t’ju zbriste Zemërimi i Zotit tuaj mbi ju dhe kështu që ju e thyet premtimin tuaj që më dhatë mua (duke mohuar besimin në Allahun dhe duke adhuruar viçin)?”
87. Ata i thanë: “Ne nuk e thyem premtimin ndaj teje nga dëshira jonë por u detyruam të mbajmë peshën e zbukurimeve (të Faraonit), pastaj i hodhëm ato në zjarr dhe këtë na shtiu në mend Es-Samirij-ji.”
88. Pastaj ai nxorri (nga zjarri) për ta një statujë viçi i cili dukej sikur po pëlliste. Ata thanë: “Ky është zoti juaj dhe zoti i Musait, ndërsa Musai e ka harruar (zotin e vet).”
89. A nuk e panë ata se ai nuk mund t’u kthente atyre asnjë fjalë dhe se ai nuk kishte aspak fuqi as për t’i dëmtuar, as për t’u bërë mirë?
90. Edhe Haruni padyshim që u kishte thënë atyre më parë: “O populli im! Ju po sprovoheni në këtë gjë dhe nuk ka dyshim se Zoti juaj (Allahu) është i Gjithëmëshirshëm, më ndiqni pra mua dhe bindjuni urdhërit tim.”
91. Ata i thanë: “Ne nuk do të ndahemi së adhuruari atë (viçin), derisa të kthehet te ne Musai.”
92. (Musai) tha: “O Harun! Çfarë të ndali ty kur i vërejte ata që po gabonin,
93. Dhe nuk më ndoqe mua (siç të këshillova)? A e ke thyer urdhërin tim?”
94. Ai (Haruni) i tha: “O bir i nënës sime! Mos më kap për mjekrre dhe as për koke! Në të vërtetë unë kisha frikë se mos thua: ‘Ti ke shkaktuar ndonjë mosmarrëveshje mes Bijve të Israilit dhe nuk e ke respektuar fjalën time’!”
95. I tha (Musai Samirijit): “Dhe si është puna me ty, o Samirij? (Pse veprove kështu?)”
96. (Samiriji) i tha: “Unë pashë atë që ata nuk e panë; kështu që unë mora një grusht (pluhur) nga gjurma e të dërguarit (nga gjurma e kalit të Xhibrilit) dhe e hodha atë (në zjarr në të cilin ishin hedhur stolitë e popullit të Faraonit ose viçit). Kështu ma shtiu në mend shpirti im.”
97. (Musai) i tha: “Ik që këtej atëherë! E padyshim që sa të jesh gjallë ke për të thënë: ‘mos më prekni (e do të jetosh i vetëm e i braktisur larg njerëzve)’; dhe sigurisht (që për ndëshkimin e ardhshëm) ti ke një premtim që nuk do të të harrojë. Shihe edhe të adhuruarin tënd (viçin) të cilit ti i qe përkushtuar. Sigurisht që ne do ta djegim (e ta shkrijmë) dhe do t’ia shpërndajmë copat në det.”
98. Padyshim që Zoti juaj është vetëm Allahu, Një i Vetëm i Cili La ilahe il-la Huve (nuk ka të adhuruar tjetër të merituar veç Atij). Ai përfshin gjithçka me Dijen e Tij të Plotë.
99. Kështu pra, Ne të sjellim ty (o Muhammed) disa njoftime nga çfarë ka ndodhur më parë dhe sigurisht që Ne të kemi dhënë ty nga Ana Jonë një Përkujtues (Kur’anin).
100. Kushdo që largohet prej tij (Kur’anit), me të vërtetë që do të mbajë një barrë të rëndë (gjynahesh) në Ditën e Kijametit.
101. Ata do të banojnë në këtë (gjendje në Xhehenem) dhe vërtet që e tmerrshme do të jetë ajo barrë për ta në Ditën e Kijametit;
102. Ditën kur do t’i fryhet Surit (për herë të dytë), mu atë Ditë Ne do t’i mbledhim Muxhrimunët (mëkatarët, kriminelët, mosbesimtarët në Njësinë e Allahut) me sy të turbulluar ose të verbuar nga etja. (Tefsir El-Kurtubi).
103. Vetëm me pëshpëritje do t’i flasin njëri-tjetrit (duke thënë): “Nuk qëndruat më shumë se dhjetë (ditë në dynja).”
104. Ne e dimë mjaft mirë se çfarë do të thonë kur më i mençuri dhe prijësi i tyre (në këtë rrugë) do të thotë: “Ju nuk qëndruat më shumë se një ditë!”
105. Ty të pyesin edhe në lidhje me malet, thuaj: “Zoti im do t’i shkulë dhe do t’i shpërndajë si thërmija pluhuri.
106. Pastaj do ta lërë atë (tokën) si rrafsh të hapur e të sheshtë.
107. Nuk do të shihni në të asgjë të kërrusur a të përkulur (në vend të tyre).”
108. Atë Ditë njerëzimi do të ndjekë me përpikmëri zërin e thirrësit të Allahut pa iu shmangur aspak atij dhe gjithë zërat do të nënshtrohen për të Gjithëmëshirshmin (Allah); asgjë nuk do të dëgjohet veç zhurmës së lehtë të hapave të tyre.
109. Atë Ditë asnjë ndërhyrje nuk do të vlejë veçse për atë, për të cilin i Gjithëmëshirshmi (Allah) ka dhënë leje dhe fjala e të cilit është pranuar prej Tij.
110. Ai (Allahu) e di çfarë u ndodhë atyre (krijesave të Tij) në këtë botë dhe çfarë do t’u ndodhë atyre (në Jetën e Fundit) dhe ata kurrë nuk do të përfshijnë gjë nga Dija e Tij.
111. Edhe të gjitha fytyrat do të nënshtrohen para El-Hajju El-Kajjum (të Përjetshmit, para të Përhershmit, Mbrojtësit të gjithësisë, para Allahut). Krejt i humbur është (në këtë Ditë) ai i cili mbajti barrën e padrejtësive e të poshtërsive.
112. Dhe ai që punon nga veprat e mirësisë e të drejtësisë duke qenë besimtar (në Islam), atëherë ai nuk do të ketë aspak frikë për ndonjë padrejtësi as edhe se mos do t’i mungojnë diç (nga shpërblimi që i takon).
113. Kështu pra, Ne e kemi zbritur atë Kur’an Arabisht dhe kemi shpjeguar në të me hollësi këshillat, me qëllim që ju të mund t’i frikësoheni Allahut, ose që të bëjë që ata të marrin mësim prej tij.
114. Lartë pra, mbi gjithçka qoftë Allahu, Mbisunduesi i Vërtetë dhe mos u nxito (o Muhammed) me Kur’anin para se ai të të shpallet ty plotësisht, dhe thuaj: “Zoti im! Ma shto mua dijen.”
115. Edhe më parë Ne morëm me siguri besën e Ademit, por ai harroi dhe Ne nuk gjetëm nga ana e tij vendosmëri në veten e tij.
116. (Kujto) edhe kur Ne u thamë melekëve: “Bini në sexhde për Ademin!” Ata ranë në sexhde përveç Iblisit: ai nuk pranoi.
117. Pastaj Ne i thamë: “O Adem! Padyshim që ky është armik për ty dhe për bashkëshorten tënde, kështu që mos e lini atë t’ju nxjerrë të dyve nga Xhenneti e kështu të jeni të mjeruar e në pikëllim.
118. Sigurisht që ju nuk do të keni kurrë uri atje dhe nuk do të jeni të zhveshur.
119. Nuk do të vuani atje as edhe nga etja dhe nga nxehtësia e diellit.”
120. Pastaj atij i pëshpëriti shejtani duke i thënë: “O Adem! A dëshiron të të çoj te Pema e Përjetësisë dhe te një mbretërim që kurrë nuk do të shterojë?”
121. Pastaj ata që të dy (Ademi dhe Hava) hëngrën nga pema dhe kësisoj atyre iu dukën pjesët e turpshme dhe filluan të ngjisin në trup gjethet nga Kopshtet e Xhennetit për t’u mbuluar. Kështu pra bëri Ademi duke mos iu bindur Zotit të tij dhe duke gabuar.
122. Pastaj Zoti i tij e zgjodhi atë (nga Mëshira e Tij) dhe iu kthye atij duke e falur dhe duke e udhëzuar atë.
123. (Allahu) u tha: “Zbritni poshtë (nga Xhenneti në tokë) që të dy ju, të gjithë së bashku do të jeni armiq të njeri-tjetrit. Pastaj, nëse ju vjen te ju (o njerëz) udhëzim prej Meje, atëherë kushdo që ndjek Udhëzimin Tim, nuk do të humb e as nuk do të bjerë në mjerim e skamje.
124. Por kushdo që i kthen shpinën Mesazhit Tim, padyshim që për të do të ketë jetë të vështirë dhe Ne do ta ngremë të verbuar në Ditën e Ringjalljes.”
125. Ai do të thotë: “O Zoti im! Përse më ke ngritur mua të verbër, ndërsa e kam pasur shikimin më parë?”
126. (Allahu) do t’i thotë: “Kështu të erdhën Ajetet Tona (shenjat, vargjet, provat) ty, por ti nuk i përfille ato, kështu që këtë Ditë ti do të lihesh pas dore.”
127. Dhe në këtë mënyrë Ne e shpërblejmë atë që kalon kufijtë dhe nuk beson në Ajetet e Zotit të tij: dhe ndëshkimi i Jetës së Pastajme është shumë më i ashpër dhe më i vazhdueshëm.
128. A nuk shërben si udhëzim për ta se sa shumë breza Ne kemi shkatërruar para tyre nëpër vendbanimet e të cilëve ata ecin? Me të vërtetë që këtu ka shenja të qarta për njerëzit e brumosur me arsye.
129. Dhe po të mos kishte qenë për një Fjalë të vendosur që më parë nga Zoti yt dhe një kohë e përcaktuar si afat për ta, ndëshkimi duhet patjetër të kishte ardhur (për ta në këtë botë).
130. Kështu, bëj durim pra (O Muhammed) për çfarë thonë dhe lartëso Lavdinë e Zotit tënd para lindjes së diellit dhe para perëndimit të tij dhe gjatë disa orëve të natës si dhe në dy skajet e ditës (përmendje tërthorazi e pesë kohëve të faljeve të detyruara të ditës), me qëllim që të mund të kënaqesh me shpërblimin të cilin do të të dhurojë ty Allahu.
131. Dhe mos i hidh sytë me lakmi për gjërat të cilat Ne ua kemi dhënë disave prej tyre (mosbesimtarëve, politeistëve) për kënaqësi të shkëlqimit (të përkohshëm) të jetës së kësaj bote me qëllim që Ne të mund t’i provojmë me to, por shpërblimi (në Jetën e Fundit) i Zotit tënd është më i mirë dhe më i vazhdueshëm.
132. Urdhëro edhe faljen e namazit në familjen tënde dhe ji i qetë e i vazhdueshëm në përmbushjen e tyre. Ne nuk të kërkojmë ty furnizim; Ne t’i sigurojmë ato ty. Pra, fryti dhe fundi më i mirë (Xhenneti) është për Muttekinët (të përkushtuarit në Besimin e Pastër Islam).
133. Ata thonë: “Pse nuk na sjell ai neve një shenjë si provë nga Zoti i tij?” A nuk u ka ardhur atyre prova e qartë e cila është në Librat e Parë (Teurat e Inxhil për ardhjen e Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem)?
134. Dhe po t’i kishim shkatërruar ata me një ndëshkim para këtij (para ardhjes së Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem si i Dërguar dhe para shpalljes së Kur’anit), ata padyshim që do të kishin thënë: Zoti ynë! Veç sikur Ti të na kishe sjellë një të Dërguar, ne sigurisht që do të kishim ndjekur Ajetet (vargjet, urdhrat, shpalljet) e Tua para se të ishim poshtëruar e turpëruar.”
135. Thuaju (O Muhammed): “Gjithsecili (besimtar e mosbesimtar) është në pritje, kështu që prisni edhe ju dhe do ta mësoni se cilët janë ata që janë në Udhën e Drejtë e të Rrafshtë (në Fenë e Allahut, në Besimin e Pastër Islam në Një Zot të Vetëm) dhe cilët janë ata të cilët janë udhëzuar (në Rrugë të Drejtë).”
1. Afrohet edhe më për njerëzimin dhënia e llogarisë së tyre, e megjithatë ata kthejnë shpinën e nuk ia vënë veshin.
2. Nuk ka paralajmërim (Sure nga Kur’ani që zbret herë pas here) nga Zoti i tyre si shpallje e re që të mos e dëgjojnë duke bërë shaka,
3. Me zemrat e tyre të bllokuara (nga ligësitë) duke luajtur si me tallje. Ata që bëjnë padrejtësi, i fshehin këshillimet e fshehta mes tyre duke thënë: “A është ky (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) më tepër se një njeri i zakonshëm si edhe ju? A do t’i dorëzoheni magjisë, ndonëse e shihni atë?”
4. Ai (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) u tha: “Zoti im di çdo fjalë (të thënë) në qiej dhe në tokë dhe Ai është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.”
5. Por thonë: “Këto (shpallje të Kur’anit tek Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) janë të përziera me ëndrra të rreme! - Jo! Por ai e ka trilluar atë! - Jo! Por ai është poet! Le të na sjellë një provë si shenjë të qartë si edhe (Pejgamberë) të tjerë që janë dërguar më parë (me shenja e mrekulli)!”
6. Asnjë nga vendbanimet e atyre që Ne i shkatërruam para këtyre, nuk besuan (edhe pse Ne u dërguam shenja të qarta). A do të besojnë atëherë këta?
7. Dhe Ne nuk kemi dërguar para teje (O Muhammed) veçse (të Dërguar) burra të cilët Ne i frymëzuam, kështu që pyetni njerëzit e Mesazhit (të Teuratit dhe të Inxhilit) nëse nuk e dini.
8. Dhe Ne nuk i krijuam ata (të Dërguarit) me trup që nuk hanin ushqim dhe nuk ishin të pavdekshëm.
9. Pastaj më në fund Ne ua përmbushëm atyre premtimin duke i shpëtuar ata dhe të tjerë që Ne dëshiruam, por Ne i shkatërruam Musrifunët (ata që kaluan çdo kufi në mosbesim, në mëkate dhe në shtypje).
10. Tashmë Ne me të vërtetë që kemi dërguar për ju (o njerëz) një Libër në të cilin është Mesazhi, Përkujtuesi dhe Nderimi për ju. A nuk do të kuptoni, pra?
11. E sa shumë vendbanime që ishin të dhënë pas së keqes kemi shkatërruar Ne dhe ngritëm pas tyre popuj të tjerë!
12. Me ta ndjerë Ndëshkimin Tonë (që po u vinte), kur ç’të shohësh! Ata mundoheshin të iknin e të shpëtonin prej tij!
13. Mos ikni, por kthehuni atje, në vendet ku bëtë jetë luksoze dhe në shtëpitë tuaja, me qëllim që të pyeteni.
14. Ata bërtitën: “Mjerë për ne! E vërtetë që paskemi qenë Dhalimunë (mosbesimtarë, keqbërës).”
15. Dhe kjo britmë e tyre nuk pushoi derisa Ne i bëmë ata si fushë e korrur dhe e vjelë, të vdekur.
16. Ne nuk i krijuam qiejt e tokën dhe gjithçka tjetër që ndodhet mes tyre thjesht për lojë.
17. Po të kishim dashur Ne të merrnim ndonjë gjë për të kaluar kohën (si bashkëshorte, fëmijë etj), Ne sigurisht që do ta kishim bërë atë nga Vetja Jonë, në qoftë se Ne do ta bënim një gjë të tillë.
18. Por Ne lëshojmë (zbresim) të Vërtetën (Kur’anin) kundër çdo shpifje e mosbesimi, kështu që ai e shkatërron atë dhe shih! Ajo, e pavërteta është e shuar dhe e mbaruar! Dhe mjerë për ju (o njerëz) për atë gënjeshtër që ju na e mvishni Neve (duke thënë se Zoti ka bashkëshorte, fëmijë apo shokë të barabartë me Të).
19. Të Tij janë gjithkush që është në qiej dhe në tokë dhe ata që janë pranë Tij (melekët) nuk janë aq kryelartë (por janë krenarë që janë në praninë e Tij dhe në shërbim të Tij) dhe nuk lodhen kurrë.
20. Ata (melekët) lartësojnë Lavdinë e Tij ditë e natë dhe ata nuk plogështohen kurrë duke vepruar kështu.
21. Apo mos kanë zgjedhur ata (njerëzit) për adhurim zota nga toka që ngrenë të vdekurit?
22. Po të kishte pasur në to (në qiej dhe në tokë) perëndi të tjera përveç Allahut, atëherë padyshim që të dyja do të ishin shkatërruar. Lavdi i qoftë Allahut, Zotit të Arshit të Tij Madhështor; (Lart është Ai) nga çfarë i mveshin Atij!
23. Ai as që mund të pyetet se çfarë Ai punon, ndërsa ata (gjithë krijesat) do të merren në pyetje.
24. Apo kanë marrë për të adhuruar Zota të tjerë veç Atij? Thuaju: “Sillni provën tuaj? Ky (Kur’ani) është Mesazhi përkujtues për ata që janë me mua dhe Mesazhi i përkujtimit të atyre para meje.” Por shumica e tyre nuk e dinë të vërtetën, kështu që ata janë të humbur.
25. Dhe Ne nuk kemi sjellë ndonjë të Dërguar para teje (O Muhammed) e që të mos e kemi frymëzuar Ne (duke i thënë): “La ilahe il-la Ene (nuk ka të adhuruar tjetër të merituar veç Meje - Allahu), pra më adhuroni Mua të Vetëm.”
26. Dhe thonë: “I Gjithëmëshirshmi ka lindur bir.” Lavdi i qoftë Atij! Ata (të cilët këta i quajnë fëmijët e Tij, si Isai - biri i Merjemes, Uzejri etj) janë vetëm robër e të nënshtruar të nderuar.
27. Ata nuk flasin derisa të ketë folur Ai dhe ata punojnë nën Komandën e Tij.
28. Ai (Allahu) di çfarë ka para tyre dhe çfarë ka pas tyre dhe ata nuk mund të ndërhyjnë përveç për ata me të cilët Ai është i kënaqur, duke qëndruar me nderim nga frika e Tij.
29. Dhe nëse ndonjë prej tyre do të thoshte: Unë jam veç Atij (Allahut)”, një të tillë Ne do ta shpërblenim veçse me Xhehenem. Në këtë mënyrë i shpërblejmë Dhalimunët (keqbërësit mosbesimtarë e politeistë).
30. A nuk e kanë të ditur ata që mohojnë se qiejt dhe toka ishin të bashkuar së bashku si një njësi e vetme krijimi, pastaj Ne i ndamë ata? Dhe Ne e kemi bërë çdo gjë të gjallë, çdo lloj gjallese - prej ujit. A nuk do të besojnë atëherë, pra?
31. Dhe Ne kemi vendosur në tokë male të qëndrueshëm, se përndryshe ajo do të dridhej bashkë me ta; Ne kemi bërë për ta edhe vendkalime të gjëra për të kaluar, që të mund të orijentohen.
32. Dhe Ne e kemi bërë qiellin kulm të sigurt dhe të mbrojtur më së miri, megjithatë ata u kthejnë shpinën shenjave të tij (dielli, hëna, yjet, erërat, retë e tjer dhe çfarë tregojnë këto shenja).
33. Dhe Ai është i Cili ka krijuar natën dhe ditën, diellin dhe hënën, secili duke notuar në orbitë.
34. Dhe Ne nuk i kemi siguruar ndonjë qenie njerëzore para teje pavdekësinë (O Muhammed), atëherë në qoftë se ti do të vdesësh, a do të jetojnë ata përgjithmonë?
35. Gjithsecili do ta shijojë vdekjen dhe Ne do t’ju provojmë ju me të keqen dhe me të mirën dhe te Ne ju do të ktheheni.
36. Dhe kur ata që mohuan (Njësinë e Allahut) të shohin ty (O Muhammed), ata sillen me ty veçse me tallje (duke thënë): “A ky është ai që flet (keq) për zotat tuaj?” Ndërsa mohojnë gjatë përmendjes së të Gjithëmëshirshmit (Allah). (Tefsir Al-Kurtubi).
37. Njeriu është krijesë e nxituar, së shpejti Unë do t’ju tregoj juve Ajetet (ndëshkimin, gjykimin, mundësitë dhe fuqitë e Mia, prova për ju) e Mia, kështu që mos më kërkoni t’jua përshpejtoj ato.
38. Dhe thonë: “Kur do të jetë ky premtim, në qoftë se jeni që keni të drejtë?”
39. Veç sikur ta dinin ata mosbesimtarë kohën kur ata nuk do të jenë në gjendje ta shmangin Zjarrin nga fytyrat e tyre, as nga shpina dhe nuk do të ndihmohen aspak.
40. Përkundrazi, ai do të vijë mbi ta krejt pakujtuar duke i hutuar dhe ata as nuk do të kenë fuqi ta largojnë atë dhe as nuk do të kenë shtyrje të afatit.
41. Vërtet që shumë të Dërguar qenë përgojuar e tallur (nga popujt e tyre), por vetë tallësit u rrethuan nga ajo me të cilën talleshin.
42. Thuaju: “Kush mund t’ju ruajë e t’ju mbrojë juve natën apo ditën nga i Gjithëmëshirshmi (Allah)?” Përkundrazi, ata sot largohen nga të përmendurit e Zotit të tyre.
43. Apo mos kanë marrë zota të cilët mund t’i ruajnë prej Nesh? Ata (idhujt) nuk kanë fuqi as të ndihmojnë veten e tyre dhe as që mund të ruhen prej Nesh (nga Ndëshkimi Ynë).
44. Por Ne u dhamë luksin e kësaj jete këtyre njerëzve dhe baballarëve të tyre, derisa iu zgjat koha e tyre. A nuk e shohin ata se Ne vazhdimisht e pakësojmë terrenin (dhe fuqinë) nga kufijtë e jashtëm? A mos janë atëherë ata që do të fitojnë?
45. Thuaju (O Muhammed): “Unë ju këshilloj vetëm me shpalljen (nga Allahu dhe jo nga mendja e fetarëve ose e dijetarëve të tjerë).” Por shurdhët nuk do ta dëgjojnë thirrjen edhe kur të paralajmërohen (Gjithsecili duhet të ndjekë vetëm Kur’anin dhe rrugën e ndriçuar të Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem dhe të shokëve të tij).
46. Dhe në qoftë se vetëm një frymë e Ndëshkimit të Zotit tënd do t’i prekte ata, me siguri që do të bërtitnin: “Mjerë për ne! Vërtet që kemi qenë Dhalimunë (mosbesimtarë, keqbërës).”
47. Dhe Ne do të vëmë peshojat e drejtësisë Ditën e Llogarisë, kështu që askujt nuk do ti bëhet padrejtësi në asnjë gjë, edhe sikur të jetë pesha e një kokrre të melit, Ne do ta sjellim (e do ta vëmë në peshojë). Dhe më se të Mjaftueshëm jemi Ne si Llogaritës.
48. Dhe sigurisht që Ne i dhuruam Musait dhe Harunit - Kodin (parimin e përcaktimit të së drejtës dhe të së gabuarës) si dhe dritën e shkëlqyer e Mesazhin Përkujtues (Teuratin) për Muttekunët (për të përkushtuarit në Besimin e Vërtetë Islam), -
49. Ata të cilët i frikësohen Zotit të tyre pa e parë Atë e në fshehtësi dhe që i druhen Orës (Çastit të Fundit).
50. Edhe ky (Kur’ani) është një Mesazh Përkujtues të cilin Ne e kemi zbritur, atëherë a do ta mohoni atë?
51. Ne sigurisht më parë i dhuruam Ibrahimit udhëzimin e tij dhe Ne kishim Dijeni të plotë për të (për besimin e tij të pastër Islam të besimit të Një Zoti të Vetëm).
52. Kur ai i tha babait të tij dhe popullit të vet: “Ç’janë këto shëmbëlltyra figurash ndaj të cilave ju jeni përkushtuar?”
53. Ata i thanë: “Ne gjetëm baballarët tanë t’i adhurojnë këta.”
54. Ai u tha: “Me të vërtetë që ju dhe baballarët tuaj keni qenë në gabim të qartë.”
55. Ata i thanë: “A mos na e ke sjellë ti të vërtetën apo mos je prej atyre që bëjnë lojra e tallen?”
56. Ai u tha: “Përkundazi, por Zoti i juaj është Zoti i qiejve dhe i tokës i Cili i krijoi ata dhe unë për këtë jam një nga dëshmuesit.
57. Dhe (betohem) për Allahun! Unë do të thur një plan për (t’i shkatërruar) idhujt tuaj, kur ju të largoheni e t’u ktheni shpinën.”
58. Kështu ai i theu e i copëtoi ata, përveç më të madhit të tyre, me qëllim që ata (njerëzit) t’i drejtohen atij.
59. Ata thanë: “Kush e ka bërë këtë me zotat tanë? Vërtet që ai duhet të jetë prej keqbërësve.”
60. Thanë: “Kemi dëgjuar për një djalosh që i përqeshte ato. E thërrasin Ibrahim.”
61. Thanë: “Silleni atëherë atë para syve të popullit që ata të mund të dëshmojnë.”
62. I thanë: “A je ti ai që e ke bërë këtë me zotat tanë, o Ibrahim?”
63. (Ibrahimi) u tha: “Jo, por ky i madhi i tyre e ka bërë atë. Pyeteni nëse janë që flasin!”
64. Kështu ata u kthyen nga njëri-tjetri dhe thanë: “Vërtet që ju vetë jeni Dhalimunë (politeistë, keqbërës).”
65. Pastaj iu kthyen prapë vetvetes (tek mendimi i parë dhe thanë): “Sigurisht që ti (Ibrahim) e di mirë se këta (idhuj) nuk flasin dot!”
66. (Ibrahimi) u tha: “A adhuroni atëherë ju përveç Allahut gjëra që as nuk ju sjellin juve ndonjë të mirë dhe as nuk ju dëmtojnë?
67. Turp për ju dhe mbi ata që ju adhuroni në vend të Allahut! A nuk keni mend, pra?”
68. Ata thanë: “Digjeni atë (Ibrahimin) dhe ndihmoni zotat tuaj, nëse do të veproni gjë.”
69. Ne thamë: “O Zjarr! Bëhu i ftohtë dhe paqë e siguri për Ibrahimin!”
70. Dhe ata deshën ta dëmtonin atë; por Ne i bëmë ata humbësit më të mëdhenj.
71. Dhe Ne e shpëtuam atë (Ibrahimin) dhe Lutin (duke i nxjerrë) në tokën të cilën Ne e kemi bekuar për gjithë Alemin (njerëzit, xhindet e për gjithësinë).
72. Dhe Ne i dhuruam atij Is’hakun (të birin) dhe Ja’kubin (nipin). Secilin prej tyre Ne e bëmë të drejtë.
73. Dhe Ne i bëmë ata prijës duke udhëhequr (njerëzimin) me Urdhërin Tonë dhe Ne u frymëzuam atyre të vepruarit mirësi, kryerjen e faljes së rregullt të përcaktuar ditore dhe dhënien e Zekatit dhe vetëm ndaj Nesh ata ishin adhurues.
74. Edhe Lutit Ne i dhamë Hukmin (Gjykim të drejtë, Urtësi dhe Pejgamberi) dhe Dije (të fesë së Allahut) dhe Ne e shpëtuam nga vendbanimi që vepronte neveri e poshtërsi. Vërtet që ata ishin popull i dhënë pas së ligës dhe ishin Fasikunë (mohues, kryeneçë, të pabindur e të panënshtruar ndaj Allahut).
75. Dhe Ne e futëm atë (Lutin) në Mëshirën Tonë, vërtet që ai ishte prej të drejtëve.
76. (Kujto) edhe Nuhun, kur ai na thirri Ne kohë më parë. Ne e dëgjuam duanë e tij dhe iu përgjigjëm duke e shpëtuar atë dhe familjen e tij nga fatkeqësia e madhe.
77. Ne e ndihmuam atë kundër popullit që mohoi Ajetet (provat, shenjat, treguesit, shpalljet) Tona. Vërtet që ishin popull i dhënë pas së ligës, kështu që Ne i fundosëm ata të gjithë.
78. (Kujto) edhe Daudin dhe Sulejmanin kur gjykuan për rastin e arës në të cilën dhentë e dikujt kishin kullotur natën dhe Ne qemë Dëshmues të gjykimit të tyre.
79. Dhe Ne e bëmë Sulejmanin ta kuptojë çështjen dhe secilit prej tyre Ne i dhuruam Hukmin (Gjykimin e drejtë, Urtësi dhe Pejgamberi) dhe Dije (të fesë së Allahut) dhe i nënshtruam malet dhe zogjtë të lavdërojnë Madhështinë Tonë bashkë me Daudin. (E të gjitha këto) ishim Ne që i bënim.
80. Ne i mësuam atij (Daudit) edhe artin e prodhimit të këmishave metalike si mburojë për t’u mbrojtur në luftë. A do të jeni falënderues, pra?
81. Ndërsa Sulejmanit (Ne i nënshtruam) erën e fortë e të papërmbajtur që të vrapojë e bindur ndaj urdhërit të tij drejt tokës të cilën Ne e kishim bekuar dhe për çdo gjë Ne jemi të Gjithëditur.
82. Edhe nga shejtanët (prej xhindeve) kishte shumë që zhyteshin për të dhe bënin punë të tjera përveç kësaj; dhe ishim Ne të Cilët i ruanim ata.
83. (Kujto) edhe Ejubin kur ai i thirri Zotit të tij: “Vërtet që më ka kapluar mjerimi dhe Ti je më Mëshiruesi i mëshiruesve.”
84. Kështu Ne iu përgjigjëm thirrjes së tij duke ia larguar fatkeqësinë që qe mbi të, duke ia rikthyer familjen atij (që e kishte humbur) dhe duke ia shtuar dy herë atë më tepër se sa e kishte pasur, - si Mëshirë nga ana Jonë dhe Përkujtim për të gjithë ata që na adhurojnë Ne.
85. (Kujto) edhe Ismailin, edhe Idrisin, edhe Dhulkiflin, të gjithë nga Es-Sabirinët (të duruarit dhe të paepurit).
86. Dhe Ne i pranuam e i futëm ata në Mëshirën Tonë. Vërtet që ata ishin prej të drejtëve.
87. (Kujto) edhe Dhun-Nunin (Junusin), kur ai u largua me zemërim dhe mori me mend se Ne nuk do ta ndëshkojmë atë. Por ai thirri nëpër errësirë: “La ilahe il-la Ente” (Nuk ka të adhuruar tjetër të merituar përveç Teje, O Allah); i Lavdishëm dhe i Lartësuar je Ti përmbi çdo të keqe që të mveshin Ty. Vërtet që kam qenë prej të gabuarve.”
88. Kështu Ne iu përgjigjëm thirrjes së tij dhe e çliruam atë nga fatkeqësia. Kësisoj Ne i shpëtojmë besimtarët (që besojnë vetëm në Allahun, që pendohen e që heqin dorë nga e keqja duke punuar mirësi e drejtësi).
89. (Kujto) edhe Zekerijanë kur ai i thirri Zotit të tij: “O Zoti im! Mos më lër të vetëm (pa pasardhës), e Ti je më i Miri i trashëguesve.”
90. Kështu Ne iu përgjigjëm thirrjes së tij dhe Ne i dhuruam atij Jahjanë duke ia shëruar bashkëshorten (për të lindur fëmijë) për të. Ata vërtet që ishin që nxitonin të bënin punë të mira dhe gjithnjë na luteshin Neve me shpresë dhe frikë dhe gjithnjë nënshtroheshin ndaj Nesh.
91. (Kujto) atë e cila ruajti dëlirësinë e saj (Merjemen), Ne vetëm frymë (në rrobën) e saj (me anë të Ruhut - Xhibrilit) duke e bërë atë dhe birin e saj (Isa) shenjë treguese për gjithë Alemin (për njerëzit, për xhindet e për gjithë krijesat).
92. Nuk ka dyshim se ky, Um-meti (Vëllazëria, Ligji e Feja juaj, Besimi i Pastër Islam) është një fe dhe Unë jam Zoti juaj, kështu pra, më adhuroni vetëm Mua (të Vetëm). (Tefsir Ibn Kethir).
93. Por ata janë shpërndarë e kanë ndryshuar mes vetes në lidhje me fenë e tyre dhe ata të gjithë te Ne do të kthehen.
94. Në këtë mënyrë, kushdo që punon mirësi e drejtësi duke qenë besimtar (i Allahut në Islam), përpjekjet e tij nuk do të hidhen poshtë dhe vërtet që Ne i shkruajmë ato në Librin e veprimeve të tij.
95. Dhe mallkimi është vendosur mbi çdo vendbanim që Ne e kemi shkatërruar, që ata nuk do të kthehen (përsëri në këtë botë dhe të mos pendohen para Nesh).
96. Derisa, kur Jexhuxhët dhe Maxhuxhët të lihen të lirë (të dalin prej cakut të tyre ku janë mbyllur) dhe të kacavirren nga çdo bregore e kodër.
97. Dhe premtimi (Dita e Ringjalljes) do t’i afrohet (përmbushjes). Pastaj (kur njerëzit të jenë ringjallur), do t’i shohësh sytë e mosbesimtarëve të zgurdulluar e të shastisur me tmerr. (Do të thonë): “Mjerë për ne! Ne vërtet që se përfillëm fare këtë, përkundrazi, ne qemë Dhalimunë (mosbesimtarë, keqbërës).”
98. Vërtet që ju (mosbesimtarë) dhe ata të cilët ju i adhuroni tash në vend të Allahut, jeni veçse lëndë djegëse për Xhehenemin dhe sigurisht që ju do të hyni në të.
99. Po të kishin qenë këta (idhujt që i adhuroni ju) zota, ata nuk do të kishin hyrë atje (në Xhehenem). Por ama të gjithë do të banojnë në të.
100. Aty, në të, duke marrë frymë me psherëtima e duke uluritur do të jetë pjesa e tyre dhe në të as nuk do të dëgjojnë.
101. Padyshim se ata për të cilët ka paraprirë mirësia nga Ana Jonë, do të jenë të larguar larg prej andej (nga Xhehenemi). (Si për shembull, Isai, biri i Merjemes, Uzejri).
102. Ata nuk do ta dëgjojnë as zërin më të lehtë të tij (Xhehenemit) dhe do të banojnë ku ata të dëshirojnë.
103. As tmerri më i egër e më i madh (në Ditën e Kijametit) nuk do t’i shqetësojë ata dhe melekët do t’i takojnë ata (me përshëndetjen): “Kjo është Dita juaj e cila ju qe premtuar.”
104. (Kujto) edhe Ditën kur Ne do t’i mbështjellim qiejt si letër e shkruar, ashtu siç e filluam Ne krijimin e parë, Ne do ta përsërisim atë, një premtim që ia kemi detyruar Vetes. Padyshim që Ne do ta bëjmë (rikrijimin) e do ta përmbushim (detyrimin ndaj Vetes Tonë).
105. Dhe tashmë Ne kemi shkruar në Zebur (dhe në gjithë Librat tjerë, në Teurat, Inxhil dhe në Kur’an) pasi Ne e patëm shkruar (që më parë në Leuhin Mahfudh - Libri me Allahun në qiej), se robët e Mi të drejtë e të përkushtuar do të trashëgojnë tokën (vendet e larta të Xhennetit).
106. Padyshim që në këtë (në Kur’an) është një Mesazh i qartë për popullin që adhuron Allahun (për besimtarët e vërtetë të besimit të Pastër Islam në Një Zot të Vetëm).
107. Dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (O Muhammed) veçse si përkujtim mëshire për gjithë Alemin (për njerëzit, për xhindet dhe për gjithë ç’është krijuar në gjithësi).
108. Thuaju (O Muhammed): “Më është shpallur mua se i adhuruari juaj është një Zot. A do t’i nënshtroheni pra Vullnetit të Tij si muslimanë?”
109. Por nëse ata (ndjekësit e çdo besimi tjetër; mosbesimtarë, paganë, politeistë, jehudi, të krishterë) nuk pranojnë dhe i kthejnë shpinën (Besimit të Pastër Islam), atëherë thuaju atyre: “Unë ju jap juve një këshillë për të qenë e njohur për të gjithë ne njëlloj dhe unë nuk e di nëse ajo që ju është premtuar (Dita e Llogarisë apo ndëshkimi) është afër ose larg.”
110. (Thuaju O Muhammed): “Sigurisht, vetëm Ai (Allahu) e di atë që flitet hapur dhe atë që ju e fshehni.
111. Dhe unë nuk e di, mbase mund të jetë një sprovë për ju, ose një kënaqësi e përkohshme.”
112. Ai (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) tha: “Zoti im! Gjyko Ti me të vërtetën! Zoti ynë është i Gjithëmëshirshmi, Ndihma e të Cilit duhet të kërkohet kundër asaj që ju i mvishni!”
1. O njerëz! Kini frikë Zotin tuaj dhe jeni të bindur ndaj Tij! Vërtet që tronditja e Orës (së Kijametit) është gjë e tmerrshme.
2. Ditën në të cilën do të shihni çdo nënë të harrojë foshnjen e saj të gjirit dhe secila shtatzënë do ta dështojë barrën e saj, edhe njerëzit do t’i shihni të hutuar si të pirë, megjithëse nuk do të jenë të pirë, por Ndëshkimi i Allahut do të jetë i ashpër.
3. Ka ndonjë nga njerëzit që dyshon dhe kundërshton përsa i takon Allahut nga padituria dhe ndjek çdo shejtan kryengritës (të pabindur ose mohues të Allahut).
4. Për të (për shejtanin) është e vendosur se kushdo që i shkon atij nga pas, ai do ta shtyjë në gabim e do ta humbasë atë duke e drejtuar në ndëshkimin e Zjarrit (Tefsir At-Tabari).
5. O njerëz! Nëse dyshoni në Ringjallje, atëherë, sigurisht që Ne ishim që ju krijuam prej dheut, pastaj nga Nutfah (lëngu i ngjizur nga bashkimi i vezëve mashkullore me ato femërore), pastaj nga një copë gjaku e mpiksur, pastaj nga një sa kafshatë mishi, që është krijesë disi e formuar dhe disi e pa formuar, në mënyrë që Ne t’jua sqarojmë juve. Dhe jemi Ne që bëjmë të mbetet në mitra për një kohë të caktuar kë të duam Ne, pastaj Ne ju nxjerrim jashtë si foshnja, pastaj ju japim rritje që të mund të arrini pjekurinë tuaj, ndërsa ka prej jush që vdes (i ri) dhe po prej jush është edhe ai që jeton deri në pleqëri të mjerë, aq sa ai nuk di më asgjë nga dija që ka pasur. E shihni edhe tokën të shkretë e shterpë, por kur Ne zbresim mbi të shiun, ajo gjallërohet, fryhet dhe lëshon filiza, çift nga gjdo lloj i mrekullueshëm.
6. Kjo ngaqë Allahu është Ai i Vërteti, i Përhershmi dhe është Ai i Cili i jep jetë të vdekurës dhe është po Ai i Cili është i Zoti të bëjë gjithçka.
7. Dhe është e sigurt! Ora (Çasti i Fundit) po vjen, nuk ka pikë dyshimi për të dhe nuk ka dyshim se Allahu do t’i ringjallë ata që janë në varre.
8. E ka ndonjë prej njerëzve që dyshon e kundërshton përsa i takon Allahut me padije, pa udhëzim e pa Libër që t’i ndriçojë,
9. Duke shtrembëruar kokën nga kryelartësia (tepër larg Udhës së Drejtë të Allahut) dhe duke tërhequr edhe të tjerë tepër larg në të gabuarën e larg nga Udha e Allahut. Për të në dynja (në këtë botë) do të jetë turpi, ndërsa në Ditën e Llogarisë Ne do ta bëjmë të shijojë ndëshkimin përvëlues (të Zjarrit).
10. Këtë për shkak të asaj që kanë përgatitur vetë duart tuaja dhe me të vërtetë që Allahu nuk është i padrejtë ndaj robëve të Vet.
11. Dhe nga mesi i njerëzve është edhe ai i cili adhuron Allahun me mëdyshje (luhatshëm): nëse i bie ndonjë e mirë, ai kënaqet me të, por nëse e godet ndonjë sprovë, ai kthehet në fytyrën e vet të vërtetë (kthehet në mosbesim) duke humbur kështu të dyja, edhe këtë botë edhe Jetën Tjetër. Kjo është humbje e qartë.
12. Ai në vend të Allahut lut atë që nuk mund t’i sjellë as dëm e as dobi. Mu kjo është humbja pa mbarim.
13. Ai i thërret atij, dëmi i të cilit është më afër se përfitimi i tij; vërtet një mbrojtës i keq dhe sigurisht edhe një shok i lig!
14. Padyshim që Allahu do t’i fusë ata që besojnë dhe punojnë mirësi e drejtësi (sipas Kur’anit dhe Sunetit) në Kopshtet e Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj. Sigurisht që Allahu bën çfarë Ai dëshiron.
15. Kushdo që mendon se Allahu s’do ta ndihmojë atë (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) në këtë botë dhe në Botën Tjetër, le të zgjasë një litar në tavan dhe le të mbysë veten. Pastaj le ta shohë nëse plani i tij do t’ia largojë atij atë gjë që e zemëron!
16. Kështu Ne e kemi zbritur atë (Kur’anin) me shenja të qarta, prova e dëshmi dhe sigurisht që Allahu udhëzon atë që dëshiron.
17. Është e sigurt se Allahu do të gjykojë në Ditën e Kijametit ndërmjet atyre që besojnë (Allahun dhe të Dërguarin Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe të atyre që janë jehudi, sabejë, të krishterë, zjarrputistë, edhe të atyre që adhurojnë të tjerë në vend të Allahut (ose përkrah Tij). Padyshim që Allahu është Dëshmues përmbi gjithçka.
18. A nuk e sheh se Allahut i bie me fytyrë në tokë në sexhde kushdo që është në tokë, edhe dielli, edhe hëna, edhe yjet, edhe malet, edhe pemët, edhe të gjitha gjallesat dhe shumë nga njerëzit? Por ka shumë njerëz mbi të cilët është i merituar e i përligjur ndëshkimi, dhe këdo që turpëron Allahu, askush nuk mund ta nderojë atë. Sigurisht që Allahu bën çfarë Ai do.
19. Këta dy kundërshtarë (besimtarë dhe mosbesimtarë) kundërshtohen mes tyre në lidhje me Zotin e tyre; pastaj sa për ata që nuk besojnë, do t’u priten rroba zjarri dhe do t’u derdhet ujë i vluar mbi kokë.
20. Me të do t’u shkrihet krejt çfarë kanë në bark si edhe lëkura.
21. Dhe për ta ka kërbaçë hekuri me grepa (për ndëshkim).
22. Çdo herë që kërkojnë të largohen prej andej nga dhimbjet, do të shtyhen përsëri në të dhe do t’u thuhet: “Shijoni ndëshkimin djegës!”
23. Është e vërtetë se Allahu do t’i fusë ata që besojnë (vetëm Allahun, të Dërguarin e Tij, Islamin me kushtet e tij) dhe që bëjnë mirësi e drejtësi, në Kopshtet e Begatë të Xhennetit nën të cilët rrjedhin lumenj, atje ku do të stolisen me bylyzykë ari dhe margaritarë dhe ku veshjet do t’i kenë prej mëndafshi.
24. Dhe këtu (në këtë botë) ata udhëzohen drejt të folurit më të mirë (si, La ilahe il-Allah, El-hamdu lil-lah, këndim Kur’ani etj) dhe udhëhiqen drejt Udhës së Atij (drejt Islamit) i Cili është më i Denji për të gjitha lavdërimet.
25. Sigurisht se ata që mohuan dhe i ndalojnë njerëzit nga Rruga e Allahut dhe nga Mesxhidi Haram (Xhamisë së Shenjtë në Meke), të cilën Ne e kemi bërë të hapur për të gjithë njerëzit (për ata që besojnë Allahun si muslimanë), qofshin vendas apo të ardhur, dhe kushdo që përpiqet të bëjë ndonjë të keqe apo ndonjë mëkat, Ne do ta bëjmë që të shijojë një ndëshkim të dhimbshëm.
26. Dhe (përkujto) kur Ne i treguam Ibrahimit vend-ndodhjen e Shtëpisë së Shenjtë (Qabes), (duke i thënë): “Mos bashko gjë në adhurim me Mua (La ilahe il-la Ene - Nuk ka të adhuruar tjetër të merituar veç Meje, Allahut: Besimi i Pastër Islam) dhe Shenjtëroje Shtëpinë Time për ata që i sillen asaj përqark, edhe për ata që qëndrojnë për falje, edhe për ata që përkulen dhe lëshohen me fytyrë përtokë në sexhde.
27. Dhe shpallja njerëzimit Haxhin (vizitën e Shtëpisë së Shenjtë)”. Ata do të vijnë tek ti në këmbë dhe hipur në çdo lloj deveje (ose mjet tjetër udhëtimi), do të vijnë rrugëve të larta nga çdo cep i thellë e i largët i maleve (për të plotësuar Haxhin).
28. (vijnë) Me qëllim që ata të bëhen dëshmues për gjëra që janë me përfitim për ta (shpërblimi në Jetën e Pastajme si edhe mirësi e përfitime prej tij edhe në këtë botë) dhe që të përmendin Emrin e Allahut në ditët e përcaktuara (ditën e 10-të, 11-të, 12-të dhe të 13-të të Dhul-Hixhes) mbi ato kafshë e bagëti që Ai i ka sjellë e siguruar për ta (për kurban). Pastaj hani prej tyre (kurbanëve) dhe ushqeni me të edhe të varfrit që po kalojnë jetë të vështirë.
29. Pastaj le të plotësojnë detyrimet e përcaktuara për ta, të therin kurbanët dhe të sillen rreth Shtëpisë së Lashtë (Kabës në Mekë).
30. Pra, kushdo që nderon gjërat e shenjta të Allahut, atëherë kjo është më e dobishme për të tek Zoti i tij. Kafshët dhe bagëtitë janë të ligjshme përveç atyre që ju përmenden si përjashtime. Kështu pra, braktisni adhurimin e ndyrë të idhujve, braktisni edhe fjalën e rreme.-
31. Jini Hunafa Lil-lah (për të adhuruar vetëm Allahun) duke mos i vënë Atij shok në adhurim, dhe kushdo që i emëron shokë e të barabartë Allahut, kjo është sikur ai të kishte rënë nga qielli dhe ta kishin kapur zogjtë ose sikur era ta kishte hedhur në një vend të largët e të humbur.
32. Kështu pra është, dhe kushdo që nderon Simbolet e Allahut, atëherë kjo është me të vërtetë nga përkushtimi i zemrës.
33. Në ta (kafshë për kurban) ka përfitime për ju për një farë kohe dhe pastaj ato sillen për kurban te Shtëpia e Lashtë (në kufijtë e përcaktuar si të shenjtë në Mekë).
34. Ne i kemi përcaktuar çdo populli rite feje, që ata të përmendin Emrin e Allahut mbi bagëtinë të cilën Ai ua ka dhuruar atyre për t’u ushqyer, dhe i adhuruari juaj është Një Zot, andaj vetëm Atij duhet t’i dorëzoheni (në Islam si muslimanë). Dhe (O Muhammed) përgëzoj Mukhbitinët (të nënshtruarit e të dorëzuarit ndaj Allahut në Islam si muslimanë të vërtetë),
35. Zemrat e të cilëve mbushen me frikë kur përmendet Allahu, të cilët me durim përballojnë gjithçka (të keqe) që u bie, të cilët kryejnë faljen e rregullt të përcaktuar dhe të cilët shpenzojnë (në Çështjen e Allahut) nga çfarë Ne u kemi dhuruar.
36. Dhe Budnet (kafshët e përcaktuara për kurban gjatë Haxhit në Mekë) Ne i kemi bërë për ju si Shenja të Allahut, në të cilat ju keni shumë mirësi; kështu që përmendni Emrin e Allahut mbi ta kur vihen për t’u therrur për kurban. Pastaj, kur janë të shtrira (pasi janë therrur), hani prej tyre dhe ushqeni edhe të varfrin që lyp edhe atë që nuk lyp. Kështu pra, Ne i kemi bërë ato (kafshët) të nënshtruara ndaj jush që të mund të falënderoni.
37. Tek Allahu nuk arrin as mishi dhe as gjaku i tyre, por tek Ai arrin përkushtimi juaj, prandaj Ne i kemi bërë ato të nënshtruara ndaj jush që ju të madhëroni Allahun për Udhëzimin e Tij mbi ju. Dhe jepu sihariq Muhsininëve (të gjithë besimtarëve mirëpunues në Rrugë të Allahut).
38. Padyshim që Allahu i mbron ata që besojnë. Padyshim që Allahu nuk e do asnjë mosmirënjohës tradhtar.
39. Atyre që po sulmohen me luftë, u është dhënë leje të luftojnë, sepse u është bërë padrejtësi dhe padyshim që Allahu është i Zoti për t’u dhënë fitore (besimtarëve) -
40. Atyre që janë përzënë nga shtëpitë e tyre padrejtësisht vetëm pse thanë: “Zoti ynë është Allahu.” E sikur Allahu të mos e zbrapste një grup njerëzish me anë të një grupi tjetër, sigurisht që do të ishin rrafshuar për tokë manastiret, kishat, sinagogat e edhe xhamitë në të cilat (në xhami) përmendet shumë Emri i Allahut. Dhe nuk ka dyshim se Allahu padyshim që do të ndihmojë ata të cilët e ndihmojnë Allahun (Çështjen e Tij). Vërtet që Allahu është Fuqiplotë, i Gjithëfuqishëm.
41. Ata (sundues muslimanë) të cilët, nëse Ne u japim fuqi në tokë, urdhërojnë për plotësimin e faljeve të rregullta ditore dhe për Zekatin, që urdhërojnë El-Ma’ruf (Besimin dhe Ligjin Islam) dhe ndalojnë El-Munker (mosbesimin, politeizmin dhe gjithçka që ka ndaluar Islami). Dhe tek Allahu mbështetet përfundimi i të gjitha çështjeve (të krijesave të Tij).
42. Dhe nëse ata të përgënjeshtrojnë ty (O Muhammed), po kështu përgënjeshtruan para tyre edhe populli i Nuhut, Aadit dhe Themudit,
43. (Kështu bënë) edhe populli i Ibrahimit, edhe populli i Lutit,
44. Edhe banorët e Medjenit; edhe Musai u përgënjeshtrua, por Unë u dhash afat mosbesimtarëve për një farë kohe dhe vetëm pas kësaj Unë i mbërtheva. Dhe sa i tmerrshëm ishte Ndëshkimi Im.
45. Dhe shumë prej vendbanimeve vërtet i shkatërruam Ne, ku ata ishin të dhënë pas së keqes, duke mbetur kështu nën gërmadha, si dhe shumë puse uji të braktisur dhe pallate madhështore!
46. A nuk kanë udhëtuar ata në tokë dhe a nuk kanë zemra që të kuptojnë e veshë që të dëgjojnë? Me të vërtetë që nuk janë sytë që verbohen, por janë zemrat në gjokse që bëhen të verbëra (e të paarsyeshme).
47. Ata kërkojnë nga ti që t’ua shpejtosh ndëshkimin! Edhe Allahu nuk e shkel Premtimin e Tij, sepse në të vërtetë, një Ditë tek Zoti yt është sa një mijë vjet sipas llogarisë suaj.
48. Dhe shumë prej qyteteve të cilat ishin në rrugë të gabuar Unë u dhashë afat, pastaj më në fund Unë i përfshiva me ndëshkim. Dhe (më në fund) tek Unë është kthimi i ju të gjithëve.
49. Thuaj (O Muhammed): “O njerëz! Unë jam dërguar tek ju vetëm si këshillues i qartë.”
50. Kështu që, për ata që besojnë (Allahun, Islamin) dhe që punojnë mirësi e drejtësi (sipas këtij besimi), do të ketë falje dhe Rizkun Kerim (Riskun më të Begatë - Kopshtet e Përhershme të Xhennetit).
51. Por ata që luftojnë kundër Ajeteve Tona, me qëllim që t’i ndalojnë e t’i asgjësojnë ato, të tillët janë banorët e Zjarrit të Xhehenemit.
52. Ne nuk dërguam para teje asnjë të Dërguar ose Pejgamber, e që, kur ai shpallte nga Mesazhi ose fliste (ose ndërtonte diçka me përpjekje), shejtani të mos hidhte (mashtrime) në të. Por Allahu asgjëson atë që hedh shejtani, pastaj Allahu vendos e ngre Mesazhin e Tij. Dhe Allahu është i Gjithëdituri, më i Urti Gjithëgjykues.
53. Me qëllim që Ai (Allahu) të mund ta bëjë atë që është hedhur e përzier në të nga shejtani, provë për ata, zemrat e të cilëve janë me sëmundje (të dyfytyrësisë dhe të mosbesimit) dhe për ata, zemrat e të cilëve janë forcuar (e bërë gur). Dhe është e qartë se Dhalimunët (mosbesimtarët keqbërës) janë në përçarje e mosmarrëveshje tepër larg;
54. Dhe (me qëllim që) ata të cilëve u është dhuruar dija, të mund ta marrin vesh se ai (Kur’ani) është e vërteta nga Zoti yt, që ata të mund të besojnë në të dhe që zemrat e tyre t’i nënshtrohen atij me përulje. E vërtetë është se Allahu është Udhëzuesi drejt Rrugës së Drejtë i atyre që besojnë.
55. Ndërsa ata që nuk besojnë, nuk do të pushojnë së dyshuari për të (për Kur’anin), deri kur Ora të vijë papritur mbi ta, ose kur t’u vijë ndëshkimi i Ditës pas së cilës nuk ka më natë (Dita e Fundit).
56. Mbisundimi atë Ditë do të jetë ai i Allahut (i Atij, Një dhe i Vetëm, të Cilit askush nuk i bëhet shok). Ai do të gjykojë mes tyre. Kësisoj ata që besuan (Allahun, Islamin) dhe bënë vepra të mira e të drejta, do të jenë në Kopshtet e Kënaqësisë së pasosur (të Xhennetit).
57. Dhe për ata që nuk e pranuan besimin dhe përgënjeshtruan Vargjet Tona (të Kur’anit), për ata do të jetë dënimi poshtërues (në Xhehenem).
58. Ata të cilët u shpërngulën për Çështjen e Allahut dhe pas asaj u vranë ose vdiqën, sigurisht që Allahu do t’u dhurojë atyre mirësi të mëdha. Dhe me të vërtetë që është Allahu Ai i Cili është më i Miri Dhurues i Begative.
59. Është e vërtetë se Ai do t’i bëjë ata të hyjnë në një vend ku do të janë të kënaqur, sepse Allahu është i Gjithëdituri, tepër i Durueshëm.
60. Kjo është kështu. Dhe kushdo që shpaguan me të njëjtën masë të asaj që ka vuajtur dhe pastaj përsëri i është bërë padrejtësi, është e sigurt se Allahu do ta ndihmojë atë. Vërtet që Allahu është Ai që ndjen, gjithnjë Falës i Madh.
61. Kjo ngaqë Allahu ndërfut natën te dita dhe Ai ndërfut ditën te nata. Dhe vërtet Allahu është Gjithëdëgjues, Gjithëvëzhgues.
62. Kjo ngaqë Allahu, Ai është i Vërteti, i Përhershmi (Zoti i Vetëm i Vërtetë që s’ka shok e të barabartë me Të) dhe gjithçka që ata (politeistët) lusin në vend të Allahut ose përkrah Tij është Batil (e rreme, e humbur, e kotë). Dhe vërtet Allahu, Ai është më i Larti, më i Madhi.
63. A nuk e shihni se Allahu zbret ujë nga qielli dhe pastaj toka bëhet e blertë? Vërtet që Allahu është më i Buti dhe më Dashamirësi, i Gjithënjohuri për çdo gjë.
64. Të Tij janë gjithë ç’është në qiej dhe gjithë ç’është në tokë dhe me të vërtetë që Allahu është Ai më i Pasuri (i Lirë nga çdo nevojë), i Denjë për të gjitha lavdërimet.
65. A nuk e shihni se Allahu ka nënshtruar për ju (o njerëz) gjithë ç’ka në tokë, se edhe anijet të lundrojnë në det me Urdhërin e Tij? Ai e mban qiellin të mos bjerë në tokë, veçse me Dëshirën dhe me Lejen e Tij. Vërtet që Allahu është ndaj njerëzimit gjithë Mirësi, Mëshirëplotë.
66. Dhe është Ai i Cili ju dha juve jetë dhe pastaj do t’ju bëjë që të vdisni dhe përsëri do t’ju japë jetë (duke ju ringjallur Ditën e Ringjalljes). Me të vërtetë që njeriu është shumë mosmirënjohës.
67. Dhe për çdo popull Ne përcaktuam rite feje të cilat ata duhet t’i ndjekin, kështu që le të mos polemizojnë me ty ata për këtë çështje, por ftoji te Zoti yt (te Feja e Tij). Nuk ka dyshim se ti (O Muhammed) je me të vërtetë në udhëzim të drejtë.
68. Dhe nëse ata të kundërshtojnë ty, thuaju: “Allahu e di më mirë se ç’farë bëni ju.
69. Allahu do të gjykojë mes jush në Ditën e Gjykimit për atë që ju ishi në kundërshtim.”
70. A nuk e dini ju se Allahu di gjithçka që është në qiell dhe në tokë? Është e vërtetë se gjithçka është në Libër (Shkrimi i Leuhel-Mahfudh). Dhe sigurisht që kjo është krejt e lehtë për Allahun.
71. Dhe adhurojnë të tjerë në vend të Allahut, për të cilët Ai nuk ka zbritur asnjë tregues e autoritet dhe për të cilët ata nuk dinë asgjë, kështu që për Dhalimunët (mosbesimtarët, keqbërësit) nuk ka asnjë ndihmues.
72. Dhe kur u ligjërohen atyre Vargjet Tona të Qarta, do të vëresh një mohim në fytyrat e mosbesimtarëve! Ata janë pothuaj gati të sulmojnë me forcë ata që u këndojnë atyre Vargjet Tona. Thuaj (O Muhammed): “A t’ju tregoj për një gjë më të keqe se kjo? Zjarri, të cilin Allahu ua ka premtuar atyre që mohuan dhe vërtet që më i keqi është fundi i tillë!”
73. O njerëz! Ja një shembull për ju, kështu që dëgjoni mirë: Me të vërtetë që ata të cilëve ju u drejtoheni në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë as edhe një mizë, edhe sikur të mblidheshin të gjithë së bashku për t’ia arritur qëllimit. Dhe nëse miza merr diçka prej tyre, ata nuk do të kenë aspak fuqi për ta çliruar atë prej mizës. Kësisoj, të dobët janë (që të dy) edhe lutësi edhe i luturi.
74. Ata nuk e kanë vlerësuar lart Allahun me Lartësinë e Tij të Merituar. Vërtet që Allahu është Fuqiplotë, i Gjithëfuqishëm.
75. Allahu i zgjedh të Dërguarit nga melekët dhe nga njerëzit.Vërtet që Allahu është Gjithëdëgjues, Gjithëvëzhgues.
76. Ai di çfarë ndodhet para tyre dhe çfarë ndodhet pas tyre dhe tek Allahu kthehen të gjitha çështjet (për gjykim e vendim).
77. O ju që keni besuar! Përkuluni (në ruku) dhe bini me fytyrë përtokë (në sexhde), e adhuroni Zotin tuaj dhe punoni mirësi që të mund të jeni të fituar.
78. Dhe përpiquni fort (e luftoni) për Kauzën e Allahut siç duhet luftuar. Ai ju ka zgjedhur ju (për të përhapur Mesazhin e Tij të Islamit) dhe nuk ka vënë mbi ju ndonjë mundim në fe; është feja e babait tuaj Ibrahimit (Feja e tij e adhurimit vetëm të Allahut). Është Ai (Allahu) që ju ka emëruar ju Muslimanë edhe më parë (ata që ishin në Fenë e Tij, në Islam si Ibrahimi e ndjekësit e rrugës së tij), edhe në këtë (Kur’an), me qëllim që i Dërguari (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) të jetë dëshmues mbi ju dhe ju të jeni dëshmues mbi njerëzimin! Kështu pra, kryeni faljen (e rregullt e të përcaktuar siç duhet), jepni Zekatin dhe mbështetuni fort tek Allahu! Ai është Meula (Zoti, Mbrojtësi, Mbështetësi) dhe sa Zotërues e Mbrojtës i Shkëlqyer dhe Ndihmues i Përsosur (është Ai)!
1. Vërtetë që tashmë kanë fituar besimtarët.
2. Ata të cilët janë të nënshtruar në faljen e namazit.
3. Edhe ata të cilët largohen nga Laghvu (fjalët e kota, të rreme e të liga, mashtrimet, përgojimet dhe gjithë çfarë ka ndaluar Allahu).
4. Edhe ata që japin Zekatin.
5. Edhe ata që ruajnë dëlirësinë (ruajnë pjesët e tyre vetjake nga marrëdhëniet e paligjshme),
6. Përveç me bashkëshortet ose (robinat) që ua kap dora e djathtë, pasi në këto raste ata nuk ngarkohen me faj;
7. Por kush kërkon përtej kësaj, atëherë të tillët janë që kalojnë caqet;
8. Edhe ata që janë besnikë ndaj amanetit (detyrimet ndaj Allahut, ndershmëria, besimi, përgjegjësia morale) dhe besës së tyre;
9. Edhe ata të cilët ndjekin me rreptësi plotësimin e faljeve të Namazit.
10. Këta janë me të vërtetë trashëguesit,
11. Të cilët do ta trashëgojnë Firdeusin (Xhenneti më i Lartë). Ata do të jetojnë aty përgjithmonë.
12. Dhe sigurisht që Ne e krijuam njeriun (Ademin) nga një copë baltë (ujë me dhe).
13. Pas kësaj Ne e bëmë atë (njeriun, pasardhësin e Ademit) si Nutfah (lëngu i ngjizur i bashkimit të vezëve mashkullore me ato femërore) duke e strehuar atë në një banesë të sigurt (mitra e nënës).
14. Pastaj Ne e bëmë Nutfan në një copë gjak të mpiksur, pastaj Ne e bëmë gjakun e mpiksur në një xhungë mishi (si të përtypur), pas kësaj Ne bëmë prej asaj xhunge mishi (si të përtypur) eshtrat, pastaj i veshëm eshtrat me mish dhe pastaj Ne e nxorrëm jashtë si një krijim të ri. I Shenjtëruar pra qoftë Allahu, më i Miri i krijuesve.
15. Pas kësaj ju sigurisht që do të vdisni.
16. Pastaj me siguri se përsëri ju do të ringjalleni në Ditën e Ringjalljes.
17. Dhe vërtet që Ne ndërtuam mbi ju shtatë palë qiej dhe Ne nuk jemi për asnjë çast të pavetëdijshëm për krijimin.
18. Dhe dërguam nga qielli ujë në masë të duhur dhe Ne i dhamë atij banim në tokë e sigurisht që Ne jemi të Zotë ta heqim atë përsëri.
19. Pastaj sollëm e rritëm prej tij për ju kopshte hurmash dhe vreshta në të cilët ka mjaft fruta për ju, prej të cilave ju hani.
20. Dhe pema (e ullirit) që rriten në Turi Sina-në e cila nxjerr vaj që është i shijshëm e i dëshiruar për ata që e përdorin për ushqim.
21. Edhe te bagëtit vërtet që ka mësim për ju. Ne ju japim juve të pini (qumësht) nga çfarë gjindet në barkun e tyre. Në to ka edhe përfitime të tjera të shumta, prej tyre edhe hani.
22. Dhe mbi to si edhe në anije ju mbarteni.
23. Dhe sigurisht që Ne e dërguam Nuhun te populli i tij, e (ai) u tha: “O populli im! Adhuroni Allahun! Ju s’keni ilah (të adhuruar) tjetër veç Atij (Ky është Besimi i Pastër Islam në Një Zot të Vetëm). A nuk frikësoheni?”
24. Por prijësit e mosbesimtarëve nga populli i tij thanë: “Ai nuk është më tepër veçse një njeri si edhe ju, (i cili) kërkon të bëhet mbisundues mbi ju. Po të kishte dashur Allahu, Ai sigurisht që do të kishte zbritur melekë. Ne kurrë nuk kemi dëgjuar një gjë të tillë nga të parët.
25. Ai është veç një njeri tek i cili ka zënë vend çmenduria, kështu që prisni për pak kohë.”
26. (Nuhu) tha: “O Zoti im! Më ndihmo për shkak se më mohojnë.”
27. Kështu Ne e frymëzuam atë (duke i thënë): “Ndërto anijen para Syve Tanë dhe nën Frymëzimin Tonë. Pastaj, kur të vijë Urdhëri Ynë dhe, kur edhe nga furra të gurgullojë ujë, merr në anije nga çdo lloj (gjallesë) çift, edhe familjen tënde përveç atyre për të cilët është thënë Fjala dhe mos m’u drejto Mua për mbrojtje për ata që ishin keqbërës. Padyshim që ata do të fundosen.”
28. Dhe kur të kesh hipur në anije, ti dhe kushdo që është me ty, thuaj: “Gjithë lavdërimet janë për Allahun i Cili na shpëtoi ne nga populli Dhalimun (politeist, mohues, keqbërës, shtypës).”
29. Dhe thuaj: “Zoti im! Më bëj të zbres në tokë në një vend të bekuar, pasi Ti je më i Miri i atyre që bëjnë vendosjen.”
30. Vërtet që në këtë (ngjarje) ka Ajete (prova, shenja, mësime për njerëzit që kuptojnë), pasi Ne gjithnjë i vëmë në provë (njerëzit).
31. Pastaj pas tyre, Ne krijuam brezni tjetër.
32. Dhe Ne çuam tek ata një të Dërguar nga mesi i tyre (duke u thënë): “Adhuroni Allahun. Ju nuk keni ilah (të adhuruar) tjetër përveç Atij. A nuk do të frikësoheni!?”
33. Dhe prijësit e popullit të tij të cilët nuk besuan dhe që mohuan Takimin në Jetën e Përtejme dhe të cilëve Ne u kishim dhuruar gjithë të mirat e kësaj jete, thanë: “Ai nuk është më tepër se një njeri si edhe ju, ai ha nga ato që hani ju dhe pi nga ato që pini edhe ju.
34. Nëse do t’i bindeshi një qenie njerëzore si edhe vetë ju, atëherë ju padyshim që do të jeni të humbur.
35. Mos vallë ai ju premton juve se kur të keni vdekur dhe të jeni bërë dhe e kocka, do të nxirreni të gjallë (duke u ringjallur)?
36. Larg, tepër larg është ajo që ju është premtuar.
37. Nuk ka asgjë veçse jeta e jonë e kësaj bote! Ne vdesim dhe jetojmë! Dhe nuk do të ringjallemi!
38. Ai s’është veçse një njeri i cili ka shpifur gënjeshtër ndaj Allahut, por ne nuk do ta besojmë atë.”
39. Ai (i Dërguari tek ai popull) tha: “O Zoti im! Më ndihmo për shkak se më mohojnë.”
40. (Allahu) tha: “Shumë shpejt është e sigurt se do të dëshpërohen (ata).”
41. Kështu që Es-Sajha (dënimi - britma shkatërruese e dërguar nga qielli) i kapi me meritë dhe Ne i bëmë ata si mbetje të bimëve të thara. Larg pra, nga populli Dhalimun (politeist, mosbesimtar, keqbërës)!
42. Pastaj, pas tyre, Ne krijuam brezni tjetër.
43. Asnjë popull nuk mund ta paraprijë afatin e vet dhe as ta shtyjë atë.
44. Pastaj Ne çuam të Dërguarit Tanë një pas një. Çdo herë që vinte te një populli i Dërguari i tyre, ata e mohonin atë, kështu që Ne bëmë që ata të ndjekin njëri-tjetrin (në shkatërrim) dhe Ne i bëmë ata Ahadith (ndodhi të vërteta, të besueshme e të gjalla për njerëzimin, që të marrë mësim prej tyre). Larg pra, nga populli që nuk beson!
45. Pastaj Ne dërguam Musanë dhe vëllain e tij Harunin, me Ajetet (provat, shenjat, shpalljet) Tona dhe autoritet të qartë,
46. Tek Faraoni dhe krerët e tij, por ata u sollën me paturpësi dhe ishin popull arrogant e mburravec (duke mos iu bindur Allahut dhe duke e mbivlerësuar veten përmbi të Dërguarit e Allahut).
47. Ata thanë: “A të besojmë në dy njerëz si vetë ne dhe duke qenë populli i tyre nën robërinë tonë?”
48. Kësisoj ata i mohuan që të dy (Musain dhe Harunin) duke u bërë prej të shkatërruarve.
49. Dhe me të vërtetë që Ne i dhamë Musait Librin (Teuratin), që ata të mund të drejtoheshin.
50. Dhe Ne e bëmë birin e Merjemes dhe nënën e tij si shenjë (mrekulli) duke u dhënë atyre strehë në vend të lartë, një vend pushimi, sigurie dhe me burime.
51. O ju të Dërguar! Hani nga Tajjibatet (ushqimet e bëra hallall e të ligjshme prej Allahut për ju) dhe punoni mirësi e drejtësi. Me të vërtetë që Unë jam i Mirënjohur e i Gjithëditur për gjithçka që ju punoni.
52. Dhe me të vërtetë që kjo feja juaj është një fe (Islami); dhe Unë jam Zoti juaj; kështu pra, m’u frikësoni (vetëm) Mua (plotësoni detyrimet tuaja ndaj Meje).
53. Por ata (njerëzit) e kanë copëtuar fenë e tyre në degëzime, secili grup duke u kënaqur me besimin e vet.
54. Kështu që lëri ata në gabimin e tyre për një farë kohe.
55. A mos mendojnë ata se duke u shtuar Ne atyre pasuri dhe fëmijë,
56. Ne u shpejtojmë atyre gjithnjë mirësi? Jo, por ata nuk e ndjejnë.
57. Vërtet se ata të cilët jetojnë në ankth nga frika e Zotit të tyre;
58. Edhe ata që besojnë në Ajetet (provat, shenjat, shpalljet, vargjet) e Zotit të tyre;
59. Edhe ata që nuk bashkojnë kënd (në adhurim) si shokë me Zotin e tyre;
60. Edhe ata që japin (sadaka e mirësi), që e japin me zemrat e tyre gjithë frikë e përkushtim (nëse do t’u pranohet bamirësia apo jo nga Zoti i tyre), sepse ata janë të sigurt në kthimin e vet te Zoti i tyre (për llogari).
61. Pikërisht këta janë që bëjnë garë për vepra të mira dhe janë më të parët në to (faljen e rregullt të përcaktuar çdo ditë sipas kohës, japin e bëjnë bamirësi etj).
62. Dhe Ne nuk ngarkojmë askënd mbi mundësitë që ai ka dhe me Ne është Shkrimi i cili flet të vërtetën; atyre nuk do t’u bëhet padrejtësi.
63. Jo, por zemrat e tyre janë të mbuluara (e të verbuara) që ta kuptojnë këtë (Kur’an) dhe kanë edhe vepra të tjera (të liga) përveç atyre që po bëjnë,
64. Derisa, kur Ne i bulojmë ata që jetojnë në rehati e luks me ndëshkim, ç’të shohësh! Luten të nënshtruar me rënkim.
65. Mos u lutni me zë të lartë këtë ditë! Sigurisht që nuk do të ndihmoheni prej Nesh.
66. Është e vërtetë se juve u janë lexuar Vargjet e Mia, por ju gjithnjë kthenit shpinën e iknit.
67. Me kryelartësi (ata - Kurejshit paganë dhe politeistët e tjerë të Mekës ndjeheshin krenarë me mburrje se banonin në kufijtë e shenjtë të Mekës - Harami i Mekës) flisnin me ligësi për të (Kur’anin) gjithë natën (si të tregonin përralla).
68. A nuk e bluajnë në mendje Fjalën (Kur’anin), apo nuk u ka ardhur atyre çfarë u pat ardhur edhe të parëve të tyre?
69. Apo mos është se ata nuk e njohën të Dërguarin e tyre (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), kështu që e mohojnë atë?
70. Apo thanë: “Ai është i çmendur?” Përkundrazi, ai u solli atyre të Vërtetën (Adhurimin vetëm të Allahut - Një e të Vetëm, Kur’anin, Islamin), por shumica e tyre (e njerëzve) e urrejnë dhe nuk e dëshirojnë të vërtetën.
71. Po të kishte qenë e vërteta në përputhje me dëshirat e tyre, padyshim që qiejt dhe toka dhe gjithë ç’është në to do të ishte shprishur e shpërbërë! Jo, por Ne u kemi sjellë atyre paralajmëruesin e tyre, por ata i largohen dhe i kthejnë shpinën paralajmëruesit të tyre.
72. Apo mos është se ti (O Muhammed) u kërkon atyre ndonjë pagesë? Por shpërblimi i Zotit tënd është më i miri dhe Ai është më i Miri Dhurues i begative.
73. Dhe është e vërtetë se ti (O Muhammed) i thërret ata në Rrugë të Drejtë (të Besimit të Pastër Islam).
74. Dhe me të vërtetë se ata që nuk besojnë në Jetën e Përtejme, janë shmangur tepër larg nga Rruga (e Drejtë e Besimit të Vërtetë Islam).
75. Edhe po të kishim Ne mëshirë për ta dhe të largonim fatkeqësinë që është mbi ta, prapëseprapë ata do të këmbëngulnin me kokëfortësi në mosbesim dhe në lajthitjet e tyre duke u endur verbërisht.
76. Dhe vërtet që Ne i mbërthyem ata me ndëshkim, por ata nuk iu përulën Zotit të tyre dhe as nuk u lutën me nënshtrim ndaj Tij.
77. Derisa, kur Ne të hapim për ta portën e ndëshkimit të ashpër, pastaj ç’të shohësh! Ata do të jenë zhytur në shkatërrim me dhimbje, me pikëllim e në dëshpërim të thellë.
78. Është Ai i Cili ka krijuar për ju të dëgjuarit, të shikuarit dhe zemrën (ndjenjat dhe të kuptuarit). Fare i pakët është falënderimi juaj.
79. Dhe është Ai i Cili ju ka krijuar ju në tokë dhe tek Ai ju do të mblidheni përsëri.
80. Dhe është Ai i Cili jep jetë dhe sjell vdekje, i Tij është edhe këmbimi i vazhdueshëm i ditës dhe i natës. A nuk do të kuptoni, pra?
81. Përkundrazi, thonë njësoj siç thanë edhe të parët.
82. Thanë: “Kur të jemi të vdekur dhe të jemi bërë dhe e eshtra, vërtet që do të ringjallemi përsëri?
83. Vërtet që kjo na është premtuar neve dhe baballarëve tanë para nesh! Kjo s’është veçse përrallë e të parëve!”
84. Thuaju: “E kujt është toka dhe gjithë ç’është në të, (flisni) nëse e dini?!”
85. Do të thonë: “E Allahut!” Thuaju: “A nuk do të përkujtoni atëherë?”
86. Thuaju: “Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zoti i Arshit Madhështor?”
87. Do të thonë: “Allahu.” Thuaju: “A nuk do t’i frikësoheni Allahut (t’i besoni, t’i nënshtroheni)?”
88. Thuaju: “Në Dorë të Kujt është i mbisundimi i gjithçkaje? Dhe Ai mbron gjithçka, ndërsa kundër të Cilit nuk ka asnjë mbrojtës, veç sikur ta dinit?” (Nëse Allahu shpëton dikë, askush nuk mund ta ndëshkojë atë dhe nëse Allahu ndëshkon dikë, askush nuk mund ta shpëtojë atë). (Tefsir El-Kurtubi).
89. Do të thonë: “(Gjithë kjo është) e Allahut.” Thuaju: “Si jeni mashtruar atëherë dhe jeni larguar nga e vërteta?”
90. Por ama Ne u kemi sjellë atyre të vërtetën (Islamin) dhe me të vërtetë që ata (mosbesimtarët) janë gënjeshtarë.
91. Asnjë fëmijë (pasardhës) nuk lindi Allahu dhe nuk gjindet asnjë ilah (zot) tjetër përkrah me Të; (po të kishin qenë shumë zota) atëherë ç’të shihje! Secili zot do të kishte hequr mënjanë çfarë do të kishte krijuar vetë dhe disa do të përpiqeshin të mposhtnin të tjerët! I Lartësuar është Allahu mbi çdo gjë që ata i mveshin e ia përshkruajnë Atij!
92. I Gjithëdituri i të fshehtës dhe i të shpallurës! I Lartë është Ai mbi çdo gjë që ata i mveshin e ia përshkruajnë si shokë Atij!
93. Thuaj: “O Zot! Nëse Ti do të më tregoje mua atë me të cilën ata janë kërcënuar (ndëshkimin),
94. Zoti im! Atëherë (më ruaj mua nga Ndëshkimi Yt dhe) mos më vendos mua mes njerëzve Dhalimunë (politeistë e keqbërës).”
95. Dhe vërtetë që Ne jemi të Zotë të të tregojmë ty (O Muhammed) atë me të cilin Ne i kemi kërcënuar ata.
96. Largoje të keqen me atë gjë që është më e mira. Ne jemi të Mirënjohur për çfarë ata flasin.
97. Dhe thuaj: “Zoti im! Të mbështetem Ty (të më ruash) nga përshpëritjet e shejtanit.
98. Dhe të mbështetem Ty, O Zoti im! Se përndryshe ata do të më afroheshin.”
99. Aq sa, kur t’i vijë vdekja ndonjërit prej tyre (mosbesimtarëve) thotë: “Zoti im! Më kthe prapë,
100. Që të mund të bëj mirësi në çfarë kam mbetur mbrapa!” Jo! (Kjo) është veç një fjalë që ai e flet, ndërsa pas është Berzakhu (perde, pengesë ndarëse) deri Ditën kur do të sillen përsëri në jetë.
101. Pastaj, kur t’i fryhet Surit, as nuk do të ketë ndonjë afërsi e marrëdhënie mes tyre atë Ditë, as edhe nuk do të pyesin për njëri-tjetrin.
102. Pastaj ata, peshoja (e punëve të mira) e të cilëve është e rëndë, mu këta janë të fituarit.
103. Ndërsa ata, peshoja (e punëve të mira) e të cilëve është e lehtë, mu këta janë që humbin veten e tyre, (dhe) në Xhehenem do të banojnë.
104. Zjarri do të djegë fytyrat e tyre dhe në të do të ngërdheshen me buzë të shfytyruara.
105. “A nuk jua lexuan Vargjet e Mia (Kur’anin) juve dhe pastaj ju gjithnjë i mohuat ato?”
106. Do të thonë: “Zoti ynë! Mjerimi ynë na mbuloi, e ne ishim popull i gabuar.
107. O Zoti ynë! Na nxirr që këtej, (dhe) nëse ndonjëherë do të ktheheshim (tek e keqja përsëri), atëherë vërtet që do të ishim Dhalimunë (politeistë, keqbërës).”
108. Ai (Allahu) do t’u thotë: “Rrini aty me turp! Dhe mos më flisni Mua!”
109. Vërtet që ishte një grup prej robëve të Mi të cilët gjithnjë thonin: “Zoti ynë! Ne besojmë, kështu që falna ne dhe ki mëshirë për ne, se Ti je më i Miri i mëshiruesve!”
110. Por ju i tallët ata, aq sa ju i bëtë ata të harrojnë Përkujtimin Tim, ndërsa ju qeshnit me ta!
111. Sigurisht që Unë i shpërbleva ata këtë Ditë për durimin e tyre, (dhe) me të vërtetë që ata janë të cilët janë të fituar.
112. Ai (Allahu) do të thotë: “Sa vite qëndruat në tokë?”
113. Do të thonë: “Një ditë ose një pjesë të saj. Pyeti ata që mbajnë llogari.”
114. Ai (Allahu) do t’u thotë: “Ju qëndruat vetëm fare pak, veç sikur ta dinit!
115. A menduat se Ne ju kishim krijuar për lojë (e pa ndonjë qëllim) dhe se nuk do të mund të silleshit prapë te Ne?”
116. I Lartë është Allahu, Mbisunduesi i Vërtetë, La ilahe il-Allah (nuk ka të adhuruar tjetër të merituar veç Allahut), Zoti i Arshit të Lartë.
117. Dhe kushdo që lut (ose adhuron) në vend të Allahut çdo ilah (zot) tjetër për të cilin nuk ka asnjë provë, atëherë llogaria e tij është vetëm te Zoti i tij. Vërtet që Kafirët (mohuesit e Njësisë së Allahut) nuk do të kanë kurrë sukses.
118. Dhe thuaj: “Zoti im! Fal dhe ki mëshirë, se Ti je më i Miri i mëshiruesve!”
1. (Kjo është) një Sure të cilën Ne e kemi zbritur, të cilën Ne e kemi urdhëruar (ligjet e saj) dhe në të Ne kemi shpallur Ajetet e qarta (provat, shenjat, treguesit), me qëllim që të mund të përkujtoni.
2. Gruaja dhe burri fajtorë për marrëdhënie të paligjshme jashtë martese, fshikullohen secili prej tyre me njëqind kamxhikë. Në zbatimin e dispozitave të Allahut mos u tregoni zemërbutë ndaj atyre dyve, nëse jeni që e besoni Allahun dhe Ditën e Fundit. Dhe le të dëshmojnë një grup prej besimtarëve ndëshkimin e tyre.(Ky ndëshkim është për të pamartuarit, por nëse atë e kryejnë njerëz të martuar, atëherë ndëshkimi është gurëzimi i tyre deri në vdekje sipas Ligjit të Allahut).
3. Ai që bën zina (marrëdhënie imorale), martohet veç me atë (femër) që edhe ajo bën zina ose me mushrike (mosbesimtare), po kështu edhe atë femër që bën zina, nuk e merr kush për martesë veç një (burrë imoral) që bën zina ose mushrik (mosbesimtar). Një gjë e tillë është e ndaluar për besimtarët (muslimanë).
4. Dhe ata të cilët akuzojnë gra të ndershme dhe nuk sjellin katër dëshmitarë, t’i fshikulloni me tetëdhjetë kamxhikë dhe atyre mos ua pranoni kurrë më dëshminë e tyre. Vërtet që ata janë Fasikunë (gënjeshtarë të pabindur ndaj Allahut).
5. Përveç atyre që pendohen pas kësaj dhe punojnë mirësi e drejtësi. Për të tillët, vërtet që Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.
6. Dhe për ata që akuzojnë gratë e tyre, por nuk kanë dëshmitarë tjetër përveç vetes së tyre, le të dëshmojë njëri prej tyre katër herë në Allahun se ai është prej atyre që flasin të vërtetën.
7. Dhe e pesta (herë e dëshmisë) të jetë thirrja për Mallkimin e Allahut mbi të nëse ai është prej gënjeshtarëve.
8. Por do të shmanget ndëshkimi (i gurëzimit deri në vdekje) ndaj saj, nëse ajo dëshmon katër herë për Allahun se ai (bashkëshorti i saj) është gënjeshtar dhe po gënjen.
9. Dhe e pesta (herë e dëshmisë) duhet të jetë që Zemërimi i Allahut qoftë mbi të (mbi gruan), nëse ai (bashkëshorti i saj) është që flet të vërtetën.
10. Dhe sikur të mos ishte Mirësia e Allahut dhe Mëshira e Tij mbi ju (Ai do ta kishte shpejtuar ndëshkimin mbi ju)! Dhe se Allahu është Ai i Cili pranon pendimin, më i Urti (Gjithëgjykues).
11. S’ka dyshim se ata që trilluan përgojimin (kundër Aishas radijAllahu ‘anhu., bashkëshortes së Pejgamberit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) janë një grup nga mesi juaj. Ju mos e merrni atë si ndonjë dëm për ju. Për çdonjërin prej tyre do të paguhet aq sa ka fituar nga gjynahu i bërë dhe sa për atë nga mesi i tyre që ka pasur më shumë gisht në të, për atë do të jetë ndëshkim më i madh.
12. Pse atëherë besimtarët dhe besimtaret, kur dëgjuan për përgojimin, nuk menduan mirë (si për veten e tyre edhe) për njerëzit e tyre dhe të thoshin: “Kjo (shpifje) është një gënjeshtër e qartë”?
13. Përse nuk nxorrën katër dëshmitarë për këtë? Përderisa ata (përgojuesit) nuk sollën dëshmitarë, ata pra tek Allahu janë gënjeshtarë të vërtetë.
14. Po të mos kishte qenë Mëshira e Allahut dhe Mirësia e Tij në këtë botë dhe në Jetën e Fundit, juve do t’ju kapte një ndëshkim i madh për atë që keni përfolur.
15. Kur ju atë (shpifjen) e përcollët me gjuhën tuaj dhe për atë të cilën nuk kishit kurrfarë dije, flisnit duke menduar se ajo ishte imtësi e parëndësishme, ndërsa tek Allahu ajo është shumë e madhe.
16. Dhe përse kur e dëgjuat atë, nuk thatë: “Neve nuk na takon të flasim për këtë gjë; Lavdi të qoftë Ty (O Allah), kjo është një gënjeshtër e madhe!”
17. Allahu ju ndalon nga kjo dhe ju këshillon që një gjë e tillë të mos përsëritet më kurrë, nëse jeni besimtarë.
18. Dhe Allahu i sqaron qartë Ajetet e Tij (provat, shenjat, shpalljet) dhe Allahu është i Gjithëditur, më i Urti Gjithëgjykues.
19. Sigurisht ata të cilët duan që marrëdhëniet e paligjshme imorale të përhapen mes besimtarëve, do të kenë dënim të dhimbshëm në këtë botë dhe në Botën e Pastajme dhe Allahu di atë që ju nuk e dini.
20. Sikur të mos ishte Mirësia e Allahut dhe Mëshira e Tij mbi ju (do të përjetonit menjëherë dënim), por Allahu është shumë Dashamirës, Mëshirëplotë.
21. O ju që keni besuar! Mos ndiqni gjurmët e shejtanit, sepse kush ndjek gjurmët e shejtanit, atëherë sigurisht që ai urdhëron El-Fahsha (marrëdhënie të turpshme imorale dhe të paligjshme) dhe El-Munker (mosbesim, politeizëm, ligësi) dhe sikur të mos ishte Mirësia e Allahut dhe Mëshira e Tij mbi ju, asnjë prej jush nuk do të kishte qenë kurrë ndonjëherë i pastër prej gjynaheve. Por Allahu pastron (udhëzon në Islam) atë që do Ai dhe Allahu është Gjithëdëgjues, i Gjithëditur.
22. Dhe le të mos betohen ata nga mesi juaj të cilët janë bekuar me mirësi e pasuri se nuk do t’u japin (asnjë lloj ndihme) të afërmve të tyre, El-Mesakin (të varfërve) dhe atyre të cilët lanë shtëpitë e tyre për Çështjen e Allahut. Le të falin dhe të ndjejnë. A nuk doni që Allahu t’ju falë juve? Dhe Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.
23. Padyshim se ata të cilët përgojojnë gratë e dëlira të cilat as nuk e mendojnë kurrë që t’u prekë gjë dëlirësinë e tyre dhe janë besimtare, janë të mallkuar në këtë jetë dhe në Jetën e Përtejme dhe për ta do të ketë ndëshkim të madh.
24. Ditën kur gjuhët e tyre, duart e tyre dhe këmbët e tyre do të dëshmojnë kundër tyre për çfarë ata kanë vepruar.
25. Atë Ditë Allahu do t’u paguajë atyre shpërblimin e punëve të tyre plotësisht dhe ata do ta marrin vesh se Allahu është Ai i Vërteti i Qartë.
26. Të këqijat (fjalët apo gratë) janë për të këqinjtë, dhe të këqinjtë janë për të këqijat. Dhe të mirat janë për të mirët dhe të mirët janë për të mirat. Të tillë (njerëz të mirë) janë të pastër nga çdo fjalë e keqe që thonë (njerëzit) dhe mu për këta është Falja e Madhe dhe Begatia e Nderuar (Xhenneti).
27. O ju që keni besuar! Mos hyni në shtëpitë që s’janë t’uajat, derisa të kërkoni leje dhe të përshëndetni ata që janë në to. Kjo është më mirë për ju në mënyrë që të mund të përkujtoni.
28. Dhe në qoftë se nuk gjeni kënd në to, përsëri mos hyni derisa t’u jepet leje. Dhe nëse ju kërkohet që të ktheheni mbrapa, kthehuni prapa, pasi kjo është më e pastër për ju dhe Allahu është i Gjithëditur për gjithçka që ju veproni.
29. Nuk është apak gjynah për ju që të hyni (pa leje) në shtëpitë e pabanuara (e pa pronar), kur t’ju shërbejnë juve për ndonjë qëllim tjetër. Dhe Allahu ka Dije për çfarë ju shfaqni dhe për çfarë ju fshihni.
30. Thuaju besimtarëve që të ulin shikimin (nga të vështruarit e gjërave të ndaluara) dhe t’i ruajnë vendet e trupit (nga shikimi, veprimet e paligjshme imorale). Kjo është më e pastër për ta. Vërtet që Allahu është i Mirënjohur për çfarë veprojnë ata.
31. Thuaju edhe besimtareve të ulin shikimin (nga të vështruarit e gjërave të ndaluara) dhe t’i mbrojnë vendet e trupit të tyre si dhe të mos i nxjerrin hapur zbukurimet e tyre përveç asaj që është e dukshme dhe të vëjnë shamitë mbi kraharorin e tyre, e të mos i shfaqin zbukurimet e tyre përveç ndaj bashkëshortëve të tyre, baballarëve të tyre, ose ndaj vjehrrave të tyre, ndaj bijve të tyre ose bijve të burrit, ndaj vëllezërve të tyre ose djemve të vëllezërve dhe djemve të motrave të tyre, ndaj grave (muslimane, motrave në Islam) ose robëreshave që i kanë në pronësinë e tyre, ose shërbyesve të moshuar e të pamundur, ose fëmijëve të vegjël që nuk u zgjohen ndjenja turpi nga të parët e gjinisë tjetër. Dhe të mos kërcasin me këmbë që të shfaqin çfarë fshehin nga stolitë e tyre. Dhe që të gjithë ju lutni Allahun që t’ju falë të gjithëve, o besimtarë, që të mund të jeni të fituar.
32. Dhe martoni ata nga mesi juaj që janë të pamartuar (burrat pa bashkëshorte dhe gratë pa bashkëshortë), martoni edhe Salihunët (të përkushtuarit dhe të aftët) nga robërit dhe robëreshat tuaja. Nëse ata janë të varfër, Allahu do t’i pasurojë ata nga Begatitë e Tij dhe Allahu është i Gjithëmjaftueshëm për nevojat e krijesave të Tij, i Gjithëdituri (për gjendjen e kujtdo).
33. Dhe le ta ruajnë veten të dëlirë ata të cilët nuk kanë mjete të nevojshme për martesë, derisa Allahu t’i pasurojë ata nga Begatitë e Tij. Edhe ata robër të cilët kërkojnë (lirimin me kusht) me shkrim (për të fituar lirinë e për t’u martuar), ua jepni një dëshmi të tillë, nëse e dini se janë të mirë dhe të besuar. Jepuni edhe ju vetë diçka nga pasuria e Allahut të cilën Ai ua ka dhuruar juve. Edhe robëreshat mos i detyroni për prostitucion nëse ato dëshirojnë dëlirësinë, me qëllim që ju të përfitoni nga mirësitë (e përkohshme) e jetës së kësaj bote. Por nëse ndonjë i detyron ato (për prostitucion), atëherë pas një detyrimi të tillë Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë (ndaj këtyre grave, sepse ato kanë qenë të detyruara të veprojnë këtë ligësi pa dëshirën e tyre).
34. Dhe sigurisht që Ne kemi zbritur për ju Ajete (vargje, argumente, prova, shenja) që i sqarojnë gjërat qartë, po kështu edhe shembujt e atyre që kanë kaluar para jush, si edhe këshillim për ata që janë Muttekunë (të përkushtuar).
35. Allahu është drita e qiejve dhe e tokës. Shembulli i Dritës së Tij është si të kishim një kënd të errët dhe në të një llambë, llamba e futur në një kupë qelqi, kupa e qelqit si të ishte yll që shkëlqen i ndezur nga një pemë e bekuar, nga ulliri, as nga lindja (që nuk i merr rrezet vetëm në mëngjes), as nga perëndimi (që nuk i merr rrezet vetëm pasdite, por është nën rrezet e diellit gjatë gjithë ditës), vaji i të cilit digjet vetvetiu edhe pse nuk e ka prekur zjarri fare. Dritë përmbi Dritë! Allahu udhëzon drejt Dritës së Tij atë që do Ai. Allahu sjell shembuj e përngjasime për njerëzimin dhe Allahu është për çdo gjë i Gjithëditur.
36. (E ndezur është kjo Dritë) në ndërtesat që Allahu ka urdhëruar të ngrihen (të pastrohen e të nderohen); në to Emri i Tij ngrihet në qiell me madhështi në mëngjes, pasdite dhe në mbrëmje.
37. (E lartësojnë Atë me madhërim) burra të cilëve as tregtia dhe as shitblerja nuk ua largon vëmendjen nga të Përkujtuarit Allahun, as nga Falja e rregullt e përcaktuar ditore sipas kohëve e as nga dhënia e Zekatit. Ata e kanë frikë një Ditë kur zemrat dhe sytë do të rrotullohen e do të përmbysen (nga tmerri i ndëshkimit të Ditës së Llogarisë).
38. Që Allahu të mund t’i shpërblejë ata sipas veprave të tyre më të mira dhe për t’ua shtuar akoma të mirat nga Mirësia e Tij. Dhe Allahu i dhuron pa masë të mira atij që do Ai.
39. Sa për ata që nuk besuan, veprat e tyre janë si valët (nga rrezet e diellit) në shkretëtirë. I eturi mendon se është ujë, derisa kur t’i afrohet atij sheh që s’është asgjë, por ai gjen Allahun me to (veprat), i Cili do t’ia paguajë atij çfarë meriton (Xhehenemin) dhe Allahu është më i Shpejti në llogari.
40. Ose (gjendja e mosbesimtarit) është si errësirat në detin e gjerë e të thellë të mbuluar nga valë masive; valë masive të mbuluara nga re të zeza; errësirë një përmbi një, sa që nuk mund t’a shohë ai as dorën e vet. Dhe ai për të cilin Allahu nuk ka caktuar dritë, për të nuk ka aspak dritë.
41. A nuk e sheh ti se Allahu është Ai të Cilin e madhëron gjithkush që është në qiej dhe në tokë, edhe zogjët me krahët e hapur. Për secilin Ai me të vërtetë di Salatin (faljen) e tij dhe madhërimin e tij. Dhe Allahu është i Gjithëditur për çfarë veprojnë.
42. Dhe Allahut i takon mbisundimi i qiejve dhe i tokës dhe vetëm tek Ai është kthimi (i të gjithëve).
43. A nuk e shihni se Allahu i drejton retë me qetësi, pastaj i mbledh ato bashkë, pastaj i kthen ato në stivë shtresa-shtresa dhe ju shihni shiun të dalë nga brendësia e tyre. Ai dërgon nga qielli edhe re si male të mëdha me breshër dhe godet me të atë që do Ai ose e largon atë prej kujt të dojë Ai. Drita e shpejtë e shkrepjes së tyre (e reve) sa s’të merr sytë. (Tefsir At-Tabari).
44. Allahu bën që nata dhe dita të ndjekin njëra-tjetrën. Vërtet që në të ka mësim për ata që janë të pajisur me mprehtësi.
45. Dhe Allahu krijoi çdo lloj gjallese nga uji. Prej tyre ka disa që zvarriten me barkun e tyre, disa ecin mbi dy këmbë dhe disa ecin mbi katër. Allahu krijon çfarë do Ai dhe vërtet Allahu është i Zoti për të bërë çdo gjë.
46. Tashmë Ne vërtet që kemi zbritur Ajete (prova, shenja, tregues, shpallje) të qarta dhe Allahu udhëzon atë që Ai do në Udhë të Drejtë.
47. (Hipokritët) thonë: “Ne kemi besuar në Allahun dhe në të Dërguarin (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe jemi bindur,” pastaj një pjesë e tyre kthejnë shpinën pas kësaj. Të këtillët nuk janë besimtarë.
48. Dhe pastaj kur thirren tek Allahu (te Fjala e Tij, Kur’ani) dhe tek i Dërguari i Tij (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) për të gjykuar mes tyre, kur ç’të shohësh! Njëra palë nuk pranon (të bindet) dhe kthen shpinën e largohet.
49. Por, po të jetë e drejta në anën e tyre, ata shkojnë tek ai me shumë zell e të nënshtruar.
50. A mos ka sëmundje në zemrat e tyre? Apo mos dyshojnë a frikësohen se mos Allahu dhe i Dërguari i Tij mund t’u bëjnë atyre padrejtësi në gjykim? Jo, përkundrazi, janë ata vetë që janë Dhalimunë (politeistë, hipokritë, keqbërës).
51. Fjala e vetme e besimtarëve të vërtetë, kur ata thirren tek Allahu (te Fjala e Tij, Kur’ani) dhe i Dërguari i Tij për të gjykuar mes tyre, është që të thonë: “Dëgjuam dhe u bindëm.” Dhe mu këta janë ata që fitojnë lumturinë (Xhennetin e pasosur).
52. Dhe kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, i frikësohet Allahut dhe i përkushtohet Atij, të tillët janë ata të fituarit.
53. Ata betohen për Allahun me betimet e tyre më të forta, aq sa vetëm sikur t’i urdhëroje, ata atëherë do të linin (gjithçka, shtëpitë e tjer për të luftuar për Çështjen e Allahut). Thuaju: “Mos u betoni; (kjo) bindja juaj është e njohur (ju vetëm me gojë e thoni, e jo me zemër). S’ka dyshim që Allahu është i Mirënjohur për çfarë veproni.”
54. Thuaj: “Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit, por nëse ju refuzoni, ai (i Dërguari Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) është përgjegjës vetëm për detyrën e ngarkuar ndaj tij (të shpallë Mesazhin e Allahut) dhe ju për atë që ju është ngarkuar juve. Në qoftë se i bindeni atij (të Dërguarit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), do të jeni në udhëzim të drejtë. Detyra e të Dërguarit është vetëm të shpallë (Mesazhin Hyjnor) në mënyrë të qartë.
55. Allahu u ka premtuar atyre nga mesi juaj që besojnë dhe që punojnë mirësi e drejtësi, se Ai patjetër do t’u sigurojë atyre vazhdimësinë (e fuqisë së tashme të udhëheqësve) në tokë, ashtu siç ua siguroi Ai këtë atyre përpara tyre dhe se Ai do t’u sigurojë fuqinë për të zbatuar e përmbushur fenë e tyre, atë të cilën Ai e ka zgjedhur për ta (Islamin). Dhe padyshim që Ai do t’u japë atyre në shkëmbim siguri e ruajtje pas frikës së tyre, (me kusht) që këta besimtarë të më adhurojnë vetëm Mua dhe të mos bashkojnë gjë tjetër (në adhurim) me Mua. Por kushdo që nuk beson pas kësaj, këta janë Fasikunë (kryeneçë, të pabindur ndaj Allahut).
56. Dhe kryeni faljen e rregullt të përcaktuar ditore, jepni edhe Zekatin dhe bindjuni të Dërguarit, që të mëshiroheni.
57. Mos mendoni se mosbesimtarët mund të shpëtojnë në tokë (prej dënimit). Vendbanimi i tyre do të jetë Zjarri, - vërtet i keq është ai strehim.
58. O ju që keni besuar! Le të kërkojnë lejen tuaj robërit dhe robëreshat e ligjshme dhe ata (nga familja juaj) të cilët nuk kanë arritur në moshën e pubertetit (të pjekurisë, para se të hyjnë te ju) në tri raste: para faljes së sabahut (Fexhr), kur zhvisheni për pushimin e drekës, si edhe vonë në mbrëmje (pas faljes së darkës). Këto tri kohë janë të fshehtësisë vetjake për ju; përveç këtyre tri kohëve, nuk është keq për ju ose për ta që të hyjnë te njëri-tjetri, duke ndenjur e ndihmuar njëri-tjetrin. Kësisoj Allahu jua bën të qarta juve Ajetet (Vargjet e Kur’anit duke ju treguar anët e lejuara e të ligjshme lidhur me lejen për vizita etj). Dhe Allahu është i Gjithëdituri, më i Urti Gjithëgjykues.
59. Por kur fëmijët tuaj ta arrijnë moshën e pjekurisë, (përsëri) le të kërkojnë leje (për hyrje) ashtu siç bëjnë ata më të rriturit se ata. Kësisoj Allahu i bën të qarta për ju Ajetet e Tij (Urdhërat dhe detyrimet e lejuara). Dhe Allahu është i Gjithëdituri, më i Urti Gjithëgjykues.
60. Dhe sa për gratë e moshuara, të cilat nuk dëshirojnë martesë më, nuk është gjynah për to në qoftë se e heqin petkun mbulues të tyre, në mënyrë të tillë që të mos shfaqin zbukurimet e tyre, por të përmbahen është më mirë për to (që të mos e heqin petkun mbulues të tyre). Dhe Allahu është Gjithëdëgjues, i Gjithëditur.
61. Nuk ka kufizim (e nuk është gabim) për të verbrin, nuk ka ndonjë kufizim as për të gjymtuarin, nuk ka ndonjë kufizim as për të sëmuarin, e as për ju, në qoftë se hani në shtëpitë tuaja, ose në shtëpitë e baballarëve tuaj, ose në shtëpitë e nënave tuaja, ose në shtëpitë e vëllezërve e të motrave tuaja, në shtëpitë e xhaxhallarëve tuaj, ose në shtëpitë e hallave tuaja, në shtëpitë e dajëve tuaj, ose në shtëpitë e tezeve tuaja ose të atyre që u janë besuar çelësat e tyre, ose në shtëpinë e ndonjë shoku tuaj. Asnjë gjynah për ju, nëse hani bashkarisht ose veçmas, por kur të hyni në ndonjë shtëpi, përshëndetni njëri-tjetrin me përshëndetje nga Allahu të bekuar e të mirë (Es-Selamu Alejkum - paqë qoftë mbi ju). Kësisoj Allahu i bën të qarta Ajetet (Vargjet, shenjat e treguesit e fesë) për ju që të mund të kuptoni.
62. Besimtarë të vërtetë janë vetëm ata që besojnë në Njësinë e Allahut dhe në të Dërguarin e Tij (Muhammedin sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe kur ata janë me të në një çështje që ndikon mbi të gjithë bashkësinë, nuk largohen derisa të kërkojnë lejen e tij. Vërtet se ata që kërkojnë lejen tënde, mu këta janë ata të cilët vërtet kanë besuar në Allahun dhe në të Dërguarin e Tij. Kështu pra, në qoftë se ata kërkojnë lejen tënde për ndonjë çështje të tyre, lejo kë të duash dhe lute Allahun për falje të tyre. Sigurisht që Allahu është gjithnjë Falës i Madh, Mëshirëplotë.
63. Mos e bëni thirrjen ndaj të Dërguarit (Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) mes jush, siç thërrisni ju njëri-tjetrin. Allahu i di ata të cilët shkëputen vjedhurazi duke u fshehur (pas ndonjë arsyeje pa marrë leje për t’u larguar nga i Dërguari i Allahut). Dhe le të kenë mendjen ata të cilët nuk pajtohen me urdhërin e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - Sunetin e tij, me rrugën e tij, zbatimin në jetë të Urdhërave të Allahut, të Islamit), që të mos bjerë mbi ta ndonjë Fitneh (mosbesim, sprovë, vështirësi, ose fatkeqësi, tërmet, vrasje, nënshtrim nga tiranë etj), ose t’u jepet një ndëshkim i dhimbshëm.
64. Të jeni plotësisht të sigurt se Allahut i takon gjithë ç’është në qiej dhe në tokë. Padyshim që Ai e di mirë gjendjen tuaj dhe (Ai di) Ditën kur ata do të sillen prapë tek Ai, pastaj Ai do t’i njohë ata me ato gjëra që ata i vepruan. Dhe Allahu është për gjithçka i Gjithëditur.
1. I Lartësuar me Madhështi qoftë Ai i Cili zbriti Kriterin e së Vërtetës (Kur’anin) te robi i Tij (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), që të jetë këshillues për gjithë Aleminin (për njerëzit dhe xhindet).
2. Ai i Cili zotëron mbisundimin e qiejve dhe të tokës dhe i Cili nuk ka të lindur bir (ose pasardhës), dhe i Cili nuk ka asnjë shok në sundim, dhe i Cili krijoi çdo gjë duke e matur saktësisht sipas përmasave të përpikta të duhura.
3. Megjithatë ata kanë marrë për adhurim në vend të Tij aliha (zota) të tjerë të cilët nuk krijuan asgjë, por janë vetë të krijuar dhe nuk kanë në vetvete as dëm as dobi për veten e tyre, si dhe nuk kanë aspak fuqi as për të shkaktuar vdekje, as për të dhënë jetë, as për të ngritur të vdekurit.
4. Ata që mohojnë thonë: “Ky (Kur’an) s’është asgjë veçse gënjeshtër që ai (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) e ka trilluar dhe të tjerë e kanë ndihmuar për të, duke prodhuar kështu një (gjë) të gabuar të padrejtë dhe një gënjeshtër.”
5. Dhe thanë: “Përralla të të parëve, të cilat ai i ka shkruar dhe që i diktohen atij mëngjes e mbrëmje.”
6. Thuaju: “Ai (Kur’ani) është zbritur nga Ai (Allahu) i Cili di fshehtësinë e qiejve dhe të tokës. Vërtet që Ai është vazhdimisht Falës i Madh, kurdoherë Mëshirëplotë.”
7. Dhe thonë: “Pse ky i Dërguar (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ha ushqime dhe shetit në tregje (si edhe ne)? Pse nuk i dërgohet atij një melek që të këshillojë bashkë me të?
8. Apo (pse) nuk i është siguruar një thesar, ose pse nuk ka një kopsht prej të cilit do të mund të ushqehet?” Dhalimunët (mosbesimtarët keqbërës) thonë: “Ju nuk i bindeni, veçse një njeriu të magjepsur.”
9. A nuk e sheh se si thurin përngjasime për ty, kështu që ata kanë gabuar rëndë dhe nuk mund të gjejnë Rrugë (të Vërtetë).
10. Qoftë i Lartësuar Ai, i Cili nëse Ai do, mund të të dhurojë ty më tepër mirësi se sa gjithë ato, - Kopshte të Begatë nën të cilët rrjedhin lumenj dhe të dhuron pallate.
11. Por ata e mohojnë Orën (Çastin e Fundit dhe Ditën e Shpërblimit). Dhe për ata që e mohojnë Orën, Ne kemi përgatitur Zjarr flakërues (në Xhehenem).
12. Kur ai t’u shfaqet që nga larg, do t’ia dëgjojnë zemërimin dhe ulurimën e tij.
13. Dhe kur të jenë hedhur atje në një vend të ngushtë të lidhur bashkë, ata do të kërkojnë me të bërtitur për t’u shkatërruar.
14. Mos bërtitni sot për një shkatërrim, por kërkoni shumë shkatërrime të përsëritura.
15. Thuaj: “A është më mirë ai (ndëshkimi) apo Xhenneti i Përjetshëm i premtuar për besimtarët e përkushtuar?” I tyre do të jetë si shpërblim dhe si qëllim i fundit.
16. Për ta atje do të ketë çfarë të dëshirojnë dhe do të banojnë në të përherë. Është një premtim që është mbi Zotin tënd i cili duhet të përmbushet.
17. Dhe Ditën kur Ai do t’i mbledhë të gjithë së bashku dhe ata (idhuj, ‘njerëz të sjenjtë,’ melekë, të gjithë të adhuruarit) të cilët u adhuruan përkrah e në vend të Allahut, Ai do t’u thotë: “A ishit ju ata të cilët i shtytë në gabim këta robër të Mi apo ata vetë humbën nga Udha (e Drejtë)?”
18. Ata do të thonë: “I Lartësuar qofsh Ti! Nuk shkonte aspak për ne të zgjidhnim për Eulija (mbrojtës e ndihmues të tjerë) në vendin Tënd, por Ti u dhe atyre dhe baballarëve të tyre rehati e mirësi derisa ata harruan këshillën dhe u bënë popull i humbur.
19. Kësisoj ata (të ashtuquajtur zota të adhuruar prej jush në vend të Allahut) do t’ju nxjerrin juve (politeistëve, mohuesve) gënjeshtrën në lidhje me çfarë thoni dhe ju as nuk mund ta largoni (ndëshkimin) dhe as nuk mund të gjeni ndihmë. Dhe kushdo prej jush që bën padrejtësi (duke i vënë shok Allahut), Ne do ta bëjmë të shijojë ndëshkim të madh.
20. Dhe Ne asnjëherë nuk çuam para teje (O Muhammed) ndonjë të Dërguar, veçse edhe ata të hanin ushqime dhe të shëtisnin në tregje. Dhe Ne i kemi bërë disa prej jush sprovë për të tjerë: A do të keni durim? Dhe Zoti yt është gjithnjë Gjithëvëzhgues (për çdo gjë).
21. Ata të cilët nuk i frikësohen Takimit Tonë, thanë: “Pse nuk zbritën mes nesh melekë, apo pse nuk e shohim ne Zotin tonë?” Vërtet që ata mendojnë shumë lartë për veten e tyre dhe janë përbuzës e me kryelartësi të madhe.
22. Ditën kur ata do të shohin melekët, - asnjë lajm të mirë nuk do të ketë për Muxhrimunët (mosbesimtarët, kriminelët, mëkatarët) atë ditë. Dhe do të thonë melekët: “Krejt lajmet e mira janë ndaluar për ju!” (Ata nuk do të shijojnë dhe nuk do të lejohen të hyjnë në Xhennet. Do të hyjnë vetëm ata që pohuan: “La ilahe il-lallah - nuk ka të adhuruar tjetër të merituar përveç Allahut dhe punuan sipas kushteve e detyrimeve të kësaj Fjale).
23. Dhe Ne do t’i kthehemi çfarëdo lloj pune që bënë ata (mosbesimtarët) dhe do t’i bëjmë veprat e tilla si grimca pluhuri që fluturojnë në erë.
24. Banorët e Xhennetit atë Ditë do të kenë banesën më të mirë dhe do të kenë vendet më të këndshme për prehje.
25. Dhe (kujto) Ditën kur qielli do të çahet pjesë-pjesë me re dhe melekët do të dërgohen me një zbritje madhështore.
26. Mbizotërimi atë Ditë do të jetë (mbizotërimi) i vërtetë i të Gjithëmëshirshmit (Allah) dhe do të jetë Ditë shumë e vështirë për mosbesimtarët.
27. Dhe (kujto) Ditën kur Dhalimi (mosbesimtari, keqbërësi) do të kafshojë duart e do të thotë: “Oh! Sikur të kisha ndjekur një rrugë me të Dërguarin (Muhammed sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).
28. Oh! Mjerë për mua! Sikur të mos e kisha filanin a filanin për mik!
29. Në të vërtetë ai ishte që më largoi nga Përkujtuesi (Kur’ani) pasi më erdhi mua. Dhe vërtet që shejtani është që e braktis njeriun në çastin e nevojshëm.”
30. Pastaj i Dërguari (Muhammedi sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) do të thotë: “O Zoti im! Vërtet që populli im e braktisi këtë Kur’an.”
31. Kështu pra, Ne sollëm për çdo Pejgamber armik nga radhët e Muxhrimunëve (mosbesimtarë, politeistë, kriminelë, mëkatarë), por më se i Mjaftueshëm është Zoti yt si Udhëzues dhe Gjithëndihmues.
32. E ata që nuk besojnë thonë: “Pse nuk i është shpallur atij Kur’ani i tërë përnjëherë?” Kështu (e zbresim Ne në pjesë) që Ne të mund të forcojmë me anë të tij zemrën tënde dhe të është shpallur ty i rregulluar mirë dhe kohë pas kohe të përcaktuar.
33. Dhe asnjë shembull përngjasues nuk sjellin dot ata (për ta kundërshtuar ose për të gjetur ndonjë gabim tek ti ose te ky Kur’an), vetëm se Ne të shpallim ty të Vërtetën dhe prej këndej shpjegimin më të mirë.
34. Ata që do të grumbullohen në Xhehenem me fytyra përmbys, e tillë do të jetë gjendja e mjerueshme dhe më e largët nga Rruga (e Drejtë).
35. (Dhe më parë) Sigurisht që Ne i dhamë Musait Librin (Teuratin) dhe e bëmë edhe vëllain e tij Harunin bashkë me të si ndihmues.
36. Dhe Ne u thamë: “Shkoni ju që të dy te populli që ka mohuar Ajetet Tona (provat, shenjat, shpalljet, vargjet).” Pastaj Ne i shkatërruam ata plotësisht.
37. Edhe popullin e Nuhut, kur ata mohuan të Dërguarit, Ne e fundosëm atë (popull) dhe Ne e bëmë atë shenjë treguese për njerëzimin. Dhe për Dhalimunët (mosbesimtarët keqbërës) Ne kemi përgatitur dënim të dhimbshëm.
38. (Po kështu) edhe Aadin, edhe Themudin, edhe banorët e Er-Rass-it dhe shumë breza mes tyre.
39. Dhe për secilin prej tyre Ne sollëm shembuj (si prova, shenja e mësime) dhe secilin prej tyre Ne e çuam në shkatërrim të plotë (për shkak të mosbesimit të tyre dhe poshtërsive të tjera).
40. Dhe sigurisht që ata kanë kaluar nga qyteti (i Lutit) mbi të cilin u derdh shi shkatërrues (me gurë nga qielli). A nuk po e shohin ata pra atë? Për më tepër, ata nuk shpresonin për ndonjë ringjallje.
41. Dhe kur të shohin ty (O Muhammed), të marrin ty vetëm si objekt tallje (duke thënë): “A ky është ai të cilin Allahu e ka sjellë si të Dërguar?
42. Ai pothuaj do të na kishte larguar ne nga zotat tanë, po të mos kishim qenë ne të duruar e këmbëngulës në adhurimin e tyre!” Dhe ata do ta mësojnë kur të shohin ndëshkimin, se kush është në rrugë të gabuar e tepër larg nga Udha (e Drejtë)!
43. A e ke parë ti (O Muhammed) atë i cili ka zgjedhur si ilah (zot) të tij dëshirën e vet? A do të ishe ti atëherë Vekil (vëzhgues e rregullues i punëve të tij) përmbi të?
44. A mendon se shumica e tyre dëgjojnë ose kuptojnë? Ata janë veçse si bagëti; - jo, ata janë edhe më tej në rrugë të gabuar, larg Udhës (së Drejtë).
45. A nuk e ke parë se si Zoti yt e zgjat hijen? Po të donte Ai, do ta kishte bërë atë të palëvizshme - pastaj Ne e kemi bërë diellin udhëzuesin e saj.
46. Pastaj Ne e tërheqim atë drejt Nesh - një tërheqje e fshehtë, e lehtë dhe e matur.
47. Dhe është Ai i Cili e bën natën mbulojë për ju dhe gjumin si prehje dhe e bën ditën Nushur (si ringjallje pas gjumit të natës, si “një vdekje” duke u ngritur e duke u sjellë andej-këndej me gjallëri gjatë ditës).
48. Dhe është Ai i Cili dërgon erërat si lajmëtarë të përgëzimit duke paraprirë Mëshirën e Tij (shiun) dhe Ne zbresim nga qielli ujë të pastër,-
49. Që Ne të mund t’i japim me të jetë tokës së vdekur. Ne u japim për të pirë prej tij shumë kafshëve dhe njerëzve që Ne krijuam.
50. Dhe sigurisht që Ne e kemi shpërndarë atë (ujin) me qëllim që ata të mund të përkujtojnë Mirësinë e Allahut, por shumica e njerëzve nuk pranojnë (Besimin e Vërtetë) dhe s’pranojnë gjë tjetër veçse mohim a mosmirënjohje.
51. Dhe po të kishim dashur Ne, do të kishim ngritur këshillues në çdo qytet.
52. Kështu pra, mos iu bind mosbesimtarëve, por përpiqu ndaj tyre (duke i thirrur në fe) me zellin e përkushtimin më të lartë me anë të tij (Kur’anit).
53. Dhe është Ai i Cili i ka lënë të lirë dy dete: ky i shijshëm dhe i ëmbël dhe ky (tjetri) i hidhur dhe i kripur dhe Ai ka vënë pengesë të pakalueshme e kufi të prerë mes tyre.
54. Dhe Ai është i Cili ka krijuar njeriun prej një uji dhe ka caktuar për të lidhje gjaku dhe lidhje martese. Dhe Zoti yt është kurdoherë i Gjithëfuqishëm për të bërë çfarë Ai do.
55. E ata në vend të Allahut adhurojnë atë që as nuk mund t’u sjellë dobi, as nuk i dëmton dhe mosbesimtari është gjithnjë ndihmues (i shejtanit) përkundër Zotit të vet.
56. Dhe Ne nuk të kemi dërguar ty (O Muhammed) veçse si përgëzues dhe këshillues.
57. Thuaj: “Nuk ju kërkoj asnjë shpërblim për këtë (Mesazh të cilin e kam sjell nga Zoti im dhe për thirrjen në të), vetëm se kush të dojë mund të marrë Udhë drejt Zotit të vet.”
58. Dhe mbështetu e vëri shpresat tek i Përjetshmi i Cili nuk vdes kurrë dhe madhëro Lavdinë e Tij. Dhe më se i Mjaftueshëm është Ai me Dijeni të Plotë për gjynahet e robëve të Tij;
59. I Cili krijoi qiejt dhe tokën dhe gjithë ç’është ndërmjet tyre në Gjashtë Ditë. Pastaj Ai Isteva (u ngrit lart dhe qëndroi mbi) Arsh (Fronin e Tij Madhështor, vërtet ashtu siç i shkon Madhështisë së Tij - El-Istiva). I Gjithëmëshirshmi (Allah)! Kështu pra, pyete Atë, sepse Ai është El-Khabir (në Dijeni të Plotë, i Mirënjohuri për gjithçka).
60. Dhe kur u thuhet atyre (mosbesimtarëve): “Bini me fytyrë përtokë në sexhde për të Gjithëmëshirshmin (Allah)”, ata thonë: “Dhe çfarë është i Gjithëmëshirshmi? A të biem me fytyrë në tokë në sexhde ndaj atij që na urdhëron ti (O Muhammed)?” Dhe kjo u shton atyre vetëm neveri (e largim nga e Vërteta).
61. I Lartësuar me Madhështi qoftë Ai i Cili ka vendosur në qiell yje e yllësi madhështore, dhe që vuri në të dhe një ndriçues të madh (diellin) dhe hënën që ndriçon.
62. Dhe Ai është i Cili ka vënë natën dhe ditën në vazhdimësi për atë i cili dëshiron të përkujtojë ose dëshiron që të tregojë mirënjohje.
63. Dhe robët e të Gjithëmëshirshmit janë ata të cilët ecin në tokë me përulje dhe me qetësi dhe kur u drejtohen atyre të paditurit (me fjalë të këqia), ata ua kthejnë me fjalë të buta e mirësi (paqë).
64. Edhe ata të cilët e kalojnë natën para Zotit të tyre me fytyrë në tokë në sexhde dhe në këmbë (në adhurim të Tij).
65. Edhe ata të cilët thonë: “Zoti ynë! Largoje prej nesh ndëshkimin e Xhehenemit. Vërtet që ndëshkimi i Tij është gjithnjë dënim i pandalshëm, i përhershëm.”
66. Vërtet i keq është ai (Xhehenemi) vend për të banuar e për të qëndruar në të.
67. Edhe ata të cilët kur shpenzojnë, nuk janë as shpërdorues, as dorështrënguar, por mbajnë një të mesme të drejtë mes dy anëve.
68. Edhe ata të cilët nuk lusin ilah (zot) tjetër me Allahun, që nuk vrasin njeri të atillë që e ka ndaluar Allahu përveç për çështje të drejtë, që nuk kryejnë zina (marrëdhënie të paligjshme imorale) - dhe kushdo që e bën këtë, do të marrë ndëshkimin.
69. Ndëshkimi do t’i dyfishohet atij Ditën e Llogarisë dhe do të banojë në të i turpëruar;
70. Përveç atyre që pendohen dhe besojnë (me Besimin e Pastër Islam) dhe që punojnë mirësi e drejtësi, mu këtyre Allahu do t’ua shëndrrojë gjynahet në vepra të mira dhe Allahu është vazhdimisht Falës i Madh, kurdoherë Mëshirëplotë.
71. Dhe kushdo që pendohet dhe punon mirësi e drejtësi, atëherë ai me të vërtetë pendohet para Allahut me pendesë të vërtetë.
72. Edhe ata të cilët nuk dëshmojnë gënjeshtrën (nuk rrinë aty ku flitet dhe punohet gënjeshtra dhe nuk bëjnë dëshmi të rreme) dhe kur kalojnë pranë ndonjë loje të ligë e bisede boshe, largohen prej saj me dinjitet e nder.
73. Edhe ata të cilët kur u kujtohen Ajetet e Zotit të tyre, nuk janë mospërfillës që mbyllin veshë e sy ndaj tyre.
74. Edhe ata të cilët thonë: “Zoti ynë! Na dhuro neve nga gratë tona dhe fëmijët tanë të atillë që të jenë qetësia e syve tanë dhe na bëj prijës të Muttekinëve (të të përkushtuarve në Besimin e Pastër Islam).”
75. Ata do të shpërblehen me vendin më të lartë (në Xhennet) për durimin e tyre. Aty do të takohen me përshëndetje dhe me fjalë paqe e nderimi,
76. Për të banuar në të; i shkëlqyer si vendbanim dhe si vend qëndrimi.
77. Thuaj (O Muhammed): “Zoti im kujdeset për ju vetëm nga duaja (lutja) juaj drejtuar Atij. Por tash me të vërtetë që ju e keni mohuar (Atë), kështu që ai (dënimi) do të jetë për ju i pandashëm (ndëshkim i përhershëm, i pandërprerë).”
1. Ta, Sin, Mim.
2. Këto janë Ajetet (Vargjet) e Librit të Qartë.
3. Mbase ti (O Muhammed) do ta mbytësh veten me pikëllim pse ata nuk bëhen besimtarë.
4. Nëse Ne do të donim, Ne do të mund të dërgonim tek ata një shenjë nga qielli, prej së cilës ata do të ulnin qafën të nënshtruar.
5. Dhe sa herë që atyre u vjen një Përkujtim si shpallje e re nga i Gjithëmëshirshmi (Allah), ata gjithnjë i kthejnë shpinën.
6. Kështu ata vërtet që e mohuan (të Vërtetën, Kur’anin), por shpejt do të vijë tek ata lajmi (i së Vërtetës) të cilin ata e përqeshnin.
7. A nuk e shohin ata tokën, - sa shumë nga çdo lloj i mirë Ne bëjmë që të rriten në të?
8. Vërtet që këtu është një Ajet (shenjë treguese), megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
9. Dhe padyshim që Zoti yt, Ai është me të vërtetë i Gjithfuqishëm, Mëshirplotë.
10. Dhe (kujto) kur Zoti yt e thirri Musain: “Shko tek populli Dhalim (mohues, keqbërës),-
11. Populli i Faraonit. A nuk do t’i frikësohen ata Allahut dhe të bëhen të drejtë?”
12. Ai tha: “Zoti im! Vërtet që kam frikë se do të më përgënjeshtrojnë,
13. Dhe gjoksi do të më ngushtohet, ndërsa gjuha ime nuk shprehet qartë, kështu që thirr Harunin (të vijë bashkë me mua).
14. Ata kanë në dorë edhe një akuzë krimi ndaj meje dhe kam frikë se do të më vrasin.”
15. Allahu i tha: “Jo, kurrë! Shkoni që të dy me Shenjat Tona. Padyshim që Ne do të jemi me ju dëgjues (të çdo gjëje).
16. Dhe kur ju të dy të shkoni te Faraoni, t’i thoni: ‘Ne jemi të Dërguarit e Zotit të Alemit (Zotit të njerëzve, të xhindeve, të gjithçkaje që ekziston, të gjithësisë),-
17. Kështu që lëri të vijnë me ne Bijtë e Israilit’.”
18. I tha (Faraoni Musait): “A nuk të rritëm ne ty si fëmijë në mesin tonë? Dhe sigurisht që jetove shumë vite të jetës tënde me ne.
19. Dhe e bëre atë punën tënde që e bëre (e mbyte njeriun), dhe tash je prej mosmirënjohësve.”
20. (Musai) i tha: “Atë e bëra atëherë kur isha në padije.
21. Kështu që unë ika prej jush, kur u frikësova nga ju. Por Zoti im më siguroi mua Hukmin (dhuntinë e dijes së plotë mbi ligjet e Fesë së Allahut, gjykimin e drejtë, Urtësinë, Pejgamberinë) dhe më caktoi mua një prej të Dërguarve.
22. Dhe kjo është mirësi e shkuar me të cilën ti më qortove mua: e ti ke skllavëruar Bijtë e Israilit.”
23. Faraoni tha: “E çfarë është Zoti i Alemit (i njerëzve, i xhindeve, i gjithësisë)?”
24. Musai u tha: “Zoti i qiejve dhe i tokës dhe i gjithçkaje që ndodhet ndërmjet tyre, nëse kërkoni të bindeni plotësisht.”
25. Faraoni u tha njerëzve përreth tij: “A nuk e dëgjoni se çfarë thotë?!”
26. Musai u tha: “Zoti juaj dhe Zoti i baballarëve tuaj të parë!”
27. (Faraoni) tha: “Vërtet që i Dërguari juaj që është sjellë tek ju, është një i çmendur!”
28. (Musai u) tha: “Zoti i lindjes dhe i perëndimit dhe i gjithçkaje që ndodhet ndërmjet tyre, veç sikur ta kuptonit!”
29. (Faraoni i) tha: “Nëse ti zgjedh ilah (zot) tjetër pos meje, sigurisht që do të fus në mesin e të burgosurve.”
30. (Musai i) tha: “Edhe sikur të të sjell ndonjë gjë të qartë (e bindëse)?”
31. (Faraoni i) tha: “Sille pra atë nëse vërtet e flet të drejtën!”
32. Kështu (Musai) hodhi shkopin e tij kur, ç’të shohësh! Gjarpër i vërtetë!
33. Dhe nxori dorën, kur ç’të shohësh! Krejt e bardhë në sy të të gjithë shikuesve!
34. (Faraoni) u tha krerëve rreth tij: “Vërtet që ky është një magjistar tepër i ditur.
35. Ai dëshiron t’ju nxjerrë ju nga toka juaj me magjinë e tij. Atëherë çfarë këshille jepni dhe çfarë urdhëroni?”
36. Ata i thanë: “Largoje atë dhe vëllain e tij (për pak kohë nga vëmendja) dhe dërgo thirrës nëpër qytete,
37. Që të sjellin tek ti të gjithë magjistarët më të përgatitur.”
38. Kështu magjistarët u sollën në një orë të përcaktuar në ditën e zgjedhur.
39. Dhe iu tha të gjithë njerëzve: “A do të grumbulloheni edhe ju?
40. Që të mund të ndjekim magjistarët, nëse ata do të jenë të fituarit.”
41. Kështu, kur erdhën magjistarët, ata i thanë Faraonit: “A vërtet do të ketë shpërblim për ne, nëse do të dalim fitues?”
42. Ai tha: “Po, dhe do të jeni pas kësaj me siguri prej të afruarve (pranë meje).”
43. Musai atyre u tha: “Hidheni atë që keni për të hedhur!”
44. Kështu ata hodhën litarët dhe shkopinjtë e tyre dhe thanë: “Me fuqinë e Faraonit, vërtet që ne, vetëm ne, do të jemi fituesit!”
45. Pastaj Musai hodhi shkopin e tij dhe ç’të shohësh: ai i gëlltiti të gjitha mashtrimet (magjinë mashtruese) që ata nxorrën!
46. Dhe magjistarët ranë përmbys në sexhde,
47. Duke thënë: “Ne besojmë në Zotin e Alemit (të njerëzve, të xhindeve, të gjithçkaje që ekziston).
48. Zotin e Musait dhe të Harunit.”
49. (Faraoni) tha: “Ju i besuat atij, para se t’ju lejoja unë? S’ka dyshim se ai (Musai) është prijësi juaj i cili jua mësoi juve magjinë! Kështu pra, vërtet që keni për ta marrë vesh më vonë. Me të vërtetë që Unë do t’ua pres duart dhe këmbët tuaja tërthorazi dhe do t’ju vras të gjithëve.”
50. Ata (magjistarët) thanë: “S’ka rëndësi! Sigurisht që te Zoti ynë (Allahu) do të kthehemi;
51. Padyshim se ne vërtet besojmë që Zoti ynë do të na i falë gjynahet tona, pasi ne jemi të parët e besimtarëve (të Musait, dhe në Besimin e Pastër në Një Zot të cilin ai e ka sjellë nga Allahu).”
52. Dhe Ne e frymëzuam Musain duke i thënë: “Largoji robët e Mi natën se vërtet do të ndiqeni.”
53. Pastaj Faraoni dërgoi nëpër qytete thirrës.
54. (Duke thënë:) “Vërtet që ata s’janë veçse një bandë e vogël.
55. Dhe sigurisht që ata na kanë bërë atë që na ka tërbuar ne.
56. Por ne siç jemi të gjithë të grumbulluar, jemi shumë të paralajmëruar.”
57. Në këtë mënyrë, Ne i nxorëm ata prej kopshteve dhe prej burimeve,
58. Prej thesareve, dhe (prej) çdo vendi tjetër të nderuar.
59. Dhe kësisoj bëmë që ato (kopshtet, burimet, thesaret) t’i trashëgojnë Beni Israilët.
60. Kështu ata i ndoqën (Bijtë e Israilit) në mëngjes, me lindjen e diellit.
61. Dhe kur dy ushtritë panë njëra-tjetrën, njerëzit e Musait thanë: “Me siguri që do të kapemi.”
62. (Musai) tha: “Jo, kurrë! Sigurisht që me mua është Zoti im, Ai do të më udhëzojë mua.”
63. Pastaj Ne e frymëzuam Musain (duke i thënë): “Bjeri detit me shkopin tënd.” Dhe ai (deti) u hap dhe secila anë (e ujit që u ça) u bë si një masë mali e palëvizshme.
64. Pastaj Ne i sollëm pranë atij vendi të tjerët (ata të Faraonit).
65. Dhe Ne e shpëtuam Musain dhe të gjithë ata (që ishin) me të.
66. Pastaj Ne i fundosëm të tjerët.
67. Vërtet që këtu ka një shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
68. Dhe vërtet që Zoti yt, Ai është i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
69. Dhe lexoju atyre ndodhinë e Ibrahimit.
70. Kur ai i tha babait të tij dhe popullit të vet: “Çka jeni duke adhuruar ju?”
71. Ata i thanë: “Ne adhurojmë idhujt dhe gjithnjë jemi tepër të përkushtuar ndaj tyre.”
72. Ai u tha: “A ju dëgjojnë kur u thërrisni (atyre)?
73. Apo mos ju sjellin dobi, a mos ju dëmtojnë?”
74. Ata thanë: “Jo, aspak, por kështu i gjetëm baballarët tanë të veprojnë.”
75. Ai u tha: “A po shihni se çfarë jeni duke adhuruar,-
76. Ju dhe të parët tuaj?
77. Me të vërtetë që ata (që i adhuroni ju) janë armiqët e mi, përveç Zotit të Alemit (të njerëzve, të xhindeve dhe i gjithësisë e çfarë ka në të);
78. I Cili më ka krijuar mua dhe Ai është i Cili më udhëzon;
79. Dhe është Ai i Cili më ushqen dhe më jep të pij.
80. Dhe kur unë jam i sëmurë, është Ai i Cili më shëron;
81. Dhe i Cili do të më vdes mua dhe pastaj do të më sjellë në jetë (do të më ringjallë përsëri);
82. Dhe i Cili, shpresoj se do të m’i falë mua gabimet e mia Ditën e Shpërblimit.
83. Zoti im! Më dhuro mua Hukman (dije e thellë për Fenë e Allahut, gjykimin e drejtë, urtësinë, Pejgamberinë) dhe më bashko me të drejtët.
84. Dhe më dhuro përkujtim të nderuar ndër brezat e pastajmë.
85. Dhe më bëj mua një prej trashëguesve të Kopshteve të Begatë të Kënaqësisë (së Xhennetit).
86. Dhe fale babain tim, vërtet që ai është prej të gabuarve.
87. Dhe mos më turpëro mua në Ditën (e Ringjalljes) kur (gjithë kijesat) do të ringjallen.
88. Ditën në të cilën as pasuria dhe as fëmijët nuk do të vlejnë.
89. Përveç atij i cili sjell tek Allahu zemër të pastër (të pastër prej shirkut, politeizmit dhe hipokrizisë).”
90. Dhe Xhenneti do t’u sillet afër Muttekinëve (të përkushtuarve në Besimin e Pastër Islam).
91. Dhe Zjarri (i Xhehenemit) do t’u shfaqet plotësisht atyre që gabuan rrugën.
92. Dhe atyre do t’u thuhet: “Ku janë ata të cilët ju i adhuruat -
93. Në vend të Allahut? A mund t’ju ndihmojnë ju, apo a e ndihmojnë vetveten?”
94. Pastaj ata do të hidhen kryengulthi (në Zjarr), - ata dhe Ghavun-ët (shejtanët dhe ata që i zhytën në gabim e ligësi).
95. Dhe gjithë ushtritë (ndjekësit) e Iblisit së bashku.
96. Ata do të thonë atje duke u grindur (me njëri-tjetrin):
97. “(Betohemi) për Allah! Njëmend ne ishim në gabim të qartë,
98. Kur ne ju mbajtëm ju (të adhuruarit e rrejshëm) si të barabartë (në adhurim) me Zotin e Alemit (të gjithësisë, të të gjitha botëve, të njerëzve dhe të xhindeve);
99. Dhe askush nuk na ka sjellë ne në gabim përveç Muxhrimunëve (Iblisit dhe atyre njerëzve të zhytur në krime).
100. Tash ne nuk kemi asnjë ndërmjetësues,
101. As edhe ndonjë mik të afërt (për të na ndihmuar).
102. Veç sikur të kishim një mundësi të ktheheshim (në dynja), vërtet që do të ishim prej besimtarëve!”
103. Vërtet që këtu ka një shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
104. Dhe vërtet që Zoti yt: Ai është me të vërtetë i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
105. Populli i Nuhut i përgënjeshtroi të Dërguarit.
106. Kur vëllau i tyre Nuhu, u tha atyre: “A nuk do t’i frikësoheni Allahut dhe t’i bindeni Atij?
107. Vërtet unë jam i Dërguar i besueshëm te ju.
108. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.
109. Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për të (për Mesazhin tim), shpërblimi im është vetëm nga Zoti i Alemit (i gjithësisë, i njerëzve dhe i xhindeve).
110. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.”
111. Ata i thanë: “A të besojmë ty, ndërkohë kur ty të ndjekin më të dobëtit?”
112. Ai tha: “Unë nuk e di se çfarë bënin ata (që ju u thoni të dobët)!
113. Llogaria e tyre është vetëm me Zotin tim, veç sikur ta dinit.
114. Dhe unë nuk do t’i largoj besimtarët.
115. Unë jam paralajmërues i hapur.”
116. Ata thanë: “Nëse ti nuk pushon, o Nuh, padyshim që do të jesh prej atyre që gurëzohen (deri në vdekje).”
117. Ai tha: “Zoti im! Vërtet që populli im më ka përgënjeshtruar mua.
118. Atëherë pra, gjyko Ti mes meje dhe atyre, dhe më shpëto mua dhe ata nga besimtarët që janë me mua.”
119. Dhe Ne e shpëtuam atë dhe ata (që ishin) me të në barkën e ngarkuar.
120. Pastaj, më pas, i fundosëm të tjerët (mosbesimtarët).
121. Vërtet që këtu ka shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
122. Dhe vërtet që Zoti yt, Ai është me të vërtetë i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti!
123. (Edhe populli) Aad i përgënjeshtroi të Dërguarit.
124. Kur vëllai i tyre Hudi u tha atyre: “A nuk do t’i frikësoheni Allahut dhe t’i nënshtroheni Atij?
125. Vërtet unë jam i Dërguar i besueshëm te ju.
126. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.
127. Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për të (për Mesazhin tim të Besimit të Pastër Islam në Një Zot të Vetëm), shpërblimi im është vetëm nga Zoti i Alemit (i gjithësisë dhe i gjithçkaje që gjindet në të; i njerëzve dhe i xhindeve).
128. A ndërtoni pallate të larta në çdo kodrinë, ndërsa nuk banoni në to?
129. Dhe mbani për vete pallate, sikur do të jetoni në to përgjithmonë,
130. Dhe kur përdorni forcën, e shfrytëzoni si tiranë?
131. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.
132. Dhe kini frikë Atë, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Atij i Cili ju ka ndihmuar ju me atë që doni.
133. Ai ju ka ndihmuar me bagëti e fëmijë.
134. Edhe me kopshte e burime.
135. (Dhe) vërtet që për ju kam frikë ndëshkimin e një Dite të Madhe.”
136. Ata i thanë: “Për ne është krejt njësoj, nëse ti na këshillon apo nuk je prej atyre që këshillojnë.
137. Kjo nuk është tjetër veçse përrallë e rreme dhe fe e të parëve. (Tefsir At-Tabari).
138. Dhe ne nuk do të ndëshkohemi.”
139. Kësisoj ata e përgënjeshtruan atë dhe Ne i shkatërruam ata. Vërtet që këtu ka shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
140. Dhe vërtet që Zoti yt, Ai është me të vërtetë i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
141. (Populli) Themud, i përgënjeshtroi të Dërguarit.
142. Kur vëllai i tyre Salihu u tha atyre: “A nuk do t’i frikësoheni Allahut dhe t’i nënshtroheni Atij?
143. Vërtet unë jam i Dërguar i besueshëm te ju.
144. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.
145. Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për të (për Mesazhin tim të Besimit të Pastër Islam në Një Zot të Vetëm), shpërblimi im është vetëm nga Zoti i Alemit (i gjithësisë dhe i gjithçkaje që gjindet në të, Zoti i njerëzve dhe i xhindeve).
146. A do të liheni të sigurt në ato (të mira) që i keni këtu?
147. Në kopshte dhe burime.
148. Edhe (fusha) të gjelbëruara drithi dhe hurma me degët duke u thyer.
149. Dhe skalitni shtëpitë në male me shumë mjeshtri.
150. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj tij dhe m’u bindni mua.
151. Dhe mos iu nënshtroni urdhërit të El-Musrifunëve (prijësit e tyre politeistë, kriminelë, mëkatarë që kalojnë çdo kufi),
152. Të cilët bëjnë ligësi në tokë dhe nuk ndreqen.”
153. Ata i thanë: “Ti s’je veçse një prej të zënëve nga magjia!
154. Ti s’je veçse një qenie njerëzore si dhe ne. Na sill atëherë një shenjë, nëse ti vërtet je prej të drejtëve e të besuarve.”
155. Ai u tha: “Ja ku është deveja; ajo ka të drejtë të pijë ujë dhe ju keni të drejtë të pini ujë, secila (palë) në ditë të njohur.
156. Dhe mos e prekni ta dëmtoni, se përndryshe do t’ju kapë ndëshkimi i një Dite të Madhe.”
157. Po ata e mbytën atë dhe më pas u erdhi keq e ndjenë dhëmbshuri.
158. Kështu që ndëshkimi i mbështolli ata. Vërtet që këtu ka një shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
159. Dhe vërtet që Zoti yt, Ai është i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
160. Populli i Lutit (banorët e Sodomit në Palestinë) i përgënjeshtruan të Dërguarit.
161. Kur vëllai i tyre Luti u tha atyre: “A nuk di t’i frikësoheni Allahut dhe t’i nënshtroheni Atij?
162. Vërtet që unë jam i Dërguar i besueshëm te ju.
163. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.
164. Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për të (për Mesazhin tim të Besimit të Pastër Islam në Një Zot të Vetëm), shpërblimi im është vetëm nga Zoti i Alemit (i gjithësisë dhe i gjithçkaje që gjindet në të, Zoti i njerëzve dhe i xhindeve).
165. A shkoni me burrat e botës.
166. Dhe i lini mënjanë ato të cilat Allahu i ka krijuar për të qenë bashkëshortet tuaja? Por vërtet që ju jeni popull që kalon çdo kufi!”
167. Ata i thanë: “Në qoftë se nuk pushon, o Lut, me të vërtetë që do të të përzëmë!”
168. Ai u tha: “Unë me të vërtetë që jam prej atyre që kundërshtoj me urrejtje të thellë dhe zemërim të madh këtë poshtërsi (sodominë) që ju veproni.
169. Zoti im! Më shpëto mua dhe familjen time nga ajo që bëjnë ata.”
170. Kështu Ne e shpëtuam atë dhe familjen e tij të gjithë, -
171. Përveç një gruje të kaluar nga mosha (bashkëshortja e Lutit e cila qe) prej atyre që mbetën mbrapa (dhe u shkatërruan).
172. Pastaj Ne i shkatërruam të tjerët.
173. Dhe Ne derdhëm mbi ta shi (gurësh për ndëshkim). Dhe sa i keq ishte shiu i atyre të cilët u qortuan!
174. Vërtet që këtu ka një shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
175. Dhe vërtet që Zoti yt, Ai është me të vërtetë i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
176. Banorët e Ejket-it (banorët e Pyllit, populli i Medjenit dhe i Pejgamberit Shuajb) i përgënjeshtruan të Dërguarit.
177. Kur Shuajbi atyre u tha: “A nuk do t’i frikësoheni Allahut dhe t’i nënshtroheni Atij?
178. Vërtet unë jam i Dërguar i besueshëm tek ju.
179. Kini pra frikë Allahun, plotësoni detyrimin tuaj ndaj Tij dhe m’u bindni mua.
180. Asnjë shpërblim nuk ju kërkoj për të (për Mesazhin tim të Besimit të Pastër Islam në Një Zot të Vetëm), shpërblimi im është vetëm nga Zoti i Alemit (i gjithësisë dhe i gjithçkaje që gjindet në të, Zoti i njerëzve dhe i xhindeve).
181. Matni saktësisht dhe mos u sillni humbje (të tjerëve).
182. Dhe peshoni me peshore të vërtetë e të drejtë.
183. Dhe mos u merrni me të padrejtë njerëzve duke ua pakësuar gjërat e tyre (duke u matur mangut e duke i mashtruar), as mos bëni poshtërsi duke sjellë prishje dhe djallëzi në tokë.
184. Dhe kini frikë Atë i Cili ju krijoi ju dhe brezat e parë të njerëzimit.”
185. Ata i thanë: “Ti s’je veçse një prej të zënëve nga magjia!
186. Ti s’je veçse një qenie njerëzore si edhe ne dhe në të vërtetë ne dyshojmë se ti je prej gënjeshtarëve!
187. Bëje pra një copë qielli të bjerë mbi ne, nëse ti je vërtet prej të drejtëve e të besuarve.”
188. Ai u tha: “Zoti im është Njohësi më i Mirë për çfarë ju punoni.”
189. Por ata e mohuan atë, kështu që ndëshkimi i ditës me hije (një re e madhe) i mbështolli ata, vërtet që ishte ndëshkimi i një Dite të Madhe.
190. Vërtet që këtu ka një shenjë treguese, megjithatë shumica e tyre nuk janë besimtarë.
191. Dhe vërtet që Zoti yt, Ai është i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
192. Dhe sigurisht që ky (Kur’ani) është shpallje nga Zoti i Alemit (i gjithësisë, Zoti i njerëzve dhe i xhindeve).
193. Të cilin Ruhu (Meleku Xhibril) i besueshëm e ka zbritur -
194. Në zemrën tënde (O Muhammed) që të mund të jesh prej këshilluesve,
195. (I zbritur) në gjuhën e qartë Arabe.
196. Dhe me të vërtetë që ai (Kur’ani dhe zbritja e tij Muhammedit sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) është njoftuar në Librat e zbritur popujve të mëparshëm.
197. A nuk shërben për ta si tregues se dijetarët e shquar të Beni Israilëve e njohën atë (si të vërtetë, si Abdullah bin Salam radijAllahu ‘anhu., i cili përqafoi Islamin)?
198. Dhe po t’ia kishim shpallur atë (Kur’anin) kujtdo tjetër nga jo-arabët, -
199. Dhe ai t’ua kishte lexuar atyre (arabëve), ata nuk do të kishin besuar në të.
200. Kësisoj e kemi bërë Ne atë (mohimin që i bëjnë ata Kur’anit) të hyjë në zemrat e Muxhriminëve (politeistë, kriminelë, të zhytur në mëkate).
201. Ata nuk do të besojnë në të derisa të shohin ndëshkimin e dhimbshëm.
202. Ai do t’u vijë atyre befas, kur të mos e nuhasin aspak.
203. Pastaj ata do të thonë: “A mund të na jepet afat?”
204. A do të dëshironin pra, që Ndëshkimi Ynë të shpejtohet mbi ta?
205. Më thoni Mua, edhe nëse Ne i lëmë të kënaqen me vite,
206. Dhe pastaj atyre u mbërrin ai (ndëshkimi) i cili u qe premtuar,
207. Gjithë ajo me të cilën ata po kënaqeshin nuk do t’u vlejë aspak.
208. Dhe Ne kurrë nuk shkatërruam ndonjë vendbanim veçse duke qenë në të këshilluesit e tij -
209. Nëpërmjet përkujtimit dhe Ne kurrë nuk kemi qenë të padrejtë.
210. Dhe nuk janë shejtanët që e kanë zbritur atë (Kur’anin).
211. As nuk do t’u takonte aspak atyre, as edhe nuk kanë mundësi (ta krijojnë e ta paraqesin atë).
212. Sigurisht që ata janë larguar larg nga të dëgjuarit.
213. Kështu pra, mos lutni ilah (zot) tjetër me Allahun se përndryshe do të jeni prej atyre që ndëshkohen.
214. Dhe këshilloje farefisin tënd të afërm (O Muhammed).
215. Dhe të jesh i dashur e kokëulur ndaj besimtarëve që të vijnë pas.
216. Pastaj nëse nuk të binden ty, thuaju: “Unë jam i pafajshëm për çfarë ju veproni.”
217. Dhe mbështetu e vari shpresat tek i Gjithëfuqishmi, Mëshirëploti.
218. I Cili të sheh ty (O Muhammed) kur ti ngrihesh (vetëm, natën për faljen e Tahaxhud-it: falje jo e detyruar pas mesit të natës).
219. Dhe lëvizjet e tua në mesin e atyre që bien në sexhde (në faljen e përbashkët në Xhami).
220. Vërtet që Ai, vetëm Ai është Gjithëdëgjuesi, i Gjithëdituri.
221. A t’ju bëj të njohur (o njerëz) se mbi kë zbresin shejtanët?
222. Ata zbresin te çdo gënjeshtar mëkatar.
223. I cili i hap mirë veshët (për të dëgjuar shejtanët dhe ata zbrazin ç’mund të kenë vjedhur nga e panjohura prej melekëve) dhe shumica e tyre janë gënjeshtarë.
224. Sa për poetët vjershëtor, të gabuarit i ndjekin ata,
225. A nuk sheh se ata flasin për çdo çështje (sa lëvdërojnë, sa përqeshin) në poezitë e tyre?
226. Dhe thonë çfarë nuk veprojnë.
227. Përveç atyre që besojnë (në Njësinë e Allahut, në Besimin e Pastër Islam në Një Zot të Vetëm), dhe që punojnë mirësi e drejtësi, dhe që e kujtojnë Allahun shumë, dhe hakmerren dhe u përgjigjen (në poezi) poezisë së padrejtë (të cilën mosbesimtarët e thurin kundër muslimanëve). Dhe ata që bëjnë padrejtësi, do ta shohin se me çfarë përmbysje do të përmbysen.